Chocoprins, stroopwafels en..... GORILLA!!

In Limbe worden we opgehaald door Felix en zijn 4WD, een Toyota Hilux. 

We gaan daarmee dwars door Kameroen rijden naar het Lobeke National Park. We gaan er zo'n 3,5 dag over doen om daar te komen omdat het in totaal zo'n 1000 km rijden is, deels over asfalt en deels over onverharde wegen. Lobeke is één van de weinige nationale parken in Kameroen waar toeristische faciliteiten zijn én waar nog veel wildleven schijnt te zitten. Veel nationale parken in Kameroen zijn er alleen voor het beschermen van de natuur en faciliteiten voor bezoekers zijn er niet. Ook zijn, of beter gezegd waren, er nationale parken waar gekapt is en het wildleven grotendeels gestroopt is. Kortom, we gaan eens kijken hoe Lobeke eruit ziet en of we wildleven (o.a. gorilla's) kunnen vinden.
De lange reis gaat van Limbe via Douala, Yaounde, Bertoua en Yokadouma naar het plaatsje Mambele in het uiterste zuidoosten van Kameroen. Daar is een kantoor van het Lobeke nationale park, waar je alles kunt regelen. We gaan jullie niet vermoeien met een dagelijks verslag van de trip, maar pikken er een paar dingen uit::

• logging trucks. Tsja, daar ontkom je helaas niet aan en het zijn er best veel. De hele route van Douala (waar een grote haven is) tot in het binnenland komen we ze tegen. We tellen ze maar niet, maar je komt er op 1 dag toch wel zo'n 20 à 30 tegen. De meeste komen uit Congo en er liggen echt reusachtige bomen op, die vast eeuwenoud zijn.... Triest.....Maar, er zitten gelukkig ook trucks met hout dat is voorzien van een FSC-keurmerk en we hebben onderweg geen winkeltje gezien waar je FSC-stempeltjes kunt kopen.
• de kwaliteit van hotelletjes en badkamers. Laten we het maar niet hebben over sterren. Allereerst het sanitair. Wij zijn natuurlijk heel blij met een douche om al dat stof dagelijks af te spoelen. Maar helaas een douchekop aan de muur betekent nog niet douchen, want op heel wat plaatsen  is geen stromend water. Het water wordt dus aangeleverd in emmers met een grote beker erbij om het over je hoofd te kiepen. Het principe wordt ook in andere werelddelen gebruikt en werkt toch best wel goed. Is er wel stromend water, dan verdient het nog geen ster. Laten we maar zeggen dat iedere loodgieter uit Nederland, hoe slecht ook, hier topkwaliteit levert. Wastafels hangen vaak nog maar met één bout aan de muur, kranen lekken vrijwel altijd (uit de kraan zelf, uit de aansluiting met de wastafel en soms ontbreekt de afvoer kompleet en stroomt alles wat je boven in de wastafel gooit, met de zelfde gang over je voeten....), het doucheputje zit nooit op het laagste punt, tegelzetters zijn waarschijnlijk allemaal dronken als ze aan het werk gaan, de deur van de badkamer knalt vrijwel altijd tegen de WC of de wastafel aan en het is zelfs moeilijk om de WC-rol houder zodanig vast te maken dat ie na een poosje nog op zijn plek zit........ De hotelkamers zijn vaak wel redelijk schoon (hoewel je je kamer wel moet delen met een deel van de geleedpotigen), maar er is standaard maar 1 kussen en een handdoek moet je altijd vragen (die ontbreekt standaard).  OK, we zijn niet op zoek naar 5***** hotels, maar voor € 15 euro per nacht mag je toch wel iets verwachten.... Overigens slapen we prima hoor en zijn de badkamerverhalen meer ter lering ende vermaeck, we kenden het nog van 4 jaar geleden en genieten er stilletjes wel van! Zoals gezegd zijn wij blij met elk water wat we over ons heen kunnen gooien.
• Een ander soort douche heb je 's avonds in stadjes. Een zintuigendouche wel te verstaan. De straten zijn vol terrasjes, waar de muziek uit enorme speakers knalt, het krioelt er van de mensen, de auto's toeteren veelvuldig, de geur van gebakken vis en houtskool ruik je overal en je moet goed opletten dat je in het donker (straatverlichting is schaars) niet in het open riool of een gat in de stoep valt. Als je vervolgens naar je hotelletje in een zijstraat loopt, dan hebben al die geluiden weg en wordt het weer rustig. Heerlijk......
• Controles. Ja, daar ontkom je in Kameroen niet aan als je over de weg reist. Verkeerspolitie, douane en militairen, allemaal vinden ze het nodig om een slagboom over de weg te maken en de papieren van de auto en/of de inzittende te controleren. De douane en de militairen zijn OK, maar de verkeerspolitie is een vervelende club. Zodra ze zien dat er blanken in een auto zitten, worden de autoverzekeringspapieren en veiligheidsuitrusting (verbanddoos, gevarendriehoek, veiligheidshesje enz) uitgebreid gecontroleerd. En alhoewel alles in orde is verzinnen ze wel iets dat niet klopt aan de auto. De ene keer zit de verzekeringsstikker op de verkeerde plek op de voorruit, de andere keer blijken wij achterin ook de veiligheidsgordels te moeten dragen. Eén keer ontstond er een hele discussie of onze auto nou een personenauto of goederenauto was. De laadklep is als het ware een grote metalen "doos" waardoor de bagage veilig opgeborgen kan worden. Ja, toedeledoki. We rijden in één van de beste en veiligste auto's rond en 'slechts' met z'n vijven. Hoe zit het dan met al die gare auto's waar ze met z'n achten in zitten? Chauffeur Felix gaat telkens een felle discussie aan met de verkeerspolitie. Of dat de juiste tactiek is weten we niet. Er wordt hard gepraat, soms zelfs geschreeuwd en het neemt toch al snel een half uur of soms wel langer in beslag voordat we, uiteraard na het betalen van smeergeld, verder mogen rijden. De redenering van Felix is dat hij het 'bedrag onder tafel' door de discussies flink weet te verlagen. In totaal passeren we in die 3,5 dag zo'n 20 controles.....

Het stukje over Limbe op onze reislogger hebben we onderweg in Bertoa op de website gezet. Helaas ligt het internet in het hotelletje plat en moeten we in het stadje op zoek naar internet. Elke keer als we mensen vragen waar we kunnen internetten wijzen ze ons met veel handgebaren naar een 1000-dingen winkeltje. We snappen er niks van waarom we telkens naar dat ene winkeltje worden gestuurd totdat we zien wie er in die winkel staan: Erik en Constanze. Natuurlijk heel aardig van al die wegwijskameroenezen, maar we willen internet! Na wat doorvragen en zoeken vinden we ergens een plek waar ze internet hebben, maar de manier waarop de computer eruit ziet en de stopcontacten werken voorspelt niet veel goeds.... Soms verbaast Kameroen in positieve zin, want het lukt om binnen een half uurtje alle foto's te uploaden! Fantastico!!
Na Bertoua houdt het asfalt op en moeten we nog 500 km onverhard rijden. De eerste kilometers gaan niet goed en we stuiteren en schokken dat het een lieve lust is. De chauffeur heeft blijkbaar niet vaak op onverharde wegen gereden..... Alex ergert zich nogal aan de rijstijl van de chauffeur omdat ie op de wasbordwegen (met van die ribbels) telkens afremt als de auto gaat stuiteren, maar je moet juist gas geven. Dat gaat tegen je gevoel in, maar het werkt echt. Ook na enige tijd verbetert dat niet en Alex vraagt aan Erik (die naast de chauffeur zit én perfect frans spreekt) om toch eens voorzichtig aan te geven dat het toch echt anders kan/moet. Erik brengt de boodschap heel tactisch en de chauffeur probeert het zowaar uit en is verbaast over het resultaat. Als we vertellen dat wij inmiddels duizenden km onverhard hebben gereden, is Felix duidelijk onder de indruk en merkt op dat Alex dan niet beter het stuur van hem over kan nemen. Dat lijkt ons gezien de vele politiecontroles niet zo'n goed idee. Met nog wat aanwijzingen van Alex en Erik merkt de chauffeur dat het inderdaad steeds beter gaat. Na een poosje zegt ie blij te zijn met de aanwijzingen en noemt het een 'truc Alex' om zonder al te veel schokken en stuiteren over de wasbordwegen te rijden! Leuk toch?
Helaas blijkt de airco van de auto kuren te vertonen en nadere inspectie levert op dat het knullige metalen buisje tussen reservoir en koeling lek is. Het gas is dus snel verdwenen en de koelte dus ook. Er blijft dan niets anders over dan de arko (alle ramen kunnen open), maar dat levert op die onverharde wegen rode gezichten, een rood interieur van de auto en rode bagage op. Het stof komt namelijk ook in de laadruimte terecht. Naarmate we verder rijden komen we duidelijk steeds verder van de "beschaafde" wereld. De stadjes veranderen in dorpjes, de dorpjes gaan over in gehuchtjes en de mensen worden steeds armer. Na 3 dagen rijden we door één van de armste regio's van Kameroen. We rijden onafgebroken door grote delen bos met hier en daar hutjes en huisjes langs de weg. Veel van de bewoners zijn pygmeeën. Hun huisjes zijn een soort eierdoppen, de mensen zijn inderdaad klein en winkeltjes zie je er niet. We stoppen omdat er diesel uit één van de yerricans in de laadruimte lekt en al snel staan er zo'n 10 mensen rond de auto. Sommige van normale lengte, maar sommige inderdaad erg klein. Gelukkig spreken ze frans en kunnen we nog een beetje met hen kletsen, maar je voelt toch dat je uit een heel andere wereld komt dan zij....

Na 3,5 dag rijden komen we aan in Mambele, een one horse town met een paar honderd inwoners. Veel meer dan een stopplaats voor de logging trucks is het niet, de dichtstbijzijnde benzinepomp ligt 165 km verder en aan bereik met je telefoon doen ze ook niet. Het kantoor van het nationale park is dus niet zo moeilijk te vinden. Maar het is zaterdag en het kantoor is dus gesloten en uitgestorven. Gelukkig scharrelt er nog een dame rond en die rijdt met Felix naar het dorp om de manager op te trommelen en kunnen we alles gaan regelen. Het duurt uiteindelijk 3 uur voordat de gids, de dragers, de kok en de veiligheidsman (met geweer die in de amerikaanse burger niet zou mistaan) geregeld zijn en we kunnen vertrekken. In totaal 6 man in het passagiersdeel van de auto en nog 4 mensen (3 mannen en een vrouw) in de laadruimte. We kunnen dus op weg naar ons eerste kamp "Petite Savanne". Nog een klein uurtje (35 km) hobbelen met de auto over de onverharde weg en dan nog een stuk wandelen over een trail. Op aanwijzen van de guard slaan we met de auto abrupt linksaf het bos in. Precies zoals in de reclame van Tomton ('hier linksaf slaan), want we rijden de eerste meters gewoon door een muur van vegetatie. Het spoor wordt al snel iets duidelijker en na 4 km hobbelen stoppen we. Vervolgens duurt het nog ruim een half uur voordat de spullen (onze rugzakken met kleding voor een paar dagen en matje, tentjes en proviand voor een paar dagen) verdeeld zijn over de dragers en kunnen we vertrekken. Inmiddels is het 5 uur en over een uurtje is het donker. 'Hoe ver is het lopen?' vragen we. 'Not far'. Ja, die kennen we..... We beginnen te lopen (ofwel snelwandelen...) en het wordt steeds donkerder... Alex en Erik zijn geen nachtapen en vinden het maar wat lastig in het schemer. Uiteindelijk wordt het echt donker en is het kamp waar we gaan kamperen nog niet in zicht. Potverdorie, waarom duurde het zo lang op het kantoor en waarom duurde het zo lang voordat de bagage verdeeld was? Ja, dit is Afrika roepen de Kameroenezen in koor.... In het stikkedonker komen we aan op een open plek in het bos en worden de tentjes opgezet. We hadden volgens het nationale park zelf tenten mee moeten nemen, maar volgens de lokale tour-operator niet. Er zijn alleen 4 één persoonstentjes beschikbaar. Die zijn dus voor ons (en de bagage). De gids & co slapen buiten op matjes totdat ................... het begint te gieten van de regen. De hele nacht regent het onweert het. Alleen Erik heeft pech met lekkage via het grondzeil, de rest blijft droog, voor zover je daarvan kan spreken in het kleffe regenwoud. Om 6 uur gaat de wekker af en is het zowaar droog. Niemand te zien. Staan we daar moederziel alleen in het regenwoud..... Na een half uurtje komen de gids & co aanlopen. Ze hebben in een overdekt uitzichtstoren geslapen op 10 minuten lopen. Slim. Maar als we even later zelf naar de uitzichtstoren lopen, zie we al na 50 meter verse olifantensporen. Mmmm, en de guard met de proppenschieter lag zelf te maffen op het uitzichtspunt en er had dus zo maar een bosolifant door ons kamp kunnen lopen. Fraai is dat!

Op het moment dat we bij de uitzichtstoren aankomen begint het precies weer te regenen. Voorlopig geen probleem. Het is toch de bedoeling dat we een tijdje in de uitkijktoren doorbrengen. Die staat namelijk aan de rand van een bai (de schrijfwijze is een gokje). Een bai is een wat lager gelegen, vaak drasssige open plek in het regenwoud, waar allerlei grassen en riet groeit. Gorilla's, olifanten, zwijnen en diverse antilopen komen hier af en toe naar toe om te tafelen. En vanwege de openheid zijn ze dan prima te zien. Verwacht geen Oost- of Zuid-Afrikaanse taferelen met kuddes olifanten en antilopes..... Het zijn en blijven bosdieren, die zich niet graag zo open en bloot geven en dus vrij schuw zijn. Als we in de uitkijktoren arriveren, staat er een Sitatunga te eten. Da's alvast een goed begin. Vervolgens gaan we zelf eten, de kok komt het ontbijt brengen vanaf het kamp. Wat een luxe zeg!

De kok kan prima overweg met het houtvuurtje en het meegebrachte eten, maar..... alles gaat wel volgens 'het contract'. De lokale reisorganisatie heeft een schema opgesteld wat er iedere dag op het menu staat. Daar staan echter ook de tussendoortjes op. En zo gebeurt het dat we als lunch tomatensaus met choco-prinsen geserveerd krijgen. Hij was de spaghetti voor tussen de middag vergeten en had het tussendoortje van 's middags als lunch gezien. Het blijkt dat er wel flink gediscussieerd is tussen de kok, de gids en de dragers of dit nu echt de bedoeling was, maar ja contract is contract. Het koste ons dus best wel wat moeite om te zorgen dat wij brood bij de tomatensaus kregen.
Zoals gezegd begon het al vrij snel weer te regenen en we hopen er dus maar het beste van. Volgens Erik is de kans op een gorilla nu wel verkeken, want die 'doen toch niks met die regen'. De uren verstrijken en er komen alleen een paar sitatunga's bij. Dan vliegen opeens de Hadada-ibissen met groot kabaal op (en dan roepen ze HADADA) en opeens zien we daar in de bosrand een gorilla zitten. Een flinke zilverrug!!!!!! Wow!! Dat hadden we wel gehoopt, maar niet verwacht. De zilverrug loopt eerst even terug het bos in, we hopen natuurlijk dat 'ie de rest van zijn familie gaat halen, maar dat gebeurt helaas niet. Het blijkt een alleenstaande kerel te zijn, die zich ondanks de aanhoudende regen geruime tijd laat bewonderen. Hij houdt zich met name bezig met het eten van de wortels van een bepaalde grassoort. De afstand tot de gorilla is zo'n 100 meter, maar met de verrekijker kun je 'm prima observeren. Constanze heeft speciaal voor deze gelegenheid stroopwafels meegenomen en die worden dan ook direct genuttigd voordat de stroop er nog verder uit gaat lopen.
Erik wordt na een poosje observeren een beetje brutaal en gaat op de veranda van de uitkijktoren zitten om een vrijer beeld te hebben. Even later volgt Constanze zijn voorbeeld, maar bij het zien van Constanze schrikt de zilverrug zich een hoedje en rent luid roepend met waggelende billen snel naar de nabijgelegen struiken om dekking te zoeken. De lichte kleding van Constanze deed 'm blijkbaar denken aan Kasper, het spookje ofzo... Sinds dit moment wordt Constanze deze vakantie dan ook Kasper genoemd! De zilverrug komt na een paar minuten gelukkig weer tevoorschijn en kijkt goed om zich heen om te zien of het spookje er nog staat. Nou, die zit de rest van de middag verplicht IN de uitkijktoren en mag er van ons onder geen beding meer uit! Uiteindelijk laat de gorilla zich 3 uur lang bewonderen voordat ie definitief in het groene woud verdwijnt....  We hebben een (laagland)gorilla in het wild gezien!!!!
De volgende dag blijft de bai leeg en zien we geen dieren. Wel wandelen we met de gids en de proppenschiet-meneer door het bos en zien een paar nieuwe apensoorten, zoals de moustached guenon, de guerza colobus (die zijn écht algemeen in Lobeke) en een grey-cheeked mangabey. De gids, Desajie, is echt heel goed en we snappen er geen snars van hoe hij zonder een verrekijker de apen vindt.....

Een aantal keer moeten wij ons verstoppen tegen een grote woudreus en maakt de Desajie een heel apart geluid om dieren te lokken. Volgens hem is het de alarmkreet van een duiker en zullen allerlei dieren daar op reageren. Om voorbereid te zijn op problemen staat meneer proppeschieter letterlijk klaar om zijn geweer te laden met een patroon hagel om de eventueel op ons afstormende olifanten van ons lijf te houden. Bij de eerste poging beginnen alleen allerlei apengroepen om ons heen te reageren. Maar bij een andere keer komt er inderdaad een rode duiker nieuwsgierig kijken wat er aan de hand is. Volgens ons geen logisch gedrag om te komen kijken als een soortgenoot een doodskreet geeft. Wij houden het er dus maar op dat het meer het geluid is van een hitsige duiker.....

Na 3 nachten kamperen bij Petite Savanne, lopen we weer terug naar de plek waar Felix ons met de auto heeft afgezet. Hij is in de tussen tijd terug naar Marbele gereden, maar komt gelukkig aanrijden op het moment dat wij uit het bos stappen. Ons volgende kamp Djembe ligt zo'n 85 km verder over de onverharde "grote" weg (30 km) en paadjes (50 km, zie FOTO 19) naar het oosten. Dat kamp ligt aan een grote grensrivier en aan de overzijde van de rivier ligt het land Congo-Brazzaville. We slapen hier in een huisje, maar zoals te verwachten in Kameroen is er geen stromend water. Althans, niet in de badkamer, maar wel in de rivier. In het huisje staan 2 grote emmers en met gevaar voor eigen leven dalen we de steile oever af om de emmers 1 of 2 keer per dag te vullen met toch wel wat modderig rivierwater. Geen idee of wij of de kleding er schoner van worden, maar Erik doet in ieder geval goed zijn best ....

We blijven hier 2 nachten en vinden dit één van de interessantste plekken waar we ooit geweest zijn. In een straal van 50 km is  alleen maar regenwoud met gorilla's, olifanten, buffels enz. en het uitzicht over de rivier is erg fraai. En juist op deze plek blijken we met de mobiele telefoon opeens bereik te hebben! Niet met een kameroenees netwerk, maar in het buurland Congo-Brazzaville hebben ze blijkbaar sterke zenders staan. Kunnen we zomaar de vader van Alex en de ouders van Angeline bellen en dat vanaf één van de meest afgelegen plekken in Kameroen. We vermaken ons prima met het kijken naar vogeltjes en het maken van wandelingen op zoek naar apen. Helaas zien we geen olifanten (wel heel veel olifantenpaadjes, afgebroken takken en poep). Op één van de wandelingen op zoek naar gorilla's heeft Erik het geluk vooraan te lopen als de gids een gorilla uit een grote boom ziet afdalen en heeft een paar seconden een prachtig beeld van het jonge mannetje. Constanze vangt nog net een glimps op, maar wij zien alleen groene bomen, Wel jammer, maar we waren een paar dagen geleden dan ook wel erg verwend met 3 uur lang gorilla-kijken! 's Middags gaan we vanuit kamp Djembe speciaal op zoek naar de De Brazza meerkat. Dat is één van de mooiste soorten meerkat en leeft met name langs de rivier. Gewapend met machette (gids), verrekijker (die hebben alleen die domme toeristen nodig) en de proppeschieter gaan we op pad. Deze meerkattensoort is erg moeilijk te spotten omdat 'ie erg slim is en geen geluid maakt als hij mensen ziet. Na 1,5 uur wandelen in de vochtige hitte (zelfs de locals vinden het een warme dag!) weet de gids een De Brazza meerkat te vinden. Constanze en wij hebben 'm gedurende circa 10 seconden heel erg goed in beeld omdat 'ie ons vanaf een tak recht aan zit te kijken. Yes!! Erik kijkt helaas precies tegen een dikke boom aan......  Helaas ging alles te snel voor een foto, maar die blik van de meerkat recht in onze verrekijkers blijft ons altijd bij. Kijk maar eens op internet hoe fraai deze apensoort eruit ziet!!! Omdat we ook nog een agile mangabey zien, hebben we deze vakantie 13 apensoorten gespot (+1 galago). Dat hadden we misschien wel gedroomd, maar niet verwacht.
Na 3 nachten kamperen in Petit-Savanne en 2 nachten in een huisje in Djembe wordt het tijd om het park weer te verlaten. Op de terugweg stoppen we bij de bai Bolo om te kijken of er misschien nog bosbuffels te zien zijn. We lopen ruim een uur, steken een riviertje over en lopen naar de uitkijktoren. Na 10 minuten hobbelen er opeens 12 bosbuffels de savanne op, echt gaaf om te zien. Dan worden ze alert gemaakt door de alarmerende Hadada-ibissen (die kennen we nog van de gorilla's), ruiken eens goed (zien doen ze namelijk net zo goed als Alex...) en rennen dan (helaas) het bos weer in. Mmmn, hadden we nou de afgelopen dagen maar wat vaker een douche kunnen nemen.......

Na nog een laatste nacht aan de rand van het park wordt het weer tijd om terug te gaan naar de 'bewoonde wereld'. Met name Constanze verlangt naar luxe (stomend water, electriciteit, fan/airco) omdat zij door de gevleugelde geleedpotigen wel héél erg te grazen is genomen. Na een rit van 170 km over stoffige wegen komen we weer aan in Yokadouma. Aangekomen in hotel l'Elephant wassen we onze handen en ons gezicht, drogen dat af met een handdoek, die ............. gelijk helemaal rood is. Het zal nog wel een paar dagen duren voordat het rode stof overal uit is. Omdat de airco van de auto het begeven heeft, rijden we nog altijd met open ramen en tsja, dan krijg je dat. Wij gaan in Yokadouma nog even wandelen en een beetje vogelen en raken aan de praat met een paar meisjes van 10 à 12 jaar oud. Ze kijken door onze verrekijkers, we maken een babbeltje over hun school en dan vragen ze of Alex een foto van ze neemt. Dat doen we en ze staan natuurlijk te giechelen als we de foto laten zien. Even later komt er een jonge kerel achterop een brommer aangereden en begint te schreeuwen dat het verboden is om kinderen te fotograferen. Hij is best agressief en luistert eerst niet als we zeggen dat de meisjes zelf gevraagd hebben of we een foto willen nemen. Uiteindelijk luistert hij en de meisjes bevestigen gelukkig dat zij het zelf gevraagd hebben. De kerel wordt echter niet rustiger en wil de foto zien. Dat weigeren we uiteraard omdat 'ie er dan mogelijk met fototoestel en motor vandaar gaat. We besluiten weg te lopen van de plaats van het "delict" omdat er inmiddels 20 mensen omheen staan. Hij roept dat 'ie de politie gaat halen. Hij doet maar denken we. We lopen rustig terug naar het hotel en groeten iedereen bonsoir en krijgen een keurige bonsoir terug. Maar.... hmmmm.... daar komt die vervelende kerel weer aan met ........ een agent op zijn motorfiets. Dit wordt serious business...... De agent stapt af en stelt zich netjes voor en waar hij voor komt. We leggen dus rustig en beleefd uit wat er is gebeurd met in ons achterhoofd dat we maar 3 minuten van het hotelletje verwijderd zijn en het gesprek met de agent daar altijd voort kunnen zetten als het uit de hand dreigt te lopen. De agent legt uit dat het verboden is foto's van kinderen te nemen en dat je voor het filmen van mensen een permit nodig hebt en of we die kunnen overleggen. We leggen uit dat de meisjes gevraagd hebben om de foto te nemen en dat we niet gefilmd hebben, maar slechts 1 foto hebben genomen. We laten de foto zien aan de agent en de vervelende kerel wil die natuurlijk ook zien en grist zo ongeveer het fototoestel uit de handen van Alex. Die staat dat uiteraard niet toe en de agent geeft de vervelende kerel een reprimande dat 'ie van het toestel af moet blijven. Als Alex de agent laat zien dat de andere foto's van eerder die dag waren, vindt de agent het verder prima. Hij legt nog een keer uit dat het verboden is om kinderen te fotograferen of filmen en laat het daarbij. We halen opgelucht adem en de vervelende kerel druipt af. Er blijft alleen een vervelende nasmaak hangen omdat de meisjes op de foto nu het idee hebben dat het hun schuld is dat we in de problemen kwamen...... Hierbij de bewuste foto.....

De laatste dag samen met Erik/Constanze is een stoffige. Omdat de airco het niet niet en niet gerepareerd kan worden, rijden we noodgedwongen met open ramen en dat levert een rood interieur op, inclusief onszelf. We komen om half 3 aan in Bertoua, de eerste stad met asfalt, internet etc. We besluiten door te rijden naar Belabo om ons op de trein naar het noorden (Ngaoundere) te zetten. Erik en Constanze hebben de laatste 1,5 week van hun vakantie een ander programma en reizen naar het zuidwesten van het land. Aangekomen in Belabo volgt er vervelend nieuws: er is die middag tussen Belabo en Ngaoundere een goederentrein ontspoord, waarbij 16 wagons uit de rails zijn gelopen. Het is volgens de medewerkers van Camrail onzeker of de trein vanavond zal rijden. Na rijp beraad en het inwinnen van extra info besluiten we de reparatiewerkzaamheden van de Kameroenezen niet af te wachten en terug te rijden naar Bertoua om daar een bus naar Ngaoundere te nemen. Hoewel in de reisgids nog staat dat het een héle slecht weg is, hebben we inmiddels begrepen dat ie helemaal vernieuwd is. Het is al donker als we weer arriveren in Bertoua. De zintuigendouche komt weer op ons neer en in dat geweld moeten we de juiste busmaatschappij zien te vinden. Dat lukt, maar Turistiek Express heeft voor die avond geen plaatsen meer vrij. Hmmm, dan maar proberen bij National Voyages. Ja, raak, we kunnen die avond nog mee met een grote bus naar Ngaoundere (dus niet zo'n fotogenieke oude Renault zoals op deze foto en betalen 10 euro pp voor een 7 uur lange nachtelijke busrit. We geven de bagage af en nemen afscheid van Erik en Constanze. De 13 dagen samen waren echt heel gezellig, geslaagd wat het betreft het spotten van dieren en er is geen onvertogen woord gevallen!! Alex struint de markt nog even af voor wat eten en drinken aan boord van de bus en komt terug met banaantjes, oliebollen, koekjes, broodje omelet en fruit punch. Daar moeten we het wel op kunnen redden. Na 7 uur stof happen in de auto en 3 uur voor noppes om rijden zitten we als 2 viezeriken in de bus en dan hebben we nog een nachtelijke busrit voorde boeg ook!. We hebben immers geen tijd gehad om schone kleren aan te doen of te douchen...... Het duurt altijd enorm lang voordat een bus vertrekt, de procedures zijn ons onduidelijk en er wordt altijd veel geschreeuwd en getoeterd. De chauffeur verschijnt plotseling ten tonele, stapt in en rijdt binnen een minuut weg. Gelukkig is de bus minder dan halfvol en kunnen we breeduit zitten op de stoeltjes, die meer gemaakt zijn voor de pygmeeën dan voor ons. Er gaat ook een militair mee met een échte proppenschieter, dus niet zo eentje als in Lobeke NP. Dat komt omdat we met de bus pal langs de grens met de Centraal Afrikaanse Republiek rijden en is puur voor de zekerheid. Daar gaan we dan, de donkere Afrikaanse nacht in met bestemming Ngaoundere..........

Kortom, alles ok hier en à bientot!!
Liefs, A&A