Kameroen; wat een land.......

Kameroen: wat een land, wat een land......

Mmmm, nu moeten we alles zelf weer regelen, er staat niemand op ons te wachten op het vliegveld..... Vanaf de luchthaven in Douala nemen we een taxi naar het busstation. Al snel probeert de taxi-chauffeur ons ergens bij een benzinestation af te zetten omdat daar volgens hem hét busstation is. Grapjas, hij weet niet dat we hier al vaker zijn geweest en zeggen dat we naar het busstation willen aan de andere kant van de rivier. Met een ietwat beteuterd gezicht vervolgt ie zijn weg en even later staan we op de juiste plek. Er staat een vrijwel volle bus, maar daar passen we nog wel bij. Alex halveert de prijs voor onze rugzakken die op het dak gaan, we kopen nog snel eventjes wat eten en drinken en klimmen vervolgens de bus in. Angeline zit helemaal achterin de bus en Alex zit 2 rijen naar voren. Uiteraard 5 mensen breed op 3 stoeltjes met een klapstoeltje in het gangpad... Met name Angeline heeft een oncomfortabele plek omdat ze deels op de vetrollen van haar corpulente buurvrouw zit en daarom 'scheef' komt te hangen....  We zijn klaar voor vertrek, maar.... oh ja, da's waar ook..... dit is Kameroen...... dus dat vertrek duurt nog wel even....Wat er allemaal gebeurt weten we niet, maar we staan een half uur in de hete zon te wachten op.....ja, op wat eigenlijk? De (met name vrouwelijke) passagiers beginnen te roepen om de 'driver' en die komt korte tijd later aanlopen. We kunnen vertrekken! Tussen Douala en onze eindbestemming (Limbe) moet de bus 4 keer stoppen: er moet bij een brug tol worden betaald, de militaire politie vraagt iedereen om zijn ID, de kwaliteit van de bus wordt een keer onder de loupe genomen én een agent stond blijkbaar rood op zijn bankrekening....

Tot onze grote verbazing slaat de bus op een kruising rechtsaf, terwijl wij rechtdoor moeten, maar stopt 100 meter verder gelukkig al. We moeten als enige passagiers overstappen op een ander busje. Erg handig dat ze ons achterin de grote bus hebben neergezet...... De halve bus moet er dus eerst uit en dat levert heel wat gemopper op. Niet gericht tegen ons, maar tegen de buschauffeur. Er staat een ander busje klaar, die ons verder naar het busstation van Limbe brengt. Daar nemen we een taxi naar Hotel Miramar, een hotellelletje aan zee dat vlakbij de botanische tuin en het Limbe Wildlife Centre ligt. Bij de receptie vragen we in welk huisje Erik en Constanze slapen. Huisje 124. Alex loopt daarheen, klopt op de deur en het blijft eventjes stil. "Ja, een momentje"... de stem van Erik.... "we hielden ff een siësta"! Eventjes later gaat de deur open en staan we oog in oog met Erik en Constanze. Het voelt altijd heel bijzonder om vrienden in het verre buitenland te ontmoeten. Na Indonesië (2x), Maleisië, Madagaskar, Oeganda en Kenia is dit het 6e land waar we elkaar ontmoeten. Leuk en we hebben er zin in om samen met hen 2 weken door Kameroen te reizen! Ons bungalowtje in Hotel Miramar is al geregeld en we zetten onze bagage neer. Even wat accu's van fototoestellen opladen.... Humm niet alle stopcontacten blijken te werken.... en in de badkamer ontbreekt ook van alles en nog wat..... en het plafond vertoont sporen van flinke lekkage, maar daar maken we ons geen zorgen om omdat het de droge tijd is. Maar ja, we waren na de georganiseerdheid van EG en de compound van Mobil ff vergeten dat we nu in Kameroen zijn.....

Het is nu eerst tijd voor een lekkere koude fles frisdrank en de eerste verhalen. Ze hebben in Kameroen overigens de onhebbelijke gewoonte om het bier en frisdranken in flessen van 0,6 of 0,65 liter te verkopen en dat is een hele plens in onze buik. Kortom, af en toe maar 1 consumptie voor ons tweetjes bestellen. We besluiten in het hotel te blijven eten en dat wordt een echte soap.... De serveerster, Gladdis, is eerst een paar minuten bezig voordat ze een leeg blaadje in haar opschrijfboekje heeft gevonden en begint de bestelling op te nemen. Uiteraard valt haar boekje regelmatig dicht en moet ze weer op zoek naar onze bestelling in haar overvolle boekje... Uiteraard is de helft van de menukaart niet voorradig (dat komen ze vaak pas later zeggen en niet gelijk bij de bestelling) en haar baas komt nog 2x langs om de bestelling te verifiëren. Om 7 uur doen we de bestelling en moeten uiteindelijk tot 9 (!!!) uur wachten totdat de hoofdmaaltijd gebracht wordt. En dan blijkt ook nog eens dat ze 5 hoofdmaaltijden gemaakt hebben voor 4 personen. Nu zullen jullie denken: A&A zullen wel heel moeilijke dingen hebben besteld of het restaurant zat helemaal vol. Géén van beiden, er was maar 1 andere party aan het eten. Het zou op zich al een soap waard zijn om uit te vinden wat er in die 2 uur precies gebeurt in de keuken!

We slapen die nacht heerlijk en proberen de volgende ochtend ontbijt te regelen. Maar als ze na 20 minuten de bestelling nog niet eens hebben opgenomen, gaan we naar een nabijgelegen restaurantje, de Hot Spot. Een slechtere naam hadden ze niet kunnen verzinnen. Omdat het op een heuvel ligt, is het vaak de enige plek in Limbe waar het een beetje waait. De Cool Spot was dus een beteren naam geweest. Maar ook daar zit de vaart er niet echt in en we wachten 3 kwartier op 2 kopjes thee, 1 kopje koffie en een fles mineraalwater....... We lopen via een Boulangerie (waar ze heerlijk brood, croissantjes en yoghurt hebben) naar het Limbe Wildlife Center, waar ze met name in beslag genomen apen opvangen. Dit is voor ons bekend terrein omdat we in 2010 in totaal 2,5 maand in het LWC gewerkt hebben als vrijwilliger. Bij de ingang vragen we naar de manager en we worden gelijk naar haar kantoor gebracht. We worden heel hartelijk en open ontvangen en ondanks dat we de huidige manager alleen via mail-contact kennen, lijkt het net of we elkaar al langere tijd kennen. Het voelt echt een beetje als 'thuis' komen. Heel opvallend is dat wij veel verzorgers na 4 jaar nog herkennen, maar de verzorgers ook ons én zelfs onze namen nog weten! Ze reageren allemaal heel enthousiast op onze aanwezigheid en dat voelt echt heel goed en fijn aan! We krijgen een rondleiding van de dierenarts dr. John en die vertelt honderduit over de ontwikkelingen van de afgelopen jaren. Als we langs de bavianen lopen, is er nog een blijk van herkenning. De baviaan, die 4 jaar geleden telkens stenen naar Angeline gooide, doet dat ook nu weer. Gelukkig zijn zijn gooikwaliteiten de afgelopen jaren niet veel verbeterd. Dat zal wel nooit meer goed komen tussen die twee..... We lunchen in een nieuw cafeetje in het park en praten 's middags verder met vrijwilligers, verzorgers en de dierenarts, Er is de afgelopen jaren best veel gebeurt in het centrum en dat doet ons goed, Er zit echt vooruitgang in en dat is goed om te zien. Wat ons alleen veel pijn doet is dat Benito, onze favoriete gorilla van 16 jaar oud, nu uit de groep is gehaald en samen met Batik (een kerel van nu 12 jaar oud) apart zit. Om de dag mogen ofwel de groep van Chella (de zilverrug met zijn vrouwen) ofwel Batik en Benito naar buiten. Benito zit heel erg te kijken naar ons als we langslopen. Geen idee of ie ons herkent, maar wij vinden het jammer om 'm zo te moeten zien, het is zo'n mooie, lieve, intelligentie gorilla.....

We  brengen de hele dag door in het LWC, en het blijft bijzonder dat elke verzorger die we tegenkomen ons eerst even verbaasd aankijkt, dan een stralende lacht tevoorschijn tovert en ons vervolgens omhelst. Als we het LWC uit lopen, merken we al dat de stroom niet overal werkt. Oh oh. Gelukkig heeft ons hotel nog wel stroom en kunnen we internetten enzo. Constanze heeft de dag ervoor een leuk restaurantje in het stadje gezien en we besluiten om daar te gaan eten. Het blijkt echter één van de vele terrassen te zijn, waar je alleen bier kunt drinken. We lopen verder het stadje in om iets leuks te zoeken, maar hoe verder we lopen, hoe meer de elektriciteit uitvalt, totdat Limbe totaal in duisternis gehuld is. Dit schiet niet op. We besluiten een taxi terug te nemen naar de Hotspot en tegen elke verwachting in weten ze een prima maaltijd te serveren, nog steeds zonder electriciteit en binnen een uur.

De volgende dag staat een excursie naar Bimbia Nature Reserve op het programma. Dit een natuurlijk bos, dat door de lokale gemeenschap wordt gerund. De dag ervoor heeft dr. John ons geholpen met het regelen van een gids, die op zijn beurt weer een taxi heeft geregeld. De weg is nl. onverhard en niet voor gewone auto's geschikt. We gaan dus in wat ze noemen een "bushtaxi". We zijn benieuwd hoe die taxi eruit ziet. De gids is op tijd bij ons hotel. De taxi laat nog even op zich wachten, maar als we gepruttel aan horen komen rollen onze ogen rollen bijna uit de oogkassen bij het zien van de taxi: een ontzettend oude roestbak (uiteraard een Toyota) met hele grote veren onder de auto zodat ie een veel hogere bodemvrijheid heeft. Er springt een jonge kerel via het raaqm de auto uit (zijn deur zit met een ijzerdraadje vast....) die met een brede glimlach zegt dat ie ons naar het Bimbia bos brengt. Nou, het zal ons benieuwen. Omdat de gids ook mee moet, gaan Erik, Constanze en Angeline op de achterbank en kruipt Alex met de gids op de passagiersstoel. We rijden eerst een kwartiertje over een geasfalteerde weg en slaan dan linksaf een onverharde weg op. Nu kunnen de chauffeur en de auto zich bewijzen. Na 2 km gaat het al fout en maken we een stop om 1 band te verwisselen.

En 10 minuten later worden een voorband (zonder enkel profiel) en een achterband (met 1 mm profiel) van plek verwisseld. Maar opnieuw ruikt het zelfs in de auto naar verbrand rubber en moet de chauffeur helaas concluderen dat verder rijden niet mogelijk is..... Hmmmm..... We vragen de gids hoe ver het nog lopen is naar het begin van de wandeling. "Not far" is zijn antwoord. OK, dan vervolgen we onze weg met de benenwagen en kan de chauffeur in de tussentijd zijn auto repareren voor de terugweg. We doen er uiteindelijk nog een uur over voordat we bij het begin van de wanding zijn en telkens zegt de gids dat het 'not far' is. Jaja. De wandeling zelf is vrij kort, maar gaat door een bos met fraaie woudreuzen naar de rand van een heel erg mooi mangrovebos. Tsjonge, we hebben nog nooit zulke hoge mangrove-bomen gezien zeg!! Ondertussen pleegt de gids diverse telefoontjes met de chauffeur hoe het staat met de reparatie en waar ie ons weer op gaat pikken. Na 2 uur wandelen komen we het bos weer uit en staan wat vreemd te kijken als er op de weg geen auto te bekennen is...... De gids heeft geen bereik en beltegoed meer en we beginnen op het heetst van de dag dan maar terug te lopen over de weg in de hoop de taxi met chauffeur ergens aan te treffen. Het is volgens de gids 'not far'..... We lopen ruim een half uur terug en hebben er dan genoeg van. Het is echt snikheet en we hebben geen idee waar de auto staat. Opeens heeft de gids weer bereik en tovert ergens beltegoed vandaan en hij is duidelijk heel boos op de chauffeur. We liggen 3 kwartier langs de kant van de weg te en in die tijd proberen de gids en de chauffeur aan elkaar duidelijk te maken waar ze zijn. Not far.... Ja ja, die hebben we vaker gehoord. Uiteindelijk komt de chauffeur aangelopen en zegt dat de auto gemaakt is en 'not far' is! Deze keer klopt dat echt en blijkt de auto 150 meter verderop te staan. Misschien al een uur lang....... Op de terugweg rijdt ie als Verstappen en wonder boven wonder komen we weer veilig aan in Limbe. Pfff, wat een simpele wandeling had moeten worden, is een heel avontuur geworden!

'

s Avonds gaan we 'westers' doen en gaan uit eten bij een pizza-restaurant met echte wood baked pizza's. Een paar minuten nadat de bestelling is opgenomen, komt een medewerkster van het restaurantje aanrijden met een steekwagentje vol hout. Als ze de pizza-oven nu nog moeten gaan opstoken........ Maar dat valt heel erg mee en een half uurtje later krijgen we én de pizza's die we besteld hebben en ze zijn echt heel erg lekker. Het enige minpunt is dat er op het terras een grote televisie staat waar een Aziatische soapserie op volle geluidssterkte aan staat.... De totale schade is zo'n 25 euro, maar ze hebben weer eens geen wisselgeld van de 20000 CFA. De serveerster rent de straat op om het geld bij de buren ofzo te gaan wisselen, Maar blijkbaar zijn kleine coupures zeldzaam en het duurt zo'n 15 minuten (!) voordat ze het wisselgeld heeft......

Op de laatste ochtend proberen we het nog een keer om te ontbijten in ons hotel Miramar. Gladdis, de serveerster, komt aanlopen ZONDER opschrijfboekje. Oh oh. Constanze bestelt een 'plain omelet' en en Angeline bestelt een 'omelet with tomatos and cheese', Gladdis concludeert vervolgens dat Angeline en Constanze hetzelfde hebben besteld..... Na de bestelling nog een keertje te hebben doorgenomen, vraagt Erik of het toch geen beter idee is om haar bonnenboekje te gaan halen, Ook Gladdis vindt dat een beter idee en een half uurtje later hebben we allemaal onze bestelde omelet, brood en warme chocalade of koffie! We doen misschien soms wat denigrerend over de Kameroenezen, maar vanuit onze westerse blik gebeuren hier ook wel hele grappige dingen.....

We bezoeken die ochtend nog even het LimbeWildlife Center omdat we maar moeilijk afscheid kunnen nemen. Om haf 1 staat de 4WD met chauffeur op de stoep van het hotel, waar we met z'n vieren een lange autotocht van 3,5 dag naar het zuidoosten van Kameroen gaan ondernemen om Lobeke National Park te bezoeken. Tot die tijd verwachten we geen internet, dus de komende 2 weken is het weer 'off grid' zoals Angeline het de vorige keer had genoemd.

We vinden het trouwens erg leuk dat de blog veel gelezen wordt en er veel leuke reacties komen! En ja, misschien zijn we wat te veel verwend om onze tijd op Bioko 'slechts' een 8 te geven en geen 10! Maar ja, we hadden toch écht gehoopt de apen wat langer te kunnen zien... De 7 waarnemingen van de drills duurden in totaal bijvoorbeeld niet meer dan 2 minuten.

Groetjes!! A&A