Muts op in de tropen!

27 januari 2016 - Belmopan, Belize

Hmmmm, in de reacties op de vorige weblog wist niet iedereen wat miegelen betekent. Het miegelt hier van de vogels betekent zoiets als ‘het ritselt hier van de vogels’ ofwel ‘het krioelt hier van de vogels’!!

Voordat we vanuit Orange Walk vertrekken naar Belize City om Erik & Constanze Vogelen in tuin hotel OWop te pikken vogelen we eerst nog een uurtje in de tuin van ons hotel. En warempel, dat leverde 2 nieuwe vogelsoorten op en nog wel 2 soorten papegaaien! De tuin bleek veel groter en mooier te zijn dan gedacht en daar hadden we best nog wat meer tijd door willen brengen.

We rijden in 1,5 uur terug naar Belize City, doen wat boodschappen, tanken en rijden naar de plek waar de watertaxi vanuit Caye Caulker aan komt. Het is daar erg druk en Alex parkeert de auto een stukje verder. Angeline loopt een stukje terug naar de pier en daar komen E&C precies aanlopen. Wat een timing zeg!! We proberen vervolgens de bagage in de achterbak van de Jeep te proppen, maar dat Passen en meten met de bagagegaat minder makkelijk dan gedacht… Grrrr…. Maar na enig pas- en meetwerk en geduw zit bijna alles in de achterbak en moet alleen de koelbox op de achterbank. We gaan eerst even lunchen en dat doen we …. in de regen. Het miezert en voelt koel aan. De Belizianen noemen dit freezing weather en in vergelijking met de warme, zonnige dagen klopt dat ook wel: het is maar 25 graden (celcius en boven nul…..). Wij vinden het juist heerlijk qua temperatuur. Na de lunch is het een uurtje rijden naar het Baboon Community Sanctuary. Ja, je leest het goed, Baboon. Uiteraard leven er geen bavianen in Midden-Amerika, maar de lokale naam voor zwarte brulaap is baboon. Tsja….. dat levert dus die grappige naam op. Het is een project waarbij 7 dorpen besloten hebben om bepaalde delen van het bos niet te kappen om voldoende leefgebied voor de brulapen te houden. Dat zorgt dan wel voor minder opbrengsten van de akkers, maar via ecotoerisme hopen ze er toch wat geld mee te verdienen. Of het project werkt is ons niet helemaal duidelijk, maar het is in ieder geval goed dat dit soort projecten er zijn! Helaas werkt het weer niet mee en lopen we ’s middags in de regen bij een temperatuur van slechts 23 graden naar zwarte klonten in bomen te zoeken. Uiteindelijk vinden we wel brulapen, maar het is nog steeds somber en Baboon Sanctuary in de regenregenachtig. De vrouwelijke gids wil de apen wat actiever krijgen en klapt in haar handen en geeft vervolgens een soort grom. Met haar hoge vrouwenstem lijkt dat echter totaal niet op het ‘boeren, keel schrapen en gorgelen’ van een brulaap, maar wij vinden het wel vermakelijk klinken. De brullers reageren niet echt op haar dappere pogingen…. Ondertussen hebben we leuke gesprekken met de gids die echt geïnteresseerd is in natuurbehoud en van alles wil weten over hoe daar in Europa tegenaan wordt gekeken. Al met al toch nog geslaagd ondanks de regen en zeker omdat de gids voorstelt de volgende ochtend een nieuwe poging te wagen.

De volgende ochtend is het zonnig en doen we een nieuwe poging om brulapen te spotten. De vegetatie is laag en we vinden al snel de brulapen, die zich na enige tijd echt geweldig lieten zien!!! Deze groep van 5 dieren is gewend aan menselijk bezoek en ze trekken zich niets aan van 4 paar ogen en 4 fotocamera’s. Soms zitten of hangen ze op slechts 2 of 3 meter afstand van ons. Het leuke is dat ze ons wel af en toe aankijken, maar verder gewoon doorgaan met blaadjes eten alsof we er niet zijn. We hadden van tevoren onze twijfels of de gidsen de dieren soms voeren zodat ze laag in de vegetatie gaan zitten, maar de structuur van de vegetatie en de aard van de dieren is zodanig dat ze soms inderdaad heel laag zitten en dan ook nog een super dichtbij. We hebben zo’n 1,5 uur zitten genieten van deze brullershow, écht geweldig!!!

Baboon Sanctuary brulaap met Constanze op de achtergondBabbon Sanctuary  brulaap close up

Baboon Sanctuary  Alex en brulaap

Dan is het echt tijd om de brullers alleen te laten omdat we zo’n 200 km moeten rijden naar het zuiden van Belize om 2 dagen in Cockscomb Nature Reserve te slapen. Het is een afwisselende autorit en Belize laat zich van een andere kant zien: er zijn heuvels, die je misschien zelfs bergen zou kunnen noemen. We hebben misschien wel 100 speedbumps gehad en Alex heeft er maar eentje gemist. En dat was gelukkig een milde, zodat er geen schade aan auto en passagiers was…. Uiteindelijk komen we om half 4 in Cockscomb aan, waarbij de laatste 10 km over een smal, modderig weggetje.

Cockscomb Nature Reserve maakt onderdeel uit van het grootste aaneengesloten gebied regenwoud in Midden-Amerika dat er nog is. Helaas is het regenwoud in de buurlanden Honduras en Guatemala wel grotendeels gekapt, anders was het gebied nóg groter geweest. We hebben een huisje met 2 slaapkamers geboekt en koken onze maaltjes zelf in de gemeenschappelijke keuken. Helaas is er geen elektriciteit omdat die dag de zon nauwelijks heeft geschenen en de zonnepanelen dus niets hebben opgeleverd. Gelukkig heeft Constanze altijd van alles mee en dus ook waxinelichtjes, dus dat werd een romantisch diner bij kaarslicht.….

Het leuke van Cockscomb is dat er veel wandelingen zijn uitgezet en dat je geen gids nodig hebt om die te mogen lopen. We maken in totaal 4 wandelingen naar onder meer een waterval met plunchpool (waar Constanze als enige zo dapper is Cockscomb mooie rivierom te gaan zwemmen), een heuveltop met een mooi uitzicht over het gebied en diverse lookouts over de rivier. Het bos is in de jaren ’80 selectief gekapt en er staan dus geen grote woudreuzen. Toch vinden we het een prachtig bos, maar ….. we zien welgeteld nul zoogdieren!!! Pffffff…. Ok, alleen Alex ziet een (vermoedelijke) agouti het pad over rennen, maar dat mag geen naam hebben. Natuurlijk weten we alle vier dat de kans op het spotten van een tapir of jaguar net zo groot is als het winnen van de Staatsloterij, maar toch… Zelfs geen brulapen, helaas ook geen slingerapen, geen katachtige, geen hertjes…. We moeten het doen met het gevoel dat de dieren in het bos leven en dat gevoel wordt versterkt als we kakelverse sporen zien van een tapir! We kunnen het spoor een paar honderd meter volgen en het gaat naar de rivier toe. Maar helaas is de tapir niet meer aan het badderen of aan het drinken. We kunnen dus niets in het visitor-boek opschrijven en zien dat de leuke waarnemingen helaas schaars zijn. Navraag leert ons dat er tot de jaren 80 gekapt is in het gebied (voordat het beschermd werd). En nog opvallender dat er tientallen jaren geleden een uitbraak van gele koorts is geweest in het zuiden van Belize die bijna alle brulapen heeft gedood. Zo ook in Cockscomb. Dat verklaart een hoop.

Cockscomb huisjeCockscomb wandelingCockscomb uitzichtCockscomb plunchpool van bovenafCockscomb pootafdruk tapirCockscomb spoorzoeken

We zien wel redelijk veel vogeltjes en op de compound laten ze zich nog goed fotograferen ook.Cockscomb ChachalacaCockscomb GuanCockscomb hummingbird

De tijd is voorbij gevlogen en de 4 dagen met Erik en Constanze zitten er helaas bijna al weer op! Het was wederom een leuke tijd met z’n vieren en we roepen allemaal dat we over 2 jaar in Ethiopia gezamenlijk naar de gelada-bavianen gaan kijken. Dat staat bij ons allevier hoog op het verlanglijstje.

We rijden terug naar de bewoonde wereld en zetten Erik en Constanze af bij een guesthouse bij de Belize Zoo. Zij gaan over een paar dagen terug naar huis, terwijl wij verder gaan naar het oosten van Belize met als einddoel ons volgende avontuur: Las Cuevas onderzoeksstation.

Daarvoor moeten we wel eerst inkopen doen omdat dit onderzoeksstation diep in het regenwoud ligt en we dus alles zelf mee moeten nemen. Ook gooien we de slurpende Jeep vol met benzine en pinnen we nog wat geld.

Maar voordat we daar zijn hebben we eerst nog een overnachting geboekt in een guesthouse dat nog niet eens officieel open is. Waarom: onze bestemming Caracol (een Maya-tempel) en Las Cuevas liggen midden in het regenwoud. Omdat er in dit bergachtige gebied nog diverse andere attracties zijn (grotten, watervallen e.d.) én het klimaat een stuk aangenamer is dan in het laagland zijn er veel accommodaties. Helaas zijn dat allemaal dure ecolodges, waarbij een overnachting minimaal 150 USD kost. Niet echt een prijscategorie waar wij gek op zijn. Maar Alex blijft altijd zoeken en vond een Facebook-pagina van een Brits stel die een eenvoudige lodge aan het bouwen zijn. Inderdaad…. nog aan het bouwen zijn. Maar gelukkig reageren ze positief op een mailtje van Alex. Er is 1 kamer af, dus we kunnen komen. Eigenlijk illegaal, want ze hebben nog geen vergunning. Je verwacht niet dat dat in een Midden-Amerikaans land lastig is, maar de regeltjes zijn hier heel streng. Om een vergunning te krijgen moet je allerlei faciliteiten hebben. En dan hebben we het niet over zaken als bedden en een badkamer ed., maar zelfs de kleur van de handdoeken (wit) is vastgelegd. Er moet shampoo en zeep zijn. De parkeerplaatsen moeten verlicht zijn, de accommodatie moet vanaf de openbare weg bewegwijzerd zijn met verlichte borden. Ja, hier is echt iemand van achter zijn bureau druk bezig geweest, want deze regels gelden voor elke accommodatie, dus ook voor die midden in het regenwoud. Je ziet het al helemaal voor je: grote neon lichtborden midden in het regenwoud…. Er zijn dus niet alleen in Nederland regelneven actief.

Na een heerlijke nacht illegaal slapen gaan we een beetje spannende dag tegemoet omdat we iets gaan doen wat weinig toeristen doen. We vertrekken om 8 uur en rijden over onverharde wegen in de richting van Caracol, de grootste Maya-tempel van Belize. Onderweg verandert het landschap al snel en we rijden de naaldbossen van de Pine Ridge Mountains in. Het is net of we in Canada rijden Las Cuevas of Canada...met de naaldbomen en de mooie riviertjes! Na een uurtje rijden komen we bij een groot bord waarop staat dat wordt geadviseerd om in kolonne naar Caracol te rijden. De tempel ligt namelijk dichtbij de grens met Guatemala en zo’n 10 jaar geleden zijn er toeristen overvallen op deze route. Vanaf dat moment vertrekt er iedere dag een Landrover met militairen naar Caracol en als toerist wordt je geacht met die escorte mee te rijden. In totaal zijn we met 5 auto’s én de militairen. Of het echt nodig is weten we niet, maar we komen een uurtje later veilig aan in Caracol. Er staan al een paar andere auto’s, dus blijkbaar hebben die het risico genomen om zonder escorte te gaan. Het maffe is dat de route van 60 km onverhard is, behalve de laatste 15 km. Die zijn juist verhard, maar de jungle langs de weg doet hard zijn best het weer terug te veroveren…

We zijn erg onder de indruk van de Maya-tempels en vinden ze echt geweldig!! De hoogste tempel is niet alleen hoog (zo’n 40 meter), maar de ligging boven op een heuvel middenin de jungle maak het extra spectaculair. Bovendien zijn er weinig toeristen omdat deze plek zo afgelegen is. Wel zijn de militairen alom aanwezig soms zelfs bovenop tempels. Vanaf een hoge tempel zijn we ook nog een brulaap op ooghoogte bovenin een woudreus zitten. Fantastisch!

Caracol hoogste tempelCaracol bovenop tempel uitzicht regenwoudCaracol brulaap in  hoge boomCaracol Militairencaracol panorama 1Caracol panorama 2

Wat ook heel gaaf was om te zien: een Montezuma Oropendula die aan het zingen is. De vogel zit op een tak, maakt een soort klokkend geluid, gevolgd door een paar heldere klanken. Ga maar eens op internet zoeken. Het mooiste is echter dat ie bij het maken van dat geluid een salto maakt rond de tak waar ie op zit. Hopelijk wordt dat duidelijk met de foto’s! Heel gaaf om te zien!

Caracol Monttezuma Oropendula 1Caracol Monttezuma Oropendula ondersteboven

Om 2 uur is het motto weer ‘alle auto’s verzamelen’ voor de terugreis. Halverwege de terugtocht verlaten we de escorte omdat we een zijweg nemen naar Las Cuevas Research Station in het Chiquebul National Park. Hoewel Alex het duidelijk aan de militairen heeft aangegeven dat we daar heen gaan, heerst er toch enige verwarring en vinden ze het eigenlijk maar niks om die 2 vreemde snuiters in dit gebied alleen achter te laten. Gelukkig komt er een ranger van het nationale park aangelopen en vertrekken de militairen. Wij vinden het ook wel een beetje spannend omdat we geen idee hebben hoe de onverharde weg is, hoe de plek eruit ziet en wat je er kunt doen. De plek is primair bedoeld voor onderzoekers, studenten en leerlingen en wordt maar zelden door toeristen bezocht, kortom weg van de gebaande toeristenpaden. Het weggetje is prachtig en prima te doen, maar de laatste paar kilometer moet de 4WD er toch echt op omdat de weg heel erg Las Cuevas mooie toegangsweg 1Las Cuevas slechte wegmodderig is. Als we aankomen in Las Cuevas wacht een onaangename verrassing: ze weten niet van onze komst af…. Pffff….. Alex heeft de hele e-mail correspondentie uitgeprint en er wordt druk gezocht naar een oplossing. Er zit namelijk een groepje Amerikaanse studenten en een grote groep scholieren uit Belize City waardoor alle kamers bezet zijn. Gelukkig wordt er een oplossing gevonden door iemand naar een andere kamer te verplaatsen, zodat er een kamer voor ons is! Poef, blij dat ze de moeite hebben genomen een oplossing te zoeken. De mensen zijn hier sowieso heel erg vriendelijk. We moeten hier zelf koken en dat doet Angeline in de keuken van de ‘huiskokkin’ van het research station. Die vindt het zo grappig dat we hier zijn dat ze ’s ochtends een warm broodje met kaas komt brengen, tussen de middag een bord rijst en tussendoor thee enzo. Maar ja, zo komt ons eigen eten natuurlijk nooit op…. Wat ons al opviel bij aankomst is de (gevoels-)  temperatuur. Las Cuevas ligt op zo’n 600 meter hoogte en het is hier aanmerkelijk koeler dan aan de kust. De thermometer wijst overdag zo’n graad of 22 aan en ’s nachts is het zelfs onder de 5! Brrrrr!!!!! Er liggen alleen lakens op de bedden en we hebben zelf alleen een lakenzak bij ons. Door de hoge luchtvochtigheid voelt het veel kouder aan en we hebben het ’s nachts steenkoud, ondanks het feit dat we 2 lagen kleren aan hebben. Angeline slaapt zelfs met een muts op en nee, dat doet ze niet voor de foto! Maar ja, de thermometer geeft ’s ohtends vroeg dan ook maar 13 graden aan! Ongelofelijk toch? Zeker Erik en Constanze zullen dit verhaal niet geloven. Ik zit nu bijvoorbeeld ’s avonds met 4 lagen bovenkleding aan, terwijl het nog 18 graden is en toch heb ik het niet echt warm… Het goede nieuws is dat er vandaag een lading dekens is afgeleverd!!! Joepie!!

Las Cuevas research stationLas Cuevas vogels kijken vanaf de verandaLas Cuevas brrrr....Las Cuevas muts slapen

We maken hier diverse wandelingen, onder andere naar een uitzichtstoren en naar een rivier. De wandeling naar de Monkey Tail rivier is best lang (16 km retour), maar levert geen monkey tails op… We doen er de hele dag over, ondermeer omdat het pad soms overwoekerd is en Angeline (terecht) gefascineerd is door de bladsnijdersmieren en regelmatig stil staat om naar deze noeste werkers te kijken. Maar we komen tot blijdschap van de camp manager aan het einde van de middag weer heelhuids terug. Las Cuevas bladsnijdersmierenLas Cuevas eindpunt wandelingLas Cuevas 'pad'Las Cuevas uitzichtstoren

De manager van het kamp vertelt ons dat het onderzoeksstation in de jaren 80 door de Engelsen is opgericht. Inmiddels wordt het beheert door een Beliziaanse overheidsinstantie. Doel is educatie in de breedste zin van het woord (vandaar die 34 schoolkinderen uit Belize-city), onderzoek en bescherming. Vooral dat laatste is helaas hard nodig. Er wordt nog steeds gestroopt en illegaal gekapt door mensen uit Guatemala, de grens is maar zo’n 10 km weg. De parkrangers werken dus nauw samen met politie en militairen om het inmense gebied (1,3 miljoen hectare) te beschermen. Tijdens de wandelingen zien we best veel vogeltjes en de vogelteller nadert met rasse schreden de 200 soorten. Dat is toch wel een beetje boven verwachting voor de dove en de blinde!

Op het kamp zelf vliegen de hele dag scarlet macaws rond, hoewel dat eigenlijk geheim is…. Dat zit zo. Deze schitterende papegaaien worden in hun voortbestaan bedreigd door enerzijds de kap van het regenwoud en anderzijds door het roven van eieren en kuikens uit de nesten voor de huisdierhandel. Doordat de vogels door mensen worden grootgebracht zijn ze heel tam. Dan is het echt heel leuk om zo’n enorme papegaai in huis te hebben. Nee dus, want het lawaai dat ze maken is oorverdovend. Om het stropen van de eieren en kuikens tegen te gaan worden de nesten van de scarlet macaws in het nationale park bewaakt. En dat is in de letterlijke zin van het woord. Een ranger of vrijwilliger slaat zijn tentje op onder de boom waar het nest is en blijft daar de hele broedtijd aanwezig (hij/zij wordt wel afgewisseld hoor!). Ja, zo moet dat tegenwoordig helaas….. Deze ‘oplossing’ is natuurlijk heel tijdrovend en daarom is er nu een tussenoplossing: de rangers halen de eieren uit het nest, de eieren worden uitgebroed en de kuikens met de hand grootgebracht. Als de dieren kunnen vliegen worden ze op het onderzoeksstation losgelaten en in eerste instantie bijgevoerd. De hoop is dat ze na verloop van tijd hun eigen weg gaan vinden in het regenwoud. Toen wij er waren, waren de dieren een half jaartje oud en nog echte pubers: veel speelgedrag, veel slopen, veel lawaai schoppen enzo. Hopelijk werkt deze methode. Tot die tijd mogen er geen foto’s op internet worden gezet om geen slapende Guatemalanen wakker te maken (dat zijn de eierrovers). Op dit moment zijn de dieren namelijk handtam en makkelijk te vangen. Omdat ze in Guatemala geen Nederlands begrijpen, hierbij toch een paar foto’s van deze prachtige dieren…..

Las Cuevas scarlet Macaw 2Las Cuevas scarlet macaw

Na 3 nachten Las Cuevas verlaten we deze prachtige plek met pijn in het hart. De vogels waren top, de mensen super aardig, de plek fantastisch en …. jawel…. we hebben zomaar wat zoogdieren gespot: agouti, een beige met grijs vosje, een hertje en pekari’s! Bij elkaar denk ik zo’n 30 seconden, want een foto maken van één van deze dieren is helaas niet gelukt…. Op de terugweg naar Belize City maken we de auto trouwens een beetje schoon om de ergste modder te verwijderen, bezoeken nog mooie stroomversnellingen en zien nog een nieuw vogeltje vanaf een brug. Om 3 uur leveren we de Jeep Patrio in, pffffff...... watis het toch heerlijk om je eigen vervoer te hebben!.

Las Cuevas mooie toegangsweg 2Las Cuevas mooie toegangsweg 3

De komende dagen zitten we in een totaal andere wereld: het strandleven van Caye Caulker, één van de tropische eilanden voor de kust van Belize. Hoe dat ons bevalt horen jullie in de volgende episode!

Liefs, A&A 

Foto’s

7 Reacties

  1. Marijke:
    27 januari 2016
    Wat een fijn reisverslag, Alex en Angelina! Erg leuk om zo een stukje met jullie fantastische trip te kunnen meereizen. Die montezumabird ga ik nu opzoeken! Veel ontspanning toegewenst op het tropische eiland!
  2. Iris:
    28 januari 2016
    Ik heb op youtube gekeken! Hij maakt geen koprol, hij moet gewoon poepen... Hahahaha!
    Wat een heerlijk verhaal weer... en over twee jaar geladas... Oh WAUW! En die brulapen... ook weer zo mooi... Gewoon allemaal mooi!
  3. Annelies:
    28 januari 2016
    Gaaf Alex en Angeline en spannend wat jullie allemaal doen.Zomaar de veilige collone verlaten en je eigen pad gaan niet wetend wat je te wachten staat.Weer hele mooie foto's En bijzonder al die vogeltjes.
    Lees graag weer meer van jullie .
  4. Erik Mager:
    28 januari 2016
    Wat leuk, zo' n virtueel verlengstuk aan onze vakantie, tegen de Apeldoornse cold turkey!
  5. Marijke:
    28 januari 2016
    Wat een mooie nesten maken ze! Moest wel even aan onze Epke denken, zo terugverend op de rekstok is wellicht een nieuw figuur: de motezumakiep.
  6. Constanze Mager:
    28 januari 2016
    Oh, die oropendula had ik ook graag willen zien! Geweldige vogels, net als de ara's. Trouwens, we hadden ook nog een bijna-zoogdier-ontmoeting, in de lodge van Monkey bay waar jullie ons dropten. We maakten een late-middag-wandeling (die langer duurde dan verwacht, goddank hadden we een zaklamp mee). En in het schemer sprong opeens heel vlak naast Erik in de struiken 'iets groots' op met een grom-blaf. Onze eerste reactie: roepen en handen klappen, wat dit ook is, je wilt het niet in je kuit hebben hangen... Was het een (groep) (verwilderde) hond(en), iets katachtigs??? De dag daarna in de dierentuin de oplossing: precies dezelfde gromblaf hoorden we - bij de pekari's! Dus: niet gezien, wel van heel dichtbij gehoord :-)
    Geniet van zon, zand en warm water op Caulker!
    C.
  7. Wim Rademaker:
    1 februari 2016
    De oropendula is volgens wiki bijna 30 cm groot dus heeft wel ruimte nodig voor een koprol of flip over. Geweldig dat jullie zoveel zelf organiseren. de paar keer dat ik in een deels gekapt woud heb gelopen in Africa heb ik ook niets kunnen zien.
    De gidsen wandeling zondag was hier ook nat guur en koud!!