Een vakantie met én zonder een staartje.........

We waren in de vorige reisblog heelhuids aangekomen in Bangem, een dorpje aan de voet van de bergen. De volgende dag wordt een echte wandeldag! We wandelen het dorp door en volgen een route de bergen in. Onderweg blijven we 'good morning' of 'bon jour' zeggen tegen iedereen die we tegenkomen en dat zijn er heel wat. Het is namelijk marktdag in Bangem en de vrouwen dragen grote manden met zoete aardappelen, mais, koffie of plantain naar de markt toe. De een meer dan de ander en de een in werkkleding en de ander in de zondagse jurk. Maar... het zijn alleen maar vrouwen!

We hoeven de weg niet te vragen want ze concluderen zelf al dat we naar de kratermeren gaan lopen en zeggen dat we op de goede weg zijn. Het is leuk om door het dorp te lopen en het plattelandsleven van Kameroen te kunnen bekijken.

Het blijkt een iets langere tippel dan gedacht, 9,8 km en gestaag omhoog. Dat wordt dus wel een beetje doorlopen. Gelukkig zitten we hier nog steeds wat hoger waardoor de temperatuur net wat aangenamer is. Na 4,5 uur lopen en af en toe vogeltjes kijken (je moet iets doen om die 200-grens te halen) komen we aan bij de kratermeren: Woman lake en Man lake.

We betalen entree (waarbij je altijd extra moet betalen voor een fototoestel) en genieten op het strandje aan de rand van Woman lake van de zelf meegebrachte oliebollen (ja Jasper,echt waar!), broodjes, gekookt ei e.d. Na een uurtje luieren klimmen we nog een stukje omhoog via maar liefst 200 treden voor een uitzicht op Man lake. Dit meer is een stuk kleiner en gifgroen van kleur. Later, als Alex grapjes maakt over de verschillen tussen Man en Woman lake, maakt een wakkere Kameroenees de opmerking dan Kameroenese vrouwen ook groter zijn dan mannen.... en moet zelf ook hard lachen om die opmerking. Hij heeft wel een beetje gelijk, want veel van de volwassen vrouwen hebben duidelijk geen zandloperfiguur meer..... Op de weg terug komen we een aantal dezelfde mensen tegen en die vragen hoe het was bij de crater lakes. Uit hun reacties maken we op dat ze er zelf nog nooit geweest zijn, Ach, misschien ook niet zo gek als je je bedenkt dat zij hun energie niet gaan steken in een wandeling naar een stel meertjes, maar liever de oogst binnen halen! Uiteindelijk strompelen we om 5 uur het hotelletje weer binnen. Dat was een wandeling van bijna 20 km en dat voelen we goed!!!!
Omdat Bangem zo afgelegen ligt, besluiten we een dag eerder dan gepland terug te reizen naar de bewoonde wereld. 's Ochtends vogelen we nog wat rond Bangem en overschrijden de grens van 200 soorten (205!). De hotelmanager informeert of er een taxiauto terug gaat, maar moet ons teleurstellen. Er zijn maar een paar gare auto's die het stuk rijden en die zijn of al vol, of rijden die dag niet. Dat wordt dus terug op de motor.... Angeline ziet er een beetje tegen op. Dik een uur vastklampen aan een motor die in volle vaart een crossparcours aflegt, dat vraagt om stijve spieren, maar Alex ziet er de lol wel van in. We laten de manager van het hotelletje een stel motormuzen regelen omdat we goede motoren en rustige chauffeurs willen hebben. Zo gezegd zo gedaan en om 12 uur vertrekken we op de motor terug naar Melong. Dat ging gezien de kwaliteit van de 'weg' wonderwel makkelijk, eigenlijk is een motor voor dit soort wegen vele malen beter dan een auto.

Na een uurtje zijn we in de buurt van Melong en besluiten na een potje onderhandelen een kamer in een wat luxer hotelletje te nemen. We vonden 45 euro te duur en weten het naar beneden te brengen naar 30 euro. Het is onze laatste nacht in Kameroen (denken we...) en we willen toch een beetje fatsoenlijk op het vliegveld aankomen. Achterop de motor zijn we érg smerig van al dat stof geworden en we willen dus een goede douche én ruimte om alle spullen te reorganiseren voor de terugreis. Alex gaat aan het einde van de middag achterop de motor naar het stadje Melong, dat ongeveer 10 km verder ligt. Melong is een samengeraapt zootje van huizen, maar er zou internet moeten zijn. Ergens.... Na wat navragen vind ie een vaag winkeltje, waar achter een vaag gordijn een paar vage computers staan. Mmmm, hopelijk gaat 't wat worden... Die hoop vervliegt als na 15 minuten 'internetten' Google nog steeds niet op het scherm staat.... Dat gaat 'm niet worden en zonder te betalen loopt ie de toko weer uit. De eigenaresse kon hem geen ongelijk geven. Dan maar weer verder vragen en uiteindelijk weet iemand aan de andere kant van het stadje een cyber café te zitten. Hop, weer achterop een motor, 5 minuten rijden, 200 CFA (30 eurocent) betalen en vol goede moed naar de eerste etage. En warempel, de wonderen zijn de wereld nog niet uit, want het 4e verhaaltje over Kameroen staat binnen een half uur online!! De rest van de middag besteden we aan het poetsen van onszelf en de spullen.
De laatste dag van de vakantie wordt, onverwachts, een vrij heftige en heelllleee lange. 's Ochtends gaat alles z'n gangetje en regelen we een taxi (deze keer wel voor een acceptabele prijs!) naar de Ekom Falls. Daar heeft degene die de entree heft uiteraard geen wisselgeld (de truc om wat extra inkomen voor hemzelf te genereren) en moeten we bovendien een gids meenemen voor de wandeling van 5 minuten naar het uitzichtspunt over de prachtige watervallen. We zien de watervallen, die 80 meter naar beneden vallen, vanaf 3 plekken en genieten van deze prachtige locatie.

We zeggen tegen de gids dat ie zijn fooi maar bij de entreemeneer op moet halen, want die heeft nog steeds geen wisselgeld voor ons. Ze lossen het probleem onderling dus maar op. We zweten flink tijdens de korte wandelingen omdat we inmiddels een flink stuk in hoogte zijn gezakt. We gaan dus eerst terug naar het hotel om lekker te douchen en in te pakken. En Alex gaat nog even op bezoek bij een ......... chimpansee! Hij dacht al het geluid van een chimpansee gehoord te hebben, maar vertrouwde zijn oren niet. En ook Angeline verklaarde hem voor gek! Het hotelletje ligt namelijk in een agrarisch gebied en daar komen geen chimpansees voor. Navraag levert op dat er wel degelijk een chimpanseetje in de buurt zit! Alex gaat kijken met iemand van het hotelletje en hij blijkt degene te zijn die voor de aap zorgt. De chimpansee (mannetje van naar schatting 2 à 3 jaar oud) heeft Johnny en zit in een donkere, sterk vervuilde kooi van 1,5 meter hoog, 1 meter breed en zo'n 4 meter diep middenin een varkensstal!!. Het is duidelijk dat dit een onwenselijke situatie is, maar ja, hoe en wat kunnen we hier aan doen? Alex legt uit dat een chimpansee in het wild in een groep leeft en veel dingen van zijn moeder leert en dat gebeurt hier niet. Bovendien heeft ie geen speelkameraadjes. Ook geeft ie aan dat het dier er gezond uit ziet en wel voldoende te eten krijgt. Hij vertelt niets over het feit dat het illegaal is omdat het veel belangrijker is dat ie 'on speaking terms' blijft met degene die hem eten geeft. Die vertelt dat een jager een jaartje geleden met het hummeltje aan kwam lopen, maar niet zo goed wist wat ie er mee moest doen. De hotelmanager heeft zich toen maar over het diertje ontfermd. Tsja, geen idee of dat waar is. Alex stuur het gesprek in de richting dat er plaatsen zijn, waar het kereltje veel meer ruimte heeft, kan spelen met soortgenoten, een dierenarts aanwezig is enzovoorts. Ook legt hij uit dat het diertje over een paar jaar zo sterk en groot is, dat de kooi niet stevig genoeg is. Tot zijn verbazing geeft de eigenaar aan wel met een opvangcentrum te willen praten omdat ie zelf ook wel ziet dat dit niet de beste situatie is voor het dier. Hij geeft zijn naam en telefoonnummer aan Alex en zegt te wachten op een telefoontje vanuit het Limbe Wildlife Center. Het eerste wat we doen als we thuis zijn is het versturen van een e-mail naar de manager van het LWC! We weten nu nog niet hoe dit gaan eindigen, maar dat laten we via deze weglog nog wel weten!! Heel spannend om misschien een bijdrage te hebben geleverd aan de 'redding'  van dit chimpansee-kereltje!

Begin van de middag begint onze terugtocht naar Douala. We hadden 's ochtends 2 motortaxi's geregeld die ons van het hotel naar de busstop moeten brengen. Als de motortaxi's bij de busstop zijn, worden we belaagd door regelneven van wel 5 verschillende busjes, die klaar staan om naar Douala te rijden. Alex pakt resoluut één van de dagrukzakjes terug die al van eigenaar was verwisseld, terwijl Angeline de 2 grote rugzakken met gevaar voor eigen leven bewaakt. Alex zegt resoluut in zijn beste frans: premier nous payons les taxis et apres le bus. Calme s'il vout plaît! Dat werkt en we krijgen ietwat rust om de zaken af te handelen. We kiezen uiteindelijk voor een net iets groter busje. Opgepropt zitten we zowiezo met 5 man op 4 stoelen, maar dan is het wel prettig als het busje iets hoger is en de ramen open kunnen. De prijs is Cfa 3000. Voor 1 persoon is dat veel te veel, voor 2 personen redelijk. Wij besluiten dus dat het de prijs voor 2 personen is, maar daar volgt later nog een hele discussie over met de chauffeur en zijn hulpje. Grappig is in zo'n situatie dat de medepassagiers ons groot gelijk geven en ook zeggen dat 1500 pp een redelijke prijs is. In de trein hadden we muizen als mede-reizigers en in de nachtbus leefden kakkerlakken, maar deze bus ziet er van binnen redelijk schoon uit. Nadeel van zo'n kleiner busje is wel dat hij overal stopt waar iemand in of uit wil stappen, maar ja, er rijdt hier geen grote bus. We vorderen dus wel, maar niet zo snel. Met een beetje mazzel staan we net voor het donker op het busstation in Douala en kunnen we vandaar met een taxi naar de luchthaven. Die mazzel hebben we helaas niet. De dag ervoor heeft Kameroen zijn 50-jarige onafhankelijkheid gevierd. Het grootste festijn met de president en alle bobo's vond plaats in Buea. En laat de weg van Buea nou samenkomen met de weg die wij terug naar Douala nemen. Dat betekende dus dat die weg een complete chaos is geworden omdat het verkeer een paar keer aan de kant gezet wordt omdat er militaire colonnes, presidentiële escortes enzovoorts doorheen moeten. Aan beide zijden van de geasfalteerde weg is een strook onverhard en samen met de asfaltweg staan daar 6 of meer rijen dik auto's, bussen en vrachtwagens muurvast. De een begint te toeteren, de ander ziet het lijdzaam toe en de derde probeert een slimme route door het stof en om de hobbels te vinden. We hebben nog nooit zo'n chaos op de weg gezien!! Gelukkig staat het vertrek van het vliegtuig pas gepland voor na middernacht, dus we komen niet direct in tijdnood. Maar na enige tijd concluderen we dat het écht écht muurvast staat en we totaal niet opschieten. Het zal ons toch niet gaan gebeuren...... Gelukkig is de bus niet meer helemaal vol en hebben we allebei een stoel, die we niet hoeven delen. In 2 uur leggen we naar schatting 4 km af.... Hmmmmm....... Alex begint 'm toch wel een beetje te knijpen en bovendien is het donker geworden en dat maakt het er niet makkelijker op om te bepalen waar we zitten. Gelukkig kennen we dit stuk van Douala een beetje en zien we uiteindelijk de watertoren als herkenningspunt. Hier slaan we rechtsaf en hopen dat de grootste ellende achter de rug is. Helaas, ook daar staat het muurvast. Wat een land en wat een stad........ We vragen aan een mede-passagier wat de beste strategie is en bij adviseert ons om te blijven zitten en er pas later uit te gaan. Uiteindelijk komt er schot in de file en beginnen we te rijden, maar inmiddels is het wel al 9 uur geworden! Er stappen nog steeds mensen in en uit, maar we volgen het advies van onze life-line maar op. Eén van de stopplaatsen is een compleet verlaten en donker marktterrein en dat is niet echt de buurt waar we willen zijn. Op een gegeven moment zegt onze life-line dat we nu het beste uit kunnen stappen omdat deze weg rechtstreeks naar de luchthaven gaat. Dat doen we en de rugzakken blijken nog steeds bovenop de bus te liggen. Gelukkig maar. Inmiddels zitten we dus al 6,5 uur in het busje, terwijl de rit 3 uur zou moeten duren..... We stappen de bus uit, krijgen nog een boze blik van de buschauffeur, betalen nog 1000 CFA bij en staan om half 10 op de stoep van een drukke straat. Hmmm.... Het lukt niet meteen om een taxi aan te houden omdat ze allemaal vol zijn. Dan komt er een mannetje op ons af lopen, die zegt dat ie ons met zijn auto wel naar de luchthaven kan brengen. 'Geef me 1 minuut om de auto te halen' zegt ie. Ja ja... Maar hij is inderdaad binnen 1 minuut terug mét een keurige auto en 5 minuten later zijn we op de luchthaven!!! YES!!! We betalen hem vorstelijk, maar willen geen wisselgeld omdat we heel blij zijn dat we er zijn. Op de luchthaven wisselen we naar de enige schone set kleren die we hebben, frissen ons wat op en checken in. Dat gaat gelukkig allemaal soepeltjes. De douane-formaliteiten gaan tergend langzaam in een veel te hete ruimte en bij iedereen, inclusief de kameroenezen, loopt het water in straaltjes van het gezicht af. Uiteindelijk zijn we om 11 uur bij de gate. Pfff, eventjes lekker zitten hoor met airco... Er staat nog geen vliegtuig aan de gate, maar die zal zo wel komen. Maar............. die komt dus voorlopig niet. Een man in een oranje hesje vertelt dat ... ja, dat kunnen we niet verstaan omdat hij geen microfoon heeft en na 10 woorden de kameroenezen beginnen te joelen en boe te roepen. Erg handig, we verstaan eigenlijk niet wat ie allemaal te vertellen heeft. Navraag levert op het toestel vanwege technische problemen nog in Kinshassa staat en dat is sowieso nog 1,5 uur vliegen van Douala. Dat gaat een latertje worden.... We komen trouwens weer de duitse groep tegen en dat is inmiddels de 4e keer. We babbelen in ons beste duits over onze vakantie en dat gaat eigenlijk best aardig. Hoewel het in ons bovenkamertje wel schakelen is met het duits omdat we deze vakantie eerder al engels, frans, nederlands en een beetje spaans hebben geb(r)abbeld. Om 1 uur staat de man met het oranje hesje er weer. Humm, goed of fout bericht..... Uit de reacties van de anderen maken we op dat het goed fout zit. En dat zit het ook: de vlucht is geannuleerd en gaat pas morgenavond!!! Pfffffffffffff...  Alex was een dag eerder al begonnen met dit stukje en had de titel toen al verzonnen (o.a. verwijzend naar de staartloze chimpansee), maar had niet kunnen weten dat de vakantie zo'n staart zou krijgen.... Er worden taxi's geregeld, we worden naar het luxe Hotel Akwa Palace gebracht en liggen uiteindelijk om kwart over 2 in ons 4-sterrenbed! Tsjonge, wat een lange, inspannende, afwisselende en indrukwekkende dag! 
De volgende ochtend zien we vanuit onze hotelkamer een groot zwembad liggen. Zo, da's mooi! We gaan naar het ontbijtbuffet en zien wel gelijk het kwaliteitsverschil met een lokale boulangerie. Alex heeft een paar keer een broodje met appel uitgeprobeerd, maar het bleek dan een broodje te zijn waarin ze vergeten waren de pomme te doen. Ook had ie een keer een broodje die van binnen een broodje champignon geworden was, beschimmeld dus! We vinden het overigens wel een beetje vreemd in zo'n luxe hotel. Ontbijt kost 15 euro, middageten 35 euro en de hotelkamer 150 euro. Dat zijn bedragen waar Brussels Airlines voor opdraait, maar die voor een gemiddelde kameroenees een half jaarsalaris zijn. We liggen wat bij het zwembad, kletsen met de duitsers, internetten wat, schrijven dit stukje en komen zo de dag relaxed door. We kunnen sowieso niet ver weg van het hotel omdat we in feite illegaal in het land zijn. Er staat een stempel in het paspoort dat we 21 februari het land uit zijn gegaan en lopen op de 22e in de stad liever geen agent tegen het lijf die om ons paspoort vraagt. We lopen een blokje rond het hotel, maar daar heerst het gebruikelijke Kameroenese straatleven: een stuk ananas voor 15 cent en 4 bananen voor 15 cent. Wat een contrast met dit grote, luxe hotel!!!!
Om 6 uur 's avonds worden we bij de balie van het hotel verwacht om ons (nieuwe) vliegticket te krijgen. Daar heerst complete chaos omdat veel mensen niet blij zijn met het nieuwe ticket dat ze krijgen. 'Ons' toestel staat nog steeds kapoerewiets in Kinshasa en alle passagiers moeten dus worden omgeboekt op andere vluchten. Veel vluchten vanuit Douala naar Europa zijn er niet en dat levert dus problemen op. Wij hebben alle geluk van de wereld dat we 1 dag later met 'dezelfde' vlucht naar Brussel mee kunnen, maar de meesten moeten via Istanbul naar Europa reizen (en die vlucht vertrekt pas om half 3 's nachts, lekkere vertrektijd) en hebben daar vaak een lange overstaptijd. Er zijn ook mensen die zondag niet eens kunnen vertrekken en pas maandag naar Europa kunnen vliegen!! Er wordt heel wat gepraat, gemokt enzo, maar wij zijn superblij met onze nieuwe tickets! Gelukkig gaat het toestel zaterdagavond inderdaad om 11 uur weg en staan we zondagochtend in Brussel om met de trein naar Utrecht te gaan. Deze treinervaring is toch iets anders dan die in Kameroen! Op het station van Rotterdam haalt iemand met een bezem en bakje alle sigarettenpeuken, papiertjes e.d. weg totdat het perron weer spik en span in. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde: als je deze man in Douala neer zet, raakt ie direct overspannen van alle troep die daar op straat te vinden is!!!!!

Nou, onze vakantie van bijna 7 weken Equatoriaal Guinea en Kameroen zit erop! Wij hebben het erg naar ons zin gehad, mede omdat het 3 verschillende blokken waren (eerst met de groep op Bioko, daarna met Erik en Constanze naar Lobeke en daarna met z'n tweetjes) en er op die ene vervelende kerel in Yokadouma na (foto van de meisjes) niets fout gegaan is. In een land als Kameroen kun je altijd op de 'wrong time wrong place' zijn, maar dat is gelukkig niet gebeurd. We hebben veel apensoorten gezien (waarbij de gorilla de star of the show was!), genoeg vogelsoorten (> 200), en het weerzien op Limbe was heel leuk. Maar op een gegeven moment is het ook wel weer tijd om naar huis te gaan omdat het een heel intensief land is om te reizen: transport duurt lang en is iedere keer weer een uitdaging én je zintuigen worden continu geprikkeld door de geuren, kleuren, geluiden e.d.  Ja, Kameroen is een apart land, waar je iedere minuut wel iets grappigs, interessants of verbazingwekkends ziet. Het is daarom moeilijker om een compacte reisblog te schrijven dan een uitgebreide..... sorry......! Maar een ongeorganiseerde, vieze bende is het ook. Overal, werkelijk overal zie je afval (met name plastic en alles wat ze op dat moment niet meer kunnen gebruiken) liggen en dat stoort eigenlijk best wel. Maar ja, zoals jullie wel gemerkt hebben winnen de positieve indrukken het met ruime voorsprong van de negatieve indrukken. Wij vonden het leuk om de stukjes te schrijven, uit de reacties blijkt dat jullie het leuk vonden om ze te lezen, dus als we in de toekomst weer een spannende, vreemde of  interessante vakantie gaan doen, dan merken jullie dat vanzelf. Oh ja, als er nog iets te melden valt over chimpansee Johnny, dan volgt hier nog 1 keer een kort stukje!

Tot de volgende reis!
Liefs, A&A