White men en sardientjes

White men en sardientjes

white men white men white men white men white men white men white men white men white men white men white men white men white men white men ........... We lopen in het dorpje Nyasosso langs de primary school en een hele horde kidz komt aanstormen. Ja, met hun ogen is niets mis: we zijn blank, hoewel we onszelf toch al redelijk gebruind vinden. Hoe we hier gekomen zijn en wat we hier gaan doen? Eerst vanuit Limbe met een taxibusje naar de stad Kumba (2 uur sardientje spelen, met zijn 18-en plus chauffeur in een minibusje), vervolgens van de ene 'motorpark' naar de andere met een gewone taxi , vervolgens een uur in een taxibusje naar Tombel en toen we daar uitstapten om naar Nyasosso (aan de voet van Mt. Kupe) te gaan bleek dat er die dag geen autotaxi's reden omdat de weg te slecht was vanwege de regen (modder, diepe geulen). Maar met een motor konden we er nog wel komen. We kijken elkaar aan..... beiden hebben nog nooit op een motor gezeten en dan nu opeens 25 km over een vreselijk slechte weg. Maar ja, er was weinig keuze. De grote rugzak achterop gebonden, de kleine rugzak omgedaan, ieder een aparte motor en 10x tegen de chauffeur zeggen dat ie rustig moet rijden. Angeline sprak nog de woorden: Alex, leuk je gekend te hebben...... Vele hobbels, gaten, geulen en modderpoelen verder staan we een klein uurtje later in Nyasosso. En eerlijk gezegd viel het best mee, maar dat komt wel door de stuurmanskunsten van de 'chauffeur'. In het dorpje zijn 2 kleine guesthouses en we kiezen Lucys Guesthouse als onze basis. We zijn de eerste gasten dit jaar en ze verwacht nog 1 of 2 keer gasten. Tsja....veel toeristen komen hier niet. Maar waarom zijn wij er dan wel? Nyasosso ligt aan de voet van de 2400 meter hoge Mount Kupe en dat is een 'beroemde' berg onder vogelaars. Het is heel vogelrijk en er leeft een vogel, de Mt. Kupe Bush-shrike die alleen maar op die berg rondvliegt. Vandaar dat iedere vogelaar in Kameroen hier naar toe komt. Maar je kunt niet zo maar de berg op wandelen. Nee, de berg is heilig bij de lokale stam en dus moet er eerst een bezoekje gebracht worden aan de local chief. En uiteraard moet je dan een geschenk meenemen en dat bestaat uit ............. jawel whiskey én bier. Tsja, zo komen ze aan wat extra drank. Na een kort ritueel en een gesprek van een half uur met de local chief is ons bezoek gezegend en mogen naar boven. Verwacht overigens niet dat de local chief met een indianentooi oploopt of zo. Nee, hij heeft een mooi stenen huis en in de woonkamer heeft ie een heuse televisie met DVD-speler. En daar schalt westerse muziek uit de luidsprekers. Tijdens ons bezoek gaat de volumeknop wat lager, maar we zijn na het ritueel het pad nog niet af, of de disco-beat is al weer te horen. Vreemde kerel........ We kijken wat er in het dorp te koop is aan eten en drinken en komen al snel tot de conclusie dat het bitter weinig is. Er zijn 3 mini-winkeltjes, maar ze verkopen echt alleen de basic dingen als waspoeder, wc-papier, melkpoeder en wat koekjes. Er is in het dorp bijvoorbeeld geen brood en geen frisdrank te krijgen. Alleen bier en water en een paar droge kaakjes.... Mmmmm, gelukkig heeft Lucy wel wat te eten in huis....... Iedere ochtend bakt ze heerlijke pannekoeken, de lunch bestaat uit witte boterhammen met tonijn en een paar bananen en het avondeten is vaak vis met rijs of bakbananen. Alles is dus met de motor over dezelfde hobbelweg aangevoerd vanuit Tombel. Wij vinden het knap wat ze er van weet te brouwen.

We spreken met een lokale gids het programma voor de komende dagen door. We gaan 1 nacht slapen op de berg (in ons tentje) en doen de andere dagen 'dagwandelingen'. We hebben 2 dragers nodig: 1 voor onze spullen en 1 voor water (er is geen water op de berg). Eén van de dragers zeult een jerrycan met 20 liter water de berg op.... Op een houtvuurtje worden de maatlijden klaargemaakt. De lunch en diner (dag 1) en het ontbijt en de lunch (dag 2) bestaan uit rijs/spaghetti, een saus (tomatenpuree met veel olie en een maggiblokje) en sardientjes. Iedere dag hetzelfde en totaal geen variatie. En 's ochtends olierijke spaghetti met sardientjes is niet echt iets waar onze maag naar uitkijkt.... Het vogelen ging redelijk, maar de attractie was toch wel het regelmatige geschreeuw van een groep chimpansees, soms vrij dichtbij. Maar helaas geen zichtwaarnemingen.

We zijn er al snel achter, elke dag zal in het teken staan van sardientjes: of we zijn aan het reizen en zitten als een sardientje in een taxi of we zitten in de nationale parken en eten ze!!! Oh ja, die Bush-shrike hebben we ondanks langdurig wachten helaas niet gezien.

Na 5 dagen wordt het tijd voor het volgende avontuur. Eerst met de motortaxi terug naar Tombel en dan met een Toyota (model erg oud) naar Kumba. We zitten met z'n vieren op de achterbank en er zit 1 persoon op de voorstoel. Dan stopt de taxi omdat er een gezinnetje (pa, ma en 1 kind) mee wil. Wij denken dat het een grap is, maar iedereen weet zich bij de overige 5 passagiers te wurmen: gezinnetje op de voorstoel, één van de passagiers met de chauffeur (kerel van 1,90 meter...) op de bestuurdersstoel en 4 passagiers op de achterstoel. Oh ja, we zouden bijna de bagage vergeten: zowel op het dak, in de achterbak en óp de achterbak. Dit is reizen in Kameroen. Terug in Kumba nemen we de taxi naar Mundemba om naar Korup nationaal park te gaan: 150 km onverharde weg met diverse stenige en modderige stukken, reisduur 4 uur (incl. stop van 0,5 uur). We zijn verstandig geworden en betalen voor 3 zitplaatsen op de achterbank. Dan schuift er nog maar 1 persoon bij en kan Alex tenminste zorgen dat zijn benen onderweg niet afsterven. Afijn, het is dus 4 uur rallyrijden geworden. Op de betere stukken scheurt de chauffeur als een echte Ari Vatanen over de weg en kent iedere kuil of geul. En dat allemaal met minimaal 20 jaar oude bakkies. Die hebben ze overigens wel aangepast (sterke veren, stalen bodemplaat e.d.). De benzinetank bestaat trouwens uit een jerrycan van 20 liter die onder de motorkap staat. Daar was blijkbaar genoeg ruimte voor. Met een slangetje gaat de benzine vanuit de jerrycan de motor in. Directe injectie heet dat... Als we aankomen in Mundemba vinden we een leuk hotelletje en regelen voor de komende 4 dagen een gids en een drager om in het park te kamperen. Over het menu hoeven we het niet hebben: dat is exact hetzelfde als in Mt Kupe...... En over de vogels hoeven we het helemaal niet te hebben: het vogelen gaat ontzettend moeizaam. Het regenwoud is leeg (je kunt er uren lopen zonder een piep te horen), de vogels zijn extreem schuw en zitten vaak maar 1 seconde in het zicht en er zijn errruuggg veel bruine vogeltjes die hoog in de boomtoppen leven. Met het gezichtsvermogen van Alex en het feit dat ie geen 3D ziet is het eigenlijk niet te doen. Op één van de dagen heeft Angeline 10 nieuwe vogels gespot voor onze lijst en heeft Alex er daarvan maar 2 gezien.... Behoorlijk frusti voor die schele vink. Helaas wordt er in het park nog veel gejaagd, dus de neushoornvogels en de apen zijn al foetsie voordat wij ze doorhebben.... Kortom, op zich leuk om een paar dagen in het regenwoud te zijn, maar veel leuke waarnemingen heeft het niet opgeleverd. Of het moet de waarneming zijn van 2 mannen uit Mali. Die kwamen we tegen in het bos. In het Engels, in het pidgin en in de lokale taal was er geen communicatie mogelijk. Frans bood uitkomst. De mannen bleken Malinezen en waren bezig (veelal te voet) van Mali, via Burkina Fasso, Benin, Nigeria en Kameroen naar Gabon te gaan om daar de kost te verdienen met schoenen poetsen. Omdat Korup NP grenst aan Nigeria, steken ze hier te voet de grens illegaal over. De gids vertelt dat velen verdwalen in het regenwoud en niet meer worden teruggevonden. Deze mannen hadden geluk dat ze ons tegen kwamen. De gids heeft ze wat water gegeven en ze de juiste richting opgestuurd. Maar ja, om het park in en uit te gaan moet je een grote rivier oversteken met een lange hangbrug (zie foto). Een aan de andere kant van de hangbrug ......................is een politiepost en moeten ze flink lappen om Kameroen in te komen. Vervolgens lopen ze de 135 kilometer naar Kumba en proberen dan al liftend of lopend naar Gabon te komen. Immigranten in Arika......

Gelukkig hebben wij de middelen om na Korup op een 'luxere' manier naar de badplaats Kribi te gaan. Althans luxe, wederom spelen we weer sardientje, maar deze keer besluiten we een grote bus te nemen en zitten met 70+ mensen in een touringcar. Want ook hier gaan er natuurlijk drie passagiers op elk tweepersoonsbankje. Na een dagje relaxen in Kribi gaan we door naar het dorpje Campo (op een steenworp afstand van de grens met Equatoriaal Guinee) en vervolgens naar het recent opgerichte nationaal park Campo Ma'an. Het bezoek aan het park was een gok want in de reisgidsen staat dat er nog niets te doen is, er nog geen accommodatie is e.d. In Campo gaan we naar het informatiecentrum van het WWF en die zijn erg behulpzaam in het regelen van de accommodatie (er is inmiddels een bungalow gebouwd voor toeristen) en het transport (wij zijn zo ongeveer de eerste toeristen die geen eigen vervoer hebben). Kortom, dat wordt weer een uurtje op de motor. Als je de foto van de toegangsweg ziet, dan snap je dat er weinig auto's heen zullen gaan.....Bij de bungalow aangekomen, die 5 km van de parkingang ligt, wacht ons een verrassing. Mensen uit het nabijgelegen gehucht (10 huizen) beginnen de bungalow schoon te poetsen, halen beddengoed, komen water brengen, zorgen voor een maaltijd e.d. Wauw, dat hadden we echt niet verwacht. De volgende dag blijkt echter dat je in het park echt nog helemaal niets kunt doen. Er loopt 1 weg doorheen, maar daar liggen allerlei bomen overheen, waardoor je met de auto of motor al snel strand. Wandelingen zijn nog niet gemaakt en tsja, in feite is er niets meer te zien dan een dichtbegroeide groene wand langs de weg. 's Avonds hebben we echter meer geluk. We gaan naar een plek om te zoeken naar de Picathartes. Wat?!?!?! Dat is een prachtige vogel, die in een klein gebied voorkomt, er vreemd uitziet, zo groot is als een kip, nesten maakt van modder die hij onder overhangende rotsen plakt midden in het regenwoud én niet vliegt (ze hoppen en springen van tak naar tak naar rots). Deze vogel staat bovenaan het wensenlijstje van iedere vogelaar die naar Kameroen komt. En de meesten zien 'm niet omdat de nestplaatsen moeilijk bereikbaar zijn. Maar wij hebben geluk en zien we 10 van die gekke vogels rondhoppen in het bos. Echt heeeeeeelllllll gaaf! En er staat er zelfs nog eentje op de foto. De volgende dag zijn we buiten het park over paadjes gaan lopen en de gids was zeer alert. Waarom? Omdat er zeer verse sporen van olifanten waren. En wel zo vers dat ie erg langzaam ging lopen om niet het risico te lopen ze in te halen. Drollen, pootafdrukken en een flinke ravage qua vegetatie. Erg spannend en wij hadden best zo'n grijsaard willen zien!

Na het bezoek aan het park begon het avontuur pas echt: de terugweg naar Kribi. De weg tussen Campo en Kribi was als gevolg van regen zo slecht geworden, dat er geen taxi-auto's meer konden rijden. Maar gelukkig ging er nog wel een grote, mega-oude Toyota vrachtwagen naar Kribi. Hoppa, binnen no time stonden we samen met 10 andere reizigers achterin de truck. Karren maar naar Kribi. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Al na een paar km doemde het eerste obstakel op: een vrachtwagen geladen met wijn die was vastgelopen in de modder. De chauffeur van die truck wekte overigens de indruk dat ie een deel van de lading had "geproefd". Hij stond te waggelen op zijn benen en kon zijn ogen niet open houden. Tsja, hoe krijg je een vrachtwagen uit de prut. Alex had een weergaloos idee. Op de heenweg had ie gezien dat ze een stukje verder met grote vrachtwagens bezig waren aan een brug. Zouden die ons eruit kunnen halen? Geen idee of de Kameroenezen er wat mee hebben gedaan, maar plotseling stond er een 6x6 vrachtwagen voor onze neus. Maar ook die kwam vast te zitten en dus moest er een tweede 6x6 vrachtwagen aan te pas komen om alle vastgelopen vrachtwagens uit de modder te trekken. Gelukkig lukte dat en konden we de weg achterin de truck vervolgen. En dat was geen pretje. Een vrachtwagen is hard geveerd en bij iedere hobbel wordt je gelanceerd. Goed vasthouden dus.

Na meer dan 4 uur in de brandende zon achterin de vrachtwagen kwamen we vermoeid in Kribi aan. Het voelde als een lange, zeer goedkope kermis-attractie. Mijn hemel, wat een tocht...... In plaats van verder te reizen, hebben we in Kribi lekker een hotelletje genomen en de Lobe watervallen bezocht. Dit ís één van de weinige watervallen die direct in de zee 'storten'. Erg fraai om te zien en weer eens wat anders dan al dat groen van het regenwoud.

Als laatste stop op deze trip hebben we Mount Cameroon bezocht. Dat was qua vogelen erg leuk en ook de omgeving was fraai. Alleen hadden we bijna de hele tijd mist en konden we weinig genieten van de schoonheid van de vulkaan. Enne, we hebben een paar weblogs geleden iets verteld over de Mt Cameroon race, waarin ze in 4,5 uur de berg op- én aflopen. Nou, na het lopen van slechts een stukje van het parcours (tot een hoogte van 2500 meter) snappen we er helemaal geen biet van hoe ze zo snel kunnen lopen!!! Met name boven de boomgrens wordt de savanne erg steil en komen wij maar stapvoets vooruit, terwijl de bikkels omhoog rennen......

Oh ja, we kwamen ook nog naar Kameroen om te vogelen. Tsja, we zijn geëindigd op slechts 197 soorten. Waarom? Omdat het vogelen ontzettend moeilijk was. Deels was dat aan onszelf te wijten (geen geluiden oefenen, geen tapes om ze te lokken) en deels omdat het vogelen hier gewoon hartstikke moeilijk is in het donkere regenwoud, maar dat hebben we hierboven al aangegeven.

Nou, dat was de rondreis in een piepklein stukje van Kameroen in een notedop. Dé attracties zijn het reizen (allerlei vormen van transport) en de mensen (zeer vriendelijk). Wat een beetje is tegengevallen is het bos. We vonden het regenwoud wat saai omdat het vogelen lastig was en we erg weinig ander wildleven hebben gezien. Het regenwoud in Midden-Amerika (Costa Rica) heeft veel meer te bieden (kikkertjes, spinnen, bloemen, vlinders e.d.). Maar ja, in het regenwoud zijn wel de meeste vogels te vinden.... In zijn totaliteit hebben we het erg naar ons zin gehad!!!!!!!!!

We zijn nu weer terug in Limbe en op het centrum is weinig veranderd. Wel zijn meer dan 500 papegaaien vrijgelaten en dat is uiteraard fantastisch nieuws. Er zijn nog 350 vogels van de laatste inbeslagname op het centrum. Die hebben lijmresten, gebroken pootjes, slechte veren e.d. In de (nabije) toekomst zullen die ook worden vrijgelaten. Helaas hebben circa 200 dieren de hele actie niet overleefd.

Wij vertrekken vanavond naar Zuid-Afrika voor deel 2 van ons drieluik. De verhalen zullen minder 'spannend' worden, maar hopelijk kunnen we jullie toch voldoende blijven boeien. Inmiddels staan er 100 reacties op de weblog en we hadden van tevoren echt NOOIT gedacht dat zoveel mensen de weblog zouden lezen en zouden reageren. Hartstikke leuk!!! Helaas zijn we niet in staat geweest om te reageren op al die reacties omdat internet in Kameroen niet goed beschikbaar en niet betrouwbaar is. Sorry daarvoor. Hopelijk gaat dat in Zuid-Afrika wel gebeuren. Het volgende verhaal zal over Kruger NP gaan.

Groetjes en liefs van ons!