Lekker lang licht!!!

We vliegen met de Scandinavische maatschappij SAS van Schiphol via Oslo naar Longyearbyen op Spitsbergen. De overstaptijd in Oslo is welgeteld 45 minuten, dus er mag niet veel fout gaan. Als we bij de gate op Schiphol aankomen, staat daar op het scherm dat … jawel…. de vlucht naar Oslo ruim een half uur vertraagd is. Hmmmm… We informeren bij het grondpersoneel en die geven aan dat de overstaptijd te kort zal zijn en dat het dus een nachtje in Oslo zal worden. Pffff… Er was op zondag geen andere vlucht naar Oslo, dus een andere keuze dan de 45 minuten overstaptijd hadden we niet. Afijn… voor we daadwerkelijk weg waren, was de vertraging opgelopen tot een uur… Door meewind was de vluchttijd wel wat korter, maar uiteindelijk landden we op het moment dat het toestel naar Longyearbyen moest vertrekken! Tot onze grote verbazing riep de stewardess vlak voor de landing om dat de mensen voor Longyearbyen op moesten schieten en van gate E8 naar F19 moesten rennen, zodat ze de alsnog de vlucht konden halen. Nou ja zeg…. Wij dus in galop door de luchthaven onderweg zwaaiend met ons paspoort naar de douane. En inderdaad 10 minuten na de landing zitten we aan boord van de vlucht naar Spitsbergen! Na bijna 3 uur vliegen (het is dan inmiddels half 1 ’s nachts) landen we op de luchthaven van Longyearbyen. We durven er bijna niet op te hopen, maar we gaan toch maar bij de bagageband staan. En verhip, daar rollen onze 2 koffers op de bagageband. Zijn dus ook onze 2 koffers in galop van het ene naar het andere vliegtuig gebracht. Wat een klasse van die Scandinaviërs!

Tegen 1 uur ’s nachts stappen we de aankomsthal (= de vertrekhal) uit en staan we in het zonnetje. Ja, dat is dus echt een poolervaring! We hebben de eerste 3 nachten een B&B gereserveerd en via de sms heeft de eigenaresse aangegeven waar ze op ons staat te wachten: op het parkeerterrein in een zwarte Subaru naast een geel busje. Een dergelijke beschrijving gaat op Schiphol niet werken, maar op Spitsbergen wel. Als we om 1 uur in de auto zitten, vraag Oddny of we het leuk vinden om een ‘tour de Longyearbyen’ willen doen. Ach, waarom niet? Het is hartstikke licht en daarom hebben we nog niet veel slaap. Dus van 1 tot 2 uur ’s nachts rijden we gezellig een uurtje door het stadje en laat ze een paar leuke vogelplekken, de supermarkt, de musea en zo zien. Het blijft voor ons onwennig. Er is hier écht geen verschil tussen dag en nacht. Niet qua temperatuur, niet qua lichtintensiteit. In feite is het tijdloos leven hier! Het grappige is dat de zon hier per jaar maar zo’n 100 x op komt en onder gaat. Vanaf half oktober tot circa 1 maart komt de zon niet op. Gedurende ruim 2 maanden is het stikkedonker en gedurende circa 2,5 maand is er overdag een paar uurtjes schemerlicht. Vanaf begin maart is er gedurende 1,5 maand een periode dat de zon dagelijks op komt en onder gaat. En vanaf half april tot eind augustus is er 24/7 daglicht en gaat de zon dus niet onder! Vanaf 1 september tot half oktober is er dan weer een zonsop- en een zonsondergang, voordat de donkere winter (met veel sneeuwstormen) weer begint…. De locals spreken over de donkere periode, de periode met schemerlicht, de periode met dagzon en de periode met nachtzon…. Tsja dan wordt het wel wat duidelijker.

Naar goed Noors gebruik hebben de huizen kleine ramen en onze kamer spant de kroon. Want doordat de (enorm ruime van 6 bij 10 meter) kamer meer intern in het gebouw ligt is ons raampje nog geen halve vierkante meter. Ach, niet zo leuk voor het uitzicht, maar wel zo makkelijk om te blinderen zodat we toch nog in het donker kunnen slapen.

Na een heerlijke nacht gaan we de eerste dag lekker in de buurt vogelen. In de buurt is letterlijk in de buurt. Vanwege het risico op een ontmoeting met een ijsbeer mag je het dorp niet uit zonder auto of geweer en beiden hebben we die niet. Het wandelveilige gebied is aangegeven met bordjes, en daar houden we ons dus maar aan. Dat neemt niet weg dat we die dag meer dan 18 kilometer wandelen en hele leuke vogeltjes zien, heel veel sneeuwscooters (die we consequent scootmobielen blijven noemen omdat ze snowmobiles heten…) en geen enkele boom of struik. Het lijkt net een alpine landschap en dat is het eigenlijk ook. De vegetatie is beperkt tot gras, mos en heel veel bloemetjes die overal tussen de stenige vlakten omhoog piepen.

Het stadje is van alle gemakken voorzien: de meest noordelijke supermarkt, de meest noordelijke geldautomaat, het meest noordelijke autoverhuurbedrijf etc. etc. Allemaal hier op ruim 78 graden NB. We besluiten ’s avonds exotisch te gaan eten bij jawel: het meest noordelijke Thaise restaurant.Het luxe leventje op deze hoge breedtegraad komt omdat hier steenkool wordt gewonnen. Gezien de lage prijs voor de steenkolen gaat dat niet echt lekker meer en je vindt diverse verlaten mijnen en transportsystemen. Gelukkig voor de locals zijn er nog 2 mijnen open....

Na het eten gaan we nog 2 uurtjes vogelen en duiken om 11 uur met een stralend zonnetje ons bed in. Dat blijft toch raar.

De tweede dag in Longyearbyen hebben we de auto van Oddny (de eigenaresse van de B&B) gehuurd. Ze had de auto die dag niet nodig en dus kunnen wij ‘m tegen een vergoeding gebruiken. Kunnen we onze actieradius wat vergroten, alhoewel dat ook niet veel is, hoor. Want zowel naar het oosten als westen houdt de weg na zo’n 10 kilometer op en naar het zuiden kom je 3 kilometer ver en naar het oosten rij je meteen de zee in. Maar met de auto gaan we toch naar een paar prachtige plekken. Het lastige blijft dat je niet al te ver van de auto vandaan mag, want… we hebben nog steeds geen geweer om de ijsberen weg te jagen. Dus geen lange wandeling langs een rivier of langs de kust. Omdat we een bijna strak blauwe lucht hebben besluiten we eerst in de richting van de Isfjord te gaan. Met het zonnetje en nauwelijks wind is de fjord als een spiegel met prachtige besneeuwde toppen en gletsjers aan de overkant. Dat levert mooie plaatjes op. En aan het eind van de weg genieten we aan het strand van de meegenomen broodjes.

’s Middags rijden we juist 10 km de andere kant op waar de weg bij een kolenmijn eindigt. Want de mijnbouw is dé reden dat Longyearbyen gebouwd is en nog steeds bestaat. De meeste mijnen zijn inmiddels dicht, maar op een paar plekken wordt nog steenkool gewonnen. Het is een grotendeels zonnige dag zonder wind en de temperatuur loopt op tot 10 graden!!! Je zou bijna blij zijn met dat broeikaseffect! We zien leuke vogeltjes en aan het eind van de weg blijkt die een paar honderd meter de hoogte in te gaan langs de helling zodat we een schitterend uitzicht hebben over de vallei. We zien hier ook veel rendieren, maar die zijn veel kleiner dan gedacht! Nu schijnt het hier te gaan om de ondersoort die alleen op Spitsbergen gaat en die is inderdaad mini....

Onderweg valt ons op dat er best wel veel vakantiehuisjes staan. Later horen wij dat je alleen een vakantiehuisje mag hebben als je inwoner van Svalbard (Spitsbergen) bent. Dat klinkt ons niet zo logisch in de oren. Maar onze gastvrouw bevestigd dat zij af en toe het drukke (?!?) leven in het durp zat is en de rust zoekt in een cabin die echt in de middle of nowhere ligt. Tsja, het is maar wat je gewend bent.

Wat ons onderweg ook opvalt zijn de tientallen hondenkennels. In de winter worden niet alleen de sneeuwscooters gebruikt, maar ook nog steeds hondensleden. We zien dan ook regelmatig sleden in opslag liggen. Uiteraard vinden ook de toeristen het leuk om er met een hondenslee op uit te gaan. Maar ja, die toeristen zijn er ook in de zomer en daar is wat op gevonden. De honden kunnen natuurlijk ook een karretje voorttrekken. Ach, op die manier zijn de honden ook in de zomer bezig, want die kennels lijken ons maar niets. Omdat de honden best wel agressief naar elkaar kunnen zijn, zitten ze een groot deel van de tijd alleen in een kennel of aan een lijn, zodat ze niet bij elkaar kunnen komen. Alleen als de baas erbij is, mogen ze in een soort losloop ruimte.

Na 10 uur rijden, vogelen, wandelen en genieten ploffen we om 7 uur weer bij de Thai neer voor wederom een heerlijke maaltijd. De vogellijst staat op 25 soorten. Dat lijkt niet veel, maar er zijn gewoon niet veel soorten die de moeite nemen op hier helemaal heen te vliegen en vervolgens kunnen overleven in het karige klimaat. Er groeit hier niets hoger dan laag gras, er zijn weinig insecten en er is dus weinig te eten. Zo komt hier bijvoorbeeld maar 1 zangvogeltje voor: de sneeuwvink. Maar daar struikel je dan ook over…

Vanmiddag stappen we op de Ortelius en gaan we 10 dagen varen. We zien wel of en hoe vaak we iets op de blog kunnen zetten!

Groetjes, A&A