Tommy Teleshopping in Vaticaan

Tommy's Tele Shopping in het Vaticaan...

De nachtelijke treinrit ging eigenlijk best soepeltjes. Op de eerste paar stationnetjes is het een drukte van jewelste met dames en kinderen die diverse etenswaren op hun hoofd hebben staan en allemaal roepen wat ze hebben. We schatten in dat er soms wel 100 van die 'verkopers' stonden. Ze mogen de trein niet in komen dus de verkoop verloopt via het raampje of bij de deur. We kopen alleen wat pindaatjes omdat we voor de rest alles bij ons hebben. Opvallend is dat het letterlijk pikkedonker is onderweg, je ziet werkelijk geen lampje! Om een uurtje of 9 gaan we in ons bedje liggen. We zijn verbaasd over de 'luxe' van de couchette en nog belangrijker: alle lampjes en zelfs het kraantje werken! Echt goed slapen zit er niet in omdat de trein flink schudt, met name bij het optrekken en afremmen. Als het een auto zou zijn, dan zou je zeggen: uitlijnen en balanceren die wielen! Zoals gezegd een soeple tochtje, alleen..... de trein doet er wel wat langer over dan 'gepland'. De rit van 600 km en zo'n 18 stationnetjes kan in 12 uur worden volbracht, maar we zijn pas om half 11 in Yaoundé en zijn toch echt half 7 de avond ervoor vertrokken. Kortom, 16 uur. Helaas geldt geen geld terug regeling bij Camrail bij ernstige vertraging ;-). Voordeel is wel dat we een paar uur kunnen genieten van het groene landschap waar de trein doorheen rijdt. Een paar uur lang is het een muur van groen waar je doorheen rijdt. Alleen het laatste stukje is minder fraai omdat je dat langs de 'wrong site of town' van Yaounde rijdt. Hoewel dat eigenlijk ook best mee viel. Ook genieten we van de mensen op de stations, die de koffer bijvoorbeeld véél efficiënter dragen dan wij doen..... 

In Yaoundé lopen we naar het dichtstbijzijnde hotel, droppen de bagage en proberen een taxi te regelen naar Mefou National Park en het gelijknamige apen-opvangcentrum. Zeg maar het zusje van het Limbe Wildlife Center, waar we 4 jaar geleden zelf hebben gewerkt. De eerste paar chauffeurs hebben er geen trek in of kennen het niet, maar nummertje 4 hapt toe voor een redelijke prijs. Na een uurtje in de taxi zegt ie: "we zijn nu in het dorpje Mefou, hier zal het wel in de buurt zijn'. Navraag levert op dat de werkelijkheid anders is. Het opvangcentrum ligt aan de andere kant van het nationale park en we hebben in feite de verkeerde route genomen..... Grrrrrr........ We hadden natuurlijk zelf van internet de beschrijving moeten printen, maar dit uitje stond oorspronkelijk niet op de planning. Een local zegt het opvangcentrum wel te kennen en wil wel wegwijspipo spelen. Maar ja, hij wil wel geld zien en de taxichauffeur begint ook te piepen dat ie nu 20 km over onverharde wegen moet gaan rijden. We hebben geen zin in veel discussie omdat we door de verlate trein sowieso laat zijn en we het opvangcentrum vandaag nog wél willen zien! We zijn nog een uurtje aan het hobbelen over wegen, weggetjes en paden en komen uiteindelijk om 2 uur aan bij het opvangcentrum. Na het betalen van de entree krijgen we (samen met 3 fransozen) een rondleiding van 1,5 uur door het park. We hebben uiteraard veel vragen, maar de meeste kunnen goed beantwoord worden. De opzet is heel anders dan in Limbe, dat meer een uitstraling van een dierentuin heeft. In Mefou zijn het grote verblijven in een bosomgeving, er is nooit fysiek contact met de dieren en diverse apengroepen zijn voor het publiek niet te zien. We zijn verbaasd om 2 zwartrug-gorilla's van 15 en 16 jaar samen met een zilverrrug van17 jaar in een familiegroep te zien. Het centrum heeft circa 400 apen en elk jaar komen er helaas nog steeds nieuwe bij, dweilen met de kraan open dus. Er zijn wel plannen om dieren terug te zetten in de natuur, maar of dat ooit gaat lukken is onzeker. In het gastenboek zien we de namen van Erik en Constanze staan, die hier een dag of 5 eerder zijn geweest. Sindsdien zijn er best veel mensen geweest, er komen zo'n 9000 bezoekers per jaar.

De volgende dag wordt een reisdag naar Bamenda, in het noordwesten van het land. We lopen ons hotel Tango in Yaounde uit en er stopt gelijk een taxi. Aan taxi's geen gebrek in dit land. Allemaal zijn ze geel en bijna allemaal zijn het rammelbakken die bij ons op de sloop nog geen 50 euro zouden opbrengen, maar motorisch zijn ze op de een of andere manier nog prima. De taxi moet ons naar de opstapplaats van een busmaatschappij brengen die met een grote bus rechtstreeks naar Bamenda gaat. Lange afstanden leg je hier het snelste af met een prive-busmaatschappij en die hebben allemaal hun eigen plek waar vandaan ze vertrekken. We willen een grote bus omdat die onderweg niet stopt en daar het principe 1 stoel 1 passagier geldt. Hij brengt ons naar Vatican Express. Wat een vreemde naam. Nou ja, ze zullen in elk geval niet stoppen voor een middaggebed....

Voor 7,5 euro gaan we een uurtje of 6 uur in de bus zitten. Voordat we het kaartje kopen verifiëren we of het inderdaad 1 stoel 1 passagier is en werpen een blik in de bus. Van buiten ziet ie er niet zo goed uit, maar binnen is het prima want er staan maar 4 stoelen naast elkaar in plaats van de gebruikelijke 5 en de beenruimte is ruim zat! Er heerst bij het instappen echter complete verwarring over de nummering van de stoelen. Bij het kopen van het kaartje hebben we op een plattegrondje van de bus aangegeven dat we de stoelen 30 en 31 willen hebben. Prima, geregeld dachten we. Maar bij het instappen staat er al een tas op de plek die wij hebben gereserveerd. Het is ook een compleet verwarrend systeem met de stoelnummering. De nummerplaatjes die op de zijkant van de bus geplakt zitten, blijken niet de juiste stoelnummers te zijn. Die vindt je namelijk alleen maar achterop de stoel. Maar ja, ook daar staan 2 cijfers door elkaar heen. Kortom, het is een chaos en er moet iemand van de busmaatschappij aan te pas komen om alles op te lossen. Dat gaat waarschijnlijk iedere dag zo....  en niemand komt met een oplossing..... We komen er later achter waardoor de verwarrende nummering is ontstaan. Toen deze bus 20 jaar geleden ofzo in Europa rond toerde, zat er een barretje in waar je thee en koffie kunt tappen. Dat barretje hebben ze er in Kameroen uit gesloopt en er 2 stoelen neergezet. En tsja, dan klopt de nummering met de plaatjes natuurlijk voor het achterste deel van de bus niet meer....

Afijn, de bus vertrekt een half uurtje te laat en dat heet hier 'op tijd'. Als we vertrokken zijn blijken er een paar verkopers aan boord te zijn die hun waar willen slijten. Eentje wil speciale zeep verkopen, een ander een wonderdrankje waarmee je van al je pijntjes af komt, nog weer een ander heeft toffees in de bonus-aanbieding en eentje heeft Aloe tandpasta en een speciale tandenborstel met harde én zachte haartjes...... Het komt op ons erg over als Tommy's Tele Shopping omdat de prijs waarvoor de spullen worden aangeboden telkens zakt als niemand toehapt.

De leukste verkoper is er eentje met een soort rasp waarmee je plantain (een soort grote banaan), wortel e.d. in schijfjes of sliertjes kunt doen. De hele bus luistert ademloos toe en ze lijken zoiets niet te kennen. Uiteindelijk worden er 5 verkocht en dat lijkt een goed business, want voor de andere producten loopt het veel minder storm. Het verbaast ons dat de aanbieder van groene thee gaat uitleggen hoe je thee moet zetten: water koken, heet water in een glas doen, uitgebreid laten zien hoe je een theezakje uit het papiertje haalt en vervolgens in het water moet hangen, het zakje heen en weer haalt enzovoorts. Maar ze verkopen in de 'supermarkt' gewoon Lipton theezakjes. Hij verkoopt dan ook geen groene thee.... Ach, het geeft wel wat vertier aan boord. De busrit verloopt voorspoedig en onderweg hebben we maar 1 echte stop bij een groentemarkt. Het enige probleem doet zich 10 km voor het einde voor als de zijdeur er uit dreigt te vallen, maar hij blijft gelukkig op 1 scharnier hangen. Tegen het eind van de middag zijn we in Bamenda, weer terug in het engels sprekende van het land!!

We lopen de paar honderd meter naar Hotel International, klinkt goed toch? Hoewel de straat waar het aan ligt niet echt 'international' aan doet.... Bij de balie vragen we of we een single room kunnen bekijken en krijgen 2 sleutels mee. De eerste kamer is hééééélll ruim, maar .... de electriciteit doet het niet en er zitten geen knoppen op de kranen van de douche. We kijken elkaar aan en denken allebei hetzelfde: deze kamer laat je toch nooit zien aan gasten?  De tweede kamer is gelukkig wel ok, maar het single bed is letterlijk bedoeld voor een single. Normaal gesproken betekent een single room dat er één 2-persoons bed in staat, maar deze keer dus niet. En dus vragen we om een kamer met een double bed. Daar is er nog maar eentje van. Niet dat het hotel vol zit, maar we komen er achter dat veel kamers niet meer gebruikt worden omdat die vervallen zijn. Met de spullen uit de niet meer in gebruik zijnde kamers kunnen ze een aantal kamers nog wel verhuren. Tsja, zo gaat dat hier. De bedden in de double room zijn niet opgemaakt (geen lakens en geen kussenslopen), er is geen handdoek en de WC lekt, maar verder is het 'prima' en héél ruim.

We vragen om het beddengoed, maar krijgen alleen de kussenslopen. Maar dan haal je toch gewoon het laken van het single bed wat we zojuist bekeken hebben. Easy. Maar nee, zo werkt dat niet. Want dan lijkt het net of dat andere bed gebruikt is en er staan geen inkomsten tegenover. Helaas pindakaas. Maar morgen krijgen we wel een laken. Joepie! Even later komt ie terug met een handdoek. Die hangt ie snel op en vlucht de kamer uit. Even later begrijpen we waarom: de handdoek is nog zeiknat. Tsja, we hadden natuurlijk ook niet om een droge handdoek gevraagd...... Misschien moeten we af en toe toch eens op zoek naar een beter hotelletje. Maar ja, deze lag zo mooi dichtbij het busstation en was qua prijs redelijk. We eten echt heerlijk in het restaurant van het hotel en gaan vroeg slapen. Moe van de lange busreis.

We zijn naar Bamenda gekomen om te vogelen. Bamenda ligt in de Bamenda Highlands, een soort plateau op een hoogte van circa 1500 meter hoogte met diverse vulkanen. Op dit plateau komen een paar vogelsoorten voor die nergens anders voorkomen. De volgende ochtend staan we vroeg op en lopen de stad in om ontbijt en lunch te kopen, maar dat gaat niet zo makkelijk. Het gemak van de engelse taal wordt ingeleverd voor het ontbreken van de boulangerie...... We zien gelukkig een jongen met een kraampje lopen, die stokbrood en gekookte eieren (jawel Erik en Constanze, deze waren wel gekookt!!) verkoopt en regelen vervolgens een taxi om naar een forest reserve en een vulkaanmeer te gaan.

En weer lukt het niet om een taxi te regelen voor een voor ons gevoel redelijke prijs. Maar ja, we willen graag vertrekken, betalen naar ons gevoel te veel, maar Schumi VIII gaat er als een raket vandoor. Ongelofelijk wat ze hier met die oude Toyota's doen. We spreken met hem af dat ie ons om 4 uur weer op komt halen en kunnen dus de hele dag lekker vogelen. We vogelen deels langs de onverharde weg en verbazen ons toch weer over het aantal mensen dat in de auto's zitten die ons voorbij komen. We hebben zelf al eens met 8 mensen IN een kleine toyota gezeten, maar hier presteren ze het om er ook nog 5 OP de toyota te doen, zowel op de kleine bakkies als op de pick-ups (zie foto). Oh ja, uiteraard is zo'n auto ook nog afgeladen met zakken rijst, meel e.d.  Het komt ook regelmatig voor dat je niet snapt dat een auto niet uit elkaar valt, zoals deze. Er zou een stichting moeten komen against the cruelty of cars, want in feite worden de auto's hier mishandeld....

Helaas is er van de forest reserve bijna niets meer over omdat alles gekapt is en is vervangen door een plantage met Eucalyptus. Dat wisten we wel, maar er was nóg minder bos over dan we hadden gedacht of misschien gehoopt. Alleen rond het kratermeer Lake Awing is nog een stukje bos aanwezig. Toch zien we een paar van de vogeltjes die we wilden zien en gaan wat de vogeltjes betreft met een tevreden gevoel weer naar huis. Maar over het behoud van de bossen zijn we helaas minder positief gestemd..... De vogelteller staat op 190 soorten en we hopen de 200 nog te gaan halen deze vakantie. De vorige keer hadden we in Kameroen 198 soorten en dat was een beetje een frustrerend aantal omdat je zó dicht bij een rond getal zit. Deze keer hopen we de 200 wél te gaan halen, maar daar hebben we nog maar 1 of 1,5 vogeldag voor.....

Bij terugkomst in het hotel wacht een nieuwe verrassing: 1 bed is opgemaakt (dat is tenminste iets), maar uit de badkamer komen onheilspellende geluiden! Het water uit het kraantje, dat de stortbak van de WC moet vullen, spuit echt alle kanten op en alles in de 'badkamer' is zeiknat. Alex gaat naar de receptie, legt het probleem uit en er wordt een loodgieter gebeld. Vervolgens gaat ie naar een café met 'fast internet', terwijl Angeline op de hotelkamer wacht op de loodgieter. Geloof het of niet, maar de loodgieter was er heel snel (en heeft het probleem verholpen) en het internet was zooooooooo traag, dat Alex in 1 uur tijd 2 e-mails heeft kunnen beantwoorden. Fast noemen ze dat.....

Hoewel het hotel 50 meter van een drukke weg ligt én we een kamer op de 3e etage hebben, kunnen we elkaar binnen amper verstaan als we de deur naar het balkon open hebben. Het getoeter van het verkeer, het geknetter van de brommertjes en met name de keiharde muziek van de straatstalletjes doen gewoon pijn je oren! Nee, hier krijg je geen bon als je onnodig toetert en kennen ze geen geluidsnormen. Alex geniet er duidelijk meer van dan Angeline en gaat op het balkon op de laptop werken aan het stukje voor de reisblog.

De volgende dag is wederom een reisdag. We krijgen zo langzamerhand het idee dat we misschien iets te veel willen zien in die laatste 2 weken... We reizen weer met Vatican Express en deze keer van Bamenda naar Melong. En deze keer doet het bedrijf zijn naam eer aan, want we krijgen in de bus een lange preek van een priester vóórdat we vertrekken. Dankzij de 'dienst' vertrekt de bus pas om 11 uur in plaats van 10 uur. Thank God. Het is wel grappig om te zien hoe snel de (meeste) mensen in de bus mee gaan doen in de dienst. Er zitten ook een aantal moslim-mannen in soepjurken aan boord en die zullen het allemaal wel wat minder hebben gevonden.... En ach, wachten op een busstation is geen ramp, want er is altijd wel iets leuks te zien, zoals deze verkopers!  

Om half 3 worden we in Melong uit de bus gezet, maar niet echt op een handige plek. We willen naar het plaatsje Bangem en zoeken dus de plek waar vandaan de auto- of motortaxi's vertrekken. Maar waar we eruit gezet worden, is weinig activiteit. Alex ziet een motortaxi en vraagt hem er nog eentje te regelen. FOTO Een paar minuten later zitten we elk achterop de motor op weg naar de 'motor park' voor de rit naar Bangem. Onderweg proberen de motormuizen ons ervan te overtuigen om de 25 km onverharde weg met de motor af te leggen, maar de voorkeur van met name Angeline gaat uit naar een auto. Aangekomen op de 'motor park' staan er een aantal pickups, waarvan er eentje een dubbele cabine heeft én er prima uit ziet!

De chauffeur vraag waar we heen willen en Alex zegt Bangem. Da's mooi, daar gaat de auto ook heen. De bagage wordt van de motoren op de auto geladen onder luid protest van de motormuizen. Die hadden duidelijk op de rit gehoopt. Na een kwartiertje vertrekken we met slechts 3 dames achterin. Alex moet de passagiersstoel voorin echter delen met een Kameroenees. Na 5 km eindigt het asfalt en begint de onverharde weg. In het begin is die nog redelijk, maar al snel wordt het een bugel-piste die op de olympische spelen niet zo misstaan. Om een lang verhaal kort te maken, ofwel een kort traject lang te maken: we doen bijna 2,5 uur over dat rot stukkie van 25 km!!! Deels komt dat door de chauffeur én de slechte vering van de auto, maar het is en blijft gewoon een enorm slechte weg. Met de motor was het sneller geweest, maar Angeline vreest dat ze er vele malen van afgestuiterd zou zijn.... Bezweet, onder het stof en doodmoe van al dat geschud komen we aan in Bangem, een gehucht van een paar honderd inwoners. Dit was duidelijk een misrekening: we wilden er géén lange reisdag van maken, maar door de preek en de slechte weg is het tóch weer een vermoeiende dag geworden. Mmmm........ In de reisgids staat dat er in Bangem één hotelletje is en verhip, die is er gelukkig nog! Sterker nog, het is het eerste hotelletje waar alles in de badkamer werkt, inclusief een warme douche via een boiler. Ongelofelijk!! We geven de manager daar dan ook een dikke pluim voor en dat kan ie wel waarderen!! Zo'n leuk hotelletje verdienen we wel na zo'n k-weg.....! Morgen gaan we een lange wandeling maken en in het laatste verhaaltje van deze vakantie horen jullie of dat mooi was of niet!!

Groetjes van ons beiden!