Stelletje brokkenpiloten...

Geluk bij een ongeluk: we vertrokken vanaf de heerlijk compacte luchthaven van Brussel en hebben geen last gehad van de rukwinden van 31 maart! De vorige trip (Sri Lanka) hebben we zelfs nog reclame gemaakt voor Emirates. Hmmm, deze keer is het meer een soort anti-reclame voor Iberia, de spaanse prutsers..... Wat een karig uitgerust toestel was dat zeg, zoiets waarmee iedereen 20 jaar geleden vloog…. Geen schermpje in de stoel voor je en óók geen enkel scherm in de hele cabine! Bovendien heel saai eten (kruiden kosten blijkbaar te veel), slechts 1x drinken gedurende 5 uur, super weinig beenruimte enzovoorts. Maar ja, wie voor 290 euro naar Ghana vliegt (en hopelijk ook weer terug....), maar eigenlijk niet klagen.... Het meest grappige waren eigenlijk de piloten. Ten eerste gaven ze totaal geen informatie over de verwachte aankomsttijd e.d. Hoewel…. dat hebben ze misschien wel gedaan, maar hun Engels was zo belabberd dat wij het niet verstaan hebben. Het was zelfs moeilijk om te bepalen wanneer het praatje in het spaans was afgelopen en die in het engels begon. Echt een drama dat engels van ze…. Maar gelukkig zijn we veilig aangekomen en hebben de ebola-test doorstaan. Voordat je langs de douane gaat, krijgt iedereen een warmtescan van zijn hoofd en gelukkig zijn we allebei goedgekeurd. De visum-mannetjes waren soepel en de douane zwaaide vriendelijk en dus liepen we dé deur door, Ghana in.

Oefffff, daar stonden een paar honderd mensen en minstens 25 zwaaiden met een briefje met een naam erop.... Maar wonder boven wonder bleek één van de vooraan wapperende meneren gelijk onze taxi naar het hotelletje, dat we vanuit thuis al hadden geboekt. We hobbelen achter de potige kerel aan de aankomsthal uit. Buiten is het een complete verkeerschaos en hij zegt dat we 5 minuten moeten lopen naar de auto. Het regent flink en we banjeren in het donker dwars een rotonde over, wriemelen ons tussen de in de file staande auto's door en lopen een donker parkeerterreintje op. Maar goed dat we onze bergschoenen standaard aan doen in het vliegtuig, want niet alle modderpoelen worden door de toch wel nachtblinde Alex op tijd gezien.... Eerst gaat de taxichauffeur nog even water bijvullen onder de motorkap, vervolgens helpen we nog even een andere taxi aanduwen en dan kunnen we naar ons hotelletje. Welkom in Afrika, welkom in Ghana!

Alex vuurt, zoals gebruikelijk, gelijk weer vele vragen op de driver af omdat het in vergelijking met Kameroen inderdaad een heel ander verkeersbeeld is: je ziet geen enkele motor op straat. Waarom is dat???? Je mag met een motor wel 's avonds rijden in Accra, maar.... je mag er maar in je eentje opzitten en dus niet met z'n tweetjes, En omdat 90% van de motoren als taxi in gebruik zijn, heeft het dus geen zin om 's avonds te rijden. Maar ja.... waarom mag je dan 's avonds niet met zijn 2-en op de motor???? Tsja, we hadden er een prijsvraag van kunnen maken, want zelf waren wij er waarschijnlijk niet opgekomen... Om het aantal overvallen in het donker terug te dringen....Hmmm....

Onderweg stopt de taxichauffeur voor een stoplicht dat het niet doet (alle lampjes zijn uit). Huh?? Waarom stop je hier???? vraagt Alex. Nou, zegt de taxichauffeur, het rode licht rood doet het niet, maar groen en oranje wel.... OK... En verhip, na een minuut wachten spring het stoplicht op groen. Zijn er meer van dit soort 'half werkende' stoplichten in Accra? Ja hoor, zegt de chauffeur, je moet bij meer stoplichten weten welk lampje niet brandt.... Tsja.... Dit soort dingen kan alleen maar in Afrika. Na een half uurtje rijden en (vooral) stilstaan komen we aan in de Rising Phoenix Beach Resort. Het ruikt er een beetje naar hasjies, er staat reggae-muziek aan, maar verder is het een rustige stek, direct aan de zee en dat midden in de stad. Vanuit de keuken weten ze nog frietjes en gebakken plaintain (één van de vele soorten banaan) met pinda's te maken en we duiken na bijna 22 uur in touw eindelijk ons (stapel-)bed in. Dat wil zeggen: Alex legt zijn matras op de grond, want bij inspectie van de lattenbodem van het bovenste bed, schatten wij in dat Alex anders in de loop van de nacht opeens een verdieping lager slaapt....

De volgende ochtend moeten we 3 dingen regelen:

Lokale SIM-kaart. In een luxe airconditioned kantoor hebben we voor 7 euro genoeg lokale en internationale minuten + sms +data voor (meer den)de hele vakantie. Goed geregeld hier!
Geld opnemen. Je moet wel een VISA-kaart hebben, maar dan is het simpel om aan geld te komen.
Vervoer regelen voor een lange rit naar het oosten van het Ghana. Vanuit het hotel is het maar 500 meter naar het busstation, maar de taxi doet er 15 minuten over omdat het verkeer in Accra 20 uur per dag muur- en muurvast staat. Op het busstation hadden we mazzel. We waren de laatste 2 passagiers die ze nodig hadden om het busje naar Hohoe op te vullen! Dus Alex had nog net voldoende tijd om een paar foto’s te maken van het busstation en toen vertrok het busje al! Daar kun je in Afrika alleen maar van dromen….

De trip met de bus ging soepeltjes omdat de wegen redelijk goed zijn. Hoewel Alex voorin het busje zat, heeft ‘ie onderweg maar weinig foto’s gemaakt omdat de chauffeur een bepaalde rijstijl had, waardoor Alex de hele tijd aan het meerijden was…. (is dit diplomatiek omschreven?). Hét hoogtepunt was de oversteek van de Volta-rivier met een ferry (zie foto). Na een trip van 4,5 uur stappen we als eerste uit het busje en gaan naar de accommodatie. Die ligt prachtig op een bergrug op zo’n 700 meter hoogte. Dit scheelt aanzienlijk in temperatuur en het waait er lekker. Heerlijk! Het is bijna Pasen en de lodge zit zowat vol met mensen van allerlei pluimage. Maar ze hebben allemaal 1 ding gemeen: ze zijn niet zomaar als toerist in Ghana, maar zijn hier als student, ze leven in Ghana of bezoeken familie (zoals wij…). Bijna niemand is hier 100% als toerist. Tot onze verrassing staan er behalve kip en vis ook tofu op het menu, dus dat komt helemaal goed in de Biakpa Mountain Paradise lodge. We ontbijten de volgende morgen om half 7 en gaan om 7 uur al lopen naar het hoogst gelegen durp van Ghana: Amedzofe. We proberen onderweg nog te vogelen, maar het pad is te lastig en je moet bij elke stap goed kijken waar je ‘m zet. Dat gaat bij de ene A één keer mis en zij kan dat door haar slechte evenwicht en ondanks haar wandelstok niet meer corrigeren. Een flikflak en een origineel uitgevoerde radslag waren het gevolg, maar gelukkig zonder schrammen, bulten of erger. Maar…. we gaan (nog) rustiger lopen. Als we in Amedzofe aankomen, blijkt daar een markt te zijn. We kopen wat brood en avocado voor de lunch en natuurlijk een paar altijd aanwezige bananen en lopen daarna met een stel duitse meiden naar een heuveltop (Mount Gemi), maar het is al erg heiig en het uitzicht op Lake Volta was matig. ’s Middags wandelen we naar een fraaie waterval toe en genieten na een supersteile afdaling van de koele bries die het kletterende water veroorzaakt. Een leuke dag als start van de vakantie, maar die helaas geen apen of leuke vogels heeft gebracht…. Wat Angeline wél heeft gespot zijn 6 konijnen. In een grote ren in de tuin van onze guesthouse….. En die 6 konijnen hebben 3 dagen lang lekker veel groen gras gekregen. Tsja, die zullen Angeline inmiddels wel missen….

De volgende ochtend wordt een interessante omdat we een monkey-sanctuary bezoeken. In een fragment bos leven een paar honderd Mona-meerkatten en de lokale bevolking beschermt het bos en de apen op basis van een hele oude ‘sage’. Da’s maar goed ook want zonder die sage waren én het bos én de apen al foetsie geweest. ‘Normale’ toeristen kopen bananen als ze met een gids het park in gaan om de apen te lokken. Wij doen dat uiteraard niet omdat bananen niet tot het natuurlijk voedsel van de apen behoort en wij de apen niet op onze schouders hoeven te hebben. We lopen met een gids het bos in en zien al na 5 minuten de Mona-meerkatten. Die komen vanuit de bomen naar beneden en verwachten uiteraard bananen…. Fout gedacht en je kon de teleurstelling bijna van hun koppies aflezen…. Wel mooie, grote groepen apen, maar het bos is klein, er lopen continu mensen doorheen, er loopt een doorgaande weg doorheen en veel echte woudreuzen staan er niet (meer). Hmmmm…. erg dubbele gevoelens en de gids weet bijna geen vraag te beantwoorden en kan fluiten naar zijn fooi…. We drinken in het dorp een koude fanta, vermaken een meisje met ons vogelboek, regelen in het dorp 2 motoren en gaan onderweg naar een bergdorpje 15 km verderop, waar vandaan we naar een waterval willen lopen. We vragen de motormuizen rustig te rijden, want we hebben geen zin dat Angeline er vanaf kukelt. Als we in het dorpje aankomen kijkt iedereen op: blanken! Hmmm, gisteren viel het ons juist op dat niemand naar ons keek. De straatjes in het dorp zijn heel smal en steil en we zien geen winkeltjes. We kijken rond en iedereen wijst naar een bepaald straatje waar we kennelijk in moeten lopen. Na 50 meter komt iemand ons tegemoet lopen en heet ons welkom in het dorpje .… Hij vertelt dat het dopje lang geïsoleerd heeft gelegen, de weg die wij genomen hebben is er nog niet zo lang. Die geïsoleerde ligging heeft blijkbaar ook effect gehad op de partnerkeuze…. We zien best veel mensen met een verstandelijke beperking en down-syndroom. Hmmm, heeft die geïsoleerde ligging toch zo zijn nadelen….

Als we ons inschrijven in het grote logboek (deze officiële handeling moeten we bij elke attractie/wandeling doen), zien we dat de vorige wandelaars 1 maand geleden zijn geweest…. Het is dus geen toeristische trekpleister. Zoals vaker mogen we niet alleen aan de wandel en worden we begeleid door een gids. Een aardige man die redelijk engels spreek. Hij zegt op een gegeven moment: this rock is slippery. Maar Alex gaat er toch op staan en maakt een lelijke smak…. Op het eerste gezicht lijkt er niets aan de hand, maar zijn linkerpols begint snel dik en pijnlijk te worden. Tsjonge, dag 1 de ene A ondersteboven, dag 2 de andere A onderuit…. We zijn blijkbaar niet meer zo jong en kwiek.... Gelukkig zit het hele land vol met westerse jongedames die in ziekenhuizen stage lopen en 2 daarvan zitten in onze lodge. Die constateren dat de pols niet gebroken is. Pfffff…. gelukkig maar…. Een drukverband en pijnstiller moet voorlopig genoeg zijn.

De volgende ochtend is de zwelling grotendeels weg, maar de pols doet nog wel flink zeer. Dat drukverband mag er nog wel even om blijven.

Onze volgende bestemming ligt zo’n 60 km naar het noorden. We moeten dus even kijken hoe we dat met openbaar vervoer gaan doen. Terwijl wij met bagage aan de rand van de weg staan te wachten op een busje, stopt er een pick-up die toevallig onze richting opgaat. De bestuurder is chauffeur bij een school en heeft met het paasweekend vrij. Hij gaat dus een paar dagen naar vrouw en kinderen, zo’n 100 km verder naar het noorden. Hij wil ons wel een groot stuk meenemen. Dat komt mooi uit! Alex zit natuurlijk weer de hele tijd met die vent te kletsen, waardoor hij weer vergeet foto’s te nemen.

We worden bij een lokaal busstationnetje afgezet, waar we vervoer voor de laatste 15 km moeten regelen. We worden al snel naar een taxi gewezen die onze richting opgaat. En Alex heeft weer mazzel. Hij zit prinsheerlijk op de voorstoel terwijl Angeline de achterbank mag delen met 4 (!) andere dames. Oh ja, het was een oude Opel Astraatje… Het lijkt verhip opeens Kameroen wel! Net op weg komen we zowaar een stoplicht tegen en in de auto ontstaat discussie of je nu wel of niet moet stoppen als het rode licht brand!

Op de plaats van bestemming, Wli, worden we een paar honderd meter te vroeg uit de taxi gezet. Dat is dus toch een stukje lopen door een stoffig dorp in de volle zon. Eénmaal in de lodge genieten we dus eerst van een koude fanta en daarna van een heerlijke vers gemaakt soep. Wat wil een mens nog meer…. Nou vogeltjes. Tot nu toe is het vogelen nog niet zo gelukt (volgens Alex volledig mislukt): de ene keer zijn onze oogjes meer gericht op de volgende voetstap i.p.v. de bomen boven ons, de andere keer zweten we zo erg dat we niks door de verrekijkers zien of het is veel te druk met voetverkeer op weg van en naar de akkers, die traditiegetrouw nog steeds aangelegd worden op stukken platgebrand regenwoud. Zo blijft er weinig natuurlijk bos over, en daarmee natuurlijk ook weinig wild/vogelleven! Of zouden we gewoon niet goed genoeg zijn? We lopen op een dag bijvoorbeeld 6 uur door regenwoud, dorpjes en landbouwgebieden en zien welgeteld 5 (!) vogelsoorten. En ja, goede vogelaars zijn we niet, maar zo slecht nou ook weer niet....Ook in Kameroen ging het vogelen al belabberd, dus blijkbaar is het in West-Afrika gewoon erg moeilijk. Het klimaat werkt trouwens niet mee. Het is vanaf 9 uur ’s ochtend drukkend warm (> 30 graden met een hoge luchtvochtigheid) en dat vreet energie van ons. Maar ja, georganiseerde vogelreizen zien zo’n 400 – 450 soorten in 2,5 week tijd en wij staan na 5 dagen op welgeteld ….. 30 soorten. Ja echt waar, zo weinig pas!!! Eén schrale troost; we zijn nog niet in de gebieden geweest waar zij veel vogelen… We houden dus hoop….

Afijn, genoeg gezeurd over de vogeltjes…. We lopen ’s middags naar de hoogste waterval van west-Afrika en zijn daar niet alleen (zie foto). Het is paasweekend en dat is voor de Ghanezen hét moment om in hun eigen land de toerist uit te gaan hangen, al dan niet in een gele jurk…. Iris, eieren zoeken doen ze hier niet, maar veel kabaal maken op trommels en voetbalwedstrijden houden tussen de dorpen wel!!! Oh ja, en bijna alle internet-cafes zijn dicht.... De 5e was pas open, we wilden het al op gaan geven....

We gaan morgen nog een waterval bekijken en naar het hoogste punt van Ghana lopen, maar die verhalen horen jullie de volgende keer wel!

Groetjes!! A&A