Klef, klam, laf, heet, drukkend

Allereerst bedankt voor jullie reacties. Ja, het is in Ghana, zoals in zoveel Afrikaanse landen een chaos, maar wel een enigszins georganiseerde chaos!

We gaan de hoogste berg van Ghana ‘beklimmen’. Jawel, na de Vaalserberg (Nederland) en Baraque Michel (België) is dit pas het derde land waar we op het hoogste punt van het land komen te staan… Het is paaszondag en het openbaar vervoer ligt plat. Dus regelen we in het dorp een motor, die ons 15 km verderop naar de voet van Mount Afadjato brengt. Hmmm, niemand te bekennen bij het informatiehuisje waar je moet betalen om de wandeling te kunnen maken. Een kereltje van 12 komt aangescheurd op zijn fietsje en zegt dat de madame van het informatiecentrum  bij de kerkdienst zit. Dat klinkt logisch op 1e Paasdag….Maar in Afrika kan alles ter plekke geregeld worden en na 10 minuten beginnen we de wandeling met een ‘gids’ van hooguit 15 jaar oud. Wij vermoeden dat hij en zijn vriendje van 12 hoopten het bedrag voor de wandeling in hun eigen zakken te kunnen stoppen, maar nog maar net onderweg worden we gespot door een oudere, officieel uitziende meneer die van afstand wat naar de ‘gids’ schreeuwt. Wordt het dus toch een “officiële” wandeling.

De hoogste berg is circa 850 meter hoog, maar we hebben geen idee op welke hoogte we de wandeling zijn begonnen. Maar na ruim 1 uur loodrecht omhoog ‘wandelen’ komt het verlossende woord van de gids: not far…. Hmmmm…. dat roept een flashback op van Kameroen, waar de gids telkens not far zei, maar het uiteindelijk very far bleek te zijn. Deze keer was ‘not far’ een overdrijving, want 1 minuut later hebben we het hoogste punt van Ghana bereikt. Het is al heiig en het uitzicht dus matig. Én we zien allemaal hogere heuveltoppen om ons heen. Hoe zit dat? Zijn we genept? Hmmm… half. De hogere toppen om ons heen liggen allemaal in het buurland Togo. Althans, de grens loopt over de toppen van de bergen heen. En Ghana wil natuurlijk geen berg als hoogste in zijn land aanwijzen, die gedeeld moet worden met een buurland. Vandaar dat we officieel op het hoogste punt van Ghana staan! Yeah!!! Oh ja: 0 vogels gezien bij de beklimming en 1 ongeïndentificeerde vogel tijdens de afdaling door overigens prachtig bos.

Ons volgende doel was een waterval. En laat die nu alleen bereikbaar zijn vanuit een ander dorp, anderhalve km verderop. Bij gebrek aan vervoer lopen we dan maar die anderhalve kilometer op het heetst van de dag. Gelukkig is er een klein winkeltje in het dorp en we lunchen met ijs-en ijskoude fanta, brood en sardientjes (ja, net zoals in Kameroen vind je die hier echt overal). Vervolgens sjokken we 1,5 uur door farmbush (gedeeltelijk gekapt regenwoud waar akkertjes zijn aangelegd) naar de waterval, waar een verfrissende bries waait in de kloof! Heerlijk, daar knappen we van op. Want inmiddels zijn we allebei (licht) verkouden, (en dat bij temperaturen van meer dan 35 graden), hebben weinig trek om te eten en dus totaal geen energie. Het is de eerste keer dat het weer (hoge temperatuur en luchtvochtigheid en weinig wind) een flinke impact heeft op de vakantie…..Als we weer terugkomen in het dorp is er wat meer activiteit en we vragen of iemand ons met de motor terug kan brengen naar het hotelletje. Een paar minuten later staan er 2 motoren voor onze neus. “Wat gaat dat kosten” vragen we. “15 cedi per motorfiets”. Maar….. we hebben helemaal geen 2 motorfietsen nodig omdat we prima met z’n drieën op één brommert passen… We vertrekken dus met 3 personen op 1 motorfiets en als we na een half uurtje hobbelen bij het hotelletje aankomen en we het motormuisje (het kereltje lijkt pas 12 jaar oud of zo) 20 cedi willen geven (5 extra omdat je toch wat meer benzine nodig hebt met 3 i.p.v. 2 personen) staat ‘ie heel beteuterd te kijken en wil 30 cedi. Immers 2x15=30. Ja, mooie boel is dat. Hij wordt zelfs een beetje boos en wij vinden zijn Afrikaanse manier van denken wel grappig. In hun ogen is de prijs gewoon 15 cedi per persoon ongeacht of die nu op 1 of 2 motoren zitten.… Jaja….. De eigenaresse van de lodge komt aanlopen omdat ze hoort dat er een beetje ruzie gemaakt wordt en geeft ons groot gelijk. Het kereltje vertrekt ietwat beteuterd. Het klinkt misschien hard wat we doen, maar de meeste mensen staan hier op de survival-stand en proberen terecht, maar ook onterecht overal geld aan te verdienen. Maar ja, wij kennen ook nog zoiets als rechtvaardigheidsgevoel en willen niet graag bedonderd worden enzo….

De volgende ochtend verlaten we de Volta-regio en nemen een busje dat ons een heel eind richting Accra brengt. Onderweg proberen we het eerste verhaaltje op internet te zetten, maar pas het 5e internet-cafeetje dat we vinden is open! En ook pas bij de 4e ATM in het stadje Hohoe komen er cedi’s uit voor ons… Ons einddoel van die dag is een saai, leeg en spooky hotel/conferentieoord. Wat we daar te zoeken hebben? Het is de enige accommodatie dicht bij het Shai Hills Reserve, want daar willen we de volgende ochtend gaan vogelen. Alex schrikt zich bij de receptie trouwens een hoedje. Hij stelt een vraag aan de receptioniste, maar krijgt antwoord van een onbekende en niet zichtbare stem…. Blijken er achter de balie nog 2 medewerkers op een matje te liggen soezen….Vlak bij het hotel zit een groep bavianen en de lokale marktvrouwen leveren iedere dag een gevecht wie er slimmer is. We zien de bavianen rondlopen met ananassen, mango’s enzo, dus ze jatten regelmatig iets van de stalletjes langs de weg….  De volgende ochtend gaan we vogelen en zien zowaar 15 nieuwe soorten, waaronder een nachtzwaluw. Gelukkig hebben we inmiddels 50 soorten, maar dat is nog steeds bedroevend weinig. Behalve de bavianen zien we ook een groene meerkat! Yes, eindelijk apen in Ghana gezien! We regelen na het vogelen een taxi naar Accra om …. een paar dagen met een huurauto rond te rijden!! Jawel! De gare taxi-rammelbak redt het net tot Accra en wonder boven wonder vinden we in deze miljoenenstad in één keer het kantoortje van Sputnik Car Rental!! De formaliteiten zijn snel geregeld en een half uurtje later zijn we 4 dagen de trotse bestuurder van een heuse pick-up (met dubbele cabine). Je betaalt je scheel aan het huren van een auto en daarom hebben we niet de gehele vakantie een huurauto…. Alex waagt zich in het strijdgewoel van Accra en dat gaat prima. Ghanezen rijden in vergelijking met bijvoorbeeld Kameroenezen een stuk rustiger. Ze halen vlak voor een bocht niet eens in, terwijl ze wel weer allemaal teksten als “We trust in God” op hun auto hebben geschilderd. Het verkeersbeeld is eigenlijk best rustig: geen fietsers, weinig motoren, geen honden of geen koeien. In feite alleen voetgangers en auto’s/bussen/vrachtwagens! Wat je hier wel veel hebt, zijn sleeping policemen (verkeersdrempels) en héél véél gaten in de weg, al dan niet deels opgevuld met aarde. Ik zou wel eens willen weten hoeveel kilometers we minder zouden afleggen als die potholes er niet zouden zijn…..

Afijn, als we een uurtje gereden hebben, kunnen we iets kopen dat tot nu toe niet kon: een enorme watermeloen! Dat ding weegt wel 5 kg en die neem je niet ff mee in de bus. Als je hier trouwens in een dorpje stopt, rennen er direct marktkooplui op de auto/busje af om je iets te willen verkopen. Zo ook de meloen…..We rijden door naar de eindbestemming: Bunso Arboretum. Volgens de reisgids de beste accommodatie in de wijde omtrek, maar dat gold blijkbaar een aantal jaar geleden. Het oogt verlaten en er komt geen water uit de kranen. Maar we hebben geen zin om verder te zoeken en besluiten te blijven, dus nemen we genoegen met een douche uit emmers en teilen. We moesten trouwens, net als in Sri Lanka, wel weer uitleggen waarom we geen tour guide en driver hebben….

’s Avonds gaan we naar een groot wegrestaurant (de enige in Ghana) toe omdat het arboretum geen eigen restaurantje heeft. Dat restaurant (Linda d’Or) ligt aan de doorgaande weg van Accra naar het noorden van het land. Maar….. we willen wel graag weten hoe ver het rijden is naar het wegrestaurant vanaf het arboretum. Volgens de reisgids is het 4 km… We hebben namelijk geen zin om 10 of 20 km in het donker te rijden omdat je de zwarte mensen ’s avonds écht niet langs de weg ziet lopen, de weg vol met flinke kuilen zit én de koplampen van de andere weggebruikers de sterrenhemel extra doen oplichten. Op de vraag aan de manager van het arboretum of het inderdaad 4 km is antwoord hij:  “No no sir, it’s less than 5 km”…. Tsja…. De menukaart van Linda d’Or kun je trouwens gewoon op internet vinden! Maar ja, dat is geen garantie dat ze ook alles van de menu-kaart hebben! We doen eens gek en bestellen een pizza Hawaii. Zonder ham, maar mét ananas. Maar…. die hebben ze niet. Nou ja zeg, het hele land ligt vol met ananassen!!!! Het is dat alle fruitstalletjes en winkeltjes ’s al dicht zijn, want anders waren we er zelf eentje gaan halen! Of ze de pineapple mogen vervangen door apple omdat dat veel op elkaar lijkt…… Wij vinden alles goed en krijgen na 45 minuten wachten een voor onze maatstaven best redelijke pizza. De volgende dag maken ze het dubbel en dwars goed door ons een met ananas overladen pizza te serveren…We zijn trouwens de enige eters in het erg westers aandoende restaurant, waar zoals gebruikelijk in veel Afrikaanse landen de TV staat afgesteld op Engels voetbal. We zien van Gaal en hadden een dag eerder Van Persie al op een schuurtje zien staan. Als we in het pikkedonker terugrijden naar het Arboretum horen we onderweg een enorm kabaal uit een boom komen. Het lijkt net of een varken, koe, paard, geit en ezel in één keer geslacht worden. We kenden dit geluid van de Tree Hyrax goed van Bioko en jullie zouden het eens terug moeten luisteren op internet!

We sluiten een geslaagde dag af en duiken de relatief koele slaapkamer in…. de thermometer geeft slechts 31 graden aan…. En dat vinden wij koel!!!! We blijven 2 nachten in het Arboretum en de eerste dag gaan we verderop in de heuvels vogelen. Dat gaat best aardig, hoewel het altijd wel een dubbel gevoel dat wij in een nature reserve aan het vogelen zijn en je jagers met een proppenschieter uit het jaar 0 tegen komt, die illegaal hun ding doen in datzelfde natuurgebied… Maar ja, we zeggen er maar niks van, want we hebben geen idee hoe ze zullen reageren en zijn hebben toch wel een licht voordeel mocht het tot een ruzie komen….

De laatste ochtend gaan we vogelen in het Arboretum met (door een communicatie-foutje) 2 gidsen. Vogelgidsen volgens de manager. We krijgen al gauw door dat wij hun vogelgidsen zijn en leggen wat dingen over het vogelen uit. Goede ogen hebben ze wel en één van hen spot een zwart/rode vogel die langs een boom omhoog klimt. Hé, wat een grappig spechtje was onze eerste gedachte. In onze naïviteit vragen we aan onze ‘gidsen’ welke vogel het is. Eén van hen roept enthousiast dat het een African Blackbird is (een blackbird is een merel). We kijken elkaar aan en glimlachen: die staat écht niet in ons vogelboek… Maar ja , als macho zeg je natuurlijk nooit dat je iets niet weet en je verzint gewoon een mooi verhaal….Het bleek uiteindelijk om een soort wever-vogeltje te gaan. Eventjes later vraagt Angeline aan één van de gidsen welke vogels hij met zijn gefluit probeert te lokken. Oh, madame, various bird species… Wat een komisch stel is het toch ook… We zien uiteindelijk toch nog zo’n 10 nieuwe soorten en geleidelijk aan komt er een beetje vaart in onze vogellijst te zitten. We nemen afscheid van Jut en Jul en maken ons op voor de grote oversteek van het midden van Ghana naar het westen met onze pick-up. De afstand is zo’n 250 km en in Afrika weet je nooit van te voren hoe lang dat gaat duren.… Ook deze keer niet…. Het begint veelbelovend: de eerste 20 km leggen we af in 15 minuten en dat gaat over dé hoofdweg van Ghana (die van Accra naar Kumasi). Maar…. Alex kan zich echt geen enkele fout permitteren bij het vermijden van de gaten in de weg. Die zijn namelijk vóór het vullen extra diep gemaakt. Alle lagen asfalt zijn verwijderd en de gaten zijn wel zo’n 20 cm diep en soms wel enkele vierkante meters groot! Als je daar met 90 km/uur in klapt, dan betekent dat minimaal flinke schade, maar mogelijk nog veel erger.… Maar afremmen of langzamer rijden is nog veel gevaarlijker omdat je dan een andere auto, bus of mini-bus in je achterbak hebt. Gelukkig gaat het goed, maar het vereist wel veel concentratie. We zien op dat eerste stuk van 20 km in totaal 4 auto’s met een lekke band, 5 vrachtwagens met pech (o.a. lekke band) en 3 vrachtwagens die heel recent van de weg zijn gereden. Tsjonge, wat een slagveld is dit zeg!! Dan volgen er irritante wegwerkzaamheden, waarbij we soms opeens links rijden en het andere verkeer ‘onze’ baan gebruikt. Ook is het soms onduidelijk waar je moet rijden, is het stoffig en moet je oppassen niet klem gereden te worden door vrachtwagens. Dan…. zien we voor ons de lucht steeds donkerder worden en begint het te regenen.… écht niet normaal zo waanzinnig veel. We besluiten dat dit de ergste regen is die A&A ooit hebben meegemaakt. Het regent 1,5 uur zo vreselijk hard, het is heel donker, er staat 10 cm water op de weg, bruine modderstromen steken over en het ergste: je ziet de potholes niet meer, want die staan ook onder water….. We gaan van de hoofdweg af en nemen een route over kleinere wegen om Accra te vermijden. Daar hebben we geen last meer van het vrachtverkeer, maar we kunnen door het gutsende water enzo niet harder rijden van 30 km/uur… Als het uiteindelijk droger wordt, blijkt de weg écht vol met gaten te zitten en over een afstand van 40 km doen we 1,5 uur…. Oef, na 3 uur hebben we iets meer dan 100 km afgelegd…… En dat waren 3 uur vol concentratie en inspanning!

Gelukkig klaart het weer wat op en worden de wegen beter. Onderweg komen we nog wat grappige stadjes tegen, dansen de kindertjes op straat en vrolijkt ons humeur op. De resterende 150 km doen we in 2,5 uur en om half 5 rijden we de tuin van het guesthouse bij Elmina in….Afrika laat maar weer eens zien een grillig continent te zijn voor de reiziger…..

De volgende ochtend gaan we lekker vogelen in een afwisselend, open landschap en we zien (eindelijk) redelijk wat vogels. Het is om 9 uur echter al vreselijk heet en we geven er de brui aan. Maar ja, we zitten hier maar iets ten noorden van de evenaar en daar staat de zon nu ook zo ongeveer. Om 12 uur staat ‘ie dus loodrecht boven ons en dat zie je op deze foto van Angeline. Vandaag is al weer de laatste dag dat we de huurauto hebben en een chauffeur van Sputnik komt naar ons hotelletje toe om de auto op te halen. Niet met Sputnik-snelheid want …. hij belt op om te vertellen dat ‘ie niet weet in welk guesthouse we zitten…. Pfffff…. Alex heeft Sputnik uitgebreid aangegeven in welke hotelletje we zitten. Maar ach.… waarom zou je die informatie aan je werknemer doorgeven? Dat is toch nergens goed voor, die redt zich zelf wel…. De chauffeur belt in totaal 10x om ons te vragen hoe ‘ie bij ons hotelletje moet komen en de telefoon van Angeline raakt daardoor leeg én we kunnen ‘m niet opladen omdat de elektriciteit er weer eens uit ligt…. Wij zijn not amused, want we hebben nog wel meer te doen vandaag…. Maar gelukkig komt de (jonge) driver, 5 kwartier later dan afgesproken, dan toch eindelijk aangesjokt…. We stappen gelijk in de auto en Alex rijdt zelf eerst nog naar Kakum National Park toe. Hij vertrouwt zijn eigen rijkwaliteiten beter dan die van de Ghanezen en deze Ghanees stemt ermee in dat Alex rijdt (ook als ‘ie wel bezwaren had gehad, had Alex trouwens zelf gereden…). Hij zit vrij relaxed achter in de auto en laat niet blijken of ‘ie vindt dat Alex een beetje kan rijden. Afijn, na ruim 1,5 uur zijn we in Kakum NP, waar we 3 nachten zullen blijven. We overhandigen de sleutel aan de driver en zijn vanaf nu weer aangewezen op het openbaar vervoer.… Dat zal wel weer ff wennen worden, want het was wel makkelijk én leuk om met zo’n grote 4WD rond te crossen.… Over de avonturen in Kakum lezen jullie in de volgende episode.

Tenslotte nog iets over onze gezondheid. Alex zijn pols is voor 90% hersteld. Dat hadden jullie vast al begrepen omdat je met 1 hand/pols niet om al die potholes kunt sturen. Met de energie/puf gaat het gelukkig ook een stuk beter. De verkoudheden bij A&A zijn nagenoeg weg, maar we snotteren nog wel en we voelen ons een stuk beter. Het blijft flink warm en vochtig, maar daar beginnen onze lichamen wat aan te wennen. Joepie!!!

Groetjes!!! A&A