Alto Guatemala!

 De vorige episode eindigde met een crash-landing in een lokaal hotelletje in het laagland van Guatemala. Daar was het warm en vochtig en daarvoor kwamen we niet naar het westen van dit land, we willen de mooie bergen in naar het koelere weer! We verlaten het hotelletje vroeg en al na een kwartiertje nemen we de afslag naar Quetzaltenango (ze hebben hier allemaal van dit soort leuke plaatsnamen, dus dat is lekker makkelijk met kaartlezen…). De weg begint meteen te stijgen. Over een afstand van zo’n 30 km gaan we van ongeveer zeeniveau naar 2000 meter hoogte. We passeren een paar leuke dorpjes met schattige huisjes, mensen hebben bloemen in de tuin staan en we zien steeds meer mensen in de traditionele, fleurige kleding. Het lijkt wel of met het toenemen van de hoogte de mensen steeds kleiner en vriendelijker worden.

We stoppen een paar keer om wat foto’s te maken van de nabijgelegen vulkaan en nemen in het plaatsje Zunil de afslag naar onze eindbestemming van die dag: Fuentas Georginas, een geothermisch bad met een paar bungalowtjes. De weg is steil, smal en kronkelt langs talloze kleine akkertjes (met wortels, turbo-radijzen, kool) nog verder omhoog, de warme bronnen liggen namelijk op 2500 meter hoogte. Oei oei, wat zijn wij blij dat we deze route gisteravond niet in het donker hebben gereden!!! We zijn benieuwd of we in Fuentas Georgnias kunnen slapen omdat onze reservering voor de nacht ervoor was. We lopen naar het restaurantje en leggen uit dat we de dag ervoor fikse tegenslag hadden gehad en niet op tijd konden aankomen. De mensen zijn heel aardig en kijken in papieren agenda of er de komende nacht een bungalowtje vrij is en dat is het geval! Joepie!!!

Maar… vóórdat we de warme bron induiken is er werk aan de winkel: vogeltjes kijken!! In de hooglanden van Guatemala komen circa 20 endemische vogelsoorten voor. Een paar zijn heel moeilijk (uilen, kwartel), maar we hopen er uiteindelijk zo’n 10 te zien. Het wandelpad naar de bergkam is onwijs steil en we zijn meer bezig met het zoeken naar adem dan met het zoeken van vogeltjes. Bovendien moet Angeline voorzichtig doen in verband met haar evenwicht. Boven op de bergkam aangekomen lukt het om een paar vogelsoorten te scoren, maar veel zijn het er niet. We besluiten dat het tijd wordt om op te warmen in het geothermische bad. Die is precies goed van temperatuur en er zijn maar weinig andere mensen, kortom heerlijk!!! Daarna is het tijd om de bungalow eens van binnen te gaan bekijken. Hmmm… een grote open haard, haardhout, aanmaakhoutjes, lucifers, 2 dekens op bed… Wij weten genoeg, het gaat hier vannacht koud worden!!! Na het eten is Angeline hoofd haardvuur en Alex hoofd vogeladministratie. De eerste is de hele avond bezig omdat het meeste hout nog (te) nat is en de tweede is binnen 5 minuten klaar ;-)

Toch slapen we heerlijk omdat de dekens lekker warm zijn en het haardvuur zijn werk doet. De thermometer geeft de volgende ochtend 10 graden aan. Dat valt op zich nog mee. We besluiten het weggetje af te lopen en pas te gaan vogelen als we in het zonnetje zijn! De bungalow ligt namelijk in een smal dalletje en dat gaat nog wel een paar uur duren voordat de zon het daar een beetje opwarmt. We zien een paar leuke vogeltjes en dat is het al weer tijd om verder te gaan. We gaan op weg naar een grote markt in San Francisco al Alto. Het plaatsje ligt inderdaad hoog en de markt is erg gezellig. In Nederland moet je op de markt al oppassen dat je je hoofd niet stoot, maar met al die mini-mensjes hier is dat zeker het geval. Het is met name een groente- en fruitmarkt en er wordt helaas relatief weinig Maya-kleding verkocht. We lopen zo’n 1,5 uur over de markt te struinen en kopen wat fruit en yoghurt, ja daar kunnen we niet zonder!! Alex heeft een onaangename aanvaring met een marktkoopman die heel boos wordt als Alex langs zijn kraam loopt zonder iets te kopen. Hij stormt achter zijn kraam vandaan en gaat voor Alex staan en begint flink te tieren. Alex staat ‘m eens aan te kijken, laat ‘m uitrazen, pakt ‘m beet en zet de man aan de kant. Ja, hier kun je dat doen met iemand die 1,5 kop kleiner is!! Een paar omstanders knikken goedkeurend naar aanleiding van zijn actie. Ach, in elk land heb je een paar dwazen, want tot nu toe is iedereen hier super vriendelijk! We stappen in onze bolide en gaan op weg naar onze eindbestemming van die dag; Lake Atitlan. Dat is zo’n 60 km verderop maar door de 100+ speedbumps, wegen vol met gaten en steile hellingen duurt de tocht allemaal wat langer dan gehoopt. Sommige verkeersdrempels zijn zo hoog, dat ze de onderkant van de auto raken en dus moeten we ze soms diagonaal nemen om de auto te sparen….

Lake Atiltlan wordt één van de mooiste meren ter wereld genoemd omdat het wordt omringd door 6 vulkanen. En inderdaad, als we beginnen aan de afdaling naar het meer heb je een fantastisch uitzicht over het meer en een paar vulkanen. Deze slapen gelukkig, maar onderweg zagen we opeens een enorme ‘paddenstoel’ uit een vulkaan komen, die blijkbaar stoom moest afblazen….

Als we bij onze accommodatie aankomen, lijkt alles verlaten. Maar na een poosje komt de eigenaar aanhobbelen en krijgen we een prachtige kamer met een grote badkamer (met warm water, yes!!), een groot balkon en een groots uitzicht. En dat voor een zacht prijsje van € 26,- per nacht!

We gaan in deze buurt 2 wandelingen maken om vogeltjes te zien én om een mooi uitzicht over het meer te krijgen. De eerste wandeling is best heftig omdat we over een afstand van nog geen 4,5 km 1300 meter omhoog moeten klimmen (en weer moeten dalen). Dat is zo ongeveer recht de Volcan San Pedro op! We lopen te puffen en steunen en komen ondanks het fraaie bos en de vele vogelpiepjes niet echt toe aan vogels kijken. Angeline krijgt op weg naar de top nog een schouderklopje van een gids met de bemoedigende woorden: it’s not far. Jaja, die kennen we maar al te goed uit Kameroen, toen dit betekende dat we nog 2 uur moesten lopen… Maar gelukkig was hier echt bedoeld als not far. Al met al staan we na 4 uur (de gemiddelde backpacker die 25 jaar jonger is doet er 3 uur over) ploeteren bovenop en genieten van het uitzicht. Onze excuses zijn dat Angeline problemen heeft met omhoog lopen vanwege haar evenwicht en Alex die dag ziekjes is en weinig puf heeft. Of zou het toch de leeftijd zijn…… Maar het was het waard want het uitzicht is geweldig!!

De volgende ochtend valt de spierpijn mee en gaan we weer wandelen, deze keer in een veel droger gebied. Daar zijn de bomen minder hoog en we scoren 10+ nieuwe vogeltjes én het uitzicht is minstens zo mooi! We nemen tenslotte aan de oever van het meer een paar foto’s om een wel heel opvallend fenomeen te laten zien: het waterniveau in dit vulkanische meer stijgt de afgelopen jaren met gemiddeld 1 meter per jaar en diverse huizen staan al onder water. Over de oorzaak van deze stijging verschillende de deskundigen van mening. De één zegt dat door de ontbossing van de hellingen er meer slib in het meer spoelt, waardoor de natuurlijke ondergrondse afvoer van het meer verstopt is geraakt. Klinkt logisch, maar het blijkt dat deze wisseling van waterniveau al eeuwen lang plaats vindt. Een ander idee is dat de vulkanische ondergrond niet stabiel is waardoor de bodem van het meer stijgt en daalt en daarmee het waterniveau. Dat blijkt lastig te meten omdat het meer op sommige plaatsen meer dan 350 meter diep is. Blijft intrigerend.

En dan is het tijd om naar onze laatste bestemming van deze vakantie: Finca Los Tarrales, slechts 50 km rijden. Althans, dat is via de kortste weg, maar…. daar zijn in het verleden auto’s overvallen door struikrovers. Maar ja, is dat nog steeds zo? Volgens de één wel en volgens de ander niet, het is een beetje vaag voor ons. We vertellen de eigenaar van de lodge wat we van plan zijn en hij vertelt een verhaal van 2 motorrijders die in zijn lodge hadden geslapen en op dat stukkie weg inderdaad overvallen zijn. Eén van hen had een GoPro op zijn helm zitten en zodoende is de overval gefilmd. We gaan het filmpje thuis nog wel eens opzoeken op internet. Hmmm, we beginnen te twijfelen of we dat stukje weg wel willen rijden. Het alternatief is 2 uur omrijden over drama-wegen en dat is ook geen leuk vooruitzicht…. Uit voorzorg verstoppen we de telescoop, de verrekijkers, de laptop en de fotocamera onder en naast het reservewiel in de achterbak en het geld wordt in een sok in de zak met vuile was gedaan. De smartphones gaan onder de bekleding op de vloer van de auto en tenslotte gaan (bijna) alle pasjes uit de portemonnee. Wat overblijft is een bijna lege portemonnee met iets van 30 euro aan cash geld erin. Dat is volgens de eigenaar van de lodge voldoende om de struikrovers tevreden te stellen….. Hmmmm…..

We besluiten bij de politie te gaan informeren wat de stand van zaken is. De regio-politie, die gaat over de veiligheid van die weg, is helaas niet op zijn post. Dan maar naar de gemeentepolitie. Die denken eerst dat we aangifte komen doen van een overval, maar dat is gelukkig (nog) niet het geval. Als we in ons beste Spaans duidelijk hebben gemaakt welke weg we willen gaan rijden, schudt de hele kamer met 4 agenten tegelijkertijd hun hoofd. Deze weg moet je op zondag (en dat is het) niet rijden omdat er weinig politie aan het werk is én er nauwelijks bussen rijden. De bussen worden met rust gelaten door de struikrovers, maar gewone auto’s zijn het haasje. Op de andere dagen van de week kun je dus het beste strak achter een bus gaan rijden zodat je in feite met de bus meelift. Maar ja, die tactiek werkt vandaag niet en dus moeten we …….. ruim 2 uur omrijden. Aan het einde van de vakantie horen we een verhaal van Amerikaanse toeristen die bij een wandeling rond Lake Atitlan zijn overvallen door 2 mannen met machettes. Gelukkig schrokken die zo van haar gegil, dat de overvallers zijn weggerend. Guatemala voelt heel veilig en de mensen zijn super vriendelijk, maar het land is blijkbaar minder veilig dan het lijkt….

Alex maakt zich dus klaar voor een lekker stukje rijden. Eerst gaan we via talloze haardspeldbochten van 1500 meter hoogte (warm, droge lucht) naar de 2600 meter (koud, windering, hele droge lucht) om vervolgens af te dalen naar de 700 meter waar het warm en vocht is. Een half uurtje voor het donker wordt zijn we op de Finca Los Tarrales en staat het eten al op ons te wachten. Dit is een agrarisch bedrijf waar koffie en bananen verbouwd worden en kamer- en tuinplanten worden gekweekt. Maar…. ze hebben ook flinke stukken bos op hun grondgebied laten staan. Gelukkig hebben meer Finca’s deze werkwijze en samen hebben ze een federatie van privé natuurgebieden opgericht en hopen zo ook nog inkomsten te genereren uit eco-toerisme. Deze Finca wordt regelmatig bezocht door vogelgroepen, dus ook wij gaan hier 2 ochtenden vogelen met een gids. Dat levert uiteraard weer de benodigde nieuwe soorten (en mooie foto’s) op, maar ook veel frustratie (bij de A met de slechtste ogen). Gidsen vogelen namelijk vaak op geluid. Zodra zij een specifieke vogel horen, lopen ze snel naar die plek om te kijken of de vogel ook te zien is. We verbazen ons over hoe die gidsen het toch elke keer voor elkaar krijgen de vogel dan ook inderdaad te spotten. Alleen…. vaak laat zo’n beessie zich maar een paar seconden zien en dan is het moeilijk om een goede observatie te doen. Het lijstje vogels die door maar één A zijn gezien groeit dus ook… Uiteindelijk komen we gezamenlijk op 313 soorten uit, een stuk meer dan de gehoopte 250. En wees niet ongerustt, ook de ‘blinde’ A heeft er heus wel meer dan 250 gezien hoor! We vermaken ons prima op de Finca omdat het een relaxed gebied is om rond te lopen (lees er is nauwelijks hoogteverschil). Een mooie en relaxte afsluiting van de vakantie!

Het enige wat ons nu nog rest is de terug weg naar Guatemala stad. We besluiten een stukje om te rijden via Antigua. Deze stad is destijds door de Spanjaarden gesticht en de koloniale stijl is hier zo goed bewaard gebleven dat de stad als geheel op de UNESCO wereld erfgoedlijst staat. Dat levert inderdaad mooie plaatjes op en na ons bliksembezoek hebben we zeker het voornemen hier nog eens terug te komen.

De laatste kilometers zijn zoals verwacht: druk en onduidelijk door het ontbreken van verkeersborden. De navigatie A maakt maar 1 foutje (het is soms een pure gok welke baan je moet hebben bij een kruising van wegen….) waardoor we toch weer onbedoeld van de snelweg af raken, maar tegen 5 uur leveren we de huurauto weer in en nemen een taxi naar een hotelletje vlak bij de luchthaven. De taxichauffeur moet even zoeken, maar dat is niet zo raar, want we hebben nog nooit zo’n vreemde voorkant van een hotel gezien! Geloof het of niet, maar van binnen is het heel gezellig ingericht, de receptioniste was alleraardigst en de kamer was heerlijk. We hebben veel lol als de communicatie over het avondeten, airport-taks en de shuttle naar de luchthaven via Google Vertaal verloopt. Zó slecht en beperkt is het Spaans van Alex nou ook weer niet. Volgens ons had ze er gewoon lol in om het zo het doen! Opvallend is wel dat het hotelletje in een wijkje ligt dat je alleen via een slagboom met bewaker in kunt, maar dat de individuele huizen ook vaak nog een bewaker rond hebben lopen. ’s Nachts moet je in iedere grote stad in Midden-Amerika binnen blijven, maar zeker in Guatemala City…. Na een kort nachtje (om 3 uur al weer op omdat het vliegtuig om 6 uur ’s ochtends vertrekt) vliegen we probleemloos terug naar het kille, donkere kikkerlandje…

Thuis wacht nog een laatste verrassing: we hebben in het begin van de vakantie een schilderijtje van een brulaap gekocht. Maar ja, een schilderijtje kun je niet meenemen en dus haalt de schilder het ‘doek’ uit het frame om het opgerold en volledig omwikkeld met papier en plakband aan ons mee te geven. Alleen… hij haalt het doek niet voor onze ogen uit het frame, maar uit ons zicht. Nou en denken jullie dan? Constanze heeft in Kenia een paar jaar geleden hetzelfde gedaan en kwam er in Nederland achter dat ze een heel ander (lees: minder mooi) schilderij had meegekregen dan dat ze gekocht had… Maar….. in Belize zijn de mensen super vriendelijk en eerlijk want er kwam een brulaap uit 'de koker'! schilderijtje!!!! 

Wat een leuke en afwisselende vakantie was dit: van een paar dagen strandvakantie in Caye Caulker tot de hoge bergen in Guatemala, van het relaxte Belize (waar de filedienst nooit iets te doen heeft) tot de verkeerschaos in Guatemale City, van het muggenrijke Shipstern tot het vogel- en apenrijke Tikal! En uiteraard was het weer heel gezellig met Erik en Constanze. Kortom, een heel geslaagde vakantie, die we met een beetje geluk en wijsheid zonder kleerscheuren zijn doorgekomen! Geen idee waar en wanneer het volgende avontuur plaats gaat vinden!

Bedankt voor alle reacties en tot kijk! A&A