Bijna een tapir in Tikal!

Na 3 dagen relaxen is het tijd om Belize te verlaten en naar Guatemala te gaan. We hebben een lange reisdag voor de boeg. Allereerst van Caye Caulker met de watertaxi terug naar Belize-city. Daar pikken we de bus op die over de grens richting Flores gaat. Alles loopt gesmeerd en de bus is comfortabel. Na 2 uur kachelen volgt er een korte stop, waarbij de chauffeur formulieren uitdeelt voor de grensformaliteiten met Guatemala. Veel tijd om in te vullen geeft hij niet, dus Alex moet al hobbelend en schuddend het formuliertje invullen. Dat lukt met enige moeite aardig… Bij de grens moet iedereen de bus uit en te voet de grens over. Belize uit is niet zo lastig, althans nadat je de “oprotpremie” van zo’n 20 USD betaald, kan je snel langs de douane die je paspoort afstempelt. De grensbeambte van Guatemala is nóg makkelijker. Ons moeizaam ingevulde formuliertje belandt met een grote boog in een doos vol met andere formuliertjes. De douanebeambte werpt er niet eens een blik op en stempelt vriendelijk lachend ons paspoort af. We hadden iedere willekeurige naam op het formuliertje in kunnen vullen. Eén van de vragen was of je any food item bij je hebt, waarop iedereen natuurlijk ‘no’ invult. Maar vervolgens staan er mensen met lunchboxen, boodschappentassen en zo in de rij. De grens tussen Belize en Guatemala, die onderling zeker geen vrienden zijn, stelt dus (gelukkig) écht niks voor en ons paspoort is binnen 1 minuut van 2 stempeltjes voorzien en zijn we dus officieel in Guatemala. Onze bagage is samen met de bus de grens over gegaan, zonder dat de douane het een blik waardig gunt. Hummm, een mogelijkheid voor een leuke bijverdienste……

Na nog een uurtje rijden zijn wij op de plek waar wij de bus uit willen. De rest van de passagiers gaat nog 40 km verder naar Flores, maar wij willen er op deze plek uit omdat je van hier naar Tikal gaat. De enige passagier die ook uitstap is een Rus. Er komt iemand op ons af en die zegt dat ‘ie ons GRATIS wel naar een dorpje 1.5 km verderop wil brengen, zodat we daar een taxi naar Tikal kunnen nemen. Jaja, voor niets gaat de zon op…. maar we gaan toch in op het aanbod omdat we verder geen taxibusjes zien staan. Het vervoermiddel voor 1,5 km ons en de bagage is een tuktuk en de Rus gaat achterop een motor. Heel ver komen we niet wat op dat kippenstukje krijgt de tuktuk een lekke band! Binnen 5 minuten komt iemand een nieuw bandje brengen en die moet er alleen nog eventjes op gezet worden. Een krik is daarvoor niet nodig, want Alex en een voorbijganger tillen de tuktuk aan één kant op en de chauffeur wisselt het bandje. Grappig gezicht om een menselijke krik te zien…. Na wat onderhandelen in het dorpje, waarbij wat geld geschoven wordt om de GRATIS tuktuk te betalen, gaan we samen met de Rus naar Tikal. Onderweg vragen we uiteraard naar zijn reis, want een Rus kom je in Turkije wel tegen, maar in Midden-Amerika niet. Hij vertelt zijn verhaal en we geloven onze oren in eerste instantie niet. In iets meer dan 1 maand tijd is ‘ie van Moskou naar Australië gevolgen en vervolgens naar Nieuw-Zeeland. Via Fuji, Vanatu en Hawaii is hij in Mexico beland om daar op de bus te stappen om via Belize in Guatemala te belanden. Hij heeft zo’n 2 uur de tijd om Tikal te bekijken (wij nemen daar 2 dagen de tijd voor) en heeft dan om 10 uur vanuit Flores een nachtbus naar Guatemala City. Van daaruit gaat íe verder richting Panama (kijk maar even op de kaart hoeveel landen daar nog tussen liggen om over 2 weken vanuit Panama terug naar Moskou te vliegen… Waarom zoveel landen in zo weinig tijd? Omdat ‘ie vindt dat de media in Rusland geen goed beeld van de wereld geven en hij met eigen ogen zoveel mogelijk van de wereld wil zien. Dan kan ‘ie beter bepalen welke landen of werelddelen hij later wat langer wil bezoeken. Ja, daar zit wel iets in, maar onze manier van reizen is het niet….

In Tikal aangekomen doen we ’s middags niet meer zoveel. Maar toch zien we iets wat de hele vakantie al niet wilde lukken: slingerapen!!!! Gewoon, direct naast het hotel. Ze zijn vlak voor het donker wordt blijkbaar op weg naar hun slaapplek, want ze slingeren en springen er lustig op los en zijn duidelijk on the move. De komende dagen zullen we veel meer van deze prachtige, atletische apen gaan zien.

We zijn we heel verbaasd dat er in Tikal maar 3 hotels zijn en bijna iedereen de Maya-ruïnes met een dag tripje vanuit het plaatsje Flores bezoekt, zo’n 65 km verderop. Wij vinden het juist heerlijk om vanuit het hotel direct het park in te lopen en aan het einde van de dag zo onder de douche te stappen… Maar ja, wij doen wel vaker dingen anders dan anderen….

De volgende ochtend staan we vroeg op en lopen ff na 6 uur het Nationale park in. De beroemde Maya-tempels van Tikal liggen in een beschermd gebied middenin het regenwoud. Kortom, vogels, apen en tempels en dat allemaal in een groot beschermd gebied! Bovendien kun je Tikal bezoeken zonder gids, staan er overal ‘wegwijsbordjes’ en zijn er behalve grote wandelpaden ook kleinere paadjes dwars door de jungle. Kortom, wij hebben ons prima vermaakt met deze ideale combinatie. Het enige minpuntje is dat je de meeste tempels niet mag beklimmen en als dat wel mag, dan via een trap aan de achterzijde. Op zich is dat wel begrijpelijk want de tempels zijn hoger en veel steiler dan degene die we in Belize hebben gezien. Maar dan heb je toch een stuk minder uitzicht.

Dé attractie van Tikal vinden wij niet de tempels maar….. de apen (ja, niet eens de vogeltjes). Elk uur zie of hoor je wel een groep brulapen en/of slingerapen. Fantastisch. Op een namiddag staan we bovenop tempel IV als op ooghoogte een grote groep brulapen hun territorium begint af te bakenen door flink te brullen. Op een paar honderd meter afstand brullen de buren fanatiek terug en zo houdt het brullen een half uurtje aan. Zien en horen van de apen is dus niet zo moeilijk, maar fotograferen is wat anders. De slingerapen zijn watervlug en springen over grote afstanden van boom tot boom en verdwijnen soms in het niets…. En de brulapen zijn ….. te zwart. Dan zie je alleen een donkere klomp in de boom en heeft de camera duidelijk moeite met de witbalans van de foto’s.

Wat de vogels betreft gaat het redelijk goed en we zijn eindelijk de eerste uilensoort van de trip, door Angeline zomaar gespot en na wat puzzelen gedetermineerd als 2 Mottled Owls. De trofee voor de meest lelijke vogel gaat ongetwijfeld naar de Occelated Turkey. Hoe verzin je zo’n vogel met van die gekke gele wratjes op zijn kop….. Tot slot over de vogeltjes: het is gelukt om een acceptabele foto te maken van een nachtzwaluw, in dit geval van de Common Paraque. Overdag zitten die perfect gecamoufleerd muisstil te wachten totdat het avond wordt en ze op jacht kunnen. ’s Avonds zie je dan een schim voorbij schieten en als ‘ie dan ergens gaat zitten is het veel te donker om er een foto van te maken. Maar deze keer zat ‘ie overdag te dutten op een wandelpad!

We hebben ook redelijk wat andere viervoeters gezien zoals agouti’s, neusbeertjes, eekhoorn in verschillende uitvoeren en…. bijna hét moment van de vakantie op het gebied van spotten van dieren…. een tapir. s Ochtends vroeg liepen we op een smal paadje dwars door het bos, het was nog mistig. We hoorden veel kabaal in de bomen en dat zorgde voor een heuse regenbui van vallende druppels op de grond. Een gemengde groep brulapen en slingerapen. Maar dan is er op de grond ook geritsel in de struiken te horen, niet zo heel ver weg. Door de apengroep merken we dat eigenlijk iets te laat op. Het is even stil, dan volgt opeens een flink kabaal in de struiken, er klinkt een harde gil en er rent iets groots weg (je hoort de voetstappen en we voelden de grond een beetje trillen) en Alex ziet nog een stuk donkere rug op ruim een meter hoogte. Dat was verhip een heuse tapir, 100% zeker. Maar ja, het is nauwelijks een zichtwaarneming te noemen……..grrrrr……. We hebben nog een kwartier lopen zoeken, maar helaas zonder resultaat. We waren héél dichtbij één van de grotere landzoogdieren die het moeilijkst te zien zijn!!!!

Afijn, op de eerste dag Tikal lopen we 15,7 km en op de tweede dag 12,2 km en dat is zonder de hoogtemeters van het omhoog wandelen van de tempels. Angeline heeft de app Moves op haar telefoon, die zelfs op de vliegtuigstand volgt waar ze is en hoe ze zich voortbeweegt. Heel grappig om aan het einde van de dag te zien hoe je gelopen bent (daar heb je dan wél weer Wifi voor nodig).

We slapen 3 nachten in Tikal en het enige nadeel daarvan is dat we iedere dag hetzelfde eten. Het restaurant bij ons hotel heeft een menukaart met 5 gerechten, waarvan er 1 vegetarisch is. Omdat we geen zin hadden om bij een concollega hotel te eten, hebben we 3 dagen pasta met groenten en saus gegeten…. Ach altijd nog beter dan de pasta met sardientjes en tomatensaus die we in Kameroen dagenlang als ontbijt, lunch èn avondeten hebben gegeten.

Met een mini-busje gaan we weer terug naar de bewoonde wereld en slapen 1 nachtje in Flores. Flores is een toeristisch stadje en lig op een eiland in een groot meer. De smalle straatjes zijn geplaveid met keitjes en het dorpje is met een soort dijkje verbonden met het vaste land. Er zijn (veel te) veel hotelletjes, restaurantjes en bureautjes waar je tours kunt kopen en je ziet overal backpackers met teenslippers lopen. Toch ademt het een relaxte sfeer uit en het had zo ergens een dorpje in Italië of Frankrijk kunnen zijn. We nemen een bootje naar het vaste land aan de andere kant van het meer en lopen naar een mirador! En inderdaad, vanaf een toch wel heel gammele uitzichtstoren hebben we een heel fraai uitzicht over Flores, zeker met de middagzon. We vogelen nog wat rond de mirador en scoren onverwachts nog een paar leuke vogelsoorten, waardoor we er inmiddels bijna 240 hebben gezien. Ons avontuur in het warme, vochtige oosten van Guatemala en Belize zit er op en we vliegen (jaja, lekker luxe in plaats van 8 uur in een nachtbus…) van Flores naar Guatemala City om de laatste week in de bergen van west Guatemala door te brengen.

Maar dat luxe, daar moeten we de volgende keer eens over nadenken. Wij dachten: nog geen uurtje vliegen is veel sneller (en comfortabeler) dan 8 uur in een nachtbus rondhangen. Maar…..dat liep net ietsje anders…. Bij het inchecken werd al gezegd dat het toestel dat ons naar Guatemala City zou brengen nog niet vertrokken was vanuit de hoofdstad vanwege mist. Nou, die mist bleef lang hangen want in plaats van de geplande vertrektijd van half 8 vertrokken we pas om …. half 1! Dus 5 uur vertraging voor een vlucht die 45 minuten duurt…. Dat stond niet in de planning, want we zouden een huurauto oppikken en daarna nog 200 km rijden. Uiteindelijk reden we in Guatemala City ff na 2 uur weg in onze hagelnieuwe Nissan Sentra. Maar dan wel een oud model dat door Nissan speciaal voor de ‘derde wereld’ nog gemaakt wordt. Als je de auto ziet, is het een modelletje jaren ‘90, maar hij is nog geen half jaartje oud. En toen…… gingen we op weg gewapend met kaart, printjes van internet en de app Mapsme (na het downloaden kan je de kaart off-line gebruiken). Van de luchthaven links af richting het zuiden. Alleen….. bij de bewuste kruising mag je alleen rechts. Hmmmm, de kaart laat zien dat er een paar km verder een rotonde is, dus daar kunnen we keren. Zo, weer de goede kant op, op de CA1. Een paar km verder moeten we de CA9 opdraaien. Alleen….. er is geen afrit, dus kunnen we niets anders dan doorrijden en omhoog kijken naar het viaduct waar we heel graag op hadden willen rijden. Dan maar een stukje verder. Daar moet het mogelijk zijn via een andere weg op de CA9 te komen. En verdomd, ook hier geen afrit te zien. We worden nu toch wel een beetje moedeloos. We rijden op een weg met gescheiden rijbanen en je kunt wel telkens naar rechts, maar er gaat geen enkele weg naar links. Na vele kilometers vinden we eindelijk een plek waar we een U-bocht kunnen maken. Volgens de borden illegaal, maar er staat wel een agent die af en toe het tegemoetkomende verkeer tegenhoudt zodat wij (en een hele rij andere auto’s) kunnen keren.

Angeline heeft eindelijk door hoe het nou zit met de afritten. Het is de bedoeling dat je op een soort parallelweg gaat rijden en vandaar heb je dan wel de mogelijkheid om op de kruisende weg in te voegen. Ja lekker handig, helemaal omdat er geen enkel bord te bekennen is, die ook maar iets van richtingen aangeeft. Als je hier woont kost het volgens mij jaren voordat je het wegensysteem een beetje door hebt. Pfffff. Maar na een uur zitten we eindelijk op de goede weg met nog ruim 200 km te gaan. Het leed is nog niet over, want we zijn niet de enigen op de weg en staan een groot deel van de tijd vast, soms zelfs muurvast… We doen 1,5 uur over 20 kilometer, slalommend langs de overal stoppende bussen en vrachtwagens en moeten heel goed opletten dat de baan waarop je rijdt niet plotseling een afrit is geworden (uiteraard zonder vooraankondiging…).

De tijd tikt verder en de kans dat wij nog op tijd op onze bestemming zullen komen wordt steeds kleiner. Het is hier zo verschrikkelijk druk op de 2-baans hoofdwegen en harder dan 40 km/u lukt gewoon niet. Ja, ze zijn de CA9 aan het verbreden naar 2x2, maar dat project is helaas nog lang niet af. Met name in stadjes doen we soms gewoon 15 minuten over 1 kilometer… Dit schiet niet op. De bedoeling is om te slapen ín Fuenta Georgias, een natuurgebied met warme bronnen. Handicap 1 is dat de toko daar om 7 uur sluit en handicap 2 is dat het rond een uur of 6 donker wordt. Overdag vindt Alex het rijden in dit soort landen leuk en heeft ie echt nooit stress, maar hij is niet happig om ’s avonds te rijden. Tegen een uur of 6 besluiten we definitief dat we het niet gaan halen. We duiken een Subway (ja, de Amerikaanse invloeden zijn hier heel duidelijk) in voor een sandwich en vinden even later een lokaal hotelletje langs de weg. Het is schoon en de prijs is prima, maar het is 32 graden in de kamer en de airco doet het niet. Tsjonge zeg, dit zijn bijna Ghanese temperaturen…. De volgende ochtend zijn we al weer vroeg uit de veren omdat we graag het hoogland in willen, weg van de beklemmende hitte van het laagland. Hoe het ons daar bevalt, horen jullie later! 

Liefs, A&A

Oh ja, de 2 panoramafoto's van Tikal kan ik niet in de tekst plaatsen, die moet je dus in het fotoalbum zelf ff opzoeken.....