De eerste dag in Belize!

Erg veel valt er natuurlijk na 1 dag niet te vertellen, hoewel…. We stappen nog een beetje slaapdronken om 6 uur op buslijn 8 naar het centraal station van Utrecht. Angeline ploft neer op de eerste de beste stoel. Even later zag ik dat het een heel toepasselijke stoel was voor Angeline…Zij neemt op vakantie altijd een wandelstok mee vanwege problemen met haar evenwicht. De trein naar Schiphol liep op rolletjes en het inchecken op Schiphol ging soepel. We hadden een raamplaats geregeld omdat Alex het als Goudse Gaper altijd leuk vind om naar buiten te kijken. Maar wat schetst onze verbazing in deze hypermoderne Boeing: precies bij rij 38 ……. ontbreekt een raam! Nou ja zeg. En tot ergernis zijn de andere ramen extra groot én zijn ze bovendien te dimmen. Dus geen schuif die je naar boven of beneden doet, maar een soort ingebouwde mee kleurende zonnebril, dat met een knopje te regelen is. Pfffff…… dan maar een hoop slapen.

De vlucht naar Houston gaat voor de rest prima en om half 4’s middags zijn we in ons hotelletje. Het is bijna onmogelijk om een ‘normale’ vlucht naar Belize te vinden. Alle vluchten vanuit de Verenigde Staten naar Belize vertrekken vóórdat de vluchten vanuit Europa in de VS aankomen. Kortom, wij hebben een stopover van 19 uur en we hadden echt geen zin om een nacht op de luchthaven te blijven hangen….. Vanuit het prima hotelletje gaan we op zoek naar een supermarkt om wat eten te kopen én we gaan op zoek naar een ATM, ofwel een pinautomaat. Nou zijn we wel vaker in de VS geweest, maar pikken dan altijd een huurauto op vanaf de luchthaven. We ondervinden al snel dat het voor voetgangers in Houston een soort survival-tocht is. Een stoep kennen ze niet en dus lopen we maar aan de rand van de weg of in de zompige berm. Op een gegeven moment willen we een 10-baans weg oversteken omdat de supermarkt aan de andere kant is. Er staat warempel een andere voetganger te wachten bij het voetgangerslicht (die hebben ze voor de vorm dan weer wel…). Ze mekkert dat ze al 5 minuten staat te wachten. Dat vinden we een goed bericht, want dan gaat ‘ie vast binnenkort op groen… Nou, vergeet het maar…. Ondanks verschillende malen op het knopje drukken (dat gaat branden en een meneer roept ‘wait’) blijft het licht halsstarrig op rood staan. Dan ziet Alex dat het voetgangerslicht een klein stukje verderop wél op groen springt…. Tsja, we lopen daar heen en zijn een paar minuten later met z’n drieën veilig en wel overgestoken.

Omdat we moeite hebben om ergens geld uit de muur te krijgen, zijn we pas na donker terug en dat was niet zo handig omdat er ook geen straatlantaarns langs de wegen staan…. Tot zover de mini-survival cursus voor voetgangers in de VS.

Na een heerlijke nacht in een kingsize bed (2 meter bij 2,2 meter) gaan we al weer vroeg naar de luchthaven toe. Daar wacht ons een onaangename verrassing: het online inchecken lukt niet…. Hmmmm… we halen er iemand bij en die snapt het ook niet zo goed… Dan ziet ze dat we geen terugvlucht uit Belize hebben. Dat klopt. We vliegen namelijk terug vanaf Guatemala. Ok, dat lijkt opgelost, maar dan zegt ze dat je dan een visum nodig hebt. Nou, dat is volgens Alex écht niet zo en na een spannend moment van oorverdovende stilte ziet Angeline ergens staat dat Nederlanders inderdaad geen visum voor Belize nodig hebben. Pffff….

De vlucht vanuit  Houston duurt maar 2,5 uur en die brengen we voornamelijk slapend door. In Belize gaan de immigratie en douane soepeltjes. Maar niet soepel genoeg om de bus van 12 uur vanuit Belize City naar ons eindpunt van vandaag (Sarteneja) te halen en dus wordt het de bus van 4 uur. We zoeken een leuk terrasje op en brengen hier de middag door, terwijl Alex alvast de bus naar Guatemala voor over 3 weken regelt en Angeline wat boodschapjes doet. Het is warm, zo’n 30 graden, en daar moeten we ondanks de milde winter flink aan wennen. De bus vertrekt redelijk op tijd en is van het type oude Amerikaanse schoolbus, dus met arko en geen airco. De eerste 80 km gaan in ruim 1,5 uur en daar zijn we happy mee. Maar dan gaat de chauffeur in Orange Walk ……. bij een lokale chinees een hapje eten. De andere passagiers vinden dat blijkbaar heel normaal, want niemand loopt te mekkeren. Na een half uur komt ‘ie terug, net als het donker geworden is. De chauffeur kruipt achter zijn megagrote stuur en gaat er als een speer vandoor. Net of ‘ie de verloren tijd in wil halen. De laatste 55 km naar Sarteneja gaan over een onverharde weg en dat neemt veel tijd in beslag. Hoewel de chauffeur soms echt rijdt als een debiel, doen we over die 50 km bijna 2 uur. In het pikkedonker stappen we samen met een duits stel uit en lopen de resterende 200 meter naar het Backpackers Paradise. Het is inmiddels kwart voor 9 en we waren om 4 uur vertrokken. Op internet lees je dat de bus er 3 à 3,5 uur over doet, maar als het dan tegen de 5 uur is geworden, is dat toch best een tegenvaller. We zijn dus best wel moe naar zo’n lange dag.

Bij de Backpackers Paradise worden we hartelijk ontvangen door de eigenaresse Nathalie (van oorsprong een Zwitserse dame) die een heerlijke vega-maaltijd met pasta voor ons heeft klaargemaakt. Perfect en hoe makkelijk is Facebook om daarover van tevoren alvast te communiceren.

De cabana die we gehuurd hebben is mega-groot (blijkt de gezinscabana). Enige minpunt zijn de hordes muggen die zelfs zo laat op de avond nog trek hebben in een hapje van ons. Dat betekent dus geen minuut langer buiten dan noodzakelijk. Gelukkig is de cabana en de veranda hermetisch afgesloten met muggengaas.

Tegen half 11 vallen we als een blok in slaap. Welverdiend, want we waren al vanaf half 5 in touw….

Het leukste is om ergens wakker te worden waar je de vorige avond in het pikkedonker bent aangekomen. Backpackers Paradise ligt niet aan zee, maar op een heerlijke rustige plek aan de rand van het dorp. Vóór het ontbijt gaan we eerst vogelen en dat redelijk goed. We sprokkelen zo’n 20 soorten bij elkaar op een mistige en bewolkte morgen. We zijn om half 9 terug voor een heerlijk ontbijt, kletsen wat met de eigenaresse en gaan om half 10 naar het dorp om te kijken hoe de kust eruit ziet. Het is inmiddels opgeklaard en het wordt snel warm, zo tegen de 30 graden. De kust bij Sarteneja  is echt fantastisch: melkgroen water,  een paar kleine piertjes en bankjes in de schaduw. 

Sarteneja ligt afgelegen en het is er heerlijk relaxed en rustig. En dat geldt zeker voor de begraafplaats: wat een mooi uitzicht! We tellen in het dorp misschien 30 of 40 auto’s, er is 1 supermarktje, een paar restaurantjes en een paar hotelletjes. Bijna iedereen groet ons heel joviaal en vriendelijk, da’s nog eens wat anders dan Utrecht…. Tsjonge zeg, eigenlijk een plek om een paar dagen te blijven en helemaal zen te worden….. We genieten van de prachtige zee en zien een paar nieuwe soorten sterns, een fregatvogel, een paar steltlopertjes en een leuke Mangrove Swallow, een mooie leguaan enz. Kortom, een heerlijke ochtend!!

We gaan vanmiddag naar het nabijgelegen Shipstern nature reserve en als het goed is zijn Erik en Constanze daar dan ook. Nathalie waarschuwt wel voor…. muggen…. Als je in Shipstern bent geweest, dan vallen de muggen overal in Belize mee zegt ze met een brede grijns… Ze adviseert om tijdens het lopen een T-shirt mee te nemen zodat je de hele tijd om je heen kunt meppen… Zoiets een paard, koe, zebra en gnoe doen met hun staart om de vliegen te verjagen. We zijn benieuwd en gewaarschuwd….

We zijn amper 24 uur in Belize en vinden het écht een relaxed land. Niet zozeer omdat het landschap heel spectaculair is (de kust wel!!!), maar omdat de mensen hier zo ontzettend vriendelijk zijn, en dat voelt écht geweldig in deze maffe wereld….

Liefs, A&A