Ons nieuwe thuis

Gelukkig nieuwjaar vanuit Limbe!

Tot nu tot loopt alles op rolletjes. Behalve dan de bagageband op het vliegveld van Douala. Iedereen gaf aan dat de bagage van onze vlucht met Swiss vanuit Zurich echt op de bagageband voor onze neus zou moeten komen. We herkenden vele gezichten uit ons vliegtuig (waar overigens niet meer dan 30 blanken in zaten) en één voor één pakten die hun bagage van de band. Maar toen die van ons maar niet kwam, heeft Alex zich door de mensenmassa gewurmd om maar eens te gaan kijken op de andere 2 bagagebanden. En tussen alle bagage van een vlucht uit Zuid-Afrika lagen 3 stuks bagage en ergens in een hoek stond de laatste rugzak. Welkom in Afrika. Alle bagage compleet, nu nog iedereen van je af slaan die vindt dat je een security-fee van 20 USD moet betalen, dat je als blanke echt niet je eigen bagage mag sjouwen, vervolgens nog een vriendelijke glimlach naar de douane en yes, we mogen dé deur door en zijn in Kameroen. In de chaos buiten de deur zien we gelukkig al snel het bordje met ‘Angeline Peters en Alex Schouten’ erop. Da’s mooi, de taxi staat dus klaar. Het is half 8 ’s avonds en inmiddels pikkedonker en straatlantaarns zijn schaars. Zonder ook maar één bord van bewegwijzering te hebben gezien zitten we ruim 1,5 uur in de taxi. Een redelijk goede auto, maar zoals zo vaak in Afrika doet de snelheidsmeter het niet. Of volgens de woorden van chauffeur Jacques: it does not work well…. Kortom hij doet het gewoon helemaal niet. Nieuwsgierig Aagje wil altijd van alles weten in een nieuw land en Jacques beantwoord alle vragen heel rustig.

Het blijft altijd vreemd om in het donker in een ver buitenland aan te komen. Alles is anders, dat voel je, maar je kunt er in feite niets van zien! Er zijn overal mensen op straat, de geur van houtvuurtjes komt je tegemoet, de Afrikaanse beat klinkt uit de restaurantjes en de taxi laveert behendig om de gaten in de weg. Als we om half 10 aankomen in Limbe, staat Simone ons op te wachten, Wij kennen haar al enige tijd en zij is de projectmanager van Limbe Wildlife Center. We hebben haar 7 jaar niet gezien, maar het is gelijk gezellig. Ze legt de basis dingen van het huis uit en we gaan vervolgens lekker slapen. En dat slapen viel helemaal niet tegen. Limbe ligt aan zee en hoewel het huis waar we slapen 1 km van de zee af ligt, waait er toch iets van een koele bries. Nou ja, koel, het is 30 graden in de kamer maar op de een of andere manier voelt het niet eens zo oncomfortabel aan. Maar pas de volgende morgen zie je pas echt waar je bent. Zoals gezegd in een huis waar de vrijwilligers slapen. Het huis is kaal en ongezellig ingericht, zoals je uit de foto’s wel kunt zien, maar alles is schoon! Dat houdt trouwens nog wel in dat we de huiskakkerlak iedere keer gedag zeggen we gebruik maken van de badkamer. We noemen hem Karel de Kakkerlak. Hij is banger voor ons dan wij van hem, dus we gedogen Karel in ‘zijn‘ ruimte. De douche heeft alleen koud water (als er water uit de leiding komt…) en er staat een met water gevulde ton voor het geval de waterdruk weer eens wegvalt. Echt Afrikaans is dat achter beide deuren van de badkamers (ja je leest het goed, er zijn 2 badkamers) direct de wasbak zit, zodat je je letterlijk langs de deur moet wurmen om de badkamer in te kunnen. In Nederland zou je de aannemer echt geen cent uitbetalen voor dergelijk broddelwerk. Gelukkig heeft de elektriciteit geen kuren en kunnen we telefoon, laptop e.d. gewoon opladen. Tsja, ook in Afrika heb je dat soort ‘essentiële’ zaken tegenwoordig nodig.

We bewonen de grootste kamer in het huis omdat we een stel zijn. De andere vrijwilligers die er zijn (Iran, een Israëlische dierenarts) of binnenkort gaan komen (Liesbeth en Noortje uit Nederland) zijn allemaal in hun uppie. Er is in feite geen tuin, maar gelukkig wel een veranda. Daar kun je vanwege het risico op malaria echter rond de schemering niet zitten. Bijna ieder huis hier heeft een muur van 2 meter hoog rond het huis, dus echt genieten van het uitzicht lukt niet. Je moet 4 sloten openen om uiteindelijk op de kamer te komen. Het zal wel ergens voor dienen, maar onveilig voelen we zowel binnen de muur als op straat totaal niet. Zo, dit was genoeg over het volunteer house.

We waren van plan om oud en nieuw op een strandfeest te vieren, maar vanwege de hoge temperatuur en het werken hebben we besloten lekker om 9 uur te gaan slapen en om 6 uur op te gaan en te gaan werken. Geen spannende verhalen over feesten…... Maar vanuit een warm en leuk Limbe wensen we jullie uiteraard een fantastisch 2010 toe!!!!!!

Als je wilt weten of Alex op dag 1 bekogeld is met poep van chimpansees, dan moet je de volgende episode lezen! Die gaat dan over de eerste paar dagen werken in 30+ graden………Veel plezier met jullie -10 graden en laat een berichtje achter op de site of op de g-mail (zie bericht ‘nog thuis’) als je dat leuk vindt. Gebruik de e-mail [email protected] svp NIET, want we zijn het wachtwoord kwijt……

Groetjes van A&A