Sunny Splendid South Georgia

Als ik dit begin te schrijven zijn we 4 dagen op South Georgia. En dat zijn….. 4 dagen met zonneschijn! Ik heb een flink kleurtje gekregen en moet zelfs oppassen dat mijn oren, neus en nek niet al te roodbruin worden. Laat ik nou altijd het idee hebben gehad dat het weer op SG grijs, onstuimig, regenachtig enzo zou zijn, maar dat is dus niet altijd zo (als je veel geluk hebt).

South Georgia. Dat ligt op 53 graden zuiderbreedte en verschilt qua breedtegraad niet veel van Nederland. Toch is het hier altijd wit en zijn er veel gletsjers. Het heeft de ‘pech’ om binnen de koude antarctische golfstroom te liggen, terwijl ons kikkerlandje juist profiteert van de warme golfstroom. SG bestaat uit één hoofdeiland met daarom heen nog diverse kleinere eilanden en is met name bekend om de enorme kolonies koningspinguins. Het is daarmee één van de meest bekende ‘wildlife destinations’ op onze aardbol. Behalve een paar vervallen whale watch stations en het 'hoofd'gehucht' Grytviken staan er op SG geen gebouwen, zijn er geen wegen, geen electriciteitsmasten en geen hondenpoep. En….. alle ratten, muizen en rendieren zijn recent van alle eilanden verwijderd. Waarom is dat zo belangrijk? De zeeën rond SG zijn heel voedselrijk omdat het dichtbij de grens tussen het warmere noordelijke en het koude zuidelijke water ligt. En dus is SG een prima plek voor zeevogels om te broeden. Maar…. sinds circa 200 jaar zijn er muizen en ratten op het eiland en sinds 100 jaar rendieren. De zeevogels hadden op het land nooit last van predatoren en dat veranderde volledig door de ratten en muizen. Met een enorme inspanning is het dit voorjaar gelukt om de laatste ratten uit te roeien, zodat de zeevogels, eendjes én de ene zangvogel die SG rijk is alle ruimte krijgen. Er broeden nu al veel vogels op SG, maar dat aantal gaat de komende 5 à 10 jaar misschien wel vijfmaal zo veel worden. Dat geeft me nog meer het gevoel dat ik hier om een top natuurbestemming ben!

Die ene zangvogel die hier leeft is de SG pipit, een grote pieper-soort. Die kwam op het hoofdeiland bijna niet meer voor omdat de ratten de tussock, waarin ie zijn nestje bouwt, opvreet en de ratten vonden een pipit-eitje ook niet te versmaden. De natuur heeft een enorme veerkracht en op 1 landing na hebben we overal op SG het vrolijke deuntje van de pieper gehoord. Fantastisch!

Voor alle activiteiten heb je hier een zodiac nodig. Er zijn 12 zodiacs aan boord van de Plancius, waar 10 mensen in kunnen zitten. Voordat je in de zodiac mag stappen moet je een soort reddingsvestje om doen, die zichzelf direct opblaast als je in het water valt. Veel tijd om gered te worden heb je overigens niet met een watertemperatuur van welgeteld 1 graad….. En… voordat je in de zodiac stapt moet je je naamkaartje (ik ben/heb 204B) op een bord omdraaien van groen naar rood (en dus weer terugdraaien als je weer aan boord van de Plancius komt). Vanaf dek 3 loop je met een trap naar beneden toe en stap je de zodiac in. Dat wordt eerst een keertje droog geoefend omdat je de helpende hand van de bemanning met een ‘sailor grip’ moet beantwoorden. Je pakt dus nooit elkaars hand beet, maar elkaars onderarm. Dan is het vaak een paar minuten over de golven stuiteren naar de kust in de hoop dat je niet zeiknat wordt. Als de zodiac op het strand is vastgelopen, dan schuif je naar de voorkant van de boot, zwaait je benen over de rubber rand heen en spring in het water. De laatste paar meter moet je dus door het water waden voordat je op een strandje staat. Laarzen, die iedereen hier aan boord heeft gekregen, zijn dus een noodzaak. Het is gelukkig nog niet gebeurd dat de laarzen te laag waren en je dus met een laars vol zeewater zit. Verwacht overigens niet dat je op het strand met open armen ontvangen wordt! De beachmaster is niet echt gesteld op bezoek? Wat? De Beachmaster? Op nagenoeg ieder strand liggen zeeolifanten en die zijn niet echt vriendelijk te noemen. Zeker dé haremleiders (die beachmasters genoemd worden) van een paar duizend kilo zijn gevaarlijk, grumpy en snel en de zodiac wordt dus zoveel mogelijk van die kolossen gevaren. Maar….. er zitten ook vaak pinguïns op het strand… Ze mogen er wel zo leuk en koddig uit zien, maar de vleugels van een pinguïn zijn heel sterk en ze kunnen je dus een enorme optater geven met hun vleugels of ze pikken hard met hun scherpe snavel. Soms is het zó druk op het strand met pinguins en zeeolifanten, dat het nauwelijks mogelijk is om een landing te maken…..

Op het strand worden de reddingsvesten verzameld en kun je vervolgens bijvoorbeeld naar een kolonie pinguïns lopen. Je kunt gewoon lekker je eigen tempo bepalen, maar je moet je wel aan 2 regels houden:

De route is (globaal) uitgezet door de gidsen door middel van rode vlaggetjes. Met name in de tussock (hoge graspollen) is het van groot belang om die rode vlaggetjes te volgen omdat er zeeolifanten, zeeleeuwen of pinguïns tussen die graspollen liggen te doezelen.
Je moet een afstand van 5 meter houden tussen jou en de dieren (pinguins, zeeleeuwen, zeeolifanten). Maar soms zitten er zoveel dieren op het strand dat het lastig is om die afstand te bewaren. Met name voor zeeolifanten moet je oppassen omdat je geen partijtje vrij worstelen met een vetzak van 4000 kg wilt doen.  

Voor mij is het na bijna 10 landingen heel gewoon geworden om door de beachmasters en pinguïns ontvangen te worden. Maar het is en blijft natuurlijk super bijzonder!!!

Wat heb ik zoal gezien en gedaan bij die landingen? Hmmmmm, écht heel veel maar ik zal er een paar dingen uit halen. Laten we gelijk maar bij het meest spectaculaire beginnen: de kolonie koningspinguïns bij Salisbury Plains. Dat is de één na grootste kolonie koningspinguïns ter wereld: 200.000 à 300.000 dieren!!!. Nadat we op het strand tussen de zeeolifanten door moesten slalommen, kwamen we na een kwartiertje wandelen bij de rand van de kolonie aan: oneindig veel koningspinguïns, een oorverdovend lawaai van roepende kuikens, af en toe baltsende dieren en veel grote jagers (roofmeeuwen) die boven de kolonie zweven. Een weergaloze ervaring!! Dit is hét summum van pinguïns kijken en je voelt je echt op een BBC Wilflife locatie waar David A. zomaar op kan duiken. In dit jaargetijde lopen er veel bruine, pluizige hobbezakken rond en die zijn ongeveer 10 maanden oud. Dit zitten in grote crèches en de ouders zijn de zee op om te vissen. Heel knap dat de ouders en de jongen elkaar terug vinden in deze meute. Ook zijn er veel volwassen dieren die in deze periode aan het ruien zijn en dus een beetje staan te drullen voordat alle oude veertjes uiteindelijk vervangen zijn door nieuwe….   Koningspinguïns krijgen 2 jongen in de 3 jaar en daarom zit niet de hele kolonie in hetzelfde deel van die cyclus.

Je hebt vaak zo’n 3 uur de tijd om te genieten van al dat fraais voordat het tijd is om weer aan boord te gaan en naar een volgende baai te varen en een nieuwe landing te doen.

Een andere bijzonder landing was op een klein eiland, genaamd Prion Island. Daar broedt de Wandering Albatross en dat is de vogel met de grootste spanwijdte van alle vogels op onze planeet. Er is een boardwalk op het eiland gemaakt, zodat je de nesten van de vogels niet vertrapt. We hebben diverse ‘kuikens’ gezien die op de grond lagen te wachten totdat paps of mams met eten terug komt. Het zijn enorme bakbeesten, maar het is moeilijk om de grootte van de vogel te zien omdat er weinig anders is om mee te vergelijken. De vogels zullen over circa 2 maanden het luchtruim kiezen, maar ze zijn nu al een beetje aan het oefenen door hun vleugels uit te slaan. Daarna zwerven ze 6 of 7 jaar op de zuidelijke oceanen rond om terug te keren op Prion Island om een partner te zoeken en te gaan broeden. De kuikens hebben trouwens enorm grote poten (zie één van de foto’s) en lopen heel onhandig rond. Maar straks zijn majestueuze vliegers. De populatie staat vanwege het longline vissen heel erg onder druk omdat ze dus gedurende die 6 à 7 jaar niet in een vishaak van een vissersboot mogen happen…… En als je weet dat ze gerust 2000 km vliegen om een maaltje vis voor hun jong te vangen, dan snap je wel dat het eigenlijk een wonder is dat er überhaupt nog van dit soort dieren rondvliegen!

Soms is het niet mogelijk om aan land te gaan en doe je in een baai een zodiac cruise. Dan vaar je zo’n 2 uur lang dicht langs de kustlijn om het wildleven van dichtbij te bekijken. Ook dat is heel leuk om te doen en we hebben inmiddels 2 zodiac cruises achter de rug.

Wat ik zelf het leukste vind zijn de wandelingen die je af en toe kunt maken. En dan bedoel ik niet de wandelingen vanaf de landingsplaats naar een kolonie, maar een échte wandeling naar bijvoorbeeld een uitzichtspunt. Dat hebben we inmiddels 2x gedaan en dat is echt genieten. Gewoon even lekker een fysieke inspanning doen om al die calorieën er weer een beetje af te krijgen..…..

Ik vind het heel lastig om onder woorden te brengen hoe geweldig het is om hier te zijn. Behalve 1 mini-dorpje waar zo’n 10 mensen wonen en een onderzoeksstation is dit eiland heel erg ongerept. Dat geeft al een heel bijzonder gevoel, mede omdat de meeste toeristenboten hier maar 2 of 3 dagen zijn en wij in totaal 8 dagen. Op sommige plekken waar we zijn geland komen het hele jaar geen mensen meer. Een apart gevoel. Bovendien is het landschappelijk héél mooi (bergen, gletsjers) en zit er heel veel dierenleven op de stranden. Tenslotte is het écht geweldig weer en hebben we iedere dag 1 of 2 landingen, zodiac cruises of wandelingen kunnen doen. Deels is dat puur geluk (dit is de mooiste week die er ooit geweest is volgens de gidsen aan boord) en deels is dat de kunde van de expeditie-leider en de kapitein. Het waait hier namelijk altijd flink, maar afhankelijk van de windrichting kiezen ze een beschutte baai uit om een poging te doen om te landen. En dat gaat tot nu toe dus heel goed! En als allerlaatste zijn er met name onder de Nederlanders en Belgen heel veel leuke mensen. Op een schaal van 1 tot 10 krijgt deze vakantie tot nu toe een 11. Ja, dat horen jullie me perfectionist en criticaster niet snel zeggen, maar het is echt zo. Ik hoop dat de foto’s voor zich spreken. Het programma zit zo vol, dat ik niet de mooist uit heb kunnen zoeken, maar er willekeurig 20 uitgekozen heb….. Én ik heb nauwelijks tijd om deze weblog te schrijven en daarom is ie misschien een beetje saai geworden. Hopelijk maken de foto’s het goed, want is echt een overweldigende ervaring en een voorrecht om hier te mogen zijn…..

De volgende keer iets meer over de walvis stations die hier geweest zijn, een prachtige fjord en veel, veel meer pinguins! 

Groetjes van Alex, die diep onder de indruk is van dit allemachtig prachtige eiland!!!!!!