Cool Caye Caulker

Hoihoi allemaal!

Na een weekje regenwoud vonden we het tijd om even een paar dagen te relaxen. En  waar kan dat beter dan voor de kust van Belize. Daar ligt het één na grootste rif van de wereld, uiteraard na het Great Barrier Reef in Australië. In de luwte van het rif zijn een aantal eilanden ontstaan, waaronder Caye Caulker, onze bestemming voor de komende 4 dagen. Ja, het is toeristisch, maar dat nemen we maar voor lief. Vanuit Belize City nemen we de watertaxi naar Caye Caulker, een klein uurtje met hoge snelheid stuiteren op de golfjes. De ferry vaart 8x per dag en is een gesmeerde organisatie en komt netjes op tijd aan. Op het eiland is het nog een paar honderd meter naar onze accommodatie (Maxhapan Cabanas) en ondanks het aanbod van taxi’s in de vorm van golfkarretjes lopen we dat stukkie. Auto’s zijn er op dit eiland niet, hoewel er uit pure noodzaak wel een paar zijn (zoals een pick-up truck van de electriciteitsmaatschappij en een vrachtwagen om zand mee te vervoeren). De enige vervoermiddelen zijn fietsen en golfkarretjes. Die laatste zijn helaas niet allemaal elektrisch en die prutteldingen produceren soms nogal wat lawaai. De sfeer is relaxed ofwel cool ofwel Bob Marley achtig met veel rasta’s en toeristen. Restaurantjes, barretjes, supermarktjes en reisbureautjes domineren het straatbeeld. Verdwalen zul je er niet, het eiland is slechts een paar vierkante kilometer.

Als we bij Maxhapan aankomen, worden we welkom geheten door de vriendelijke eigenaresse. Het is lekker kleinschalig, er zijn maar 3 cabanas. Het terrein ziet er verzorgd uit en de huisjes zien er van binnen en van buiten piekfijn uit en hebben bovendien een groot balkon. We zijn helemaal blij met deze plek, de nummer 1 waardering bij Tripadvisor lijkt inderdaad terecht.

Uiteraard gaan we niet alleen om te relaxen naar dit eiland want behalve het snorkelen kan je hier ook een paar interessante vogels scoren. Het eiland heeft maar weinig zandstrand, maar (nog) wel mangrove en daar zitten een paar bijzondere soorten! De eerste ochtend gaan we dus al vroeg op pad om een pad ‘om de zuid’ te nemen. Daar staan nauwelijks huizen en de vegetatie is er redelijk natuurlijk. De vogeltjes werken mee, want we zien de gewenste soorten in een tijdsbestek van slechts 3 uur! Het pad wordt ook gebruikt door fietsers en we hebben een grappige ontmoeting met 2 Amerikanen die op het pad fietsen. Zij loopt te klagen dat ze fietsen verhuren zonder rem…. Tsja, als je het fenomeen terugtraprem niet kent, dan lijkt het inderdaad of de fiets geen rem heeft… We leggen haar uit hoe een terugtraprem werkt…. Haar commentaar is: dus dan moet je met beide pedalen tegelijkertijd naar achteren duwen om te remmen! Yip, die heeft het licht gezien…. Het pad staat op sommige stukken onder water en dat is niet zo gek als je je bedenkt dat het hoogste punt van het eiland waarschijnlijk minder dan 1 meter boven het zeeniveau ligt. We zijn benieuwd of dit eiland er over 100 jaar nog is met de voorspelde zeespiegelstijging….

’s Middags vogelen we rond het vliegveldje van Caye Caulker. De start-/landingsbaan is maar 800 meter lang en dat is zo ongeveer de maximale breedte van het eiland. Als we het pad langs de kust nemen komt er toevallig een propellortoestel aanvliegen, recht boven ons hoofd op 15 meter hoogte ofzo. Het in- en uitstappen gaat snel, want nog geen 10 minuten later stijgt het vliegtuigje al weer op. Gaaf hoor om een vliegend toestel voor je gevoel aan te kunnen raken!

De volgende dag is het tijd om de vogeltjes de vogeltjes te laten en op zoek te gaan naar vissen: een dagje snorkelen dus! Echter, de hele nacht heeft het flink gewaaid en ook ’s ochtends ziet het weer er niet zo heel goed uit, het waait nog steeds en de zon is ver te zoeken. Bij navraag bij Caveman (de eigenaar van Caveman Tours) wordt er naar de lucht gekeken en voorspelt dat de wind in de loop van de dag gaan liggen. Hmmmm…. de internetsite windguru vertelt een ander verhaal en geeft juist een toenemende wind… Ach, we zullen zien. Samen met 4 andere toeristen en schipper Ronnie kiezen we het ruime sop. Hmmm…. al snel blijkt dat de zee best ruig is en voordat we in het water hebben gelegen zijn we op de boot al zeiknat door opspattend water. Maar ach, de wind zou in de loop van de dag afnemen niet waar? Op de eerste snorkelstop is vaak een lederschildpad te zien en die is gelukkig thuis. Gaaf om te kunnen snorkelen met een schildpad. Hij komt één keer zo dichtbij (minder dan een halve meter), dat we allebei een beetje schrikken….. zo dichtbij hoeft nou ook weer niet. Ook zien we een rog en een haai, op gelukkig iets grotere afstand. Het snorkelen is trouwens niet echt makkelijk met golven van een halve meter. Je gaat voortdurend op en neer, relaxed ronddobberen is er niet bij omdat er ook vrij veel stroming staat. We stoppen die dag op nog 4 plekken om te snorkelen, waarbij er op 1 plek niets te zien is omdat het water veel te troebel. Een hele mooie plek om te snorkelen was een gezonken vrachtboot. Die was een 15 jaar geleden losgeslagen van zijn anker en vervolgens tegen de rand van het rif langzaam volgelopen. Met de jaren hebben diverse koralen en tientallen soorten vissen bezit van dit stukje kunstmatig rif. Het water was hier heel helder, weinig stroming, dus ideaal.

Echt spectaculair was het ‘voeren’ van de haaien. Met wat sardientjes worden de verpleegsterhaaien en stekelstaartroggen gelokt en die waren inderdaad niet te missen. Gaaf hoor om die van zo dichtbij te zien. Het voeren van wildleven is natuurlijk een beetje discutabel, maar ja, het gebeurt met toestemming van het marine reserve waarin we vandaag verblijven. Bovendien komen er wat zeevogels op af, zoals meeuwen, sterns en een stelletje pelikanen. In de loop van de dag begint het nog wat harder te waaien en de zon besluit zich echt niet meer te laten zien. Het is gewoon koud aan boord en na 5 snorkelstops zit iedereen te bibberen. Alex krijgt een beetje flashbacks en zegt dat het net een Polar Experience lijkt, maar dat hij het op South Georgia niet zo koud heeft gehad als op deze trip. De schipper tovert nog een zeepaardje tevoorschijn uit de mangrove, we voeren nog wat tarpans (grote roofvissen) en om 5 uur zijn we dan verkleumd en wel eindelijk terug aan land. Ja, dit eiland is cool, maar dan in beide betekenissen van het woord! We fietsen terug naar onze cabana en maken bijna ruzie wie er het eerst onder de warme douch mag. Alex is zo galant om Angeline eerst te laten douchen ;-)

Op de laatste dag merken we dat het regenwoud nog steeds haar sporen nalaat op ons lichaam. Behalve muggen waren er in Las Cuevas nog 2 andere insecten die het op ons gemunt hadden: een soort licht gekleurde kevertjes die langs je benen omhoog kruipen en hele vervelende bulten nalaten én teken. Alex ontdekt 3 dagen na het regenwoud nog 2 teken op zichzelf: eentje op zijn hand (!) en eentje…. Tsja….. laten we het houden op een intieme plek…..

Tot slot moet ons toch wat van het hart. In het toeristische deel van Caye Caulker is het redelijk opgeruimd en ligt er weinig rommel op straat. Maar als je in de ‘outskirts’ van het eiland gaat vogelen, dan springen de tranen je in de ogen: het is één hele grote vuilnisbelt van huishoudelijk afval, bouw- en sloopafval enzovoorts. Echt een ongelofelijke troep, zelden hebben we zo’n smerig eiland gezien….. Als Belizianen trots zouden zijn op hun (ei)land, dan zouden ze er wat aan moeten doen…..

Zoals gezegd, Caye Caulker was behalve het afval cool in 2 opzichten. En over heel Belize zijn we erg te spreken: relaxed, gemoedelijk, dunbevolkt, veilig, afwisselend, vriendelijke mensen. Goedkoop is het hier niet, maar aan al die positieve dingen hangt blijkbaar een prijskaartje. Morgenochtend nemen we de boot terug naar het vaste land en stappen in de bus naar Guatemala. Alex kan daar zijn 3 lessen Spaans in de praktijk gaan brengen!

Tot slot het leukste weetje van het land. De hoofdstad van Belize is ..... niet Belize City, maar een piepklein stadje in het geografische midden van het land! Dat stadje heet Belmopan en heeft maar 6800 inwoners. In de jaren '60 was er een enorme orkaan die Belize hard raakte. Destijds was Belize City de hoofdstad en die stad ligt op zeeniveau en stond compleet blank en de meeste huizen waren verwoest. Dat is geen ideale situatie om een land te managen na een ramp. En dus werd er een nieuwe hoofdstad gemaakt die 80 km in het binnenland op 100 meter hoogte ligt! Bij een volgende orkaan kan het land in ieder geval nog bestuurd worden. Grappig toch?

In Belize was internet goed beschikbaar, hoe dat in Guatemala is weten we niet zo goed. Wanneer de volgende update zal zijn blijft dus nog een verrassing!

Doegie! A&A

Oh ja, de kleine camera heeft het begeven. Waarschijnlijk zijn het zout op de zeetrip van Alex in combinatie met de extreme vochtigheid in Las Cuevas het toestelletje fataal geworden. We hebben besloten hier geen nieuw toestel te kopen, maar met de smartphones wat plaatjes te schieten.... Hopelijk blijft de telelens wel werken...... ;-)