Bye Bye Beesies

Bye Bye beesies

De vorige episode eindigde in Oeganda met het modderbad aan de grens met Kenia. Na een goede nachtrust in het Oegandese grensplaatsje restte ons nog 10 km naar de grens. De uiteindelijke grensformaliteiten gingen soepeltjes en na een uurtje konden we Kenia in. We waren nog steeds in gezelschap van Jan en Live, onze Duitse lotgenoten met hun Landrover. In Kenia wachtte ons namelijk nog een slordige 30 km modderweg. Volgens de één viel dat reuze mee, terwijl de ander voorspelde dat het een hele slechte weg was en dus bleven we uit het oogpunt van veiligheid nog even bij elkaar. De modderweg viel uiteindelijk best mee, zeker na onze ervaringen in Oeganda. De oosterburen hebben nog wel een lokale taxi uit de modder gesleept, dus heel makkelijk was het toch ook weer niet. Uiteindelijk komt er asfalt onder de wielen en dan blijkt dat beide auto's het erg te voorduren hebben gehad in de modder. De auto van Jan en Live stuurt vreselijk naar rechts en bij onze auto trilt het stuur flink als we harder dan 60 km/uur willen en de linker treeplank heeft een klap gehad waardoor 'ie aanloopt tegen het achterwiel. Na een paar klappen met een hamer en wat wrikken loopt het wiel weer vrij. Tsja, de bolides hebben er inderdaad flink van langs gekregen omdat er onder de modder soms verraderlijke stenen of kuilen verstopt lagen waar je toch met volle vaart over of door heen moest. Na een uurtje asfalt komen we aan in Kitale, een forse stad in het westen van Kenia. En wat voor stad! We kijken onze ogen uit naar de vele winkels, supermarkten en bankfilialen. Wat een bedrijvigheid! Dat heb je in Oeganda alleen in de hoofdstad, maar daarbuiten zijn alle stadjes maar mickey-mouse in vergelijking met een stad als Kitale. Ondanks alle banken lukt het niet om de overgehouden Oegandese shillings te wisselen en ook pinnen met onze NL-pas blijkt een probleem. De banken accepteren de ING-pas niet, terwijl we in Oeganda bij de alom aanwezige Stanbic vrolijk konden pinnen. Maar gelukkig biedt de Visa-credit card uitkomst en kunnen we Keniaanse shillingen uit de flappentap halen. Na een gezamenlijke lunch nemen we afscheid van onze Duitse vrienden en rijden 's middags naar Kakamega National Park. De laatste 30 km zijn erruuuuggg slecht. De weg is geasfalteerd, maar er is geen 100 meter vrij van gaten. Het is voor Alex net een computerspelletje en hoewel hij redelijk bedreven is geworden in het omzeilen van de gaten, krijgt de auto wederom flinke klappen... Zielige UAL181Q.......

Vlak bij het nationale park zien we een bordje staan van een camping en besluiten een blik te werpen. Er staan ook 3 huisjes en we besluiten luxe te doen. We betalen welgeteld 3 euro per huisje per nacht...... Voor die prijs krijgen we ook de rest van de middag en hele avond gezelschap van kidz of één van de familieleden, vrienden, buren of kennissen van de eigenaar van de 'camping' die ademloos van een afstandje kijken wat die blanken nu toch allemaal uitspoken. Big Brother op z'n afrikaans. Maar ja, het levert wel leuke foto-momenten op.

De volgende ochtend bezoeken we het nationale park. Dat bestaat uit zo ongeveer het laatste stuk ongerept laagland regenwoud van Kenia. Maar het park blijkt uit een mozaïek van primair en secondair bos en voormalig landbouwgebied te bestaan en is een stuk minder mooi dan bijvoorbeeld Mt Elgon in Oeganda. We vermaken ons echter prima, zien een paar apensoorten, spotten nog een paar vogeltjes en gaan toch redelijk tevreden het park uit.

Helaas mag Alex de volgende dag wederom gamen en proberen zo min mogelijk kuilen te raken met de auto. Maar gelukkig blijken na zo’n 40 km steeds meer gaten gevuld en er rolt zelfs nieuw asfalt onder de wielen door. Dat is maar goed ook, want we willen die dag 250 km overbruggen naar Masai Mara park. De afslag vanaf het asfalt is echter moeilijk te vinden omdat dat nieuwe asfalt net even iets anders is neergelegd dan de voormalige weg zodat de kaart niet meer klopt. Uiteindelijk heeft kaartmiep Angeline toch een goede route gevonden, maar die blijkt echt vreselijk stoffig (de eerste 5 km), goed (de volgende 5 km) en stenig (de overige 60) te zijn. We verbazen ons erover dat een weg naar een dergelijk bekend park zo slecht kan zijn....... Met nog zo'n 30 km te gaan wordt het donker en dus sturen we Constanze in een klein dorpje er op uit om een lokaal hotelletje te checken. Ze komt terug met het heugelijke nieuws dat het schoon is en dus slapen we voor een paar euri in het hoteltje dat bestiert wordt door een dame, die er qua postuur niet helemaal uitziet als een slanke Masai.......... De eigenaresse adviseert ons om een andere route naar het park te nemen dan wij gepland hadden, maar zoals gebruikelijk kunnen we haar uitleg totaal niet volgen. Afrikanen hebben blijkbaar zo'n andere manier van beschrijven, uitleggen e.d. dan wij gewend zijn, dat we er alle vier geen zier van begrijpen. Maar op goed geluk volgen we de volgende morgen haar advies op en het pakt goed uit. Buiten de poorten van de Masai Mara zien we al gnoes, zebra's, jakhalzen, olifanten, giraffen en gieren. Centenkakker Alex roept nog vrolijk dat het nu helemaal niet meer nodig is om het park in te gaan, maar de andere 3 zijn het daar niet mee eens. Hoewel de entreeprijs van 60 USD per persoon per dag ons wel even doet slikken.... 240 dollar voor ons viertjes om 1 dag naar beesies te kijken..... Maar per gespot dier valt het reuze mee, want we vallen met onze neus midden in de migratie van de gnoes en de zebra's. Duizenden en duizenden dieren sjokken achter elkaar aan op zoek naar groene grassprietjes in de eindeloze geelgekleurde heuvels. We zijn allemaal onder de indruk van de aantallen dieren en hadden dit echt niet verwacht. Het is echt schitterend om zebra's en wildebeesten in oneindig lange linten door het droge graslandschap te zien trekken. Uiteraard trekt dit ook weer allerlei roofdieren aan en in anderhalf uur tijd zien we leeuwen, een luipaard en twee jachtluipaarden (cheetah's). Helaas hebben we de beelden van wildebeesten die zich "en masse" in de rivier storten om tussen de krokodillen door naar de overkant te zwemmen niet in levende lijve gezien. We hebben wel de rivier gezien, inderdaad vol krokodillen én nijlpaarden, maar op de momenten dat wij dachten 'nu gaat er een hele kudde te water', hadden ze toch koudwatervrees en trokken ze zich weer een stukje terug. Uiteindelijk hebben we welgeteld 1 wildebeest de rivier over zien steken en wel de verkeerde kant op. Wat bleek: het ging om een jaarling die om wat voor reden dan ook die ochtend al naar de overkant gezwommen was, terwijl mams op de andere oever was achtergebleven. Dat was dus niet de bedoeling en na een hele tijd heen en weer rennen terwijl mams vertwijfeld aan de overkant aan het blaten was, nam het jonkie het moedige (of oeteldomme) besluit om weer te water te gaan. We stonden daar met een stuk of vier auto's naar te kijken en met flink wat aanmoediging onzer zijde bereikte het jong onder luid gejoel weer droge grond en werd herenigd met mams. Tsja, nu maar hopen dat drie maal inderdaad scheepsrecht is, want voor het jonkie zit er natuurlijk niets anders op, dan nog een keer de rivier oversteken, maar dit maal in gezelschap van mams. We vermaken ons ook kostelijk bij een groep gieren die enorm aan het treuzelen zijn rondom een stuk dood dier. Het is net of ze het niet aandurven "aan tafel" te gaan, want stel je toch eens voor dat je eten opeens wegrent. Pas na een half uur heeft de eerste gier heel twijfelend een hap genomen, maar rent dan snel weer een paar meter weg.

Oh ja, in Masai Mara kwamen we ook nog oude bekenden tegen. Net toen wij stonden te wachten op het oversteken van honderden zebra's (daar moet je toch altijd voorrang aan verlenen.....) kwam een groene landrover ons achterop rijden. Ja hoor, onze twee oosterburen Jan en Live, ook op weg waren naar de uitgang van het park. We hebben dus gezamenlijk een camping opgezocht en er een gezellige avond van gemaakt.

Na de Masai Mara hadden Constanze en Erik nog 1 dag over voor ze weer op het vliegtuig in Nairobi zouden stappen. We hebben dus nog 1 kleiner park in de buurt van Nairobi bezocht en ze daarna op het vliegveld gedropt. We hebben met z'n vieren een heerlijke tijd gehad en veel gezien, gedaan en beleefd. Kortom, wat ons betreft hardstikke geslaagd! Omdat het al tegen de avond liep, hadden we bedacht op een camping aan de rand van Nairobi te slapen. Echter,.......... op de snelweg vanaf het vliegveld stond een giga-file. En dus zagen wij het donkerder en donkerder worden. Hummm, in een niet al te veilig bekend staande stad, in het donker een beetje rond gaan rijden...... De eerste pogingen de camping te vinden mislukte omdat de camping niet meer bleek te bestaan. Bovendien doen ze hier niet aan straatlantaarns of straatnaambordjes, rijden bijna alle auto's met groot licht en hebben ze wel een rijbewijs, maar geen rijmanieren. Dan in het stikkedonker maar op zoek naar de alternatieve camping een paar kilometer verderop. Bij een grote kruising, die toch wel in de buurt van de camping zou moeten liggen, hebben we dus aan een taxi-chauffeur gevraagd of hij wist waar de camping lag. Ja dus, en voor een 2 euro wilde hij wel voor ons uit rijden. Dat bleek dus een kwestie van 5 keer links en 2 keer rechts en toen waren we er. Pffff, blij dat we rond half 9 ons tentje op konden zetten.

Ons restte nog een weekje Kenia en dus moesten we beslissen wat we zouden gaan doen. Omdat we de drogere savanne gebieden toch leuker vonden dan de bergen en bossen hebben we die laatste dagen doorgebracht in Tsavo National Park. Dit park is zo groot dat het in twee delen gesplitst is. Het westelijke deel is rotsachtig met volop vulkaankegels en recentere en oudere lavastromen. Hier vind je allerlei wildleven zoals giraffen, zebra's en luipaarden. Het oostelijke deel is veel vlakker en droger (dus minder begroeid). Daarmee is het wildleven veel makkelijker te zien. Dit deel van het park staat bekend om zijn man-eating lions en de roodgekleurde (door het rode zand) en agressieve olifanten. Beide hebben we gezien en met name de aantallen olifanten waren indrukwekkend. Het blijft elke keer weer prachtig om van zo dicht bij wildleven te zien. De dieren trekken zich helemaal niets aan van auto's en zodra je je motor uitzet gaan ze gewoon door met waar ze mee bezig zijn.

Kenia is overigens totaal anders dan Oeganda. In Oeganda was de scheiding tussen park en daarbuiten vaak messcherp. Elk stukje land dat geen beschermde status heeft is bezet door mensen met hun eigen akkertjes en vee, maar echt grote steden vind je nergens (behalve de hoofdstad Kampala). In Kenia is het platteland vrij dun bevolkt, met grotere boerderijen tot zelfs mega-plantages voor thee, mais, graan enz. en natuurlijk vee. Plaatsjes op de kaart zijn ook meteen grote plaatsen van allerlei westerse gemakken voorzien. Tussen de steden lijkt het landschap nog redelijk natuurlijk. Zo hebben we buiten het eigenlijke Masai Mara park eigenlijk al heel veel wildleven gezien, terwijl de Masai daar ook rondlopen met hun kuddes vee. Zelfs langs de snelweg van Nairobi naar Mombasa die bomvol vrachtwagens zit, die pendelen tussen Mombasa en Congo (!!), hebben we giraffen zien staan. Ons is ook verteld dat veel dieren bij extreme droogte van park naar park trekken en daarbij meer dan 100 km door "bewoond" gebied afleggen. Helaas hebben we ook gehoord dat er nog steeds veel gestroopt wordt, buiten, maar zelfs ook binnen de parken. Dat schijnt met name gedaan te worden door lokale bewoners, die door Somaliëres vorstelijk betaald worden. Tsja, in Somalië is geen echte regering en dus heerst er een soort wetteloosheid. Volgens ons kunnen de parken niet groot genoeg worden en niet streng genoeg bewaakt worden.. Wat ons in de parken enorm is tegengevallen (behalve de prijzen van 50 dollar per persoon per nacht roept Alex nu) zijn de wegen. Op veel plaatsen ronduit erbarmelijk vol rotsen, stenen of ribbels. Er is inmiddels ergens een bout afgebroken die de accu op zijn plaats moet houden, maar met een stevig stukje acacia-hout blijft alles op zijn plek zitten ..... En dat terwijl diezelfde wegen ook naar de meest luxueuze lodges gaan. Wij snappen niet dat er niemand iets doet aan het onderhoud van de wegen in het park.

De laatste 2 dagen gaan we weer naar Naïrobi om het Naïrobi park te bezoeken en de auto helemaal uit te mesten. Van buiten is dat al gedaan door de bewaker van een hotelletje waar we geslapen hebben, maar de binnenkant moeten we toch echt zelf doen. Overigen is het weer in Naïrobi koud en somber en heeft de zon hier 1,5 maand al niet geschenen! Overdag is het een graad of 22 en 's nachts daalt het kwik naar 13 graden. We moeten diep in de bagage duiken om een trui tevoorschijn te toveren!

We vermaken ons in Naïrobi NP prima (leeuwen die op 1 meter voor de auto oversteken.....), maar het blijft een vreemd park. Het grenst aan de stad en je rijdt vanaf een drukke weg (en na betaling van 40 USD pp) zo het park in. Aan 2 kanten staan huizen, de vliegtuigen scheren over het park en tyoch zit er best veel wildleven. En nee, de dieren worden niet gevoerd, er staat gen hek om het park en dus is het niet te vergelijken met Safaripark Beekse Bergen. Maar een beetje vreemd park blijft het wel. Het park is overigens zo vogelrijk, dat we in de luttele dagen dat we in Kenia zijn geweest, toch nog 211 vogelsoorten in het land weten te scoren! En er zitten toch nog 35 nieuwe voor de wereldvogellijst bij en die overschrijdt daarmee de 2500 soorten! En dat was één van de wensen voor deze trip. Alex heeft een poosje geleden geroepen dat ie graag de helft van alle vogelsoorten op de wereld wil zien (5000 soorten van de in totaal 10000 vogelsoorten) en we zijn nu dus op de helft van hetgeen hij in een doldwaze bui geroepen heeft....

Oh ja, er valt ons in Kenia iets op, dat we niet snappen. Naast veel bars of hotelletjes zit een slager. Op de geval staat dan 'Bar and Butchery' of 'Accomodation and Butchery'. Weet iemand waarom dat zo is?????????

Uit enkele e-mails blijkt dat het niet voor iedereen duidelijk is waneer we naar huis toe komen. Nou, dat is niet zo moeilijk, want dat is VANDAAG, 31 augustus!!!! Op 1 september zetten we dan weer voet op Nederlandse bodem. Als we thuis zijn schrijven nog we nog 1 kort (!!!) stukje ter afsluiting en daarna zijn jullie van onze verhalen verlost! Wij gaan nu aan de leukste klus van de vakantie beginnen: de auto uitmesten en van binnen schoonmaken.........

Voor de laatste keer de groeten van A&A vanuit Afrika!!!!!