Paparazzi in de modder

Paparazzi in de modder

We waren van plan het deze keer kort te houden, maar de trip in Oeganda had een verrassend staartje..... Na ons avontuur in het uiterste noordoosten van Oeganda zijn we terug gereden naar het Budongo Forest om met vogelgids Vincent nog een keertje de Royal Mile te vogelen. Qua vogeltjes was het niet heel bijzonder, maar qua apen wel! We hebben daar namelijk van heel dichtbij chimpansees gezien. In dat deel van het Budongo Forest kon je tot een paar jaar geleden chimpansees bezoeken en een klein deel van de populatie was gewend aan mensen (gehabitueerd zoals dat heet). Op een gegeven moment leverde dat problemen op omdat de chimps zo gewend aan mensen waren dat ze ook rustig het bos uitliepen richting de akkers en suikerrietplantages van de omringende dorpjes. En dat levert natuurlijk geen vrienden op. De bezoekjes van toeristen aan de chimpansees zijn gestopt, maar de dieren zijn nog steeds niet bang voor mensen, zoals uit de foto wel blijkt. We hebben niet echt lang bij de chimpansees staan kijken omdat ze officieel niet meer bezocht mogen worden. Zij waren bezig met elkaar vlooien en wij waren bezig met vogelen en je komt elkaar dan toevallig tegen in het bos. Hoewel chimpansees in het opvangcentrum in Kameroen met name niet de favoriete dieren van Alex waren vanwege hun onvoorspelbare gedrag, waren we in het bos absoluut niet bang zo dicht langs ze te lopen en vonden we het echt geweldig om ze zo te zien!

Diezelfde avond zijn we langs de weg gaan vogelen. Dat levert behalve vogels ook de nodige lokale kindertjes op die achter je aan blijven drentelen. Net toen wij de zijweg naar de "camping" in wilde lopen, hoorden we een auto aan komen scheuren. Zoals gebruikelijk stapten we van de weg af de berm in. De auto scheurde met duizelingwekkende snelheid vlak langs ons heen en raakte kort daarna met de linkerwielen van de weg af. De bestuurder raakte de macht over het stuur kwijt en de auto stuiterde van de linkergreppel met een harde klap naar de rechtgreppel om daar met opengesprongen motorklep en achterklep tot stilstand te komen. Mmmm..... Duidelijk een gevalletje van onbesuisd rijden en een auto met flinke schade. De bestuurder en de passagiers stapten uit en leken niet gewond. Gelukkig waren ook alle kindertjes al van de weg af. We zijn wijselijk niet gaan kijken, maar zijn toch wel geschrokken naar ons tentje gelopen. De volgende dag stond de auto er nog steeds. En onze indruk was dat die, ondanks de vernuftigheid van Afrikanen, echt nooit meer gaat rijden. Van onze vogelgids begrepen we dat er drank in het spel was en dat de bestuurder is opgepakt en in de cel zit. Hij had de pech dat de mede-passagiers militairen in burger waren..... Maar het geeft aan dat het hier altijd oppassen geblazen is op de weg.......

Eenmaal terug op de camping hebben we de auto van binnen en van buiten uitgemest en gewassen, want met alle modderige en/of stoffige wegen zag 'ie er niet meer uit. We moesten ook de indeling wat efficiënter maken, want vanaf de volgende dag hadden we twee gasten in de auto: Erik en Constanze. Zij waren een paar dagen eerder in Oeganda aangekomen en we hadden afgesproken ze in Masindi op het busstation op te halen. Na een paar keer bellen met Constanze over hun precieze aankomsttijd en vragen aan locals vonden we elkaar rond het middaguur bij de 'bushalte'. Dat was dus een hartelijk weerzien. Tas na tas gooien we hun bagage achterin en de auto tot die tot de nok toe is gevuld! Volgens Erik had hij maar 1 tas en beweerde bij hoog en laag dat het echt allemaal spullen van Constanze zijn....... Korte tijd later blijkt waarom ze zo veel bagage bij zich hadden: ze hadden allerlei lekkere dingen het land in gesmokkeld voor ons: een hele kaas, drop in allerlei soorten en maten, 2 puntzakken snoepjes, stroopwafels en Lays chips!! We hebben niet veel tijd om bij te kletsen omdat om 2 uur een chimpansee-tracking in een ander deel van het Budongo-forest op het programma staat. We komen even na 1 uur aan, melden ons bij de receptie en daar blijkt dat ................................... de reservering niet aan is gekomen. Pffffffff....... Maar tot onze stomme verbazing waren ze opeens heel flexibel en kunnen we met een gids alsnog het bos in. Dus snel wat spulletjes bij elkaar geraapt en 10 minuten later staan we klaar voor vertrek. Maar dan begint het enorm te gieten en iedereen die ooit in Afrika is geweest weet dat er dan niets meer gebeurt. Het hele leven ligt plat. Ook hier, dus de gids komt melden dat we wachten tot de regen ophoudt. Goh, wat een verrassing. Na een uurtje gaat het minder hard regenen en gaan we na een korte briefing op pad. De gids geeft aan dat er die ochtend geen tracking is geweest (de toeristen zijn niet komen opdagen) en dat hij niet goed weet waar de dieren zijn. De moed zinkt ons in de schoenen, zeker als het eerste half uur wandelen geen enkel teken van leven geeft. Dan hoort iedereen duidelijk een gil van een chimpansee en lopen we snel in die richting. Korte tijd later vinden we 5 chimpansees die (hoog) in een fruitboom zitten te kniezen. Het is inmiddels opgehouden met zachtjes regenen en het eigenlijk gewoon zeikweer. Maar de dieren zijn best goed te zien en zijn af en toe nog actief. Na een ruim uur (de gidsen kijken gelukkig iets minder nauwkeurig op hun horloge dan bij de gorilla's) is de tijd om en lopen we weer terug. Hoewel het geen spectaculaire ontmoeting was, zijn we allemaal erg tevreden, mede omdat we ons 2 uur eerder heel weinig kans gaven om ze te zien! Omdat er in de Budongo lodge geen plek meer is, rijden we 8 km terug om in een lokaal guesthouse te gaan slapen. Echter door de regen is de weg enorm slecht geworden zodat Alex ondanks het inschakelen van de 4WD moeite had de auto vooruit te krijgen en op de weg te houden. Wat een modderprut was dat zeg!!!

De volgende ochtend was de weg ietsje beter en zijn we teruggekeerd naar het bos om een birdwalk te doen. E+C gaan ook mee omdat ze wel eens willen zien hoe zo'n vogelwandeling in zijn werk gaat. Het bos is echter superstil en ondanks manmoedige pogingen van de vogelgids lukt het niet om dé lokale zeldzaamheid (de Puvell's Illadopsis) de struiken uit te lokken. E+C vermaken zich echter kostelijk met het fotograferen van allerlei bloemetjes, plantjes en kriebelbeestjes. We zien gelukkig nog 2 nieuwe soorten voor onze lijst en komen in de buurt van de 490 vogelsoorten. Via de Murchinson Falls rijden we 's middags door naar de plek waar we 1,5 week daarvoor ook hebben overnacht. Het is hier wederom bommetje vol en als klap op de vuurpijl is er door een kapotte generator geen electriciteit, en dat betekent ook maar beperkt water. Kamperen kan nog wel, maar we moeten zelf ons potje koken want er is geen plaats meer voor ons op de etenslijst. Geen nood, de auto zit vol met eten en terwijl de dames staan te douchen weet Alex de Duitse gebruiksaanwijzing te ontcijferen en we eten een gevuld soepje (voor degene die haar niet kennen: Constanze is een Oostenrijkse). De volgende ochtend moeten we vroeg uit de veren om op de noordoever van de Nijl naar het wildleven te gaan kijken. We zien veel buffels, bokjes en giraffen, maar weten helaas geen olifanten te ontdekken. Wel zien we een heleboel Carmine Bee-eaters en zelfs als niet-vogelaars zijn E+C onder de indruk van deze prachtige vogels. 's Middags staat een boottochtje naar de watervallen op het programma en we zitten benedendeks met ohhhhhh 30 Japanners ohhhhh klik klik klik klik klik klik hippo ohhh ohhhh klik klik clokkodile ohhh ohhhh klik klik klap klap klap. Halverwege begint het te regenen, maar door de aanwezigheid van de Japanners vermaken we ons kostelijk.

Erik en Constanze voelen zich helemaal thuis op de achterbank van de auto. En zodra we het park uitrijden de bewoonde wereld in zijn het net paparazzi. Alles wat er zich buiten afspeelt wordt op de digitale plaat vast gelegd. Soms openlijk door pontioficaal met fototoestel uit het raam te hangen, maar soms ook heel sneaky. Er wordt dus heel wat afgeklikt. Gelukkig houden ze zich in als we bij een politie-controle worden aangehouden. Erik raakt aan de praat met één van de agenten die over voetbal begint als hij hoort dat we uit Nederland komen. Hij gaat praten over de final, maar Erik verstaat Feyenoord en begint een heel verhaal over Rotterdam, Lionel Richie, het matige presteren van Feynoord enzovoorts. Angeline, Constanze en ik zaten te gniffelen over de spraakverwarring, maar zonder verdere controle mogen we wel verder rijden. Waar Feyenoord al niet goed voor is......

Nadat we in het leuke stadje Lira hebben overnacht rijden we de volgende dag over asfaltwegen naar Mt Elgon NP. Vanaf Murchinson hebben we zo'n 300 km asfalt afgelegd van wisselende kwaliteit. Van net aangelegd (de strepen moesten nog getrokken worden) tot het welbekende potholes ontwijken. Mt Elgon is in het uiterste zuidoosten van Oeganda gelegen en is het laatste park dat we bezoeken voordat we Kenia in gaan. De accommodatie ligt prachtig met uitzicht op de Sipi-watervallen. We lopen die middag gelijk naar de waterval toe (dat moet uiteraard weer met een gids...) en pas als je onderaan de waterval bent aangekomen, zie je de kracht en hoogte (97 meter) pas goed. De dag daarna gaat de wekker al vroeg omdat we een wandeling in Mt Elgon NP gaan maken. Nee, niet helemaal naar de top van de vulkaan (4300 meter), maar slechts een rondwandeling van 7 kilometer op de noordhelling. We krijgen Kevin (een leuke dame) mee als gids, maar wij weten veel meer van vogels dan zij. Ondanks dat hebben we een hoop lol omdat Kevin een slimme, humorvolle meid is die heel goed Engels spreekt en zelfs goed met de humor van Erik om kan gaan. Hoewel we niet zo veel vogels zien, vermaken we ons kostelijk en fotograferen E+C weer alle blaadjes en alles wat 6 of 8 pootjes heeft. Wij zien toch nog 5 nieuwe soorten en sluiten de wandeling af met .............. 499 vogelsoorten. Hmmm, dat kunnen we niet op ons laten zitten en op de terugweg naar de guesthouse stoppen we nog even bij een riviertje om te kijken of we de Mountain Wagtail kunnen vinden. We stappen uit en Alex (jawel, hij!!!!) spot binnen enkele seconden 3 van die beestjes op een boomstam over het water. Constanze is getuige en zo eindigen we de trip door Rwanda en Oeganda met 500 vogelsoorten op onze lijst! Applaus voor onszelf.

Na 1 week in Oeganda met E+C kunnen we alleen maar concluderen dat wij het erg leuk en gezellig vinden. We kletsen heel wat af en hebben gelukkig dezelfde ideeën over de soort accommodatie waar we willen slapen, over het uit eten gaan, welke parken we bezoeken e.d. Ook van hun zijde komen alleen maar positieve verhalen, dus iedereen vermaakt zich prima. Wij zijn met name heel blij dat zij zich vermaken in het bos als wij aan het vogelen zijn.

Na het scoren van vogel nummer 500 was het nog slechts 80 km naar de Keniaanse grens. Hiervan was 15 km verhard en 65 km onverhard door het mooie berglandschap van Mount Elgon. Eitje na die honderden kilometers onverhard van de afgelopen weken. Na ongeveer 10 km onverharde weg staat er een groene Landrover op de weg, voor een grote modderpoel. Hmm, Dat waren de Duitsers die we een uurtje geleden hebben zien vertrekken vanuit onze accommodatie. Ze stonden te overleggen of ze gezien de staat van de weg door zouden gaan of zouden terugkeren om via een flinke omweg via verharde wegen naar Kenia zouden gaan. Maar toen ze ons zagen was de beslissing snel genomen. Hun auto was volledig uitgerust (lier, rijplaten, 15 meter kabel, 2 schoppen enz enz). En wij hadden een sterke auto om hen in geval van nood uit de modder te kunnen trekken of vice versa. Kortom: let's go!!! Maar de weg werd er niet beter op en al snel zat er een vrachtwagentje muurvast in de modder. Die moest er dus eerst uit worden getrokken voordat wij verder konden. Dat ging soepeltjes en vol goede moed gingen we verder. Maar de weg werd steeds gladder en gladder en tot overmaat van ramp begon het te stortregenen en veranderde de weg in een chaotische modderpoel. We realiseerden ons al snel dat dit een avontuurlijke, lange dag zou worden...... En dat bleek te kloppen. We hadden de pech dat bij precies de slechtste en modderigste stukken het ook nog begon te hozen. Het water gutst dan met rivieren hoeveelheid over de weg en verzameld zich uiteraard op het laagste punt, daar waar al veel modder was. Op de meest erge plaatsen stonden we tot onze knieën in de blubber........Gelukkig zijn wij echte Nederlanders en komt onze weg- en waterbouwkundige kennis goed van pas. Dus door geulen te graven en stenen op de meest zachte plaatsen te gooien konden we de modderpoelen een beetje begaanbaar maken. Naar goed Oegandees gebruik werd elke activiteit van ons door een grote groep omstanders gade geslagen. Gelukkig konden we de toeschouwers ook af en toe activeren om te helpen in ruil voor een pak koekjes. Beschrijven van de situatie is eigenlijk onmogelijk, je moet het zelf ondervonden hebben. Glijdend, glibberend, schuddend en soms met vol vermogen in de laagste 4WD-versnelling proberen de auto én op de weg te houden én door de modder te trekken en zijn we blij met elke kilometer die we afleggen. Misschien dat jullie je afvragen waarom we niet omgekeerd zijn? Met al die regen had dat weinig zin, omdat de kans dat eerdere slechte stukken nog slechter waren geworden natuurlijk heel groot was. Uiteraard hebben we ook telkens aan de lokale bevolking gevraagd hoe de weg verderop was en het antwoord was dat er nog één klein slecht stuk was en dat de weg daarna goed was. Niet dus. Achteraf realiseerden wij ons dat de meeste mensen nooit verder dan loopafstand van hun dorp gaan en dus geen idee hebben hoe de weg er 10 km verder uitziet. Er was één plek bij waar we 1,5 uur aan het graven, bouwen e.d. zijn geweest om vervolgens met brute kracht (en puur geluk) de Landrover en de Landcruiser er doorheen te jassen. Het had daar vreselijk fout kunnen gaan omdat de modder 50 cm diep was en er aan de ene kant rotsen waren en aan de andere kant een afgrond..... Uiteindelijk hebben we ruim 9 uur over 60 km gedaan!!!! De foto's geven een beetje een beeld, maar de situatie was soms zo hectisch en spannend dat je op dat moment niet denkt aan het nemen van foto's. Als een wonder arriveren we tegen de schemer bij een plaatsje op 10 kilometer van de Keniaanse grens. Gelukkig konden we vrij snel onderdak en avondeten vinden bij een lokaal guesthouse. Maar jullie kunnen je vast wel voorstellen dat zowel wij als de auto er niet meer uitzagen. En we waren helemaal blij met een teil warm water om ons een beetje te fatsoeneren. Ook in de auto was het een bende omdat je telkens met je moddervoeten en doorweekte kleding in de auto stapt. Alleen de chauffeur was nog redelijk schoon, tsja, verschil moet er zijn. De auto heeft flinke klappen gekregen en het stuur trilt nogal als je harder dan 50 km/uur rijdt. Maar gelukkig zijn er dingen gebroken of afgebroken en dat had heel goed kunnen gebeuren, zo slecht en gevaarlijk was de weg. Ook de Landrover van de Duitsers is niet ongeschonden uit de strijd gekomen en blijkt op de asfaltweg in Kenia enorm naar rechts te trekken. De volgende ochtend kijken we vanuit ons kamertje nog eens naar de modderige banden van de dag ervoor. Gelukkig is het droog en schijnt de zon en we rijden fluitend de laatste 10 km naar de grens en worden welkom geheten door de Keniaanse douanier. Die weet ons echter te vertellen dat er nog 30 km modderige wegen op ons liggen te wachten. Hoe dat verder gaat horen jullie binnenkort.....

Ondanks die laatste spannende dag in Oeganda hebben we Oeganda ontzettend leuk gevonden en dat kwam met name door de mensen. Ze zijn ontzettend mooi, vriendelijk, behulpzaam en totaal niet opdringerig. Bovendien hebben we ons vanaf het begin geen minuut onveilig of onprettig gevoeld, ondanks dat we met een directeursauto door een relatief arm land reizen. De enige minpuntjes zijn de hoge prijzen voor de nationale parken en het landschap zelf. We hebben al eerder geschreven dat je hier geen adembenemende vergezichten of intrigerende rotspartijen hebt. Daarvoor moet je naar Chili, Australië, Namïbië of de Verenigde Staten. Maar de pluspunten zijn veel belangrijker en dus hebben we hier een heerlijke tijd gehad. We zijn benieuwd hoe Kenia gaat worden!

Groetjes van A+A+E+C!