Caldera deel 2, veilig weer beneden!

Caldera deel 2: 

Het vorige verhaal eindigde met ons verblijf in het hoogste kamp (camp North) op de Caldera van Bioko. We doen (bijna) iedere dag een census en het lukt ons om alle 7 dagactieve apensoorten te zien en dat hadden we niet verwacht! Wel is het zo dat de meeste apensoorten snel wegschieten als ze gezien worden omdat er veel op ze gejaagd wordt. Een volwassen drill van 40 kg levert een jager op de lokale markt 200 dollar op, een fortuin voor hem. Eén van de apensoorten, de roodoormeerkat, heeft daarop een strategie ontwikkeld en probeert zich te verstoppen om zo aan de aandacht van de stropers te ontsnappen (zie foto).

Het is en blijft uitzonderlijk goed weer en we hebben op de Caldera geen regen van betekenis. Behalve van de apen genieten we van de fraaie landschappen, het mooie bos, het kleine gespuis tijdens de avondwandelingen én voornamelijk van de andere mede-vrijwilligers. Met name met Natalja (Colombiaanse van 30 jaar), Sharen en Jane (2 Amerikaanse vriendinnen van 60 jaar), Mark (een 35-jarige vogelaar uit Australië), Dave (de Engelse caecillian-onderzoeker) en Jake (één van de expeditieleiders) hebben we heel leuk contact en het zou ons niet verbazen om één of meerdere van die groep nog eens te zien somewhere, somehow.

De meest vermoeiende dag is de laatste dag op de berg. We moeten dan van het middelste kamp weer naar beneden en omdat het de middag ervoor wat geregend heeft is de afdaling echt spek- en spekglad. Nog veel gladder dan op de trip naar boven toe. En anti-slip cursus bij Coronel was handig geweest! Je bergschoen glijdt van iedere boomwortel en steen af en het is een wonder dat we samen met Jake, Jane en Sharon heelhuids beneden komen. Naar boven toe was het een wandeling van 8 uur en naar beneden toe ook. Dat geeft wel aan hoe lastig het was! Beneden zien we Ozzie Mark weer en we kletsen bij over onze belevenissen op de berg. 
We hadden voordat we de vulkaan opgingen al een groene soepschildpad gezien, maar zouden graag de ´giant´ onder de zeeschildpadden willen zien, de Leatherback ofwel lederschildpad. We maken met de turtle girls de afspraak om ons te wekken als ze tijdens hun nachtelijke patrouilles een leatherback zouden spotten. En ja hoor, tegen 12 uur worden we wakker van geroezemoes dat door het kamp gaat. Er is een leatherback gesignaleerd op slechts 100 meter afstand van het kamp. Alle vrijwilligers hobbelen het kamp uit in meer of minder uitgeslapen toestand en staan binnen een paar minuten oog in oog met de leatherback. Het is geen supergroot exemplaar, maar ze meet zo´n 160 cm van het begin tot het einde van het schild. Deze schildpaddensoort is wel veel dikker en massiever dan de groene zeeschildpad en gelukkig is ze een stuk sneller in het hele proces van aan land komen, een brede kuil maken, een verlaging in de kuil maken voor de eieren, het leggen van de eieren, het toedekken met zand en het terugschuifelen naar zee. We blijven ruim een uur bij dit prachtige dier en zien haar zo´n 65 eieren leggen. Heel indrukwekkend!!! Het fotograferen blijft echter lastig, maar we hopen later via de reisgenoten betere foto´s te krijgen.

Ook aan de beach doen we onze census trails en zien op een water meer afgelegen trail in totaal 11 apengroepen in 1,5 km binnen 1,5 uur. Wow, er kunnen dus echt veel apen zitten! Hieronder zie je het resultaat van deze wandeling en het totaal aantal gespotte apengroepen tijdens onze trip.

We geven de expeditie een 8 op de schaal van 1 tot 10. De meest positieve ervaringen waren de andere vrijwilligers, de hoeveelheid én het aantal soorten apen die je ziet (zie foto, waarbij ery staat voor erytrotus ofwel roodoormeerkat. De eerste apenkolom zijn de drills, dan de beide colobus/soorten en vervolgens de 4 soorten meerkatten), de combinatie met de schildpadden, de prachtige landschappen en het feit dat het toch wel als een 'échte' expeditie voelt. De minder positieve dingen waren dat het werk minder gevarieerd was dan gehoopt, dat je de apen niet lang kunt bekijken en dat de informatievoorziening niet altijd goed was. Zo hadden er bijvoorbeeld best campfire-praatjes gegeven kunnen worden. Maar overall dus een prima rapportcijfer!

Na 2 weken op de Caldera wordt het tijd om weer naar de bewoonde wereld terug te keren. Maar niet nadat we de eerste échte kletterbui hebben gehad en daardoor niet eens de wekker hadden gehoord! Maar ach, de census werd die ochtend toch uitgesteld vanwege de regen, dus het was niet zo erg dat we ons verslapen hadden. Op 23 januari zitten we op de boot terug en uiteraard moet er weer whisky gedronken worden omdat de boot anders zinkt....We arriveren na een rustige boottocht van wederom 3 uur in de haven van Luba en vervolgen onze tocht terug naar de compound van Mobil.

Nu zijn we echt terug in civilization. Eerst nog wat zweten met het opzetten van een paar tentjes en de bagage reorganiseren. Dan heerlijk douchen!!! Als we onszelf hebben schoon geschrobd valt de stank van onze spullen ons extra op. Wat een stank komt er uit de rugzak zeg! Hoewel we maar weinig regen hebben gehad, is de luchtvochtigheid op de vulkaan hoog en zweet je veel. Samen met de rooklucht van het kampvuur levert dat 'heerlijke' aroma's op. De gastvrijheid van Mobil bereikt een hoogtepunt als we alle vieze, stinkende was in kunnen leveren en die 2 uur later schoon en gestreken weer terug krijgen! Als klap op de vuurpijl krijgen we ook nog een uitnodiging voor een welcome home party in het huis van de directeur van Mobil. Ze hebben een gigantische barbeque klaargezet met allerlei fruit, kaasjes, salades enzovoorts. En als toetje brownies, chocolatecake en cupcakes. Te veel om op te noemen en eerlijk gezet veel te veel om op te eten. Daar hebben we wel een beetje moeite mee. De hoeveelheid eten staat in schril contrast met het menu dat de lokale gidsen hebben. Nou ja, laten we er maar gewoon van genieten. We hebben leuke gesprekken met de werknemers van Mobil en die vinden het op hun beurt grappig om met ons te praten!

De dag na terugkomst uit de Caldera volgt een verrassing: Dr Gail, de Amerikaanse professor van Drexel University, die sinds 1990 onderzoek doet op Bioko gaat dit jaar met pensioen. Omdat ze niet alleen veel heeft gedaan voor de expedities, maar ook gezorgd heeft voor uitwisselingsprojecten tussen Universidad Nacionale Guinea Equatorial (UNGE) en Drexel gaat de UNGE haar een eredoctoraat geven. Alle expeditieleden zijn ook uitgenodigd voor de ceremonie. We trekken onze netste kleren aan, lopen de compound af, houden een paar taxi's aan en zitten 10 minuten met alle vrijwilligers in een ijskoud zaaltje te wachten op wat komen gaat. Achter een tafel zitten onder andere de rector magnificus van de Universiteit, de ambassadeur van Amerika in EG én uiteraard de bescheiden Gail Hearn zelf (links achter de tafel). Er zijn zelfs 2 televisiestations aanwezig en er lopen diverse mannen in pak foto's te maken. De praatjes zijn in het Spaans en de kern van het verhaal is goed te volgen, maar de continu afgaande telefoons, de filmcrews en de fotografen zijn nogal storend. Gelukkig valt de airco halverwege uit en komt de temperatuur langzaam op normale niveaus! Hoewel er allerlei aardige woorden worden gesproken, komt de rector met opmerkelijke uitspraken: 

• het eten van bushmeat is een onderdeel van de cultuur en kan niet zomaar verboden worden; 
• er moet meer onderzoek worden gedaan naar de voortplanting van de apen, zodat er een jachtseizoen kan worden ingesteld...... 

Hmmm, er is nog een lange weg te gaan voordat de apen op Bioko met een gerust hard rond kunnen hobbelen in hun prachtige leefgebied.....

's Middags slenteren we op ons gemak door Malabo. In vergelijking met andere Afrikaanse (hoofd-)steden is het georganiseerd en we zien nauwelijks politie of leger, ook niet bij de belangrijke regeringsgebouwen. Maar toch wordt het ten strengste afgeraden om foto's van die gebouwen te nemen. Als je je camera wilt houden tenminste.......  Er schijnen op straat nogal wat undercover mensen rond te lopen, zegt men.... We hebben geen zin om uit te proberen of die er echt zijn en nemen alleen maar een paar algemene foto's van het straatbeeld. 's Avonds is her pizza in het restaurant en daar wordt Alex héél blij van!

Op onze voorlaatste dag staat er een uitje naar het Moka Wildlife Center op het programma. Dat is verbonden aan het programma van de Drexel Universiteit en ligt op 1500 meter hoogte op de vulkaan, Met een bus vol vrijwilligers, binnen- en buitenlandse studenten en Drexel mensen beginnen we aan de bustocht. De bus zit echter zo vol, dat ie niet vooruit te branden is. In plaats van de geplande 1,5 uur, doen we er 2,5 uur over om er te komen. En het eiland Bioko is écht niet zo groot hoor! Onderweg passeren we enkele politieposten én een paar stalletjes waar ze bushmeat verkopen. We zien ratten, neushoornvogels en een rode duiker hangen. Alex weer nog net een foto te nemen. Geweldig is ie niet, maar het geeft een indruk van een dergelijk stalletje. Letterlijk om de hoek van de straat was overigens een politiepost, maar van het woordje 'handhaving' hebben ze hier nog nooit gehoord......  We hebben maar een paar uurtjes om rond te kijken bij het Moka Wildlife Center en voegen rondom het centrum nog wat vogelsoorten toe aan onze lijst. Ook de terugweg duurt helaas lang en we hadden graag wat meer tijd rondgebracht in de bergen. De wegen in EG zijn overigens heel goed en voor het grootste deel recent aangelegd door Chinezen. Op de weg door de bergen komen we in 1,5 uur tijd 1 auto tegen, dus veel gebruikt wordt de weg niet. Typisch een geval van 'wat doe ik met mijn oliegeld als ik al een paar miljard op buitenlandse bankrekeningen heb staan'. 

Nadat we op zondagochtend afscheid hebben genomen van onze mede-reisgenoten, worden we door een bus van Mobil opgehaald en naar de luchthaven gebracht. Het voelt best vreemd om aan deel 2 van onze vakantie te beginnen, terwijl de rest 's avonds naar huis toe vliegt. Wat nog vreemder is: we hebben nog steeds ons paspoort niet terug! Die is bij aankomst op Bioko door iemand van Mobil ingenomen en sindsdien hebben we alleen maar een kopie van ons paspoort gehad. Nadat we op de luchthaven zijn aangekomen, stappen we de bus uit en lopen naar de 'salidas' toe. Het is een drukte van belang en vragen ons af hoe we ons paspoort terug gaan krijgen. De strategie is om voor de ingang te blijven hangen en te wachten totdat iemand ons benadert. Wij zijn namelijk de enige blanken in deze hectiek en het heeft geen zin na te vragen of er iemand van Mobil rondloopt met onze pasppoorten. Na 5 minuten komt er iemand op ons afgelopen met ............... 2 paspoorten in zijn hand..... én 2 boarding cards!! Huh? Zo gaat dat hier.... De wat oudere, maar wijs uitziende man leidt ons langs allerlei tafeltjes, waar de rugzak 2x open moet, de gele koorts stempel wordt gecontroleerd, de geldigheid van het visum wordt bekeken, er vingerafdrukken en een foto worden gemaakt, het paspoort wordt gecontroleerd en de bagage door een scanner gaat. Ja ja, je komt net zo moeilijk het land uit als erin....! Het was nog een hele toer geworden om de volgorde van de tafeltjes zelf uit te vogelen, maar met de hulp van de Mobil-meneer gaat alles gesmeerd. We lopen de wachtruimte bij de gate in en iedereen valt van zijn stoel: een blanke vrouw!! De hele wachtruimte zit vol met Chinese mannen. Ondanks het feit dat China heel veel ontwikkelt in EG, is er nog geen Chinese luchtvaartmaatschappij die vliegt op Malabo/Bioko en dus gaan ze allemaal met Ethiopian Airlines. Addis Addaba is in ieder geval een stuk in de goede richting. We lopen de slurf naar het vliegtuig in en worden daar nogmaals 4 (!!!) keer gecontroleerd op ticket, handbagage, paspoort en gevaarlijke voorwerpen! Tsjonge zeg, dit hebben we nog nooit meegemaakt. Na een vluchtje van 20 minuten (dit is kortste vlucht ooit voor ons) komen we aan in Douala in Kameroen. Binnen 5 minuten zijn we langs de douane (ze bekijken het visum van Alex niet eens en zetten de stempel pardoes op een andere pagina) en staan bij de bagageband te wachten op wat komen gaat. Die ruimte is laag, er waait geen windje en het is er echt snik- en snikheet. De bagageband begint te rollen, maar geen rugzakken van ons. Dan begint plotseling de bagageband ernaast ook te bewegen... Ja, dat is waar ook, zo ging dat 4 jaar geleden ook. De logica ontbreekt ons, maar je moet gewoon elke bewegende bagageband in de gaten houden! Na een half uurtje wachten komen er 2 rugzakken aan en kan de vakantie in Kameroen gaan beginnen. Daarover meer in de volgende episode!

Liefs, A&A