Caldera deel 1: Viva Cup a Soup!

Viva Cup a Soup!

Hoe gaan we 2 weken expeditie in een weblog gieten? Dat weten we zelf ook niet zo goed. We beginnen gewoon met het verhaal, zullen veel dingen vergeten te vertellen, maar hopelijk geeft het een beetje een beeld van onze ervaringen! Hierbij alvast deel 1 van dee Caldera-expeditie, over een paar dagen volgt deel 2.

Aan het einde van de ochtend van 10 januari gaan we met een bus vol spullen (tenten, eten, potten, pannen enz.) en 3 reisgenoten van de compound van Mobil naar de 'haven' van Luba. In totaal zijn er 4 boottochten nodig om alle spullen en mensen op de plaats van bestemming te krijgen. Na een uurtje rijden over een verrassend groen eiland komen we aan in Luba. Onderweg zien we op diverse plaatsen bushmeat hangen in stalletjes, voornamelijk een soort possums. Pfff..... Luba bestaat uit niet meer dan een paar honderd huizen en hutjes met een 'hoofdstraat' vol met gaten en modder. Typisch afrikaans. We hebben veel spullen bij ons en dat gaat volgens de schipper allemaal niet in de boot (een soort open sloep met 2 motoren) passen. Er volgt een fikse discussie tussen de kok (die zoveel mogelijk eten mee wil nemen) en de schipper (die hoopt op een extra boottrip die hem geld oplevert). Uiteindelijk wordt er een compromis gesloten. Er gaan ook nog een stuk of 7 locals aan boord (schipper, kok, gidsen e.d.). We moeten echter nog een half uurtje wachten omdat er ergens een politieman uit zijn siësta gehaald moet worden omdat de 'passagierslijst' gecontroleerd moet worden. We lijken net een echte veerboot..... Nadat de slaperige politieagent van een afstandje de koppen heeft geteld, kunnen we vertrekken. De zee is vlak en de boottocht van 3 uur verloopt soepeltjes. Tot de laatste 10 meter. Vlak voor het strand komt de boot door goede schipperskunsten dwars op de golven te liggen en een grote golf klapt over de boot heen. Alles en iedereen is nat, maar de boot slaat gelukkig niet om. Alle spullen zeiknat horen we jullie denken... maar hier hadden we rekening mee gehouden. Roberto en Judith (vrienden van ons) hebben uit Amerika heel handige zip-bags van diverse maten meegenomen waar we letterlijk alles in verpakt hebben, dus nagenoeg alle bagage is nog droog. Het kamp is groter dan we dachten en veel drukker dan we hoopten. De meegebrachte tentjes worden opgezet en ze staan uiteindelijk dichter op elkaar dan op een camping aan de Rivièra! Maar ja, dat gaat wel veranderen als de mensen zich over de andere 2 kampen gaan verspreiden.
Als je ergens aankomt, is het altijd ff wennen, Toilet? Dat paadje het bos in lopen en de rest wijst vanzelf. OK, een gat in de grond. Komt ons niet onbekend voor in Afrika. Jezelf wassen? 700 meter over het strand lopen totdat je bij een riviermonding komt. Pfff, da's wel een eindje lopen..... Water om te drinken? Rivierwater die je zelf moet zuiveren. We hebben dan ook chloordruppels meegenomen en 5 druppels per liter water doet wonderen en het smaakt minder vies dan zwembadwater! We zijn benieuwd wat er op het menu staat de eerste avond: spaghetti met tomatensaus. Die hadden we wel verwacht, maar wat we niet hadden verwacht is dat ze een apart pannetje voor vegetariërs hebben!! Joepie! Anders hadden we 'de mannen van Zwan kunnen er wat van' moeten eten.... Ja, dat soort merken zijn in Nederland (nagenoeg) verdwenen, maar doen het hier blijkbaar nog prima. En wat kunnen we drinken: water of Nesquick. De thee is nog niet gearriveerd per boot, dus de keuze is beperkt.
Het kamp is circa 5 maanden in gebruik door 5 Amerikaanse vrijwilligers (allemaal jongedames) die de nesten van zeeschildpadden beschermen en zwelt gedurende de 2 weken durende expeditie van de 'monkey-people' aan tot circa 80 mensen. De eerste avond gaan we direct mee met één van de turtle ladies in de hoop dat we wat leuks zien. We lopen in het donker over het strand en kijken of we sporen zien die het strand opgaan. Het is al snel raak en we zien een groene zeeschildpad die een nest aan het graven is. Dat ziet er nogal onbeholpen uit met die grote flippers. Je mag de schildpad alleen beschijnen met rood licht en dus ook geen flitsfoto's nemen. Dat levert dus geen goede foto's op....Het is indrukwekkend hoe zo'n overblijfsel van het dinosaurus-tijdperk een nest aan het maken is. Omdat het nog wel even gaat duren voordat ze eieren gaat leggen, lopen we verder en zien een poosje later nog een groene schilpad die aan het graven is. Uiteindelijk komen beide dames helaas niet toe aan het keggen van eieren, dat zullen ze de volgende nacht dan wel doen. 's Nachts is het een graadje of 25 en we slapen alleen in de lakenzak. Een slaapzak hebben we sowieso niet bij ons. Er ligt in de omringende tentjes gelukkig geen snurker en we hebben een prima nachtje. Dat mag ook wel, want we lagen pas om 1 uur in ons tentje.
Helaas moeten we de volgende ochtend weer vroeg op. Het ontbijt (spaghetti met tomatensaus....) is om half 7 en als je niet op tijd bent, dan is het opperdepop. We besluiten het deze ochtend rustig aan te doen en gaan samen met Nick (Engelsman die werkt voor de BBC en hij is hier op Bioko om te kijken of er nog leuke opnames te maken zijn voor een natuurdocumentaire) en een gids een wandeling maken. De gids ziet zichzelf echter als wegwijspiet en niet als gids. Dat blijkt wel als we apen horen 'chucken' en hij gewoon door blijft lopen. Alex roept de gids en vraagt in zijn beste spaans wat dat voor geluid was. 'Een aap' krijgt ie als antwoord.... Grrrr...... Gelukkig kunnen we 'm terug vinden en het blijkt een red-eard guenon te zijn (ofwel de roodoormeerkat?). Leuk! We zien deze soort nog een paar keer, maar de apen zijn schuw. We zien ook golden-bellied crowned monkeys en die zien er echt heel gaaf uit. Alex wil een foto nemen en ........ er gebeurt niks!!!! Grrrrr (de nette versie.....). Allemaal foutmeldingen op het scherm van zijn nieuwe fototoestel. Na wat puzzelen halen we de batterij er uit en eventjes later er weer in. Probleem opgelost, maar de aap uiteraard verdwenen.... Met de lunch zijn we terug in het kamp en eten............... rijst met tomatensaus. Wat een verandering in vergelijking met de spaghetti met tomatensaus!! De rest van de week blijft het een afwisseling van rijst met tomatensaus en spaghetti met tomatensaus. Typisch Afrikaans is dat we de tweede week elke dag rijst met bonen eten. Waarom geen afwisseling tussen de bonen en de tomatensaus? Als je die vraag stelt, staan ze je aan te kijken of je water ziet branden..... Tsja..... Overigens smaakt het eten ons best goed en het blijft verbazen dat we ondanks het warme weer iedere ochtend en iedere avond een flinke bord leeg eten. We vrezen dat we dan ook niet veel af zullen vallen ondanks het zweten en vele lopen...
Voor de dagen dat we tussen de middag niet op een camp zijn maar op census hebben een hele lading  hardkeks meegenomen samen met pindakaas, jam en een tube mayonaise. Klinkt vreemd, maar de mayonaise smaakt echt fantastisch, Omdat de hardkeks in een glimmende zilveren verpakking zitten en de mayonaise in een lichtblauwe tube, eten wij volgens Jake, één van de bendeleiders, astronautenvoedsel..... Verder hebben we een berg repen bij ons in allerlei soorten, maten en smaken voor de broodnodige energie onderweg. 

De eerste middag in Moraka Playa doen we onze eerste echte 'census' samen met gids Jesus (zo noem je je kind toch niet....). Dat houdt in dat je met gemiddeld 1 km/uur zo stil mogelijk over een trail door het regenwoud loopt en alle apen- en hertensoorten die je ziet noteert. Er hangen langs de 'census trails' om de 20 meter roze lintjes met de afstand erop, zodat je altijd weet waar je de apen hebt gezien. Best vermoeiend om in dit langzame tempo te lopen, misschien had Alex wat vaker met Angeline moeten gaan winkelen ofzo. Dat is zo ongeveer hetzelfde 'sjok-tempo'..... We zien die middag 3 apensoorten en dat is best goed. 's Avonds vullen we het officiële formulier in, zodat de verzamelde gegevens gebruikt kunnen worden voor het onderzoek.
De volgende dag wordt een heftige. We gaan naar het eerste kamp op de vulkaan. De wandeling is 'slechts' 14 km en het kamp ligt op 'slechts' 550 meter hoogte. Maar...... we hebben zelden zo'n pittige wandeling gemaakt. De grote rugzak wordt door dragers op plastic schoentjes fluitend omhoog gedragen. En de groep van 10 'witjes' loopt te puffen, steunen en zweten. Behalve de hoge temperatuur en luchtvochtigheid zijn er nog 2 dingen die het wandelen zwaar maken: we gaan niet in één geleidelijke helling omhoog van 0 naar 550 meter. Nee, we moeten een aantal hele steile dalletjes door en we schatten in dat we zeker 1100 hoogtemeters hebben gemaakt. Bovendien moet elke stap raak zijn. Het pad bestaat uit bemoste stenen en spekgladde boomwortels. Het maakt niet uit waar je je voet zet, maar glad is het altijd. En dat zorgt ervoor dat we maar heel langzaam vooruit komen. Op de steile stukken (en dan bedoelen we hellingen van 70 graden of zo!!!) voelt Angeline haar ribben flink en doet ze rustig aan. Ennuh...... ze heeft voor het eerst een stok nodig bij het lopen..... Ja ja...... de jaartjes gaan tellen als de 50 in zicht komt!!!!! Uiteindelijk komen we na 7,5 uur glibberen en glijden aan op een bergkam. Mooi. Maar het volgende nieuws is dat we nog 150 meter steil omlaag moeten naar het kamp. En steil betekent op deze vulkaan ook echt steil. Vanaf het randje kun je het pad eigenlijk niet eens zien en het eerste deel van de afdaling is vrijwel verticaal naar beneden. Wauw, dit hebben we nog nooit gezien! Uiteindelijk lukt het iedereen om veilig beneden te komen en na het oversteken van de rivier (niet de specialiteit van Angeline en zij haalt natte voeten) zijn we in kamp Hormigas aangekomen. Wat een rust in vergelijking met de 80 mensen in het kamp langs het strand! Er staan 6 tentjes en we zetten ons tentje erbij. Heerlijk hier, het is ook gelijk een beetje koeler!

's Avonds ziet Mark (een vrijwilliger uit Australië) in zijn spotlight een Thomas Galago. Wat een grappig klein 'aapje' is dat. Alex neemt geen foto's omdat een flits het beestje voor een poosje 'blind' maakt. Het diner bestaat uit.... ach, dat kunnen jullie wel raden....

We doen de volgende dag zowel 's ochtends als 's middags een census in de buurt van het kamp en voegen de rode colobus toe aan de apenlijst. De rode colobus van Bioko is een aparte soort en is één van de 25 meest bedreigde apensoorten in de wereld. Nadat we ze een paar keer gezien hebben snappen we ook waarom: ze rennen niet direct weg als ze je zien en ze zijn dus een makkelijke prooi voor jagers... Ja, zo werkt dat helaas in de huidige wereld..... Maar ze zijn errug mooi en we genieten van deze fantastische dieren!

's Avonds gaan we gewapend met het hoofdlampje weer op pad, deze keer met Jake op pad om kikkertjes, insecten, uilen, kameleons en galago's (nachtactieve apen) te zoeken. En dat lukt wonderwel, mede omdat Jake de geluiden van een uil heel goed na kan doen! Hij vindt zelf een kikker die nog maar een paar keer op Bioko gezien is en die al een paar jaar niet meer was waargenomen!

Omdat de vulkaan op Bioko zo moeilijk toegankelijk is door de steile hellingen en het land erg gesloten is wordt er weinig onderzoek gedaan. Nieuwe apenh- en vogelsoorten zul je er niet vinden, maar iedereen is er heilig van overtuigd dat er nog nieuwe soorten insecten of reptielen op het eiland kunnen worden gevonden. En dat maakt het  speciaal om hier te zijn. Zo maakt de Engelsman Dave onderdeel uit van het team en hij is op zoek naar een soort wormen met ogen, ofwel caecilians. Het laatste exemplaar hier op Bioko is in 1885 verzameld en sindsdien heeft niemand zich meer bekommerd over dit beestje. Hij doet niet mee aan de apenwandelingen, maar graaft elke dag gaten van 1x1x0,5 meter om op zoek te gaan naar deze beestjes. En verhip, hij weet in 2 weken tijd toch 2 'wurmen' op te graven en hij is daar heel erg blij mee! Dat kunnen we ons voorstellen als er meer dan 125 jaar geen onderzoek is gedaan naar caecilians op Bioko!
We blijven maar 1 dag in dit kamp en gaan de volgende dag verder omhoog naar North Camp, dat op een hoogte van circa 950 meter ligt. Deze wandeling is gelukkig een stuk makkelijker en korter (slechts 6 km), maar duurt lang omdat we een census doen als we omhoog gaan. Dat houdt in dat we 3 uur (= 3 km) census doen, een lunchpauze hebben van 3 uur en vervolgens nog 3 uur (resterende 3 km) omhoog hobbelen. En jawel, onderweg zien we 2x een drill!!!! Helaas niet lang en goed genoeg voor een foto, maar het is echt fantastisch om deze apensoort in het wild te zien. Het leuke is dat Jake als gids mee is. Hij is onlangs gepromoveerd op onderzoek aan de drills op Bioko. Hij kent de berg dus op zijn duimpje en vertelt onderweg honderduit. Met name de lunchgesprekken zijn heel leuk mede omdat de andere reisgenoten zoals Jane en Sharon (2 dames van rond de 60 die de hele wereld al zijn rondgereisd en overal hebben gewerkt) heel wat verhalen hebben.
Zoals gezegd ligt North Camp op 950 meter hoogte en is het daar nog weer iets kouder. Ja kouder, ook al geeft de thermometer nog altijd rond de 25 graden aan, Angeline heeft het regelmatig koud en slaapt niet alleen in een fleece slaapzak, maar heeft ook sokken, nachthemd en shirt met lange mouwen aan. De chill-factor wordt veroorzaakt door de klamheid. Alles is en blijft vochtig door de extreem hoge luchtvochtigheid van 96%. De enige manier om iets droog te krijgen is door het boven het houtvuur te hangen. Maar ja, dan ruikt het weer alsof het gerookt is..... Stel je overigens niet te veel voor van een 'kamp'. Elektriciteit is 30 km verder, water haal je uit de rivier en koken gaat op een kampvuur. Frisdrank of andere hapjes zijn er niet. Koffie op warme (!!!) chocolade is het enige wat er is. En voor het eten ben je afhankelijk wat er door de dragers wordt aangevoerd. Dat is allemaal blikvoer en de aanvoer naar het hoogste kamp niet altijd gesmeerd omdat de communicatie tussen de bovenste kampen met briefjes gaat, die door dragers heen en weer gebracht worden. In Griekenland is zo de marathon uitgevonden...... Zo hadden we 2x alleen droge rijst en toen, ja, toen kwam de titel van dit stuk goed van pas: cup a soup!! We hebben o.a. de smaak indiase curry bij ons en dat smaakt met droge rijst best lekker! De cup a soup komt ook van pas om de uitgezwete zouten een beetje aan te vullen. Want zweten doen we heel veel en iedere dag stinken de kleren weer een uur in de wind. Jammie....... 
De vegetatie zo hoog op de berg is aanmerkelijk anders dan lager. De bomen zijn wat lager en lijken meer struikachtig waardoor het oerwoud wat meer open is. Dan gaat een census natuurlijk wel een stuk makkelijk. Vanuit het kamp is een 6 km lange trail uitgezet waar je de hele dag over doet (3 uur census, 2 uur pauze, 3 uur census). Het bevalt ons boven wel, dus met wat geshuffel en vriendjes worden met de 'camp-manager' lukt het ons om 4 nachten op het bovenste kamp te blijven. Met het apenspotten gaat het prima, boven hebben we de zeldzame Preuss-meerkat gezien, maar het vogelen valt wat tegen. Tijdens de census heb je geen tijd om je al te druk over vogels te maken en overigens... We zien uiteindelijk so'n 45 soorten. Niet veel, maar er zitten leuke soorten tussen.

Tot zover onze belevenissen op de Caldera (vulkaan) op Bioko. Deel 2 volgt over een paar dagen, waarschijnlijk vanuit Kameroen!!

Liefs, A&A