Curry Country

Voordat we verder babbelen over de vakantie, eerst een rectificatie over de verkeers-hierarchie. Hoe hebben we de (heilige) koe kunnen vergeten!! Die staat met stip op nummertje 1!! Zonde enig verkeersinzicht gewoon over straat lopen, op straat gaan liggen enzo, het kan allemaal omdat iedereen met een grote boog om je heen loopt of rijdt. Als je hier een koe omver rijdt, dan is je hele karma naar de knoppen en heb je echt een probleem. Je ziet de koeien trouwens op de gekste plekken: van midden op een drukke rotonde tot etende uit een afvalbak bij een benzinestation (foto) en tot grazend op een spoorlijn! En we hebben ook nog een foto van een vrachtwagen bijgevoegd en dan snappen jullie gelijk dat ie niet alleen vanwege zijn grootte, maar ook vanwege zijn schoonheid hoog in de verkeersladder staat. Maar.... dus ruim onder de koeien!

Na een dikke 2 weken hier, komen we steeds meer tot de conclusie dat Sri Lanka geen echt derde wereldland meer is. Oké de levenstandaard is lager dan in Europa, maar de faciliteiten (lees supermarkten, winkels, banken, hotels en guesthouses) doen niet onder voor sommige zuid- of oosteuropese landen. Je merkt dat ook wel op straat. Niemand kijkt gek op dat er opeens 2 blanken op straat lopen of een winkeltje instappen. Alhoewel het er wel een beetje ligt aan wie er achter de toonbank staat. Vaak is dat de jongere garde en die hebben niet zo'n moeite met wat engels. Maar soms staat opa of oma achter de toonbank en dan wordt er toch wel even verschrikt gekeken en snel een brul naar achteren gegeven. Dan komt de (klein)zoon of dochter des huizes aangesneld die wel begrijpt wat er gevraagd wordt. Is er niemand anders in de winkel, dan helpt òf een klant òf wordt er iemand van straat geplukt die even als vertaler optreedt. Want soms hebben we best wel moeilijke vragen. Wij willen onze broodjes namelijk níet gevuld met uit en/of vlees. En als we een roti kopen dan willen we er ook niets anders bij. Wij eten die namelijk met wat suiker, dan is het net een pannenkoek. Er wordt dus regelmatig om ons (en onze eetgewoontes) gegrinnikt, want een roti met suiker komt niet in het Sri Lankaanse kookboek voor. Ach, het is toch altijd leuk vrolijke gezichten te zien.

De overige contacten met de Sri Lankanen verlopen allemaal volgens een vast stramien. Het lijkt wel of ze allemaal dezelfde cursus hebben gevolgd 'wat vraag ik een toerist'. Ze stellen dezelfde vragen in (bijna) dezelfde volgorde:

'where you from?'

'first time Sri Lanka?'

'like Sri Lanka?'

'many days in Sri Lanka?'

'many days your holiday?'

En af en toe volgt ook nog de vraag 'where driver'. Ja, dat blijven ze maar vreemd vinden dat we zelf rijden. We hebben tot nu toe 1 andere blanke toerist achter het stuur gezien. Hoeveel toeristen uit India hier zijn en rondrijden, weten we niet, maar het schijnen er best aardig wat te zijn. Maar ja, ga er maar aan staan: een Sri lankaan en een Indiër van elkaar onderscheiden..... Ach, bij de meeste mensen geven we vriendelijk antwoord op hun vragen, maar soms wordt je er wel een beetje moe van. Het zijn overigens alleen de mannen die de vragen stellen. De vrouwen zijn bescheiden en verlegen. Maar als je vriendelijk knikt (zeker als Alex dat doet), dan klaart hun hele gezicht op en knikken ze met een brede glimlach terug.

Wat hier ook standaard is, dat is het ontbijt: als (westers) ontbijt krijg je overal 3 geroosterde sneetjes witbrood (diagonaal doormidden gesneden), een omelet, een schaaltje boter, een schaaltje jam en een paar banaantjes. Bij een wat luxer ontbijt krijg je er nog een paar stukjes ananas, watermeloen of papaya erbij, maar dat is dan ook de enige variatie. Als je niet van rijst, bananen, eieren en wit brood houdt, zoek dan maar een andere vakantiebestemming op.... ;-)

Het avondeten is iets gevarieerder, maar 1 ingrediënt zit overal in: curry! De basis van elk avondeten bestaat uit rijst, dahl (linzen met curry, geen idee hoe je dat schrijft, is een goede voor het nationaal dictee), vegetable curry en papadam (nog zo eentje voor het dictee..). Dat wordt aangevuld met worteltjes (met curry), boontjes (met curry), pompoen (met curry) of aardappeltjes (met curry). En omkomen van de honger doe je hier niet, want ze zetten zoveel eten neer, dat je er gemakkelijk 2x van kunt eten... Als je in Nederland zou vragen naar typisch nederlands eten, dan kun je zuurkool, stamppot andijvie, boerenkool met rookworst, spruitjes e.d. noemen. Er is niet echt één typisch nederlands gerecht, maar hier is dat dus wel zo.

Afijn, terug naar de reis. We hebben de bergen verlaten en gaan vogelen in het laagland van Zuid-Sri Lanka. Hier is het (helaas) weer warm en vochtig en dus is het peentjes zweten. We bezoeken een nationaal park (Yala), maar zien weinig dieren. Een paar dagen ervoor en een paar dagen erna hebben mensen 4 luipaarden op 1 dag gezien, maar dat is ons niet gegund. Deels is dat onze eigen schuld omdat we zeggen dat we vogelen. En dan rijdt de safari-truck een stuk langzamer en leg je dus veel minder kilometers af... Helaas hebben we ook nog een wáárdeloze gids bij ons (die krijg je toegewezen en heb je dus niet voor het uitzoeken), dus dat is niet zo'n succes. Yala is hét nationale park waar iedere toerist heen gaan en dus …. is het er toeristisch. En dat ondervinden we aan den lijve door de verkooptechnieken van de drivers van de safari-trucks. Die zijn in Yala soms buitensporig agressief. De drivers sprongen voor de auto om je te laten stoppen en als dat niet werkt dan springen ze in hun auto, halen je in, gaan vlak voor je rijden met knipperende lichten en gebaren dat je moet stoppen. Wij dus net zo onbeleefd terug roepen dat we geen tour willen, de claxon een minuut ingedrukt houden en toen verlieten ze het strijdperk. Stelletje hotemetoten. Op een paar dwazen na zijn de Sri Lankanen namelijk heel rustig en bescheiden en laten je met rust, heerlijk. Hopelijk is dit gedrag geen voorbode hoe het verder gaat als er nog meer toerisme komt....

De dagen erna vogelen we op diverse plekken (Bundala NP, Kalametiya bird Sanctuary) en sprokkelen telkens weer wat nieuwe vogeltjes bij elkaar. De landschappen zijn soms erg fraai,

we zien veel vogels, grote varanen en we slapen in (voor ons doen) best luxe accommodaties (25 tot 30 euro per nacht). Ja ja, deze keer niet kamperen in het regenwoud of douchen door een colafles met water over je heen te gooien, maar gewoon uitzicht op palmen en zee!! Dit is heel andere koek dan Kameroen of Equatoriaal Guinea eerder dit jaar..... Je zou soms bijna vergeten dat je ver buiten Europa bent. Aan het strand zien we trouwens vissersbootjes, waar Angeline met haar wankele evenwicht zich niet voor kan stellen dat je daar in moet staan bij het vissen. Echt zó smal, dat zie je wel op deze foto.

Na een paar dagen aan de kust gaan we het binnenland weer in om te vogelen in hét bos van Sri Lanka: Sinharaja. Maar eerst bezoeken we nog een ander nationaal park. Ook hier weer de eigenlijk debiel hoge prijzen (30 euro voor de 4WD en 30 euro entree voor 2 personen voor een tour van 3 à 4 uurtjes). Uda Wawale staat bekend om zijn grote populatie olifanten, die niet schuw zijn. Nou, dat klopt als een bus. Het blijft heel leuk fantjes van zó dichtbij te zien. In tegenstelling tot Yala, komen in dit park wat minder toeristen en is het geen file rijden rondom de olifanten.

Waar het wel lekker rustig was, is in Sinharaja forest, één van de top-100 vogelplekken in de wereld. Ruim 20 van de 33 endemische vogelsoorten van Sri Lanka zijn hier te vinden en dat trekt dus veel vogelaars aan. Verder is er in het bos niet zo veel te zien, behalve dan heeeeeel veeeeeeeel bloedzuigers. Speciale sokken waar de bloedzuigers niet doorheen kunnen friemelen zijn dus geen overbodige luxe. Gemiddeld haal je op een ochtendje door het bos wandelen zo'n 20 tot 30 van die vervelende rakkers van je sokken af.

Dat weerhoudt dan ook veel “gewone” toeristen van een bezoek aan het bos. Maar vogelaars zijn rare lui (maar dat wisten jullie natuurlijk al). Die zijn niet bang voor wat ontberingen en geven niets om luxe en comfort. De accommodatie waar we slapen is dan ook een stuk eenvoudiger, dan we afgelopen weken gewend waren. Wij slapen, net als veel vogelaars, in Martins' lodge, aan de rand van het bos en alleen via een ongelooflijk slechts weggetje met een oude Jeep te bereiken.

Martin is een onderzoeker die begin jaren '80 inventarisaties heeft gedaan in de omgeving. Hij heeft toen 148 vogelsoorten in het bos aangetroffen, waaronder dus veel van die endemen. Dat heeft toen de doorslag gegeven het bos te beschermen. Na zijn pensionering is Martin de lodge begonnen. Zoals gezegd eenvoudig, maar dat komt vooral door het vervelende klimaat. Het is nu het droge seizoen, en dat betekent dat het elke dag pas om een uurtje of 2 gaat regenen. De luchtvochtigheid is dus nagenoeg 100% en dat merk je bij elke inspanning. In het natte seizoen moet je hier helemaal niet wezen, dan komt er in 3 maanden tijd meer dan 2000 mm naar beneden. Dat is dus 3 keer de jaarhoeveelheid van Nederland in 3 maanden tijd. Het vogelen doen je dus van zonsopgang totdat je denkt dat het gaat regenen. Je mag overigens niet alleen het bos in. Je krijgt standaard een gids mee. Daar zijn wij niet zo rouwig om, de gidsen weten over het algemeen veel over de vogels en weten dus veel beter dan wij waar je op moet letten en waar je het beste heen kan. Wij kunnen met 3 dagen hier vogelen ons lijstje flink aanvullen en komen boven de 200 soorten met in totaal 30 van de 33 endemen. Daar zijn we best trots op.

We wisten het natuurlijk al lang, maar Alex is echt geen 'bosvogelaar'. Er zit in Sinharaja een uil, de Serendip Scops Owl en die is maar iets van 10 jaar geleden ontdekt. Heel intrigerend omdat er al 25 jaar vele vogelaars naar dit park kwamen. De eerste ochtend als we het park in gaan is de slaapplaats van de uil door een parkgids gespot. Met 4 andere vogelaars gaan we naar die plek toe. De uil zit verstopt in dicht gebladerte en zit op slechts 2,5 meter afstand van waar we staan. En jullie raden het al: Alex kan de uil niet vinden........ Angeline neemt een foto, de gids legt met zijn paraplu al de helft van de afstand naar de uil af en dan......, ja hoor, dan ziet Alex de uil ook eindelijk. De andere vogelaars zijn inmiddels al lang weer aan het vogelen geslagen...... Het vogelen is hier ook moeilijk omdat de vogels in 'flocks' voorkomen. Dat zijn lawaaierige groepen vogels die buiten het broedseizoen met z'n allen fourageren. Er kunnen wel 15 tot 20 soorten vogels in zo'n flock zitten en het kunnen wel een paar honderd vogeltjes zijn. Lastig om naar dezelfde vogel te kijken. Als alle vogels weer doorgetrokken zijn en je legt naast elkaar welke soorten je gezien hebt, dan komt dat soms totaal niet overeen. Grappig, maar wel lastig.... We zien in Sinharaja ook de derde apensoort van het eiland: de purple-faced langur. Wat een mooie aap is dat zeg!! En Alex is ook nog in staat om een prachtige Giant Squirrel (we hebben nog nooit zo'n grote eekhoorn gezien!!) en diverse hagedissen op de foto te zetten!

Oh ja, hoewel er weinig gewone toeristen naar Sinharaja komen, zijn ze soms erg lomp. We lopen een stel 'gewone' toeristen tegemoet en passeren die, en dan zegt de dochter des huizes 'jezus, die had jampotglazen zeg'. Alex staat niet vaak met een mond vol tanden, maar deze keer is hij té verbouwereerd om te reageren..... Hollanders zijn inderdaad lompe lui.....

De laatste ochtend vogelen we met gids Sunil buiten het park om te kijken of we nog wat nieuwe vogels kunnen vinden. Na 2,5 uur vogelen stopt hij bij een huis en gebaart ons dat we naar binnen moeten lopen en door het raam naar buiten moeten kijken. We staan dus gewoon in het huis van mensen en het huis wordt gebruikt als een soort vogelkijkhut. We staan een kwartiertje te wachten en dan komt er een Sri Lanka Spurfowl uit het bos gelopen. We verdenken de eigenaar van het huis er overigens wel van dat ie regelmatig rijst strooit, want de Spurfowl eet witte korreltjes van de grond.... Nou ja, geeft niet, we hadden de vogel de dag ervoor al in het bos gezien, maar die waarneming duurde maar 2 seconden omdat de vogel toen alweer onder de struiken verdween! Na afloop van het vogelen gaan we met Sunil nog even een kopje mierzoete thee drinken in het plaatselijke barretje annex winkeltje.

In het dorpje aan de rand van het bos zijn we trouwens de talk of the town. Het gaat als een lopend vuurtje door het dorp dat er toeristen zijn die zelf een auto besturen. 'ja, ik heb jullie om 12 uur daar en daar zien rijden' krijgen we bijvoorbeeld te horen als we de laatste nacht in een andere logde verblijven. En ook alle gidsen van het park weten dat wij degene zijn met een auto. Als ze hier een krant hadden gehad, dan hadden we op de voorpagina gestaan, zeker weten! Wel opvallend is dat bijna niemand ons aanspreekt als we rond het dorp aan het vogelen zijn. Normaal gesproken willen zowel volwassenen en kinderen graag door de telescoop kijken en ze vinden het vaak een wonderding. Maar Sri Lankanen zijn wat afwachtender. Je ziet ze denken 'wat is dat nou weer voor ding' of 'wat zijn die twee nou weer aan het doen', maar ze hebben niet de moed om je aan te spreken. De taalbarriere speelt daarbij een grote rol. Vandaag ging dat anders. Een pienter jongetje van een jaartje of 12 ofzo vond de telescoop heel erg interessant, maar durfde ons niet aan te spreken. Na overleg met zijn moeder, zijn zusje en zijn oma sprak zijn moeder ons uiteindelijk aan en heeft de hele familie kunnen genieten van een Black Bulbul, die opeens wel heel erg dichtbij kwam door de telescoop. Het jongetje nam ons vervolgens mee naar zijn huis om een bijennest te laten zien. Don't touch heeft ie wel 10x gezegd. Ja, een bijenraat ga je inderdaad niet aanraken. We zetten hem natuurlijk gelijk wel op de foto voor zijn huis en de tuktuk van zijn vader. Stiekem staat de rest van de familie er ook nog op. Leuke mensen hier.

We hebben nog een paar dagen te gaan, die zich vullen met walvissen kijken (hopelijk...) en nog 1 dag in het stinkende, bruisende, warme Colombo om de sfeer van een grote stad op te snuiven!

Groetjes, A&A