Faulty Towers tussen de apen

Faulty Towers tussen de apen

Wat hebben apen nu met Faulty Towers te maken (je weet wel, die serie met John Cleese als compleet geflipte hoteleigenaar Basil)? Nou, er is namelijk geen betere manier om Neill, één van de medewerkers van Monkeyland te beschrijven. Zenuwachtig, gehaast, voortdurend de meest absurde feiten en wetenswaardigheden spuiend en bij vlagen geïrriteerd. Zich altijd heel druk makend over die busladingen met toeristen die opeens op de stoep zouden kunnen staan (maar die in deze rustige periode echt niet komen), terwijl de gidsen niet young and fresh klaar staan om de toeristen rond te leiden. Peut nerveux tot de hogere macht. Maar tegelijkertijd kan je je gewoon niet ergeren aan die man omdat ie aandoenlijk en best wel grappig is. Hij werpt zich ook een beetje op als de vader van de vrijwilligers en komt vaker ongevraagd dan gevraagd met allerlei adviezen op het gebied van backpacken en reizen. Hij neemt de 'young and fresh students' dan apart (zie foto) om ze te onderwijzen in allerlei 'levenswijsheden', geeft allerlei tips en strooit wetenswaardigheden over Zuid-Afrika rond. De meeste vrijwilligers zijn piepjong (nog geen 20!!), luisteren met een half oor (terwijl het andere oor nog met de MP3-speler verbonden is, maar kunnen ook volgens ons best wel wat advies gebruiken (of worden wij nu ook oud?). Zo zijn ze gisteravond met z'n allen in een huurauto over de kop geslagen. Gelukkig had niemand een schrammetje (behalve de auto dan...). Tsja, het was donker, de chauffeuse had nog nooit links gereden, had nog nooit in een Afrikaans land gereden en had pas een half jaar haar rijbewijs. Bovendien waren de overige lieden in de auto in meer of mindere mate aangeschoten. De ideale cocktail voor een ongeluk en dat gebeurde dus ook, ondanks de adviezen van Neill.... Het grappige was dat Neill, 40 jaar, natuurlijk ook direct tegen ons begon hoe je het best kunt liften in de regio en hoe het bussysteem werkt, maar ja, wij hebben de luxe van een eigen auto (die nog steeds gewoon op zijn wielen de bocht door gaat). Het duurde echter toch wel een paar dagen voordat dat bij Neill doordrong. En dat je 's avonds in Afrika maar beter thuis kunt zitten en niet gaat rondlopen of rondrijden was ons al wel langer duidelijk. Maar ach, dan heeft hij nog voldoende andere adviezen en meningen op het gebied van beleggen, financiën, de wereldvrede, armoede en noem maar op. Zijn doel was voor zijn 30ste 30 landen bezocht te hebben en als je de verhalen moet geloven heeft hij heel wat jaren door Europa, Amerika en Azië rondgezworven om dat te bereiken. Wij hebben tot nu toe 38 landen bezocht en na dat bericht was hij toch wel even van zijn stuk gebracht. Dat duurde echter niet lang, want de adviezen worden nu vooraf gegaan door de zin "Dit geldt natuurlijk niet voor jullie ...." of "dat weten jullie natuurlijk ook al, maar ......". Hij kan perfect een huidige tiener nadoen (afgezakte broek en CK onderbroek er ruim bovenuit, haar in de war, vage blik zodra hem/haar gevraagd wordt iets te doen). Helemaal passend, want geloof het of niet, maar de vier andere vrijwilligers op het project lijken hier toch wel erg veel op. Wij vermaken ons dus prima als Neill er is. Oh ja, wat hij doet. Hij geeft ook rondleidingen in Monkeyland en voelt zich zo'n beetje verantwoordelijk voor alles dat er bij de ingang van het park gebeurt.

Maar wat doen wij nog meer behalve naar de adviezen van Neill luisteren? Onze dag begint rond een uur of half 7. Dan loopt de wekker af. Douchen, aankleden in ons "uniform" (kaki broek, idem overhemd en, vaker dan ons lief is, een Monkeylandvest of sweater voor de kou), ontbijten, broodjes voor de lunch smeren en dan de 700 meter tussen de vrijwilligershuisjes en Monkeyland lopen. Aangekomen bij Monkeyland moet een deel van de apen nog gevoerd worden en moeten er een paar kooien worden schoongemaakt. Dat zijn althans de leukere taken. Minder leuk is het nalopen van het parkeerterrein of restaurantgebied op zwerfafval. Maar meestal zijn we met een man of 12 (vrijwilligers en vaste medewerkers) en worden de taken elke dag gewisseld. Al met al zijn we daar een half uurtje mee bezig en dan is het natuurlijk tijd voor een kopje thee. De eerste bezoekers komen over het algemeen niet voor een uur of 10 (een enkele vroege toerist daargelaten), dus tijd zat om te kletsen en wat meer te weten te komen over het zwart-wit probleem in Zuid-Afrika. Immers, op een maffe Amerikaan na zijn alle 'vaste' gidsen gekleurd en komen uit een lokaal township. Maar Neill vindt dat kletsen maar niets en dus zorgen we er voor dat er minstens 3 mensen bij de ingang blijven staan om bezoekers naar binnen te begeleiden, de zogenoemde "walk in". Mensen mogen namelijk niet zomaar naar binnen lopen maar krijgen aan de poort eerst uitleg over wat een bezoek aan Monkeyland inhoudt. Belangrijkste boodschap is dat de apen vrij loslopen in het gebied en dat mensen daarom alleen onder begeleiding van een gids het bos in mogen. Uiteraard mag men de apen niet voeren, aaien of op enige andere wijze benaderen. Vervolgens wijs je de mensen de weg naar de receptie waar zij een gids kunnen boeken voor de rondleiding (die ongeveer 1 uur duurt). Klinkt allemaal simpel, maar er gaat nog wel eens wat mis. Bij de receptie krijgen de bezoekers een tijdstip te horen dat hun toer begint. Maar dit tijdstip moet ook via de intercom worden doorgegeven naar de ingang omdat daar de gidsen staan. Het doorgeven van de tijden wordt af en toe vergeten.... Vervolgens worden alle andere bezoekers die vóór dit tijdstip binnenkomen bij dezelfde toer gevoegd. En dus kan het gebeuren dat je opeens een rondleiding moet geven voor een groep van 40 mensen en dat werkt natuurlijk niet. Dus moet de groep worden gesplitst, een tweede gids wordt in allerijl opgeroepen en de administratie bij de receptie worden bijgewerkt. Paniek alom, zeker bij Neill. Tsja, het blijft natuurlijk toch Afrika. De meeste gidsen houden dus een beetje bij wanneer en hoeveel mensen binnenkomen zodat de eerstvolgende gids is de rij weet waar hij/zij aan toe is.

Na een 'inwerkperiode' van een week zijn wij al begonnen met het geven van rondleidingen aan toeristen. Onze inwerkperiode was vrij kort omdat we al ervaring met apen hebben. Dus na het opfrissen van allerlei feitjes over leeftijd en achtergrond van de dieren in Monkeyland konden wij al vrij snel aan de slag. Dit echter wel tot grote schrik van Neill, want wij hadden ons "examen" bij Christian afgelegd, de manager van het project, en die vond het voldoende om een paar strikvragen te stellen waar we slim genoeg niet intrapten. Neill is dus nog een paar dagen bezig geweest om ons allerlei feitjes te overhoren, maar dat hield gelukkig snel op.

De gemiddelde vrijwilliger doet er 2 weken tot soms wel een maand over voordat ie rondleidingen mag geven en sommige mogen het nooit. Maar ja, als je hier komt en niet weet wat een gorilla of een orang oetan is, dat je niet weet dat er geen apen leven in Europa (als je Gibraltar buiten beschouwing laat) en als je geen idee hebt wat Madagaskar is of waar het ligt, dan is het heel wat bijleren....... Bovendien is uitgaan en lol maken voor de meeste 'students' belangrijker dan leren en tsja, dan duurt het even voordat je aan het werkt kunt. Dat tot grote ergernis van henzelf. Ze kunnen immers alles al. Zo dachten ze ook over autorijden.......

Zoals gezegd duurt de rondleiding ongeveer 1 uur. In dat uur wandel je door het bos van 12 ha (300x400 meter) en is het natuurlijk de sport om zoveel mogelijk apensoorten te zien. Er zijn geen secties en de 375 apen (9 soorten) lopen gewoon door elkaar heen. Kortom, goed zoeken en dat is voor de soepoogjes van Alex best lastig.... Hij zegt aan het begin van de rondleiding dan ook zeer verhullend dat iedereen mee moet kijken omdat de kans dan groter is dat je alle apensoorten ziet..... Over het algemeen doe je 2 rondleidingen per dag en doe je een stuk of 5 walk inns. Niet echt aanpoten dus, maar toch zijn de rondleidingen best inspannend. Je weet namelijk niet wat je gaat zien en wat het gedrag van de apen is. In een dierentuin weet je dat je bijvoorbeeld eerst doodshoofdaapjes gaat zien en daarna de lemuren. Maar hier weer je dat niet omdat alles door elkaar heen loopt. Bovendien is de kans dat je alle soorten (groene meerkat, doodshoofdaapjes, zwart-witte vari, zwarte lemur, katta, gekuifde capucijneraap, withandgibbon, zwarte brulaap, brillangoer) ziet vrij klein omdat er van 3 soorten maar 1 exemplaar rondhobbelt in het bos. We gaan een volgende keer wel wat dieper in op de soorten die in het bos van Monkeyland leven.

Om kwart voor 5 is het einde werkdag en lopen we naar het huisje toe. Thuis gaat er vaak een zak chips open en genieten we ofwel van het mooie weer ofwel van de binnenkant van het huisje. Om 6 uur is het zo ongeveer donker en mag Angeline de keuken in (tsja, van die afspraak dat Alex altijd kookt tijdens vakanties komt hier niet veel terecht....) of houden we een BBQ (braai in zuid-afrikaans). Daarna is het tijd voor de afwas (die dan wel braaf door Alex wordt gedaan) en babbelen we wat met de buurvrijwilligers en stafleden die naast ons wonen. Af en toe kunnen we ook internetten als wij naar het hek van onze achterburen lopen (the elephant sanctuary) om hun wireless internet op te pikken. Maar ja, in het pikkedonker (en kou) internetten is ook geen pretje, dus beperken we dat maar zo veel mogelijk tot het plannen van onze weekendtripjes en het plannen van onze laatste 2 weken in Zuid-Afrika na het werken op Monkeyland. Het WK voetbal is dan inmiddels begonnen en nu al blijkt er in de grote wildparken en nabij de steden werkelijk geen bed of kampeerplek meer te vinden. Voor de laatste 3 nachten voordat we naar Oeganda vliegen wilden we graag in Kruger kamperen en we hadden de allerlaatste kampeerplek in heel Kruger!!! Echt waar!!

Om een uurtje of half 10 gaat het licht uit en gaan we in ons stapelbedje slapen. Lekker gezellig... We werken 5 dagen per week en hebben op dinsdag en woensdag vrij. Op de een of andere manier vliegen de weken voorbij en vervelen we ons totaal niet. Sterker nog, we genieten eigenlijk wel een beetje van de onnadenkendheid en gebrek aan organisatietalent van een aantal van de andere vrijwilligers. We trekken er best veel mee op, maar voelen ons soms toch ook wel een beetje opa en oma.

Zo, dat was het eerste bericht vanuit Monkeyland. We vertellen de volgende keer meer over de apen die ze hier hebben (we hebben alvast een mystery guest als foto bijgevoegd), de avonturen tijdens de weekendjes weg en de perikelen rond het WK voetbal.

Groetjes van A&A!!