Nog genieten van vaste grond onder de voeten

Lange vliegreizen zijn niet leuk, maar toch gebeuren er best grappige dingen, die het minder saai maken:

·        Op Schiphol check ik in voor de vlucht naar Buenos Aires met een tussenstop van een krappe 2 uur in Sao Paulo. Ik vraag of de bagage in 1 keer door gaat naar Buenos Aires. Dat is bijna altijd zo, maar toch voor de zekerheid maar even vragen. Nee, zegt de grondstewardess die moet je in Sao Paulo van de band halen, door de douane en dan opnieuw inchecken. Oh, da’s apart zeg ik. Ja, zegt ze, maar dat geldt alleen als de eindbestemming van de reis ook in Brazilië ligt. Dus ik zeg: maar Buenos Aires ligt volgens mij in Argentinië. Oh, zegt ze, als dat zo is, dan hoeft u de bagage in Sao Paulo niet van de band te halen, die gaat dan direct door naar Buenos Aires…. Tsja…. het zal je beroep maar zijn om de hele dag met mensen om te gaan die reizen en niet weten in welk land Buenos Aires ligt…..

·        Tegenwoordig moet je op Schiphol door de zelfscan-douane, of hoe dat ook heet. De harde plastic kaart in je paspoort moet je in een scanner schuiven, vervolgens moet je in een camera kijken en dan gaat het poortje voor je open. Vóór mij staat een oudere man (zeker 50+…) en die doet zijn paspoort in de scanner zonder ‘m open te vouwen. Tsja…. dat werkt natuurlijk niet. Dus ik leg hem uit dat ie zijn paspoort open moet vouwen en de plastic kaart onder de scanner moet doen. Hij staat me nogal verbaasd aan te kijken en zegt: ik dacht dat ze tegenwoordig wel zo slim waren dat ze van buitenaf in het paspoort kunnen kijken….. Geen idee op welke bestemming hij uitgekomen is…..

·        Het vliegen met KLM ging soepel, met écht fantastisch Indiaas eten: dahl, heerlijk gekruide rijst met soja, spinazie enzo en mangomousse toe. Ja, soms heb je geluk als je een vegetarische maaltijd besteld! Op de vlucht van Sao Paulo naar BA hebben ze tot mijn grote verrassing zelfs standaard een vegetarische sandwich. Nou nou, en dat in de carnivorenlanden Brazilië en Argentinië!

·        Ik dacht dat dit sinds enige tijd een vakantie zou gaan worden zonder apen-invloeden. Maar ……  op het schermpje in het vliegtuig is een leuke documentaire over orang oetans te zien!

Het laatste stukje van de vliegreis, van Buenos Aires naar Trelew (50 km van Puerto Madryn), is een genot. Ten zuiden van BA is het eerst allemaal landbouw wat de klok slaat, maar dan wordt het geleidelijke droger en ontstaan de pampa’s of steppes van Argentinië. Eindeloze vlaktes met lage begroeiing, deels veroorzaakt door de wind en deels door de vele schapen die er grazen. En een prachtige kustlijn!

Afijn, na 1,5 reisdag ben ik aangekomen in Puerto Madryn, de havenplaats waar de boot maandagmiddag vertrekt. De boot ligt overigens al in de haven! In mijn koffer zitten mutsen, shawls, collen (of is het cols?), handschoenen, dikke truien, thermo-shirts enz. Maar het is in Puerto Madryn eerder strandweer met veel zon en zo’n 23 graden! Wel lekker natuurlijk dat warme weer, maar zo zal het niet blijven!!! Ik zit hier in een gezellig guesthouse en schuif de eerste avond een pizza in de oven. Reizigers uit Spanje, Japan, Frankrijk, België, Nederland en Brazilië maken het tot een gezellige boel. Het grappig is dat ze tussen de 25 en circa 60 jaar oud zijn, dus ik val gelukkig als 40-er nog niet eens uit de boot…. Het enige probleem is het vinden van een pinautomaat die geld spuugt, pas bij de 5e poging is er eentje die me biljetten wil geven. Dat was toch wel even schrikken……

Op zondag heb ik een fiets gehuurd om naar een zeeleeuwenkolonie zo’n 15 km verderop te fietsen. Wat een landschap is dat hier zeg: geen boom te vinden (alleen maar struiken) en een prachtige kustlijn. Ik ben welgeteld 15 minuten aan het fietsen en de stad nauwelijks uit als ik stop op een heuvel om een foto te nemen van Puerto Madryn dat inmiddels aan de andere kant van de baai is gelegen. Verhip, ik zie een walvis! Helaas zit de grote camera in mijn rugzak en voordat ik die gebruiksklaar heb is hét moment voorbij. Ik zie nog wel een paar stukjes walvis boven water komen, maar toen ik ‘m voor het eerst spotte was ie heel dichtbij, je kon zijn ‘blow’ horen en zijn hele rug was goed te zien omdat ie op me af kwam zwemmen. Gaaf hoor! Het lukt uiteindelijk om een stukje walvis (zuidkaper) te fotograferen met de Plancius (de boot die me weer veilig thuis moet brengen) op de achtergrond.

Het is een prima fiets en ik vermaakt me onderweg met het nemen van foto’s en het genieten van het uitzicht. Helaas wil het met de vogels niet lukken en ik zie maar 10 soorten ofzo. Hmmmm, zal ik iemand missen??? Ik mocht van Angeline ook niet te veel nieuwe vogels gaan zien, dus daar hou ik me maar netjes aan…. ’s Avonds ontmoet ik overige een mede-reisgenoot (waar ik al mee gemaild heb) en die had vanuit zijn hotelkamer aan zee al 20 vogelsoorten gezien… hmmm…… ok, mét een telescoop en die heb ik thuis gelaten.

Ik vind het écht heel gaaf om relaxed door dit prachtige landschap te fietsen en ga een paar keer van de hoofdweg af om een beetje te mountainbiken. Dat vinden die Argentijnen maar vreemd, want ik hoor een paar keer wat angstkreten van ze omdat ze denken dat je met een flink vaartje niet over de karresporen kan fietsen. Ik vind dat heerlijk, maar neem niet te veel risico. Afijn, ik ben pas om half 3 bij het natuurreservaat waar je zeeleeuwen kunt zien. Die late aankomst was overigens ook wel gepland hoor, want de zeeleeuwen liggen er alleen bij eb en vandaag was het midden op de dag vloed. Ik sta een poosje te kijken naar het leven in een zeeleeuwenkolonie en geniet van de prachtige ‘rots-aalscholvers’ die er broeden.

Op de terugweg is in het Puerto Madryn een gekkenhuis. Het is zondag en de eerste lekker warme dag van het voorjaar en dus trekt iedereen naar het strand. Niet om te zwemmen (het zeewater is veel te koud) of te zonnen (je verbrand hier levend met de lage luchtvochtigheid en de wind), maar om over de boulevard te flaneren en in je auto rond te rijden. Ik haal de langzaam rijdende auto’s links in, rechts in en zie veel verbaasde gezichten.

Het leuke is dat ik de afgelopen dagen in het vliegtuig, het hotel of in de bus al zo’n 10 mede-reizigers van de trip heb ontmoet, bijna allemaal Nederlanders of Belgen. Allemaal wel aardige lui, de één wat leuker dan de ander. ’s Avonds heb ik afgesproken om uit eten te gaan met Peter S, een hele goede vogelaar waarmee ik via de mail al contact had gehad. Ik loop naar zijn hotel, daar loopt een man buiten wat te drentelen en ik spreek er eentje aan en zeg “jij bent vast Peter. Nee, zegt ie, ik ben Michel” en waarop een andere man die 3 meter verderop staat zegt ‘maar ik ben wel Peter”. Via via zwelt het gezelschap aan en gaan we met 7 Nederlands en Belgen (1 stel en 5 ‘alleenstaanden’) uit eten! Althans, met wat vertraging, want de kok van het restaurant begint hier niet vóór 8 uur met koken!! Maar er is voldoende om over te praten en ik blijk zo ongeveer de enige die nog nooit zo’n trip naar de arctic of antarctic heeft gemaakt. Het eten in het restaurant  is prima en ik duik om 11 uur voldaan mijn bedje in!

Dus….. vanmiddag gaat het beginnen. Tussen 4 en 5 uur inchepen op de Plancius voor de trip naar de Falkland eilanden en South Georgia!!! Ik hoop maar dat de Argentijnen zich een beetje koest houden, want op elke landkaart en soms zelfs op auto’s staat dat Las Malvinas (zo noemen zij de Falkland eilanden) van hen is en niet van Engeland! Hmmmmm….. vreemde lui die Argentijnen…..

In Afrika riepen we altijd: we weten niet wanneer we het volgende berichtje op de reisblog kunnen plaatsen….. en dus zit ik in een soort van in Afrika. Als het goed is, is er internet aan boord, maar de verbinding schijnt traag te zijn en doet het niet altijd. Kortom, Afrikaanse toestanden op zee….

Mis ik Angeline al zullen jullie je misschien afvragen? Nou, we hebben veel geappt (of hoe je dat ook schrijft…..) en ik heb een paar selfies opgestuurd enzo. Dus eigenlijk voelt het niet dat je aan het andere eind van de wereld zit. Het tijdsverschil is ‘maar’ 4 uur en dus kan ik tot 7 uur ’s avonds ofzo appen en data is heel fijn! En gisteravond zit ik te eten met 4 andere ‘vrijgezellen’ die ook allemaal zonder partner op pad zijn en dat geeft een bepaalde binding. Slapen in een half leeg bed is wél heel vreemd! Maar…. ik weet zeker dat ik ander A straks flink ga missen als we  (hopelijk) heel veel dieren gaan zien op South Georgia (dat soort dingen wil je eigenlijk gewoon samen doen/zien…..) en…… als ik zeeziek op bed lig ;-).

Liefs en tot laterrrrr!

A (zonder A…)