Op zee, maar..... nog steeds in 'warm' water!

Op de laatste dag met vaste grond onder de voeten heb ik met 2 andere reisgenoten afgesproken om te vogelen in een natuurreservaat ten noorden van Puerto Madryn. Met een beetje geluk komen daar ook zuidkapers (een soort walvis) met hoogwater héél dicht aan de kust. En met héél dicht bedoel ik dan 10 of 15 meter. We moeten eerst nog een taxi regelen en omdat de andere 2 nog minder Spaans spreken dan ik doe, moet ik dat regelen… Hmmm… We willen naar dat natuurreservaat toe en 3 uur later weer worden opgehaald. Ik merk dat ik wel iets heb aan mijn cursus Spaans waar ik vlak voor deze trip aan begonnen was, maar…. dat ik ook nog heel wat meer lessen moet volgen. Met pen en papier en gebarentaal snapt de taxichauffeur wat we willen en proppen we de fotoapparatuur (van Kees) en de telescoop (van Peter) in het taxitje. Die brengt ons veilig naar het gebied toe en we gaan lekker vogelen. We zien een paar leuke vogels, maar de walvissen laten zich vandaag helaas niet dichtbij de kust zien. Gelukkig houdt de taxichauffeur zich aan zijn afspraken en zijn we op tijd terug in Puerto Madryn. Ik loop terug naar mijn hotelletje, pak mijn spulletjes bij elkaar, klets nog wat met Stefan (reisgenoot) en Vincent (de hosteleigenaar) en dan is het zover. Ik loop samen met Stefan naar de haven toe en daar is het al een drukte van bedoening. Er komt iemand van Oceanwide Expeditions op ons af gelopen en ….  we staan allebei gelukkig op de passagierslijst!!! De meeste reisgenoten maken gebruik van het shuttlebusje van het begin van de pier naar de boot, maar ik loop samen met een paar anderen de 600 meter zelf. Vanaf het strand leek de Plancius een vrij klein en laag schip, maar dat valt gelukkig heel erg mee! Michel zet met nog ff op de foto voor het nageslacht (in figuurlijke zin dan…) en dan stap ik aan boord. Opvallend is dat ik één van de weinigen ben die nog nooit zo’n cruise heeft gemaakt en ik denk dat zelfs de helft wel eens eerder met de Plancius is gevaren. Die vinden dus direct hun weg op de boot, maar ik loop lekker te dwalen. Mijn hut is 204 en bevindt zich (uiteraard) op dek 2. Het restaurant is op dek 3, de lezingenruimte/observatieruimte op 5 en het dek waar je staat op te vogelen is dek 7. Kortom, dit wordt de vakantie met het meeste aantal traptreden van mijn hele leven!!!

Vóórdat we vertrekken krijgen we eerst de verplichte veiligheidsinstructies. Dat gaat met name over de procedures als het noodsignaal af gaat: waar moet je heen, wat moet je meenemen, hoe werken de reddingsvesten, hoe werken de reddingsboten enzovoorts. Dat duurt alles bij elkaar een uur en aan het einde lopen we met zijn allen als een stel oranje pinguins naar buiten om de reddingsboten te zien. Hopelijk zie ik die maar één keer van binnen en dat was deze keer.

Ik ben er inmiddels achter gekomen dat er op ‘onze’ 4-persoons kamer slechts 3 bedden bezet zijn. Dat is natuurlijk super!!! We kunnen op dat derde bed mooi 2 koffers kwijt en dat spaart veel kastruimte uit. Sowieso loop je elkaar dan minder in de weg, is de badkamer minder vaak bezet enzo. Er zijn 104 mensen aan boord terwijl er 116 bedden voor de passagiers zijn en gelukkig is één van die vrije bedden op onze kamer. Van die ruim 100 toeristen zijn er circa 20 Nederlanders+Belgen. Die hebben allemaal met die fikse korting geboekt, dus binnen die groep zijn er geen scheve gezichten. Mijn hutgenoten zijn Peter (de Belgische vogelaar) waar in al een paar weken pet e-mail contact mee gehad) en Hans Peter (een ontzettend vriendelijke kerel van 62 die vogelt en met pensioen is). Zij waren eerder aan boord en hebben de onderste bedden gekozen. Ach, ik ben nog geen 50 en slaap als ‘jonkie’ dus boven. Geen probleem!

Na het afronden van de veiligheids-sessie is het tijd om te vertrekken, maar …… we liggen aan lager wal!!! Er is ’s middags een forse wind opgestoken en die drukt de Plancius tegen de pier aan. De kapitein deelt over de intercom mede dat we wel proberen te vertrekken, maar dat ie  niet zeker is dat het gaat lukken…. Hmmm… lekker begin! Het kost inderdaad veel moeite om de boot los te krijgen van de steiger, maar uiteindelijk lukt het toch en gaan we onderweg! Het diner wordt uitgesteld omdat er in de baai van Puerto Madryn veel zuidkapers rondzwemmen en die geven inderdaad een mooie afscheidsshow door een paar keer uit het water te springen. Gaaf hoor!

De eerste 2 dagen varen we op volle zee naar de Falkland eilanden. De eerste nacht is de zee rustig en iedereen kan wennen aan het geschommel van de boot. Na een heerlijk ontbijt (buffet met salades, yoghurt, kaasjes, fruit, broodjes, vers vruchtensap enzo) gaan we voor het eerst écht vogelen. Maar…. we blijkt maar uit een groepje van 4 à 5 mensen te bestaan. Nou ja zeg, wat doen al die andere 100 mensen dan aan boord? Ja, dat snap ik nu nog steeds niet helemaal…. Afijn, er hangen heel veel zeevogels rond het schip, het is onbewolkt en er is weinig eind. Hoe ideaal wil je het hebben? Peter blijkt een hele hele scherpe vogelaar te zijn en heeft ogen als een adelaar. Ik heb eerlijk gezegd zelden of nooit zo’n goede vogelaar meegemaakt en dan is nog mijn ‘roomie’ ook én kunnen we het uitstekend met elkaar vinden. Beter had ik het niet kunnen treffen. Jammer dat Angeline niet mee kan genieten van zijn ‘kunsten’. De eerste uren zien we zo’n 10 verschillende vogelsoorten op zee en dat is best goed. De reuzenstormvogels hangen de hele tijd rond het schip en zelfs met mijn telelensje staan ze er af en toe best goed op. Er zijn overigens 2 soorten reuzenstormvogels (noordelijke en zuidelijke) en die kun je van elkaar onderscheiden door de kleur van de snavelpunt. Roodachtig of groenachtig. Er zijn heel wat snavelpunten bekeken, maar… ze zijn helaas allemaal groen.

In de loop van de middag gaat de wind wat toenemen en tekenen zich ook de eerste groene neuspunten bij de passagiers af. Aan het begin van de avond heeft de scheepsarts, de Belgische Veronique, aan circa 30 mensen ‘oorpleisters’ uitgedeeld. Ik heb zelf 1 Primatourtje ingenomen en heb nergens last van. Mooi en hopelijk blijft dat de rest van de trip zo. Ook mijn ‘roomies’ hebben nergens last van en dat is wel zo prettig. Bij het avondeten en het ontbijt de volgende ochtend is het aanzienlijk minder druk dan de voorgaande maaltijden….. We hebben weer een hele dag zeevogels voor de boeg, maar ….. Peter gaat tijdens het ruige weer douchen en….. maakt een flinke smak, net nadat ie zich ingezeept had. Hij glijdt als een ingevette zeehond rond en ziet alle hoeken van de badkamer. Maar hij haalt zijn voet aan iets open en het bloed flink. Gelukkig zit de scheepsarts maar een paar hutten verderop en die is snel ter plekken om de wond onder zijn tenen met 7 draadjes te hechten. Voor de rest heeft ie gelukkig niets gebroken, maar… zijn voet is dik ingepakt en erg goed lopen kan ie niet. Ja, het ongeluk zit in een klein hoekje, zeker om een schip dat flink te keer gaat. ’s Nachts hoor en voel je het schip schudden, overhellen, kraken en bonken….. Ik kan er gelukkig goed tegen en heb echt nergens last van. Hoewel…. Het gaat ’s nachts zó tekeer dat ik niet kan blijven liggen, maar ga rollen in mijn eigen bed!!!! Ik knal hard tegen de muur aan, tsjonge zeg, de Plancius is toch een boot va 90 meter lang en 16  meter breed en staat bekend om een stabiel schip! Omdat we op dek 2 slapen (net boven het water) klotst het water bij een flinke deining voor ons water langs en zijn we eventjes onder water. Voor sommige misschien een eng idee, maar ik vind het machtig mooi om een poosje door de patrijspoort naar buiten te kijken en dan af en toe onder water te zijn (nog geen vis gezien trouwens). We pikken onderweg steeds een paar nieuwe vogelsoorten op en ik moet telkens grinniken als de Belgen Mirjam en Peter een Prion of een Wilsons Storm Petrel zien. Zij hebben het over een prionneke en een wilsonneke. Eigenlijk is Vlaams een veel leukere taal dan dat harde Nederlands…..

Ik breng als één van de weinige veel tijd aan boord door en dat betaalt zich uit: er springt een Dusky Dolphin een aantal keer uit het water, terwijl we maar met 4 mensen op het observatiedek staan. Ik ben de enige aan boord die foto’s weet te maken en ben verrast hoe goed de foto’s zijn! Ben er best wel een beetje trots op……

Na 2 dagen open zee zien we ’s ochtend vroeg land!!! Yes, we zijn bij de Falkland Islands. Hier gaan we in totaal 3 keer aan land. De landingen zijn alleen mogelijk als de zeecondities dat toelaten. Zeker op het eiland Steeple Jason gaat de landing vaak niet door omdat er te veel deining is. Er woont niemand op dat eiland en er is dus ook geen haventje of steiger. We worden dus met een zodiac (er zijn er 4 aan boord van de Plancius) naar land gebracht en daar moet je dus op het strand springen of in dit geval op de rotsen klimmen. Dat is een tricky aangelegenheid en kan alleen maar bij een hele rustige zee. Maar….. we hebben enorm veel geluk omdat de wind dwars op het eiland staat en de landingsplaats aan de rustige kant van het eiland is gelegen. Er is een kolonie pinguins (da’s al heel gaaf natuurlijk), maar dé attractie is een enorme kolonie wenkbrauw albatrossen. Zo’n 200.000 paar broeden over een lengte van 5 kilometer langs de kust. Echt een fantastisch gezicht!! Helaas kan ik geen grote hoeveelheden data uploaden en houden jullie de panorama-foto’s van de kolonie nog tegoed. We blijven zo’n 2,5 uur aan land en moeten dan weer met de zodiacs terug naar de Plancius. Dat proces gaat soepel en binnen 15 of 20 minuten is iedereen weer veilig aan boord.

We varen circa 4 uur verder naar het oosten en maken ’s middags een tweede landing op Saunders eiland. Deze keer hoppen we op een zandstrand uit de boot en dat gaat iets makkelijker. Op Saunders eiland woont één boerenstel die er schapen hebben. Dat heeft zichtbaar invloed op de vegetatie, maar daar trekken de pinguins zich niets van aan. Er broeden welgeteld 5 (!!!) soorten pinguins op dit eiland, waaronder onder een paar Koningspinguins!!!! Als het goed is zien we later op deze trip hele grote kolonies van deze waanzinnig mooie vogels, maar iedereen is nu al verliefd op de 7 donsjongen die in de duinen staan. De andere soorten zijn de Gentoo, de Rockhopper, de Macaroni en de Magelaan. We hebben hier zo’n 3 uur de tijd en dat is voldoende om alles in je op te nemen, te fotograferen enzo. Aan het einde van de middag wordt het kouder en iedereen is om half 7 uiterst voldaan weer aan boord. Wat een fantastische dag was die zeg, eentje uit de top 25 van mijn leven!

’s Nachts varen we verder om de volgende ochtend in de ‘hoofdstad’ van de Falklands aan te komen: Port Stanley. Een dorp met zo’n 2500 inwoners en dat is zo’n 95% van de totale bevolking van de Falklands. De Falklandoorlog houdt ze nog steeds bezig en iedereen heeft een Engels vlaggetje op zijn auto, er zijn oorlogsmonumenten, de stranden liggen nog steeds bezaaid met mijnen enzovoorts. Argentinië zal de Falklands niet snel opnieuw aanvallen omdat het door de Engelsen nu veel beter bewaakt wordt. In 1982 waren er maar 22 militairen op het eiland en was er dus geen sprake van een echte strijd. De inwoners van de Falklands hebben tijdens de Argentijnse bezetting overigens 82 dagen rechts moeten rijden op de wegen….. We bekijken het dorp, vogelen wat rond het dorp en gaan om 1 uur weer aan boord voor een (wederom) heerlijke lunch. We gaan de zee weer op en gaan beginnen aan de grote oversteek naar South Georgia! Dit waren de roaring forties, nu op weg naar de furious fifties! Tot nu toe heb ik geen druppel regen gezien en zijn de temperaturen aangenaam (zo’n 8 graden). Tussen de Falklands en South Georgia steken we de Polar Convergentie over en dat betekend dat de temperatuur van het zeewater zo’n 10 graden zakt over een afstand van slechts een paar kilometer. Dan zal het wel beduidend kouder worden en zullen de mutsen, sjawls, handschoenen, leggings en dikke sokken van pas komen!

Jullie hadden misschien een uitgebreider verslag verwacht, maar de dagen zijn zo gevuld met eten, lezingen, landingen, verplichte bijeenkomsten (veiligheid, landingen, e.d.) en vogels kijken, dat ik pas op dag 5 de eerste letters van dit verslagje ingetypt heb…. Ik zal de volgende keer iets meer vertellen over het leven aan boord van het schip.

Tot later!

Alex