Hoogtepunten Sulawesi (letterlijk en figuurlijk)

Het vorige verslag eindigde met het vertrek vanuit het idyllische plekje Pulisan. De kortste, snelste en goedkoopste manier om naar de volgende 'resort' te gaan is met de boot. Maar ja, een steiger om af te meren met de boot is er niet en dus nemen de handige, pezige Indonesische mannetjes de bagage op hun nek, waden door het water en brengen alles veilig aan boord. We gaan met 2 boten: één pakjesboot met alle bagage en een 'pietenboot' met ons twaalven. Na een snelle trip komen we aan in de baai van Batuputin. Mmmmm, door het lage tij en het ontzettend steile strand met zwart lavazand gaat het nog een hele klus worden om ons én de bagage droog aan land te krijgen....... Met een militaristisch gecoördineerde actie lukt het uiteindelijk om allemaal veilig en wel op het strand te komen: actie geslaagd. Vervolgens lopen we 2 km door het stadje naar onze eindbestemming: homestay Mama Roos. De wandeling voelde als een soort carnavalsoptocht: 12 wit/rode/lichtbruine blanken van diverse pluimage lopen breeduit over de weg, gevolgd door de bezemwagen met de bagage........

Na het droppen van de bagage lopen A&A samen met Nini en Cornelia het dorpje in om wat boodschapjes te doen. We hanteren de strategie om in elk winkeltje iets te kopen om de lokale economie zo breed mogelijk te steunen. De meest dingen die we kopen lijken duur, maar blijken na omrekening echt helemaal niets te kosten. Een klein zakje nootjes kost bijvoorbeeld 1000 rupiah, maar dat is welgeteld 8 eurocent! We hebben een heerlijke namiddag en maken diverse leuke dingen mee. Alex en Cornelia spelen op uitnodiging een potje tafeltennis op de dorpstafel, waarna Cornelia het vervolgens op mag nemen tegen één van de pingpongsterren van het dorp. Dat levert vele verbaasde en nieuwsgierige blikken op en iedereen heeft lol. We kijken nog even bij een repetitie van de lokale schooldrumband en Cornelia en Nini vermaken een paar schoolkinderen met hun zangkwaliteiten. Grappig dat je zo dicht bij een heel beroemd nationaal park (Tangkoko) het gevoel krijgt dat maar weinig toeristen de moeite nemen om ook even een kijkje te nemen en te genieten van het dorpsleven.

De volgende ochtend gaat het dan toch echt gebeuren: het luxe leventje in Singapore en het strandleven van Pulisan zijn afgelopen en we gaan 's ochtends vroeg het bos in om .................. op zoek te gaan naar de zwarte kuifmakaak (Sulawesi Crested Macaque). We starten om half 6 en na een uurtje door het regenwoud lopen is het raak en stuiten we op een grote groep makaken. Wat een mooie dieren zijn dat zeg!!! Ze negeren ons volledig omdat ze gewend zijn aan mensen en gaan gewoon door met fourageren. Sommige lopen over de grond en passeren op een paar meter afstand, terwijl anderen hoog in de bomen zitten te eten. Af en toe valt er een half afgekloven vrucht naar beneden, maar niemand wordt geraakt. Het fotograferen van deze gitzwarte zwarte pieten van het nationale park is minder eenvoudig dan gedacht door het donkere bos (te lange sluitertijd nodig......)

.

Nadat iedereen heeft kunnen genieten van de dieren, splitsen we op in een groep die een lange wandeling gaat maken en groep die een kortere wandeling gaat maken. Het primaire regenwoud van Tangkoko is echt heel mooi en iedereen geniet met volle teugen van de lianen, woudreuzen met plankwortels, insecten, vogels, koeskoes (die lijkt op een boomkangaroe) enz enz. We komen nog een ex-boom tegen, waarvan de boom volledig weg is en alleen de wurgvijg nog overeind staat. Gaaf hoor! Geen idee of jullie de foto's, die van binnenin de 'boom' zijn genomen thuis kunnen brengen......

Bezweet en voldaan strijkt om half 2 ook de langewandelinggroep neer bij Mama Roos voor een welverdiende lunch: we hebben immers 8 uur gelopen! Na de middagpauze gaan we om 4 uur het bos weer in om op zoek te gaan naar het spookdiertje (tarsier). De gidsen weten in welke bomen ze wonen en het is dus gewoon een kwestie van wachten totdat ze hun huis verlaten en 's nachts met hun grote ogen op zoek gaan naar eten. Cuties, schatjes, scheetjes, droppies, ik weet niet wat voor liefkozende woorden ik allemaal gehoord heb!!!! Het enige minpuntje was dat niet alle toeristen evenveel respect voor de diertjes lijken te hebben en er vrolijk op los flitsen. Dat doen wij uiteraard niet en de foto's zijn dan ook niet echt super. Maar ja, we hebben echt allemaal ontzettend genoten van deze fantastische familie spookdier!

De volgende ochtend staat er een heuse, luxe privé-bus op ons te wachten om ons via het opvangcentrum Tasikoki naar de hooglanden van Tomohon te brengen. Bij Tasikoki is er echter een probleem: de maanden geleden gedane aankondiging van ons bezoek blijkt uiteindelijk niet aangekomen en we krijgen het niet voor elkaar om ter plaatse iets te regelen. Tsja, dat komt niet erg gastvrij over............. We vervolgen onze route naar Tomohon en proberen voor één van de komende dagen alsnog een bezoek te regelen, hoewel sommige van ons er flink de pé in hebben.............. De afstanden die we moeten afleggen zijn niet groot, maar de tijd die het kost om het af te leggen is lang.

De wegen zijn totaal niet berekend op de aantallen auto's, busjes, vrachtwagens en motoren en we komen uiteindelijk om 2 uur aan op de plaats van bestemming: Tomohon. We stappen de bus uit en ................................ jeetje wat een heerlijke temperatuur: geen 30+ graden, maar een graad of 26. Echt lekker!!!! Waarom zijn we in Tomohon: niet alleen vanwege de prachtige omgeving met vulkanen, maar ook vanwege de suikerpalmen van Willie Smits (later meer daarover).

We slapen in het Highland Resort en hebben in totaal 7 bungalows. Overigens slapen we niet allemaal in een huisje omdat Cornelia het prettiger vindt om buiten op het balkon te liggen. Gezien het heerlijke klimaat hier, is dat inderdaad een prima optie. De eerste avond hebben Angeline en ik wel gelachen omdat ze binnen 1 minuut na het 'welterusten' alweer op de deur klopte. Niet omdat ze op andere gedachten was gekomen, maar ze moest gewoon nog een keertje naar het toilet....

Na een fantastisch ontbijt zijn we (A&A, Cornelia en Nini) met een microlet (een ienieminibusje) naar de Mahewe, één van de vulkanen, gereden om de krater op te lopen. Dat lopen viel ontzettend mee want het gammele busje bracht ons over een steeds slechter wordende weggetje tot vlak onder de top. Na wat gedoe over de te betalen prijs wandelen we vol verwachting een paar honderd treden omhoog tot aan de kraterrand en zien ............................missssssssssttttt. Mmmmmm, dat hadden we anders gehoopt. We besluiten via een paadje door het metershoge gras over de kraterrand te lopen in de hoop dat de mist optrekt. En zowaar, na wat schietgebedjes en enig geduld geeft de krater zich enige tijd later bloot. Wat een gaaf gezicht zeg: een paar meertjes onderin de krater met veel zwavelafzettingen er omheen en mooie steile kraterranden. Dit was het wachten meer dan waard! Als we op de kraterrand staan horen we een doffe knal en gerommel. Onweer??? Of toch de vulkaan???. De buurvulkaan Tokon is al een aantal weken wat actiever en het zou toch niet zo zijn dat wij de Mahewe wakker hebben gemaakt. Gelukkig worden we niet de lucht in geslingerd en dalen we veilig af naar de bewoonde wereld. Later horen we dat de Tokon-vulkaan, die slechts 10 km van de lodge ligt, een flinke eruptie heeft gehad. Constanze was zo wakker daar een mooie foto van te maken.

Na een uurtje afdalen (we besluiten noodgedwongen tot de weg terug te lopen om aldaar een microlet terug te vinden) bereiken we de hoofdweg. Hoe gemakkelijk het vinden van vervoer op de heenweg was, des te lastiger was het op de terugweg: geen microlet te vinden voor ons vermoeide wandelaars. Maar gelukkig zijn er veel aardige Indonesiërs en stopt er een felblauwe, blitse, gepimpte personenwagen waarvan de chauffeur aangeeft dat we met hem mee kunnen rijden naar Tomohon. Vandaar moet het geen probleem zijn een microlet terug naar de lodge te krijgen. De bestuurder blijkt een politieman te zijn en hij wil echt geen cent (ook geen rupiah trouwens) hebben voor de bewezen diensten. We zijn precies op tijd terug bij de lodge om 's middag naar de suikerpalmfabriek van Willie Smits te gaan. De Apenheul-gidsen weten wie Willie Smits is, maar voor diegenen die hem niet kennen gaat het wat ver om zijn hele verhaal hier te vertellen. Kort komt het er op neer dat Willie van origine bosbouwer is, die al snel gegrepen werd door het lot van orang oetans en ander wildleven. Hij maakt zich dan ook al jaren sterk voor natuurbehoud in de ruimste zin van het woord. Hij heeft ondermeer de orang oetan opvangcentra Wanariset en Samboja Lestari opgericht en houdt zich nu met name bezig met suikerpalmen. Deze palmen leveren niet alleen simpelweg suiker op, maar kunnen door de hoge productie van suikers die omgezet kunnen worden in biobrandstoffen een serieuze bijdrage gaan leveren aan het oplossen van het wereldwijde energie probleem. En hoe raar het ook klinkt, daar profiteren ook de orang oetans van. Maar hoe dat zit lezen jullie in het volgende stuk. Het was in ieder geval heel erg leuk om door Willie zelf te worden rondgeleid in en om de suikerpalmfabriek. Iedereen geniet van zijn enthousiaste verhaal over de suikerpalmen, biobrandstof, natuurbescherming, inkomen voor de lokale boeren, fermentatieprocessen, varkensstront, vissenvoer enz., enz., enz.

Na zijn uitgebreide rondleiding besluiten we nog even de straten van Tomohon onveilig te maken om vervolgens in een luxe restaurant te gaan dineren. Hoewel restaurant Gardenia er pracht uitziet, ontstaat toch al snel een gevoel van Faulty Towers. Na de bestelling van de drankjes duurt het bijna een half uur voordat de vers geperste sapjes arriveren. Alsof ze de vruchten nog moeten plukken of op de markt moeten kopen. Het bestellen van het eten levert ook nogal wat verwarring op. Als je een gerecht besteld, komt de vraag: one? Ja natuurlijk! Ik ga toch niet 2x gado-gado bestellen! Of wil ik soms alleen gado? Het verschil tussen 'vegetable fried rice' en 'garden fried rice' wordt ons ook niet duidelijk omdat alleen maar yes wordt geantwoord op alle vragen......... Als het eten na hééééééééélllll lang wachten arriveert blijkt er nogal wat verschil te zitten tussen de hoeveelheid eten op je bord. Nini moet het doen met 5 kale sate-stokjes, terwijl anderen een megabord vol krijgen. Dus dacht Nini: weet je wat, dan bestel ik er in ieder geval witte rijst bij. Maar ook daar leek het wel of de rijstplantjes nog gepoot moesten worden. Tsjongejonge, wat is het toch hopeloos georganiseerd. Als Angeline bij het toilet een potloodjeventer tegen komt (ze zeggen altijd dat Aziaten niet zo groot geschapen zijn.....) en Constanze na meer dan 100 minuten wachten te horen krijgt dat haar bestelde gerecht (iets met vis) er toch niet meer is omdat Angeline het laatste visje heeft opgegeten, is de maat vol en besluiten we lekker naar de Highland Resort te gaan en hier niet nogmaals te gaan eten.......

Donderdag splitst de groep zich op: 7 mensen gaan een tweede poging wagen om het opvangcentrum Tasikoki te bezoeken, Ria wil graag een rustdag op de lodge en wij, Cornelia en Berber besluiten gezien de prachtige omgeving en het heerlijk koele klimaat een auto met chauffeur te huren om de omgeving op een relaxte manier te verkennen. We beginnen bij het Tondanomeer, waar we langzaam langs hobbelen en genieten van de pittoreske vergezichten van de viskwekerijen en de 'waterwoningen'. Daarna gaan we naar een dorpje dat bekend staat om de vele aardewerkfabriekjes. Onderweg komen we regelmatig grappige taferelen tegen met bijvoorbeeld koeien achterin de laadbak en in het dorpje zelf zijn we erg onder de indruk van de prachtige, enorm grote potten die ze kunnen bakken. Cornelia zet in haar gedachte haar hele tuin al vol, maar ja, hoe transporteer je zoiets....... Het blijft dus bij dagdromen, maar we vinden wel een paar 'beeldjes' van tarsiers, de spookdiertjes die we een paar dagen geleden life habben gezien. We kopen alle beeldjes op die we kunnen vinden (4 stuks) en geven er alvast 1 aan Constanze voor haar verjaardag op 12 december. We zijn in het dorp een attractie, want iedereen kijkt ons lang na. Een middelbare schoolklas uit Manado op excursie willen erg graag met ons op de foto! Dat zal komen omdat er weinig toeristen naar Sulawesi reizen en degene die gaan, gaan duiken op de eilanden voor de kust van Manado. We komen in de 3 dagen Tomohon dan ook geen enkele andere blanke toerist tegen. Of zal de media aandacht liggen aan het feit dat 1 man 3 vrouwen op sleeptouw neemt.............  Afijn, met 4 spookdiertjes op zak proberen we een leuke lunchplek te vinden, maar dat lukt niet helemaal (lees:helemaal niet......). We besluiten dan maar direct door te rijden naar de hete bronnen om daar lekker te relaxen. Het groengekleurde water schijnt ook heel goed te zijn voor je huid. Het water is wel errug groen, maar een aantal locals springt wel gewoon in het water en komen er later ook weer ongeschonden uit. We besluiten ons dus ook maar in een soort van kleedhokje om te toveren in een beachboy (ahummmm) en 2 beachgirls en de duik te wagen. Berber blijft aan de kant en dat komt eigenlijk best goed uit: zij kan leuke foto's nemen van ons drieën!!! We dobberen enige tijd (tsja hoe lang weten we eigenlijk niet omdat het zo relaxed is in de groene soep) en krijgen als bonus nog een heerlijk verfrissende bui op ons hoofd. Heaven on earth zullen we maar zeggen. Af en toe komt een local zich even wassen/opfrissen in het water, maar niemand blijft lang. Uiteindelijk besluiten we om deze plek te verlaten omdat Angeline om 4 uur een afspraak heeft op de lodge om zich lekker te laten masseren. Per kamer in de Highland Resort kregen we een gratis massage en omdat ik (Alex) daar niks van moet hebben, was Angeline de gelukkige. We eten op de lodge en staan in het holst van de nacht op omdat het vliegtuig van Sulawesi naar Borneo al om 6 uur 's ochtends vertrek.

Het kleine stukje Sulawesi dat we hebben gezien is ons prima bevallen: geen/weinig toeristen, afwisselend landschap, prachtige snorkellocatie, leuke en betaalbare accommodaties, fantastisch  regenwoud, spannende vulkanen, heerlijk klimaat in de bergen, prima eten, goedkoop en bovendien: hele aardige mensen! Kortom, een hele leuke bestemming voor de avontuurlijk ingestelde reiziger. En dan hebben we het alleen nog maar over het speldeknopje dat we van de kaart van Sulawesi bezocht hebben. We (A&A) hebben al heel wat afgereisd, maar de beschreven afwisseling, het prijsniveau én de aardige mensen hebben dit eiland hoog op ons het lijstje van 'prettige vakantie bestemmingen' gezet.

 

Liefs van ons en de volgende episode zal vanaf Borneo komen! Geen idee waar en wanneer we internet hebben, dus wees niet ongerust als dat eventjes gaat duren....

A&A