Verder met zweten en luieren :-)

In totaal zijn we 3,5 dag in Singapore geweest en de laatste dag hebben we met de hele 

club een mangrovegebied bezocht aan de rand van de stad. Mangrove is een kwetsbare habitat en wordt in snelmetrovaart gekapt, dus we namen de mogelijkheid waar om het eens 'in het echt' te ervaren. Het had overigens niet veel gescheeld of we waren niet met 12 'man' aangekomen in de mangrove omdat we Alex en Cornelia bijna kwijt raakten in de metro. In de metro worden de haltes namelijk met lampjes aangegeven en blijkbaar had de elektronica een slechte dag. Het systeem was opeens 4 haltes opgeschoven waardoor Alex en Cornelia al kwekkerdekwek dachten dat ze er al waren, vrolijk uitstapten, maar gelukkig snel genoeg op het gegil van de achterblijvers reageerden om net op tijd weer in de metro te springen. Het is sowieso een heel gedoe om 12 mensen (ook al zijn ze volwassen....) bij elkaar te houden in die mierenhoop als je ook nog 1 of 2 keer moet overstappen, maar op die ene keer na is dat wonderwel toch gelukt.

Het mangrovegebied was erg fraai en het blijft altijd fascinerend om de verschillen tussen hoog en laag tij te zien. Met laag tij is het een grote moddervlakte waarin de bomen lijken te zweven, maar met hoog tij lijken alle bomen te verdrinken. Niet iedereen heeft dezelfde dieren gezien, maar een slangetje, een otter, grote varanen (2 merken) en enorm grote slijkspringers waren toch wel de hoogtepunten van de ochtend. Sonja en Marcel, Cornelia en wij hadden enorm veel geluk (hoewel, het is maar hoe je het bekijkt........) door een 'close' encounter met een forse krokodil. Die lag naast de boardwalk, besloot er, na wat al te veel toenadering van Cornelia, onderdoor te zwemmen om vervolgens de oever op te lopen, een sprintje te trekken en in een ander kanaaltje in het water te ploffen. Woh, wat een kracht en snelheid zeg! Nadien toch maar wat beter om ons heen gekeken.......Om 12 uur begon het al te regenen en was het tijd om terug te gaan naar het hotel voor een opfrisbeurt.

's Middags dan toch eindelijk wat cultureels gedaan (dat is niet ons sterkste punt...) door een paar tempels te bezoeken in in Little India (een drukke wijk waar de Indiase handelaren in kleine volgepropte winkeltjes hun brood proberen te verdienen) rondgestruind.

's Avonds heerlijk gegeten in een (uiteraard) Indiaas restaurant, waarbij ze de borden voor de verandering vervangen hebben door bananenbladeren.....Heb je wel lekker weinig afwas, zeker als je ook nog met je handen eet.......

 

Vrijdag 16 november was het tijd om Singapore in te ruilen voor het Indonesische eiland Sulawesi. Na een vlucht van 3,5 uur landen we aan het begin van de middag in Manado. Een uurtje later zijn we, na het bezoek aan de ATM, allemaal miljonair en zitten we in 3 taxi's voor een 1,5 uur durende achtbaanrit naar Pulisan Beach Resort. Net zoals in Afrika willen de chauffeurs laten zien dat ze (in hun ogen) goed kunnen rijden en 'vallen de weg aan'. Singapore is een stadstaat waar iedereen op elkaar gepakt zit, terwijl het stukje Sulawesi dat we vandaag doorkruisen wordt gekenmerkt door verspreid staande kleine huisjes langs de weg. Wij vonden de weg nog best wel goed begaanbaar, maar degene die nog nooit buiten Europa waren geweest vonden het hoogste tijd om Heijmans of BAM te bellen......

Na een uurtje wordt de weg kleiner en slechter en midden in een dorpje stopt de karavaan plotseling. Dit is Pulisan, hier houdt het asfalt op. De koffers, tassen en rugzakken worden uitgeladen en we vervolgen onze weg te voet. Uiteraard is het 'not done'  je eigen bagage te dragen en dus lopen er 12 toeristen en 12 locals in ganzenpas een kwartiertje heuvelafwaarts tot Pulisan Beach Resort, onze stek voor de komende 2 nachten. Wow, dit is echt een paradijs zeg! Een stuk of 10 houten bungalowtjes liggen verstopt tussen de bomen langs een prachtig wit palmenstrand met uitzicht op een mooie baai èn een vulkaan op de achtergrond. Mooier kan bijna niet, op één ding na: het is zwaar bewolkt weer en het wordt al snel donker. We zitten namelijk een stuk oostelijker dan Singapore, maar wel in de zelfde tijdzone. Dat betekent dus om 5 uur 's ochtends licht en al tegen half 6 uur 's avonds donker.

Na een welkomstdrankje met de Duitse eigenaresse (kan Constanze weer mooi even haar moedertaal spreken) neemt een deel van het gezelschap hun eerste duik in de Indische Oceaan. De rest wandelt wat langs het strand of ligt te relaxen in een hangmat. Hoe zo, vermoeiende, primitieve apenreis......

Na een heerlijk Indonesisch buffet zoekt iedereen moe maar voldaan zijn huisje op. Om 10 uur wordt de generator uitgezet en dan is het gedaan met de elektriciteit. Tsja, zelfs een paradijs heeft zijn beperkingen......

De volgende ochtend kunnen de echt vroege vogels genieten van een prachtige zonsopkomst. Na een lekker ontbijt gaan we met de hele groep snorkelen. Voor een aantal van ons is dat hun snorkeldoop. Verdeeld over 2 bootjes vertrekken we naar een paar kleine eilandjes voor de kust. Daar aangekomen mag iedereen de sprong in het diepe wagen. Good old Ria wacht niet af en plonst als eerste vanaf de boot het water in. Nadat ze weer boven komt  roept ze heel hard: het is héééél mooi hier!!! Een paar minuten later ligt bijna iedereen in het water en inderdaad: de koraal en de visjes waren geweldig. Dat bevalt niet iedereen meteen even goed. Snorkels worden verkeerd gebruikt, duikbrillen lekken en het is natuurlijk even wennen om alleen maar via je mond adem te halen, maar uiteindelijk is bijna iedereen met volle (snorkel)teugen aan het genieten. We hebben ontzettend mazzel met het weer. Het is half bewolkt en rustig weer, ideaal voor snorkelen dus. Tegen een uur of 1 houden we het voor gezien en varen we terug naar de thuisbasis waar de lunch op ons wacht. 's Middags wordt het resultaat van het snorkelen duidelijk: rode benen, rode billen, rode ruggen. rode armen, rode enkele enz enz, het houdt niet op. Natuurlijk hadden we wel gesmeerd, maar dat was overduidelijk niet voldoende onze witte huidjes wit te houden. We zijn één grote kreeften-familie geworden.

Tegen de vulkanen op de achtergrond stapelen steeds meer donkere wolken samen en rond 4 uur breekt er een onvervalste tropische storm los met onweer en natuurlijk pijpenstelen regen. Iedereen pakt dus snel zijn boeltje van het strand bij elkaar en schuilt tot het avondeten in zijn huisje. Voor de meesten een mooi moment voor een middagdutje. Het avondeten is wederom verukkelijk. Hoe krijgen ze dat toch telkens weer voor elkaar om op dit soort afgelegen stekjes zulk lekker eten te maken. Of is het gewoon zo dat het niet zo moeilijk is om de eigen kookkunsten te overtreffen?

De 'diehards' (Cornelia, Nini, Erik en wij) wagen de volgende ochtend vroeg nog een dappere poging om dolfijnen te spotten en gaan met een boot de zee op. We hadden ze de vorige middag voor de kust al zien zwemmen en het zou dus wel heel gaaf zijn om ze vanaf een boot van dichtbij te zien. Zoals zo vaak lijken tropische zeeën leeg en behalve 2 heel gave vliegende vissen, een handvol vogeltjes en diverse nep-dolfijnen (boeien, plastic flessen en vreemde golven wordt deze hypothese wederom bevewstigd. Bij terugkomt is onze opluchting groot als blijkt dat ze die dag niet vanaf de kust zijn gezien..................

Aan het begin van de middag nemen we afscheid van deze prachtige locatie en verhuizen naar Mama Roos, een homestay circa 15 km verderop. Hoe we daar komen en hoe het ons daar vergaat, lezen jullie in de volgende episode!

Groetjes, A&A en uiteraard de andere 10 (we zijn nog steeds niemand kwijtgeraakt!!!)