Leeuw met een verjaardagsstrikje

Leeuw met een verjaardagsstrikje

We zijn inmiddels al weer 2 weken terug in Oeganda en hebben daar tot nu toe 3 nationale parken bezocht (Mgahinga, Bwindi en Queen Elisabeth). Al deze parken liggen in het uiterste westen van het land tegen de grens met Rwanda en DRC (Democratische Republiek Congo). In het verleden is er heel wat onrust in deze grensstreken geweest met vele vluchtelingen over en weer. Inmiddels is het al jarenlang vrede en dat is goed te merken aan het vele grensverkeer en aan de groei van de dorpen en steden in het gebied. Het is daarom maar goed ook dat er beschermde natuurgebieden zijn, want met gemiddeld 7 kinderen per vrouw (soms meer dan 10.....) groeit de bevolking als kool en je ziet werkelijk overal kinderen rondhuppelen. Wat dat betreft is het (helaas...) net Rwanda: overal waar je kijkt wonen mensen. De meeste parken zijn qua landschap niet echt spectaculair: geen Grand Canyons, Ayers Rock of Victoria Watervallen. De parken zijn meestal ingesteld om biosferen te beschermen, zoals stukken regenwoud met hun bewoners (chimpansees of gorilla's) of savanne-landschappen (olifanten, leeuwen e.d.).

Allereerst zijn we naar Mgahinga NP geweest. Dit park bestaat uit de noordhelling van 3 hoge vulkanen (circa 4000 m hoog). De zuidzijde van deze vulkanen ligt in Rwanda en vormen daar het Volcano NP. Aan de westkant liggen nog een paar vulkanen in het Virunga NP in de DRC. De vulkanen zijn wereldberoemd vanwege de berggorilla's (jullie weten wel: "gorilla's in the mist" met Diane Fossey). Ons is het park een beetje tegengevallen. In plaats van de prachtige uitzichten over de vulkanen, de omringende heuvels en meren is het behoorlijk heiig en heel winderig. Of dat normaal is voor deze tijd van het jaar (droge seizoen) kunnen we maar niet achter komen. Als je het aan Oegandezen vraagt krijg je antwoorden als: het kan hier altijd waaien, het is hier regenwoud, dus we krijgen meer regen dan op de savanne. Tsja, dat wisten we nog niet..... Ondanks dat de toegangsweg bijzonder slecht is (14 km betekent een uur schudden, hobbelen, bonken en klotsen met de auto) kreeg het park in het verleden redelijk wat bezoekers die maar 1 doel hadden: de berggorilla's bezoeken. Echter, omdat het Oegandese park deel uit maakt van een groter geheel én de dieren vrij zijn om te gaan en staan waar ze willen, zit er al jaren lang geen enkele gorilla in Mgahinga en zijn de berggorilla's in het Rwandese deel te vinden waar blijkbaar meer voedsel/rust is. Nu zijn wij niet naar dit park gegaan voor de berggorilla's. 17 Jaar geleden zijn we al eens in deze streek op vakantie geweest en toen hebben we vanuit de Congo zijde een gorillatracking gedaan. Dat was een ongelooflijke ervaring en we hebben besloten dat het een 'once in a lifetime experience' is geweest. Zeker gezien de veel striktere regels die nu gelden, de meer commerciële opzet en niet in de laatste plaats de $500 pp die je moet betalen voor een uurtje apies kijken. We hebben het dus bij vogelen gelaten, maar vanwege het weer laten die het een beetje afweten. Andere bezoekers gaan vaak de uitdaging aan om naar de top van één van de vulkanen te klimmen, maar dat vonden we een beetje te veel uitdaging.

Omdat de accommodatie (ons eigen tentje) vrij basic was (poepdoos en douche via een bekertje uit een jerrycan) besluiten na een bezoek aan het park om een dagje te relaxen op een camping met echte douche bij één van de meren in de buurt van het plaatsje Kabale.

Vandaar gaan we richting Bwindi Impenetrable Forest NP. Een park dat, zoals de naam al suggereert, bestaat uit heuvels met dicht regenwoud. Ook dit park staat bekend om zijn gorilla's. Maar, wat de meeste toeristen niet weten, dat blijken geen echte berggorilla's te zijn, maar een andere ondersoort. En dat terwijl ze maar zo'n 50 km van hun buren op de vulkanen wonen. In het Bwindi park leven zo'n 350 gorilla's. Een zestal familiegroepen zijn zoals dat heet gehabitueerd. Dat wil zeggen dat ze gewend zijn dat er mensen vlak bij ze in de buurt komen. Deze familiegroepen kan je dus als toerist bezoeken. Per familie mogen er per dag 8 mensen een uurtje "op bezoek". Dat zijn dus in totaal 48 mensen die ieder $500 neertellen voor zo'n gorillapermit. En geloof het of niet, je moet maanden van te voren reserveren en als je in de zomer wilt komen zelfs een jaar van te voren.

Overigens hebben wij het idee dat de hele toeristenindustrie van Oeganda drijft op dit park. Niet qua aantal toeristen, maar wel qua inkomsten en daarmee ook de overige prijzen. Want voor een nachtje slapen in een safaritent met uitzicht op het regenwoud betaal je nog eens $500. Als je geluk hebt, kun je dan zelfs een warme douche nemen. En ja hoor, met name Amerikaanse toeristen betalen die prijzen gewoon..... Wij zijn dan toch wat nederlandser en slapen in een safari-tent voor 30 dollar per nacht. Oké, zonder direct uitzicht op het regenwoud en de douches en toiletten moeten we delen met de andere bewoners, maar toch. Voor ons doen heel luxe en zeg nou zelf: fraai is het wel!!

Wij zijn in Bwindi gaan vogelen omdat het een gebied is waar vele zeldzame vogels voorkomen. In de bergen in het westelijke deel van Oeganda, Rwanda en Burundi komen namelijk circa 25 vogelsoorten voor, die alleen maar daar voorkomen (zogenaamde endemen). We hadden er in Rwanda al circa 15 gezien, maar hopen op nog een maar meer. Het vogelen gaat redelijk goed en uiteindelijk zien we 19 endemen van de in totaal 25. In de 'bosparken' mag je niet zelf lopen, maar krijg je altijd een gids mee. Wij vragen dan altijd om een gids die verstand heeft van de vogels en dat pakt redelijk goed uit. Het grappige is dat we in 4 'bosdagen' elke keer ontzettend kleine gidsen meekrijgen. Ze halen de 1,6 meter niet. Dat is erg handig, want Angeline kan dan pal achter ze staan als er een vogel gespot wordt en zo direct zien waar de gids kijkt. Echt goed in het beschrijven waar ze wat zien zijn ze namelijk niet: in the light leaves of that tlee. Bedoelt is nou de lichte blaadjes of de rechter blaadjes? Tsja, de 'r' is en blijft een lastige letter om uit te spreken. We krijgen ook steevast 1 of 2 pipo's met vooroorlogse geweren mee om olifanten weg te jaren die het eventueel op ons gemunt hebben. Kortom, soms heb je een mini-karavaan van 5 mensen die door het bos hobbelt. Helaas zien we geen gorilla's in het bos. Dat komt ook omdat de gidsen erop getraind worden om de 'andere' toeristen vakkundig om de gorilla's heen te leiden. Zo hoorden we van heel dichtbij duidelijk de 'grom' van een gorilla en plotseling loopt de gids heel hard weg omdat hij een interessante vogel denkt te zien (die er helemaal niet zat...). Want stel je voor dat je een gorilla ziet en daar geen 500 USD voor betaalt....... Soms levert het ook komische situaties op. Bij terugkomst in het dorp staan er een aantal locals naar één kant te kijken. Uiteraard loopt onze gids stoïcijns door en kijkt niet op of om. Na 5 minuten zit onze vogeldag erop en draaien we om, om toch maar eens poolshoogte te nemen. En ja hoor, op de trap van een lodge zit een zilverrug en in de bosjes scharrelt een gorilla-dame rond. Alex pakt zijn fototoestel, maar dan worden we aangesproken door een parkranger die vraagt of we een gorilla-permit hebben. Nee, dus. Nou, dan mogen we niet naar de gorilla's kijken en als we een foto nemen, dan kost die 500 USD. Wij beginnen dus hard te lachen, maar de ranger is heel serieus en vindt dat we de andere kant op moeten kijken. Wij hebben toen toch maar even uitgelegd hoe belachelijk we dit vonden en dat, als het niet de bedoeling was dat mensen zomaar gorilla's op de stoep zien, ze de gorilla's dan maar moeten vragen om in het bos te blijven. We betalen uiteraard geen 500 dollar en blijven toch even kijken, maar besluiten toch maar om geen foto te maken. Overigens was de foto ook niet erg fraai geworden, want het was best al wel donker.....

Na deze twee bosparken, kijkt met name Alex uit naar het eerste savanne-park in Oeganda. Geen vervelende bomen vol met bladeren, geen schuwe vogeltjes en geen frustratie dat het toch niet lukt om een goede foto van het regenwoud te maken. Queen Elizabeth NP is toch wel het bekendste en meest bezochte park in Oeganda en dat komt door het grote aantal vogelsoorten (het hoogste aantal van alle wildparken in Afrika!!), de vele olifanten en nijlpaarden én vanwege de flinke hoeveelheid leeuwen waarvan een deel van hen de gewoonte heeft om in bomen te slapen. We brengen 3 dagen door in het park en vinden het erg mooi.

Het park is behoorlijk groot (ruim 100 km van noord naar zuid) en heel divers met een stuk regenwoud, open gras-savannes, meer begroeide savannes en woodlands (open drogere bossen). We rijden dus heel wat rondjes op zoek naar wildleven en vogels. Helaas valt het aantal vogelsoorten wat tegen omdat veel soorten hier maar een deel van het jaar verblijven. Dat zijn soorten die in Europa broeden en nu dus niet hier zijn! Maar......... we voegen zo maar een vogelsoort toe aan de 500+ van het park. We zien met 100 % zekerheid een African Finfoot en een dag later begrijpen we van een vogelgids dat die soort nog nooit in het park is gezien. We worden kort daarna ondervraagd door iemand van het park om er zeker van te zijn dat we niets uit onze duim staan te zuigen. Of ie de waarneming officieel gaat noteren en de finfoot gaat toevoegen is maar de vraag omdat we helaas geen foto hebben kunnen nemen.... Ook zien we grote familiegroepen olifanten en Angeline spot speciaal voor Alex zijn verjaardag vijf leeuwen (zijn sterrebeeld is een leeuw....). Dat zoeken naar wildleven is eigenlijk een beetje ramptoerisme. Het is een kwestie van zoeken naar gieren in de lucht, want die geven aan dat er op de grond een dood dier ligt dat door een leeuw of ander roofdier gepakt is. Als je die plek kunt vinden slaan we soms meerdere vliegen in één klap èn vogels èn wildleven. De camping in QENP is niet omheind en dus lopen er 's avonds gewoon hyena's rond en overdag probeert Pumba wat eten te jatten.

Af en toe vinden we het lastig om onze dagen een beetje te plannen omdat de reistijden soms flink tegenvallen. Niet omdat alles zo ver van elkaar ligt, maar omdat de wegen zo slecht zijn. Over 50 km doe je gemiddeld zo'n 2 à 3 uur vanwege de vele kuilen, diepe sporen e.d. De auto heeft het dan ook flink te verduren. Op een avond ruiken we een sterke diesellucht rond de auto en na een korte inspectie blijkt er diesel te lekken...... Oeps! We regelen een teil om de diesel op te vangen (tsja, met de achtergrond van Alex kun je moeilijk zelf een dieselverontreiniging gaan veroorzaken en zeker niet vlak naast een regenwoud....) en een mat om onder de auto te kruipen. We zien het probleem: een slang die waarschijnlijk de dieselleiding van de tank naar de motor is, hangt er los bij. Maar ja, probleem herkennen is wat anders dan probleem oplossen, dus het gefrutsel van Angeline vermindert het probleem wel, maar de diesel blijft druppelen. De volgende ochtend is de teil voor meer dan de helft vol gedruppeld met diesel en wordt het dus tijd in het dorp op zoek te gaan naar iemand die meer verstand heeft van auto's. Na enig vragen is iemand bereid onder de auto te kruipen. Het blijkt een vogelgids te zijn die in het verleden chauffeur geweest is. Hij maakt de slang weer op de juiste plaats vast. De opgevangen diesel, toch een litertje of 15 gieten we via een zelfgemaakte trechter (afgesneden plastic fles) weer terug in de tank. Probleem voorlopig verholpen! De gids had natuurlijk al lang door dat wij kwamen om te vogelen, maar vraagt een belachelijk hoog bedrag. We geven hem dus alleen wat geld voor de mechanische hulp. Wij kunnen in ieder geval de weg weer onveilig maken. Zoals verwacht komen we op de "wegen" weinig andere auto's tegen (dat komt omdat je ook 100 mensen in 1 'taxi' kunt stoppen in plaats van 25 taxi's met 4 personen), maar wel veel twee- en viervoeters. Onze armen beginnen dan wel moe te worden van het vele zwaaien naar de enthousiaste kindertjes. Het meest gebruikte vervoersmiddel voor de mensen hier is de fiets. En dan niet zo zeer om zichzelf te vervoeren, maar vooral lading zoals jerrycans vol water of trossen matokbananen. Daar worden er al snel zo'n 6 van op een fiets gehangen en dat weegt loeizwaar. Daar zijn de fietstassen van de krantenbezorgers niets bij. Soms gaat dat ook wel eens mis. Een ongelukkige fietser met bananen wil zich snel uit de wielen maken als de stofwolk van onze auto nadert, maar zijn hele fiets (met bananen) kapseist voor onze neus. In zijn eentje krijgt hij de fiets niet meer overeind, dus Alex heeft hem maar even geholpen.

Behalve genieten van de mensen, 'genieten' we ook van het stof dat op en in de auto terecht komt. We moeten dan ook elke avond de auto en onszelf van binnen en buiten boenen om er weer een beetje acceptabel uit te zien..... In de afgelopen twee weken hebben we geen asfalt gezien terwijl we toch in het meest toeristische deel van Oeganda zitten. Maar we hebben weinig hoop dat dat snel verbetert. Op een aantal plekken zijn ze wel bezig met het verbreden en asfalteren van de wegen, maar nog voordat de strepen op het asfalt zijn getrokken, begint de weg al weer te verzakken. Africa-made zullen we maar zeggen. En al is Alex niet zo'n technisch wonder, zijn handen jeuken om eens een aantal cursussen te ontwikkelen om het bouwtechnisch inzicht te verbeteren. Zo wilden we eens op een picknicktafel gaan zitten (je weet wel, zo'n eentje met een tafel en twee banken aan weerszijden er aan vast). Nou, we moesten precies tegelijkertijd gaan zitten, anders kieperde de tafel om. Ook de toiletpotten blijven ons verbazen. Op zich zijn we blij als we een echt toilet hebben i.p.v. een poepdoos, maar over het algemeen moet je na de grote boodschap zeker drie keer doortrekken om te zorgen dat je opvolger een lege pot aantreft......

Hoe wij verder leven? Soms slapen we in een banda (rond huisje met rieten dak) of in een safari-tent, verder kamperen we ook geregeld met ons eigen tentje. Soms gaan we uit eten (kost gemiddeld 2 euro per persoon) en soms koken we zelf (als het te duur is om uit eten te gaan of er geen restaurantje in de buurt is). Kortom, een afwisselend bestaan. De maaltijden die we zelf koken zijn vrij eenvoudig omdat het lastig is om de goede ingrediënten te vinden. In de winkeltjes vind je geen Knorr wereldgerechten, geen potten saus, geen vleesvervangers, geen vis. We moeten het stellen met tomaten, courgettes, wortel, aardappels, rijst, pasta en wat kruiden. We eten dus vaak een tomatengroentenprutje over de rijst of spaghetti. Hééééééllll af en toe komen we een 'supermarktje' tegen (altijd gerund door een Indiase vogel, nooit door een Oegandees...) die yoghurt of smeerkaas heeft, dus dat is direct smullen geblazen! Brood bakken kunnen ze hier ook niet erg goed, helaas zijn er geen Franse invloeden zoals in Rwanda....... Maar ze hebben hier wel een soort panne(n)koeken, chipati's genoemd en met banaan, honing of jam is dat een lekker ontbijt of lunch.

Af en toe zijn we ook helemaal blij met een echte douche. Ook in het huisje waar we nu zitten is een douche en electriciteit, en dat maakt ........ warm water. Dat doen ze met een douchekop, waarin het doorstromende water verwarmd wordt. Maar ja, daar heb je én water én electriciteit voor nodig. En beide hadden we zowaar vanavond en dat is uniek!! Angeline stapte dus zonet zielsgelukkig onder een warme douche, was net helemaal ingesopt en ja hoor, valt de waterdruk weg (gr &#*#$*@%). Alex dus maar snel naar de auto om een paar flessen (koud) spoelwater te pakken. Want die hebben we altijd bij ons voor het geval dat er geen water is........Ja, ja, wij vinden het zo gewoon, maar hier is het hebben van zowel water als electriciteit een klein wonder.......

Zoals jullie hebben kunnen lezen gaat alles prima met ons. We waren in Kigali en niet in Kampala en dus gelukkig ver weg van de bomexplosie. Voor zover wij hebben begrepen heeft dit te maken met de Oegandese bijdrage aan de vredesmissie in Somalië. Wij voelen ons hier in Oeganda erg op ons gemak, er zijn geen vervelende politie-controles (zoals in Kameroen) en we laten de auto soms gewoon een half uurtje onbeheerd achter in een stadje omdat het echt superveilig en relaxed is. Wij gaan lekker verder met vakantie vieren: nog 1 park hier in het westen (Semliki NP) en dan gaan we oversteken naar het oosten van het land om uiteindelijk op 11 augustus gezelschap te krijgen van Erik en Constanze. Zij reizen dan circa 2 weken met ons mee richting Kenia!

Oh ja, de vogelteller staat inmiddels op 368 soorten en de apenteller op 9 (red-tailed monkey, blue monkey, l'Hoest monkey, red colobus, black-and-white colobus, grey cheeked mangabey, olive baboon, vervet en gorilla)

Veel plezier voor degene die nog met vakantie gaan en tot de volgende aflevering van AenAinAfrika!

Liefs van A&A