Regendans, horlepiep en vliegenmeppen

Regendans, horlepiep en vliegenmeppen

Na de vorige update over West Oeganda hebben we daar nog 2 parken bezocht: Kibale en Semliki. Hoewel we de eerste eigenlijk niet bezocht hebben. Of toch wel? Of toch niet? Het park is het meest bekend om de chimpansees die je net zoals de gorilla's kunt bezoeken. Dat kost 90 USD pp + de entree tot het park (30 USD pp). We hadden al eerder besloten om samen met Erik en Constanze een chimpansee-poging te gaan wagen nabij Murchinsons NP, waar het 40 dollar pp zou moeten kosten. En omdat het vogelen in Kibale met name vanaf de openbare weg door het park gebeurd (dan kun je beter het bos inkijken), besluiten we het park wel te bezoeken, maar betalen we geen entree omdat we op de openbare weg blijven. Hebben we het park dan wel bezocht of  niet? Overigens passen bijna alle vogelaars deze 'vogelen vanaf de weg tactiek' toe...... We zien overigens weinig vogels omdat ...... jawel......wij middenin het droge seizoen een hele verregende ochtend hebben! Nou hebben wij onszelf al de bijnaam rainmakers gegeven, want wij hebben al tijdens diverse vakanties op de meest droge plaatsen of in de meest droge seizoenen bakken met regen gehad. Blijkbaar doen we (onbewust) te veel regendansjes.

We kamperen nabij Kibale een nachtje in Chimps Nest omdat je daar mooi uitzicht hebt op het regenwoud. De keuze tussen kamperen (5 dollar pp) en een cottage (140 dollar) is overigens snel gemaakt. Bij aankomst horen we Nederlands praten en de eigenaar blijkt een Nederlander te zijn. Wisten wij veel.... We doen 's avonds heel luxe en hebben voor 7 euro pp een 3-gngen diner!!! Alex heeft zijn vingers afgelikt na het eten, maar Angeline vond het niet echt lekker. Ze had aangegeven dat ze geen uien in haar eten wilde hebben en de kok had toen bedacht dat ie de hoeveelheid paprika dan maar moest verdubbelen.......  We hebben aan de eigenaar van de lodge gelijk een adresje gevraagd voor een beurt voor de auto. De onderhoudsbeurt moet na elke 3000 km gebeuren op kosten van de huurder van de auto. De reden voor de korte interval tussen de beurten is tweeledig: ten eerste hebben auto's hier ontzettend veel te lijden door de slechte wegen en ten tweede is de kwaliteit van de olie en de diesel hier veel minder dan in Europa. Er mag dan wel Shell op een pompstation staan, dat wil niet zeggen dat er dezelfde kwaliteit diesel uit de pomp komt. Kortom, wil je geen zwarte walmen achter de auto krijgen, dan moet je bijvoorbeeld het dieselfilter hier veel vaker vervangen dan 'thuis'. Maar garages zoals in Europa kennen ze hier niet, dus je moet echt weten waar je terecht kunt. Zoals uit de foto blijkt denk je eerder dat dit een autosloperij is dan een garage. Toch gaan alle blanken in de wijde omgeving van Fort Portal naar deze 'garage'. Bij binnenkomst sluit Alex zijn bodemsaneringsogen maar snel.....  We hebben trouwens ook een probleem met de stuurbekrachtiging (lekkage), maar we besluiten dat niet te laten repareren, maar voor een Afrikaanse oplossing te kiezen (het reservoir telkens een beetje bijvullen met speciale olie...).

Na de beurt gaan we met hooggespannen verwachtingen naar Semliki NP. Dat is een gek stukje Oeganda omdat het geografische in feite bij Kongo hoort. De hele westelijke grens van Oeganda met Kongo bestaat uit bergen en/of meren die in de riftvalley liggen, maar Semliki ligt aan de andere zijde van de bergen en is toch van Oeganda. Het gebied maakt onderdeel uit van de Congobekken en dat is prachtig te zien als we over de pas in de bergen rijden en opeens over een eindeloze zee van regenwoud kijken. Ook qua flora en fauna heeft dit gebied meer gemeen met Kongo dan met Oeganda. Er komen 35 vogelsoorten voor, die in Oeganda alleen in Semliki voorkomen. Maar om een lang verhaal kort te maken: In een bos zijn heel veel blaadjes en de bomen zijn immens hoog dus ..... van de 35 specialties zien we er maar 5....... En ook hier gooit het weer deels roet in het eten. We hadden 2 vogeldagen ingepland, maar de eerste ochtend valt in het water. De regen komt met bakken uit de hemel en op een paar minuten wandelen van de auto staan we helemaal te verzuipen. Maar ja, volgens Alex Pelleboer wordt de lucht telkens iets lichter en besluiten we telkens niet terug te lopen naar de auto. Op een gegeven moment is het motto: we zijn nu toch al doorweekt (hoewel we een regenjas aan hebben), dus nu heeft het geen zin meer om terug te gaan naar de auto. Uiteindelijk wordt het om half 10 droger en om 11 uur pas echt droog. Maar ja, in het regenwoud druppelt het nog uren na en het wandelpad is een modderige beek geworden, dus na afloop zien we er uit als een beest. Overigens begint de wandeling in een dorpje en huren we een oud mannetje van 60+ in om voor 1,5 euro de hele dag op de auto te passen. Terwijl we door het natte bos lopen horen we trouwens van heel dichtbij olifanten, dus we maken even vaart om ze de ruimte te geven, want olifanten te voet tegen komen hoeft niet zo nodig van ons. Andere dieren waar we veel respect voor hebben zijn de safari/soldaat/trekmieren. Zodra ze je voetstappen voelen, gaan ze direct in de aanvalsstand, klimmen op je schoenen, kruipen aan de binnenzijde van je broekspijpen omhoog tot ze een zacht velletje voelen. En dan gaan de kaken erin en weet jij niet hoe snel je moet proberen die mier om zeep te helpen en van je af te trekken, want zelfs dood blijven de kaken gesloten. Overigens hebben we het niet over mieren van een paar mm, maar van meer dan een cm. Kom je dus zo'n kolonne tegen dan is het een kwestie van een sprintje trekken (vogels of niet), flink stampen met je voeten en zo snel mogelijk alles checken op mieren anders dans je echt de horlepiep. Alex heeft een keer toch een enorme soldatenmier in een vinger hangen. Nadat de mier het loodje heeft gelegd, bloed Alex zijn vinger op twee plekken: dat waren dus de kaken van de mier! Ondanks dat het weer de tweede dag beter is, wil het vogelen niet echt lukken. De gids besluit een omweggetje te maken, maakt raakt na dik een uur het pad kwijt. Na wat doelloos ronddwalen dwars door de jungle geven wij uiteindelijk het advies om op onze schreden terug te keren. Maar jullie kunnen je voorstellen dat dit het humeur niet echt goed heeft gedaan en met name Alex sputtert de hele terugweg. Overigens is het elke keer weer opvallend hoe lastig het blijkbaar is aan een ander uit te leggen waar een vogel zit. Deze gids spant de kroon en krijgt het voor elkaar om pas de cruciale info te geven net voor het moment dat de vogel wegvliegt....... Gelukkig zien we wel veel apensoorten en vele soorten neushoornvogels en de vogelteller staat na Semliki op 389 soorten. Ondanks al het gemopper op het bosvogelen is dat toch meer dan we hadden gehoopt. Wij hadden een eindstand van 400 soorten in Oeganda+Rwanda op het oog, maar met nog 3 vogelplekken in Oeganda te gaan (Budongo, Murchinsons en Kidepo) moet dat toch wel gaan lukken.......

Na 3 weken door west Oeganda te hebben gehobbeld, maken we de oversteek naar het midden van het land. Dat gaat via een route van 50 km asfalt (heerlijk...) en een onverharde weg van 200 km. Hoewel alle wegen naar de grenzen met Rwanda en Congo geasfalteerd gaan worden, staat deze helaas niet op dat lijstje. Dat is dus een hele dag hobbelen en schudden. Onderweg vragen we een paar keer de weg omdat de kaart niet altijd in overeenstemming lijkt te zijn met de werkelijkheid. Zo blijken heel wat plaatsjes van naam veranderd en zijn er opeens nieuwe kruisingen. Maar gelukkig gaat alles goed en zijn we van 9 tot half 4 bezig met de 250 km, maar dan zijn we ook waar we willen zijn: bij de Royal Mile, hét beste bosvogelen van Afrika. Ja, we kunnen het toch niet op ons laten zitten en gaan nog een keertje in het bos vogelen vanwege de vele bijzondere vogeltjes. Vincent wordt onze gids en hij maakt een goede indruk. We staan 's ochtends vol verwachting op, Alex maakt de auto open, goh, wat staat ie scheef........ en ja hoor, lekke band. Pffff. We weten de krik te vinden, maar het is bij een zware 4WD altijd even zoeken waar de krik geplaatst moet worden. NIET onder het chassis, maar WEL ergens onder de as. Na enig zoeken en prutsen hebben we een geschikte plaats gevonden en na enig krachtpatsen krijgen we ook alle wielbouten los dus de klus kan beginnen. Maar ja, hierdoor wordt het geplande vroege vertrek om 7 uur, een vertrek om kwart over 8. Mmmm, dat zal de vogelscore geen goed doen. Na een half uurtje rijden parkeren we de auto en lopen de Royal Mile op Zoals te verwachten zijn de meeste vogels al weer stil, maar we zien wel een paar erg goede soorten en we overschrijden de .... jawel ......400 vogelsoorten op de Oeganda/Rwanda trip!!!!! Die middag gaan we naar een stadje in de buurt om de band te laten repareren. Dat kost zowaar 1,5 euro voor ruim 1 uur werk voor 2 man. Dat is nog eens een lekker uurloon waar Gaia Milieu Advies (de eenmanszaak van Alex) nog iets van kan leren. Nadat de band gerepareerd is, gaan we snel naar Murchinson NP. In het park schrikken we ons rot: voor het eerst deze vakantie is het hardstikke druk. In het park is maar 1 budget-accommodatie en daar lopen dus minstens 100 toeristen rond en staan er 25 tentjes op de camping. We vinden toch een plekkie en zetten de tent op. Pffff, we moeten even wennen aan de drukte. Murchinson NP is bekend voor het wildleven. Ook stroomt de Victoria Nijl hier in de Albert Nijl, die uiteindelijk de Nijl in Egypte gaat vormen. Bijna al het wildleven zit aan de andere kant van de Victoria Nijl dan waar de accomoaties liggen en dus moet je met een kleine autoferry over. De eerste vaart gaat om 7 uur 's ochtends dus wij staan op half 7 al bij de ferry omdat we het donkerbruine vermoeden hebben dat het wel eens erg druk zou kunnen zijn. Dat klopt, er gaan 8 auto's op de boot en om 7 uur staan er zo'n 25 te wachten. Wij waren er als 5e en hebben dus 'recht' op een plekje op de eerste boot. Daar denken de Oegandese chauffeurs van de andere auto's (Alex is de enige blanke bestuurder...) totaal anders over en proberen voor te dringen. Alex kan dus zijn rij-ervaring in zuideuropese landen gebruiken en gooit de auto tot stomme verbazing van de Oegandezen brutaal voor een andere auto die probeert voor te dringen terwijl Angeline strategisch de rijweg van een aantal andere auto’s blokkeert door pontificaal in de weg te gaan staan en zo bemachtigen we gewoon een plekkie op de eerste boot. We hebben namelijk geen idee hoe laat de tweede boot vertrekt, het is immers Afrika......... We zien in Murchinsons veel giraffen, buffels en bokkies en een paar olifanten. Met de vogels gaat het redelijk en we voegen een stuk of 15 toe aan de als maar groeiende lijst. Na 1,5 dag hebben we het wel gezien en gaan aan een spannende trip beginnen: de 300 km lange reis naar Kidepo NP, gelegen in het uiterste noordoosten van Oeganda. Tot 3 jaar geleden was het vanwege rebellen volledig ondenkbaar om over de weg naar dit park te gaan omdat je met 100% zekerheid overvallen werd door de rebellen. De enige mogelijkheid was een vliegtuigje huren om naar het park toe te vliegen. Maar er is sinds een jaar of 5 vrede in het noorden van Oeganda en inmiddels begint het leven in de regio weer redelijk op orde te komen. Dat is maar goed ook. In 15 jaar guerilla-oorlog zijn er tienduizenden mensen (veelal op afschuwelijke wijze) om het leven gebracht en in 2005 leefde nog maar 10 % van de bevolking op het platteland omdat iedereen naar de steden Gulu en Kitgum was gevlucht. Oorspronkelijk waren we niet van plan naar dit park te gaan, maar op onze eerste dag in Entebbe spraken we met een britse vrouw die een half jaar gewerkt had in Gulu. Zij vertelde dat er van onrust in het gebied geen sprake meer is en dat alle wegen prima toegankelijk zijn. Onder leiding van honderden NGO’s en UN-mensen wordt de streek nu weer opgebouwd. En jullie raden het al, omdat deze uithoek grenst aan de Sahelzone van Sudan en Kenia zitten hier veel bijzondere vogels. Vandaar dat wij ons reisschema wat hebben aangepast om toch deze hoek in te gaan. Maar dat betekent dus wel weer vele uren hobbelen en schudden in de auto. Als we vanaf Murchinson na 100 km in Gulu aankomen houden we het voor die dag voor gezien. We nemen een hotelletje en verwennen ons 's avonds met een heerlijke pizza. Overigens is het bij het binnengaan van een restaurant altijd de vraag wat je kunt eten. De kaart kan er heel indrukwekkend uitzien, maar de ervaring leert dat 3/4 van de menukaart 'finished' is. Ook moet je veel tijd inplannen, want zelfs het meest eenvoudige gerecht laat vaak meer dan een uur op zich wachten. Heb je dus even tijd het dagboek bij te werken, ouders te bellen enzo.

Gulu blijkt een ontzettend leuke stad vol bedrijvigheid en energieke mensen. De mensen zijn hier veel langer en slanker dan in het zuiden en westen van Oeganda en Alex raakt dus niet uitgekeken..... Wat Angeline opvalt is dat de vrouwen hier veel geëmancipeerder lijken. Ze fietsen hier en bij een pompstation worden we geholpen door een dame. Voor het tweede deel van de trip naar Kidepo gooien we bij de Shell beide dieseltanks van de auto vol (er gaat in totaal 160 liter diesel in de auto). We voelen ons bijna thuis want ook hier kan de jeugd blijkbaar niet meer hoofdrekenen want voor het berekenen van het wisselgeld gebruikt de pompbediende haar mobiele telefoon. Overigens moet ook hier Alex zijn bodemverontreinigingsogen dicht houden. Eén van de pompbedienden zit een bord rijsteprut met haar handen te eten, er komt een klant aan, ze gaat die auto voltanken en gaat daarna weer vrolijk verder met het oppeuzelen van de rijst. En dat allemaal zonder handschoenen of zonder haar handen te wassen......

De reis naar Kidepo verloopt voorspoedig, hoewel het begin erg modderig en glad was door de regen. Schumi Schouten weet de auto echter op de weg te houden en na een prachtige route arriveren we om 4 uur in het nationale park. Het voelt alleen erg vreemd om onderweg allerlei kapotgeschoten en lege gebouwen te zien staan als bewijs voor de burgeroorlog en wij rijden daar met onze directeursauto gewoon voorbij. De mensen onderweg zijn zoals overal supervriendelijk en de armzwaai-RSI begint ernstige vormen aan te nemen.

We blijven 3 dagen (4 nachten) in het park en hebben al het eten en drinken bij ons. Vanwege de afgelegen ligging is er behalve een flesje frisdrank geen eten te krijgen. Omdat je brood geen 4 dagen goed kunt houden in dit klimaat, hebben we lang houdbare melk, bloem en eieren bij ons om pannekoeken te bakken. Bovendien hebben we corn flakes bij ons voor het ontbijt op dag 3 en 4. In het park besluiten we luxe te doen en gaan in een huisje (met toilet/douche) voor 18 euro per nacht in plaats van te kamperen. Het duurt trouwens wel eventjes voordat er een huisje gevonden kan worden waar én de WC doorspoelt én het licht in de badkamer werkt én het licht in de slaapkamer werkt én de sleutel van de deur gevonden is. Ach, het is en blijft Afrika. Kidepo NP is met name bekend om zijn mooie landschappen, de afgelegen ligging (wat een echt safari-gevoel geeft) en de vogeltjes. Er komen hier 60 vogelsoorten voor die in geen enkel ander nationaal park voorkomen. Dat komt omdat het een stuk noordelijker ligt dan de andere parken en dus een stuk droger. Er heerst meer een Sahel-klimaat. Dat merk je ook aan de lucht: voor het eerst hebben we mooie blauwe luchten en uitzicht op de bergen omdat er weinig vocht in de lucht zit. Tot nu toe hadden we veel bewolking of van die felwitte luchten door de hoge luchtvochtigheid. Ook in dit park moet je verplicht met een gids op pad. Ditmaal niet alleen vanwege de olifanten of buffels, maar ook omdat het park grenst aan Soedan. Als je dus een verkeerd weggetje inrijdt, zit je opeens aan de andere kant van de grens. we weten te bedingen dat we 1,5 dag met gids en daarna 1,5 dag zonder gids op pad kunnen.  'Vogelgids' Bernhard blijkt echter weinig van vogels af te weten en vraagt bijna elke keer of wij weten welke vogel wij zien..... Maar ja, hij is de enige die iets verstand heeft van vogelen en dus zullen we het met hem moeten doen. We zien inderdaad veel leuke vogels, maar genieten eigenlijk nog het meeste van de prachtige landschappen. Bovendien lopen de huzaarapen, jackals, zebra's, buffels (!) en waterbokken rond de huisjes en dat geeft een echt safari-gevoel! Na een dag intensief vogelen zitten we wat te relaxen voor ons huisje als Alex door zijn verrekijker een stuk verderop 2 auto's al een poosje stil ziet staan met een lichtbruin groot beest ernaast. We kijken elkaar aan, springen in de auto en spoeden ons met Shumi snelheid naar de plek des heils. En ja hoor, daar staat een leeuw op een paar meter afstand van het weggetje. Gaaf!!!!! We genieten enorm en als de zon bijna onder is, horen we nog meer geritsel in het lange gras en blijkt er een hele groep leeuwen te zijn! Er loopt er eentje op 1 meter afstand van de auto langs en dat op minder dan 1 km van ons huisje....... Blij dat we een eigen badkamertje hebben en dat Angeline 's nachts niet een stukje hoeft te lopen....... De overige dagen zien we niet zo veel wild omdat de dieren vrij naar Kenia en Soedan kunnen lopen en ze daar op dit moment blijkbaar lekkerder gras hebben. Gelukkig is een mooie groep giraffen zo aardig om in Oeganda te blijven. De wegen in het park zijn soms erg belabberd en we moeten voor het eerst deze trip de 4WD inschakelen om niet in de modderprut vast te lopen!

Het enige minpunt van het park zijn de vliegen. In de open grasvlakten zijn ze in geen velden of wegen te bekennen, maar in de beboste delen moet je acuut alle ramen en deuren sluiten om niet opgegeten te worden. In het begin hadden we dat niet door en was het een kwestie van alles doodmeppen wat de auto was ingevlogen. Maar daar was geen beginnen aan en de auto begon op een vliegenkerkhof te lijken. Helaas zijn het tsetse-vliegen, die mogelijk de slaapziekte over kunnen brengen. De krengen bijten echt hard en het doet gewoon zeer. De rangers van het park zijn ‘s ochtends telkens keurig netjes op tijd en dus we gaan er maar van uit dat niet alle vliegen de slaapziekte bij zich dragen.....

We verlaten na 3 dagen tevreden het park met ............................ 474 (!!!!) vogelsoorten én leeuwen én huzaarapen op zak. Ondanks al het gemekker de afgelopen weken vanwege het moeizame bosvogelen vinden wij deze totaalscore tot nu toe zelf een ongelofelijke prestatie......

We pikken over 2 dagen Erik en Contstanze op en zullen de verrekijkers dan met name gaan gebruiken om het wild te spotten omdat we het hen niet kunnen aandoen om een kwartier lang naar een leeuwerik te kijken omdat we niet kunnen beslissen welke soort het is.....

Groetjes maar weer van ons!

A&A