Life In Limbe

Life in Limbe

Ik (Alex) zit op vrijdag dit verhaaltje in te typen op de veranda. Het is nog lekker koel, er waait al een briesje en om mij heen kwetteren de wevervogeltjes en de buren hebben muziek aan staan. Ik denk overigens dat het aan mijn oren ligt, maar het lijkt de hele ochtend al hetzelfde nummer. Overal hoor je dezelfde 'beat', onze oren zullen wel niet ingeregeld zijn op Afrikaanse deuntjes.... Is de vrijdag een vrije dag geworden? Nou nee, er is een reden dat ik 'thuis' zit. Van maandag- op dinsdagnacht was ik 'het haasje' en heb blijkbaar iets verkeerds gegeten. Althans, dat vonden mijn maag en darmen. Het blijft overigens een raadsel wat het geweest is, want Angeline en ik hebben die dag precies hetzelfde gegeten, maar Angeline heeft nergens last van gehad. Het herstel verloopt helaas zeer traag omdat ik helemaal geen eetlust heb. Drinken gaat redelijk en dat is maar goed ook, want bij 33 graden overdag en 30 's nachts droog je anders snel uit. Hopelijk kan ik maandag weer aan het werk. Als het maandag nog niet beter gaat, dan zullen we eens vragen of de dierenartsen op het project iets van anti-biotica hebben. Nee, naar het ziekenhuis ga ik  voorlopig niet. Hoewel je niet in een kookpot zult verdwijnen, hebben we inmiddels een paar verhalen gehoord over het ziekenhuis. Zowel totaal verkeerde diagnose (bij iemand bleken de pezen in de pols doorgesneden te zijn door een stuk glas en werd gezegd dat het na het verwijderen van de scherf uit de pols vanzelf weer over zou gaan) en een service van 'jan lik me vestje'. Een paar maanden geleden is een Deense vrijwilligster te grazen genomen door een gorilla, waarbij één van haar vingers is gebroken. Na een hele dag wachten, vragen, wachten, vragen etc was er aan het einde van de middag uiteindelijk een mogelijkheid om een röntgenfoto te nemen van de hand. Maar ja, er was op dat moment geen enkele dokter meer in het ziekenhuis, dus na een hele dag wachten nog geen foto. Toen daar door de 'verwende westerlingen' iets van gezegd werd, werden ze in het ziekenhuis boos dat ze commentaar durfden te geven op hun serviceniveau.....

Behalve ziek zijn en werken op maandag t/m vrijdag is er uiteraard ook tijd voor ontspanning. Van de 2 weekenddagen gaan we vaak 1 dag boodschappen doen op de markt en internetten en de andere dag gaan we leuke dingen in de omgeving doen. Zo zijn we afgelopen zondag naar een kratermeer gelopen. We zijn met 4 andere westerlingen en een dierverzorger gegaan. Eerst een half uurtje met een gare taxi in de richting van Nigeria en onderweg 2 gidsen opgehaald. Mannen, en zeker de taxichauffeurs, zijn echte macho's en dus rijden ze met totaal verroeste en compleet uitgekleedde auto's gewoon 120 km over kronkelige wegen en knallen met 80 km/u door dorpjes. Bovenop de heuvel zetten ze de motor uit (we nemen aan dat ze het stuurslot eruit hebben gesloopt.......) en rijden 'gratis' naar beneden om de motor halverwege de volgende helling weer aan te zetten en vol gas de heuvel op te knallen. En dat allemaal in taxi's die als volgt te omschrijven zijn:

• merk: Toyota, model Carina of Corolla, bouwjaar ergens eind jaren '80
• geen van de meters op het dashboard werkt
• de banden zijn spekglad
• de voorruit en de zijspiegels lijken soms wel een sterrenhemel
• de auto's schudden enorm omdat ze niet van uitlijnen hebben gehoord en soms rijden ze gewoon door met een lekke band
•  het eerste roetfilter moet nog verkocht worden in Kameroen
• soms ontbreken de binnenpanelen en kun je mooi alle mechaniek in de deuren, het dak en de achterbak zien.......
• de vering is zo slecht, dat een volgeladen taxi net zo laag als een formule 1 auto op de weg ligt. Als de taxi is volgeladen met 6 passagiers kunnen ze de verkeersdrempels niet altijd recht over rijden, maar moeten ze schuin genomen worden.

fijn, toch zijn we na een half uurtje 'veilig' aangekomen om aan de wandeling naar het kratermeer te beginnen. Even kort uitleggen waarom hier een kratermeer is. Limbe zelf ligt aan de voet van Mount Cameroon, met 4095 meter de hoogste berg van West-Afrika. Mt. Cameroon is een actieve vulkaan en in 1999 is een lavastroom op een haar na helemaal tot aan zee gekomen. Er zijn ook allemaal zijkraters en naar eentje zijn we gelopen. Geen moeilijke, maar wel een leuke wandeling. Na 2 uur lopen (gedeeltelijk over het strand en gedeeltelijk "inland" door bos en glibberend over spekgladde rotsen) kwamen we aan bij een oude vuurtoren. Of wat daar van over is, want alles wat (her-)gebruikt kan worden is inmiddels gejat. Een kwartiertje verder en 210 treden omhoog lag plotseling het kratermeer voor onze neus.  Een fors meer met een doorsnede van 200 à 300 meter, omgeven door redelijk natuurlijk regenwoud. En verhip, we zagen met de verrekijker aan de andere kant van het meer nog apen ook: Mona-meerkatten. De gids herkende de apen direct op geluid. Maar ja, hij was vroeger jager en ving iedere nacht wel 15 apen. Tsja, dan herken je het geluid wel. Hij leende 's nachts het geweer van de enige politie-agent in het dorp om de apen uit de boom te schieten. Inmiddels verdient hij zijn geld met gidsen (zegt 'ie.....) en zorgt hij voor de aanvoer van blad als eten voor de gorilla's en chimpansees op het project. Op de terugweg kregen we een enorme plensbui op ons dak en was iedereen doorweekt. Hoewel het kratermeer slechts 20 km van Limbe af ligt, is het klimaat daar totaal anders dan in Limbe. Nabij het kratermeer valt 10 meter regen per jaar en daarmee is het de op een na natste plek op aarde. Tsja, dan kan er natuurlijk geen dag voorbij gaan zonder plensbui......

Een weekend eerder zijn we naar het strand gegaan. Hoewel Limbe zelf aan de kust ligt en een zanstrand heeft, kun je er niet zwemmen. De stroming is te verradelijk en de zee wordt snel erruuuug diep. 12 km ten noorden van Limbe (bij mile acht) is wel een zwemstrand. Locals kom je daar (helaas) niet tegen omdat je entree moet betalen. Bovendien zijn de maaltijden in het restaurant zo duur (10 euro), dat een local dan de rest van de maand op een houtje moet bijten. Kortom, een middagje lekker decadent gedaan, hoewel het niet helemaal lekker voelt om met z'n tweetjes 1/4 van het lokale maandsalaris uit te geven aan wat drankjes en lunch....

Zoals gezegd doen we op zaterdag vaak de boodschappen. In het stadje Limbe (20.000 inwoners verspreid over een groot gebied) zijn 2 markten en rond die markten zijn ook de meeste winkeltjes. Een grote winkel of supermarkt kennen ze hier niet, het zijn allemaal kleine rommelwinkeltjes of stalletjes/kraampjes. Op de bijgevoegde foto zie je Noortje (één van de huisgenotes) in een 'supermarkt'. Er zijn 2 plaatsen erg belangrijk voor 'white men': de Fakoship en de Total-shop. Daar hebben ze een aantal westerse producten waar we erg verzot op zijn, zoals echte chocopasta (de lokale variant is niet te vreten), pindakaas, jam, limonade-siroop, zoute stokjes en dropstaafjes. Er zijn zelfs Pringles te krijgen, maar die zijn asociaal duur (3,5 euri), dus als echte Hollanders laten we die toch liggen. Op de markten scharrelen we de groente (komkommer, aubergine, courgette, boontjes) en fruit (appels, sinaasappels, ananas, papaja en zelfs watermeloen) bij elkaar. We hebben de policy om bij zoveel mogelijk verschillende stalletjes iets te kopen. De prijzen zijn verrassend genoeg fixed en afdingen heeft geen zin. Dat hadden we in Afrika niet gedacht!! Wij de eerste dag overal de prijzen vragen en proberen af te dingen en het viel ons al op dat de prijzen overal hetzelfde waren en dat ze vreemd stonden te kijken dat wij alles goedkoper wilde hebben......... Na het shoppen houden we één van de fameuze gele Toyota-taxis aan en roepen de buurt waar we wonen. Voor 30 cent pp worden we dan bepakt en bezakt op 300 meter van de deur gedropt. Want die laatste 300 meter is te slecht voor een gewone taxi.

Zoals je merkt hebben we het hier nog steeds naar ons zin. Met name door de gesprekken met verzorgers en Simone/Sofie begrijpen we overigens ook steeds meer waarom dit land voorlopig weinig verder zal komen: bij de overheid zit werkelijk overal corruptie, enkele voorbeelden:

•  als je een baantje wilt bij de overheid moet je wel eerst geld schuiven voordat er überhaupt over een mogelijke baan gesproken kan worden. Noem het maar een gevulde sollicitatiebrief. We komen er niet goed achter hoeveel je dan moet schuiven.... Ik zie de oogjes van mijn ex-teamleiders bij de provincie en gemeente al gaan glimmen :-)
•  als je dan bent aangenomen bij de overheid, moet je je diploma's, geboortebewijs e.d. overleggen en die moeten uiteraard worden gecontroleerd. Maar daar gaat over het algemeen 1 tot 1,5 jaar overheen. Al die tijd werk je al wel, maar je krijgt je salaris nog niet overgemaakt. Pas als je (wederom) wat geld toeschuift, wordt in de stapel naar jouw documenten gezocht en verwerkt.....
• als iemand van een ministerie tijdens zijn werk overlijdt, dan draagt iedereen van dat ministerie bij aan de kosten voor de begrafenis en het pensioen voor de nabestaanden. Op zich een goed systeem. Echter, wie verzamelt dat geld en wie garandeert de betalenden dat het geld zonder 'afromen' bij de nabsestaanden terecht komt? Laat me raden.......
• als je naar het kratermeer wilt, kom je onderweg een controlepost tegen. De chauffeur betaalt daar 200 CFA 'tol'. Totdat er op de bewuste zondag dat wij er langsreden een dame stond die 500 CFA vraagt. Tsja, voor je wielen ligt een spijkermat (en die was van degelijke kwaliteit), de militair naast haar heeft een geweer (jijzelf niet), dus de chauffeur betaalt na veel gevloek en getier maar gewoon de corruptie-toeslag. Op het bonnetje dat je krijgt, staat toch echt 200 CFA. Ach, de mevrouw zal wel een nieuwe jurk nodig hebben of zo en de militair een paar nieuwe kogels.

Afijn, genoeg over de overheid hier. Laten ze het maar niet lezen, dan belanden we alsnog in de kookpot...... De volgende keer komen de apenfratsen weer aan bod, want daarvoor zijn we tenslotte hier!!!!!

Oh ja, de foto's die bij dit verhaaltje horen staan in de map Kameroen, rondom Limbe!

Groetjes en liefs van Angeline