Links, west, noord, rechts, zuid, oost

Links, west, noord, rechts, zuid, oost

Eerst nog even iets over de vorige weblog. Jojanneke vroeg zich terecht af waarom de verkopers van het fruit e.d. langs de weg allemaal een blauwe jas aan hebben. Aan de hand van de blauwe jas zijn ze herkenbaar als verkopers. De blauwe jas is echter niet het meest belangrijke, dat is namelijk het nummer achterop de jas. De blauwjassen verkopen met name etenswaar aan buspassagiers. En tsja. de bus gaat op een gegeven moment gewoon weer rijden en als jij als buspassagier bijvoorbeeld je wisselgeld nog niet terug hebt of je ziet iemand wegrennen met je geld en je hebt je kippetje nog niet  ontvangen, dan kun je aan het rugnummer van de verkoper achterhalen wie de dief geweest is. Alle verkopers staan namelijk geregistreerd op een lijst.

Na een paar dagen ten oosten van Kampala te hebben doorgebracht (zie vorige weblog) en te hebben genoten van de blauwjassen, hebben we Kampala geslecht en hebben een paar dagen ten westen van de stad doorgebracht. Als we 2 jaar geleden van het oosten naar het westen van de stad hadden gewild, was dat niet makkelijk geweest. We hadden dan middendoor het centrum van Kampala gemoeten en geloof ons dat is Parijs, Londen en New York bij elkaar, maar dan zonder straatnaamborden, richtingsborden, verkeersregels en Afrikaanse chauffeurs. En van op je rijbaan blijven hebben ze in de meeste steden niet gehoord, om nog maar te zwijgen van het slingergedrag van de vele motorfietsen, de taxibusjes en de lokale motortaxi´s. Maar gelukkig voor ons is in 2009 zowaar een rondweg aangelegd met zelfs richtingsborden bij elke rotonde en op ons gemakje rijden we in 20 minuten van de oostkant naar de westkant van de stad. Geweldig, wat een vooruitgang!!

Niet zo ver ten westen van Kampala hebben we 2 dagen in Mpanga Forest gestaan. Een heerlijke plek om te kamperen en in het bos te wandelen. Maar helaas kreeg Alex wederom een heel erg (Kameroenees) deja vu gevoel. In een bos staan namelijk allemaal bomen en de bomen in de tropen zijn èn heel hoog èn ze hebben ook nog het hele jaar door blaadjes. Dat betekent dus dat al die 300 vogelsoorten die in dit bos voor zouden moeten komen heel veel mogelijkheden hebben om zich schuil te houden. En dat doen ze dan dus ook. Want na 3 bezoekjes aan het bos staat de vogelteller op welgeteld 6 soorten, waaronder 2 neushoornvogels die simpelweg te groot zijn om zich te verstoppen!!!! Mmmm, dat moet een absoluut laagterecord zijn voor ons... Maar een groep Amerikanen zien tijdens hun wandeling ook geen fluit, dus het ligt niet helemaal aan ons. We besluiten dus de laatste ochtend ons op open gebied te richten en gaan samen met een vogelgids in het nabijgelegen Mabamba Swamp op zoek naar één van de meest vreemde vogels ter wereld: de Shoebill oftewel de Schoenbekooievaar. Die is vrij zeldzaam en leeft in moerasgebieden rondom het Victoria-meer. We gaan dus in een kano, die door de gids is geregeld, op pad door smalle kanaaltjes in de papyrus-swamp. Na een half uurtje peddelen begint een lokale visser, die toevallig voor ons uit peddelt, te gebaren. En ja hoor, niet zo veel verder staat een shoebill wat om zich heen te kijken. Dat is nou wat je noemt een kodakmoment. Het zit ons behoorlijk mee, want niet iedereen die op zoek gaat, krijgt ´m ook daadwerkelijk te zien. Helaas voor ons, moet de lokale visser na 10 minuten weer verder en vliegt de shoebill op. Maar ja, ook dat levert natuurlijk wel een leuk plaatje op. Uiteraard houden wij onze ogen ook open voor andere moeras- en watervogels en daarmee overschrijdt onze vogelteller gelukkig de 100. Sommige andere vogelaars zien (met behulp van een ingehuurde gids......) meer dan 120 vogelsoorten op hun eerste dag in Oeganda en wij doen daar dus een week over..... Na de geslaagde toer zetten we de gids thuis af en hobbelen we over een kleine, onverharde weg terug naar de hoofdweg. Langs de weg lopen best wel veel mensen. Soms met grote bossen brandhout of landbouwproducten op hun hoofd, maar soms ook hordes kinderen op weg van of naar school. Als zij zien dat er een blanke in de auto zit, wordt er fanatiek gezwaaid en roepen ze Mzungo. Dat is hetzelfde als 'white men' in Kameroen. We moeten oppassen geen RSI te krijgen van het terugzwaaien. De kinderen zorgen overigens soms wel voor leuke plaatjes.

We hobbelen verder naar het westen, steken de evenaar over en zijn weer op het zuidelijk halfrond. Er staan allerlei kraampjes rond het 'evenaar-bord' maar we besluiten niet te stoppen voor een foto omdat we even geen zin hebben in 10+ mensen rond de auto. We waren van plan naar Lake Mburo National Park te gaan, maar laten dit links liggen en gaan een paar dagen eerder dan voorzien Rwanda in. De reden voor het niet bezoeken is dat we het park in het grijze verleden al bezocht hebben en niet erg onder de indruk waren. Bovendien zijn de nationale parken in heel Oost-Afrika debiel duur geworden en is het dus een beetje selecteren welk park we wel en niet gaan bezoeken. Voor een parkbezoek betaal je gemiddeld 30 USD pppd en eenmalig 50 USD voor de auto. Dan moet je dus de camping (8 USD pppn) bij optellen. Met dat soort prijzen ga je dus iedere dag een park bezoeken....... Overigens waren de genoemde prijzen geldig tot 1 juli 2010 en we durven nauwelijks op de website te kijken wat de prijzen nu zijn. We vrezen dat het weer flink verhoogd zal zijn.....

Afijn, na een nachtje in Masaka en in Mbarara te hebben geslapen (waarbij onze Bradt Travel Guide van Oeganda onmisbaar is om je weg te vinden in de stad en een leuke camping/guesthouse te vinden!) kwam het moment dat we richting de Rwandese grens gingen. Omdat we in Rwanda naar een nationaal park aan de oostgrens willen, nemen we een kleine grensovergang aan de noordoostzijde van Rwanda. Op de weg erheen blijkt dat niet alle Oegandezen gewend zijn aan blanken. Sowieso komen we op het stuk van Mbarara naar de grens bijna geen auto tegen en alle kinderen rennen de huizen uit om twee blanken in een auto langs te zien rijden. Met wat geluk, goed kaartlezen en prima richtingsgevoelvinden we de weg naar de grens. Een paar kilometer voor de grens stoppen we nog even langs de weg om alle papieren bij elkaar te zoeken. Met name voor de auto hebben we nogal wat documenten bij ons omdat je in feite tijdelijk een auto invoert in Rwanda. We kiezen een plekje uit waar we geen mensen zien. Maar dat is maar van korte duur. Binnen 3 minuten staan er 30 kinderen nieuwsgierig rond de auto om te kijken wat voor geheime dingen er nu weer in de auto plaatsvinden. Als Alex uitstapt om ze te groeten en te fotograferen stuiven ze eerst allemaal gillend weg, maar binnen no time is het ijs gebroken en willen ze graag op de foto. Als we bij de grens aankomen is de sfeer erg ontspannen. Aan de Oegandese kant is alles in 15 minuten geregeld. We besluiten bij de grens al wat geld te wisselen omdat er in heel Rwanda geen enkele geldautomaat is waar je als westerling geld uit kan toveren. Het geld wisselen gebeurt overigens gewoon op straat met iemand die ons aanspreekt of we willen wisselen. De kerel ziet er betrouwbaar uit met een officieel hesje met nummer erop. Dit systeem met hesjes wordt overigens overal gehanteerd, waar je vanuit de auto dingen koopt. Stel dat jij het geld voor de banaantjes geeft, maar de verkoper rent vervolgens hard weg met je geld én de bananen, dan weet je door het rugnummer wie het geweest is. De uitgifte van die rugnummers is een officieel geregeld gebeuren, dus in theorie zou je dus bij bovenstaande situatie een klacht kunnen indienen om je geld weer terug te krijgen, maar of dit ook daadwerkelijk werkt..... Weer terug naar de geldwisselaar, die loopt met allerlei stapels valuta op zak en na wat gereken komen we tot een deal. Hij geeft keurig netjes eerst het Rwandese geld aan ons zodat wij het kunnen tellen. Daarna geven we hem pas de euro's en wat Oegandese shillingen. Daarna rijden we de brug over de grensrivier tussen beide landen over. Tsja, moeten we hier nu links (zoals in Oeganda) of rechts (zoals in Rwanda) rijden???? Gelukkig zijn er geen andere auto's en naderen we een slagboom. Bienvenue a Rwanda. Ja, dat is waar ook, in Rwanda spreken ze Frans. We kunnen al snel doorrijden naar het immigratiebureau en ook daar moeten we het meeste in het Frans uitleggen. Het visum voor ons is snel geregeld omdat we al een visumaanvraag op internet hebben geregeld (dankzij een ex-collega van Angeline die in Rwanda woont en werkt). Voor de auto duurt het allemaal wat langer. Tijdens het wachten worden we ongelofelijk lang en indringend aangestaard door alles en iedereen. Blijkbaar nemen blanken bijna nooit deze grensovergang en iedereen vindt het ook erg vreemd dat we geen zwarte chauffeur hebben. Met name de vrouwen beginnen opeens te giechelen en ze kijken erg vaak in de richting van Angeline. Na een tijdje beginnen ze ook aan haar t-shirt te plukken. Wat is er mis? Totdat één van hen de stoute schoenen aantrekt en zegt dat Angeline slecht gekleed is. Wat blijkt? Angeline heeft die morgen haar t-shirt binnenstebuiten aangetrokken!!! Tsja, en dat terwijl de mensen hier er altijd picco bello uit proberen te zien. Na 1,5 uur wachten komt het verlossende papiertje voor de auto en rijden we Rwanda in:

• en dat met een binnenstebuiten gedragen hemdje!!!!
• en dat aan de rechterkant van de weg
• en dat in een auto met het stuur aan de rechtkant...
• en dat op een weg vol met lopende mensen

Van Alex wordt als chauffeur dus wel een flink aanpassingsvermogen gevraagd, maar de eerste kilometers gaan goed.

Oh ja, wat we hier fantastisch vinden is het weer. Hoewel Oeganda op de evenaar ligt, is het niet snikheet. De reden? Een groot deel van het land ligt op een hoogvlakte (circa 1100 meter hoog) en daardoor is het overdag wel warm, maar niet snikheet. 's Nachts koelt het af van 26 à 28 graden naar 15 à 17 graden. Heeeerrrrrllllijk en veel beter dan bijv. in die broeikas van Kameroen (of in Nederland....)!

Hoe het ons in Rwanda vergaat lezen jullie over een paar dagen!

Liefs van A&A