Yello, welcome in Uganda

Yello, welcome in Uganda

Na een vlucht(je) van 4 uur komen we om 19'00 lokale tijd aan in Entebbe (Oeganda). We vragen bij de douane om een 'multiple entry visa' omdat we immers ook naar Rwanda willen reizen en daarna weer terug naar Oeganda. Helaas, die vlieger gaat niet op. We moeten 50 USD pp betalen voor een visum, dat helaas verloopt op het moment dat we Rwanda in rijden. Als we Rwanda weer verlaten en weer terug Oeganda ingaan, moeten we dus opnieuw 50 USD pp betalen. Helaas pindakaas.

We hadden van te voren een guesthouse in Entebbe gereserveerd en we worden heel luxe opgehaald van de luchthaven. Als we in de guesthouse aankomen blijkt dat de keuken net dicht is. Dat wordt dus een avondje leven op een zakje pinda's en rozijnen die we nog bij ons hadden..... Gelukkig kunnen we wel drinken in de bar halen. We zijn verbaasd over het aantal mensen in de guesthouse. Alle kamers zijn bezet en er staat een overland-truck, er lopen dus meer dan 30 toeristen rond. Wij halen overigens de gemiddelde leeftijd wel flink omhoog: wij schatten de meesten anderen rond de 20 jaar voelen ons wederom een beetje opa en oma.... We worden aangesproken door een Engelse van 28 jaar, die een paar maanden sociologisch onderzoek heeft gedaan in Gulu, een plaatsje in het noorden van Oeganda. Zelfs zij voelde zich al 'oud' tussen al die jonkies en toen ze ons zag dacht ze: hè hè, eindelijk eens mensen om lekker mee te kletsen. Overigens waren de jonkies wel rustig en konden we om een uurtje of 9 onder de wol.  Hoewel, wol........Het is in Oeganda een stuk vochtiger en warmer dan in Zuid-Afrika dus dat is even wennen.

Na een lekker ontbijtje trekken we er op uit. Eerst op zoek naar een bank om Oegandese shillings te bemachtigen. Het vinden van een bank met ATM (geldautomaat) is een peulenschil en we halen 500.000 shilling uit de ATM. Helaas dus geen miljonair omdat 500000 het maximaal op te nemen bedrag is. Vervolgens hobbelen we naar een lokale supermarkt en daar schrikken we nogal van de prijzen: vergelijkbaar met Nederland terwijl de echt westerse dingen nog een stuk duurden zijn!! Mmmm, dat hadden we anders ingeschat, dat worden dus weinig chips, koekjes en frisdrank de komende maanden. De volgende taak is het kopen van een SIM-kaart, zodat we goedkoop mobiel naar Nederland kunnen bellen. In de meeste Afrikaanse landen is MTN, een Zuid-Afrikaans bedrijf, marktleider en dat is hier niet anders. We kopen voor 1 euro een SIM-kaart en nemen voor 3,6 euro (10000 shilling) beltegoed. De SIM-kaart wordt door de verkoper in de telefoon gedaan en 1 minuut later kunnen we al bellen. Tsjonge, dat was simpel. We krijgen tig SMS-jes van MTN met allerlei tips voor bellen, instellingen e.d. Allemaal beginnen ze met Yello, Welcome in Uganda. Jullie zullen begrijpen, de bedrijfskleur van MTN is felgeel. Ze zijn ook sponsor van het WK Voetbal, dus jullie zullen MTN inmiddels ook wel kennen. We bellen 's middags gelijk naar de vader van Alex omdat z'n moeder in het ziekenhuis ligt. Alles is gelukkig OK en als je het telefoongesprek beëindigd krijg je gelijk een SMS-je van MTN hoeveel je gebeld hebt en hoeveel beltegoed je nog hebt. Dat noemen we nog eens service!! Nou, 10 minuten bellen was maar 1 euro, dus dat viel reuze mee.

's Middags gaan we naar de botanische tuinen om te vogelen en dat levert direct 35 soorten op. Dat gaat gelukkig heel wat beter dan in Kameroen. De volgende ochtend wordt het spannend: de huurauto wordt afgeleverd. Zal het een acceptabele auto zijn of wordt het een afgeragde 4-wheeldrive? Op het afgesproken tijdstip komt er een mooie, grote Toyota Landcruiser het terrein op gereden. We kijken elkaar aan. Op de website van Alpha Car Rentals staan toch echt foto's van veel oudere modellen Landcruiser. Maar de man die uitstapt stelt zich voor als Eddie van Alpha Car Rentqals en vraagt of ik Alex ben. Ja dat ben ik. Nou, dit is je huurauto voor de komende 9,5 week. Poef, wat een luxe en groot ding zeg, echt een PC Hooft tractor..... De auto is behoorlijk nieuw en zit vol elektronische snufjes, tot en met het automatisch in en uit schuiven van de antenne. Ook hebben we de luxe van airco, automaat, grote dieselmotor en bovendien is de auto enorm groot! Over al die electronische snufjes hebben we overigens gemengde gevoelens: het is erg handig om te hebben, maar het kan immers allemaal kapot. En zeker als dat in een uithoek van Oeganda gebeurt, kunnen ze dat daar niet maken. Maar we zijn uiteraard heel blij, zeker met de 4 nieuwe banden die er onder zitten. Want wat banden betreft is het motto in Oeganda: bold is beautifull....... 

Eddie rijdt ons naar het kantoor van de autoverhuurder in het 35 km verderop gelegen Kampala (de hoofdstad van Oeganda), want er moeten nogal wat dingen geregeld worden omdat we met de auto naar Rwanda en Kenia willen. Extra verzekeringen, eigenaarspapieren, een soort groene kaart etc. etc. Alle formaliteiten nemen uiteindelijk 2 uur in beslag. We vragen Eddie vervolgens om ons naar een shopping mall in het oosten van Kampala te rijden. We kunnen dan bij een grote supermarkt inslaan en hij heeft ons tegelijkertijd door het centrum van Kampala geloodsd. Want dat laatste is echt nodig. Het verkeer is een chaos en staat in het centrum 24 uur per dag vast. Straatnaamborden en richtingborden ontbreken en dus is het bijna  onmogelijk om je weg te vinden. We hadden wel een chaos verwacht, maar dit was (chaos)². We zijn 17,5 jaar geleden al eens in Oeganda geweest en we kunnen bijna niet geloven wat er sindsdien is gebeurd. Destijds waren er alleen taxibusjes en een paar oude, gammels vrachtwagens en waren er geen personenauto's op de weg. Nu is echt een uienpan geworden en het hele wegenstelsel is totaal niet geschikt voor zoveel auto's. Nadat we getankt hebben (let wel de auto heeft twee tanks van ieder 80 liter!!!) zwaaien we Eddie uit en kruipt Alex achter het stuur. Gelukkig wordt die niet zo snel zenuwachtig achter het stuur (maar misschien komt het wel omdat ie niet zo veel ziet....) en we rijden in een rustig tempo naar het oosten in de richting van het stadje Jinja. Hoewel we maar 50 km hoeven te rijden, doen we daar 1,5 uur over. Nee, we rijden niet vooraan in de file, maar er is zo ontzettend veel vrachtverkeer op deze verkeersader van Kampala naar Naïrobi dat iedereen met een snelheid van 40 à 50 km per uur voorthobbelt. De vrachtwagens zijn oud, zwaar beladen en hebben overduidelijk géén roetfilter. De weg is een gewone 2-baans weg en inhalen is geen optie. Ook de locals schikken zich in het lot dat ze niet op kunnen schieten. Alle woeste verhalen over de rijstijl van de Oegandezen lijken op dit moment nogal overdreven. We zullen zien hoe dat de komende dagen gaat.

We missen overigens wel in eerste instantie de zijweg naar onze bestemming, een klein guesthouse met de vreemde naam Little Kingston, vlak bij Mbara Forest. We moeten in een klein dorpje afslaan, waar het krioelt van de verkopers die op alle auto's en busjes afrennen om kip, bananen, frisdrank e.d. te verkopen. Soms staan er wel 30 of 40 rondom 1 busje. Tsja, middenin dat gekrioel stond een klein bordje bij de afslag naar de accommodatie. Bordje gemist, maar gelukkig hadden we dat na een paar kilometer al door en zijn dus maar omgekeerd voor een tweede poging. En ja hoor, nu zien we het bordje wel staan. Voor 15 euro hebben we een kleine kamer met (koude) douche en we besluiten hier 2 nachten te blijven. Omdat de maaltijden maar 1,5 à 2 euro per stuk kosten, gaan we niet de moeite te nemen om zelf te gaan koken en doen het op de luxe manier. Waar zijn die tijden gebleven dat we steevast elke dag kampeerden en ons eigen eten kookte?

Oh ja, de Belgische eigenaar van de accomodatie wijst ons op één nadeel van die grote Landcruiser. Het is verdomd moeilijk om een goede prijs te krijgen bij groente- en fruitstalletjes langs de weg. Zodra je met zo'n grote bak aan komt rijden, dan verdubbelt direct de prijs van het fruit. De tip is om de auto vóórdat de markt echt begint al aan de kant te zetten en lopend de kraampjes af te gaan. Ze weten dan immers niet dat we zulke rijkaards zijn dat we een grote 4WD kunnen huren. We zijn benieuwd of die tip gaat werken.

In Mabira worden we trouwens sterk herinnerd aan het vogelen in Kameroen. Er zouden heeeeelllll veeeeeeellllll vogels in het bos moeten zitten, maar wij kunnen ze niet vinden. De tweede ochtend zien we de eerste 2,5 uur geen enkele vogel, totdat er gelukkig één mixed flock langskomt, waaruit we 6 soorten weten te determineren. Omdat het hier geen broedtijd is voor de vogeltjes, zingen ze niet en trekken ze veelal in gemengde groepen door het bos. Lange tijd zie of hoor je dan geen vogeltje, totdat je zo'n groep(je) vogels met daarin 5 à 10 soorten tegen kan komen. Dan is het opeens stress omdat Angeline en ik uiteraard zelden naar dezelfde vogel aan het kijken zijn....... Afijn, ondanks de 'bos-frustatie' hebben we toch al 70 soorten gezien. Overigen was het bos best mooi met enkele enorme vijgenbomen. Bovendien hebben we inmiddels 4 apensoorten gezien in Oeganda: de groene meerkat,  de 'red-tailed monkey', de 'grey-cheeked mangabey en de zwarte colobus. Van de laatste 2 soorten is het helaas niet gelukt om en foto te maken.

We zijn wel aan het overwegen onze reisplanning aan passen en minder bos en meer open gebieden te gaan bezoeken. Die laatste bevallen ons veel beter...

We hebben geen idee wanneer de volgende update gaat komen. We gaan nu in westelijke richting rijden (eerst terug naar Kampala om inkopen te doen en dan richting Rwanda) en we hebben werkelijk geen idee of we daar nog ergens kunnen internetten of niet......

Groetjes van A&A