Maya's en brullers!

Na de vier dagen samen met Constance en Erik in Shipstern gaan we nu ieder een paar dagen onze eigen weg. Wij verkassen naar de Backpackers Paradise in Sarteneja. Daar huren we 2 fietsen om het project Wildtracks te bezoeken. Dit project wordt geleid door een Amerikaans echtpaar dat in Sarteneja een groot stuk land heeft aan de lagune. Sinds meer dan 20 jaar vangen zij gewonde manatees (zeekoeien) op, verplegen ze en laten ze weer vrij als ze gezond zijn. In het hele Caraïbische gebied raken veel manatees gewond door de schroeven van motorbootjes. Alleen al in Belize water komen er jaarlijks zo’n 10 dieren binnen bij Wildtracks. Dat lijkt niet zo veel, maar als je bedenkt dat er zo’n 800 manatees in dat gebied leven en dat lang niet elke gewonde manatee gevonden wordt en in Wildtracks beland, is het best wel een hoog percentage.

Naast de manatees vangt wildtracks ook andere inheemse zoogdieren op. Succesproject is de opvang van de twee apensoorten die in Belize voorkomen: de brulaap en de slingeraap. Met name met het terugzetten van brulapen in het wild heeft Wildtracks hele goede resultaten. Wie hier meer over wil weten, moet maar een gil geven, dan sturen we meer info op.

De volgende dag nemen we vanuit Shipstern de bus terug in de richting van de bewoonde wereld. De bustijden zijn een beetje vreemd: er vertrekken 4 bussen per dag en wel om half 4, half 5, half 6 en half 7 ’s ochtends. We zijn lui en nemen de bus van half 7. Maar…. dat moeten we wel om 6 uur langs de kant van de weg staan, want de bussen vertrekken hier regelmatig te vroeg!!! Ook deze keer, want om kwart over 6 zitten we al in de bus. De trip via Orange Walk doen we deze keer dus overdag en dat is toch wel veel leuker dan ’s nachts. Onderweg rijden we door mennonietenland en diverse mennonieten stappen in de bus. Grappig gezicht om 4 toeristen (er zit nog een Canadees stel in de bus), mennonieten en (gekleurde) locals door elkaar te zien zitten. Het lijkt erop dat de Belizianen (geen idee hoe de inwoners van Belize eigenlijk heten…) heel tolerant zijn tegen de mennonieten en dat groepen elkaar in hun waarde laten. Na Orange Walk is weer asfalt onder de wielen en dat voelt als luxe aan. We laten ons afzetten bij de zijweg naar Crooked Tree. Van daar vandaan is het nog maar 7 km naar het dorp, alleen …. er rijden bijna geen bussen die richting op. Een dame die tegelijkertijd met ons is uitgestapt legt uit dat iedereen die naar Crooked Tree gaat lifters meeneemt omdat ze weten dat er slechts 1 of 2 bussen per dag langs komen. En zo gebeurt het inderdaad ook. Er komt een pick-up truck langs, die stopt, we gooien onze bagage in de laadbak en zitten samen met de lokale mevrouw op de achterbank. Zo gaat dat hier in Belize: vriendelijk en behulpzaam!

Crooked Tree is een klein dorp aan de rand van een lagune, waar heel veel vogels kunnen zitten. Helaas is het waterniveau in de lagune nog te hoog (dat zakt pas in de loop van het droge seizoen) en zijn er nog geen steltlopers, ooievaars enzo. Maar in en rond het dorp is voldoende te vogelen en we lopen ondanks het warme weer heel wat kilometers in het rond. We besluiten ook een boottoer op de lagune te boeken. Gelukkig is er nog een Amerikaanse toerist die de toer wil doen en kunnen we de hoge kosten (100 USD per boot) een beetje delen. De gids/schipper is er weer eentje om jaloers op te worden: hij ziet zonder verrekijker meer dan wij en de Texaan bij elkaar. Veel bijzondere vogels zien we niet, maar uiteindelijk zijn we redelijk (Alex) tot heel (Angeline) tevreden met het tochtje. Met name de optrekkende mist en de rust op het water zijn bijzonder en de vogels in feite de bonus…

Na de boottocht vogelen we nog wat buiten het dorp en hebben een uiterst succesvol vervolg op de boottocht! We scoren de ene na het andere leuke vogeltje en hebben inmiddels zo’n 115 soorten gezien. Niet slecht voor een (half) dove en een (half) blinde… Wat het vogelen in en rond het dorp zo bijzonder maakt is de heel relaxte sfeer: iedereen groet elkaar (zelfs vanuit de huizen klinkt er Hello of Have a nice day) er rijden nauwelijks auto’s, diverse mensen spreken ons aan, vragen of we het naar ons zin hebben. En als Alex foto’s aan het maken is krijgen we heel vaak de opmerking dat dat “sure to be a nice picture for the album” is. Heel hartelijk, vriendelijk en gastvrij. Belize en dan met name Crooked Tree laat zich van haar goede kant zien! En als kers op de taart zien we in een klein stukje overgebleven bos ….. 2 brulapen! Alex dacht eerder op de dag al brulapen gehoord te hebben, maar ja, er staat zo weinig bos met hoge bomen rond Crooked Tree dat we hier écht geen brullers hadden verwacht. Als we ze spotten is het al schemerig aan het worden en dus is het fotograferen van dit stel best lastig….

We gaan ’s avonds bij een lokaal restaurantje eten, maar dat is aan de andere kant van het dorp. Maar…. we hoeven het hele eind niet te lopen want halverwege stopt een auto met de vraag waar we naar toe willen. Naar Carries Kitchen zeggen we. Oh, maar dat is het restaurant van mijn moeder zegt de bestuurster van de auto en dus krijgen we een lift en zijn in een mum van tijd in het ieniemini restaurantje. We zijn voor 9 heerlijke mini-taco’s met bonen, tomaat, sla en kaas, een portie franse frietjes die niet misstaan bij de gele M en heerlijke appelsap welgeteld 5,5 euro kwijt…. Tsja, hotels, autohuur, excursies en zo zijn heel duur omdat dat Amerikaanse prijzen zijn, maar het lokale eten, het reizen met de bus en zo is spotgoedkoop!!

De laatste ochtend in Crooked Tree loopt een beetje in de soep omdat de huishonden van ons hotelletje het wel gezellig vinden om met ons mee te lopen. Dat levert bij elk huis dat we passeren een hoop geblaf op van de daar thuis horende honden. Op die manier kunnen we de vogeltjes niet goed horen zingen en durven ook niet op elke plek uitgebreid stil te staan omdat de waakhonden dan volledig over de rooie gaan. Die twee goedzakken van ons hotelletje voelen zich oppermachtig met ons als ‘back-up’ en gaan precies ver genoeg weg van de aangelijnde waakhonden zodat de neuzen van de honden elkaar nét niet kunnen raken…. Tsja……

Omdat het zondag is rijden er helemaal geen bussen vanuit het dorp naar Belize City. We laten ons daarom vanuit Crooked Tree naar de hoofdweg brengen en hopen daar een bus op te pikken. Het eerste kwartier dat we zitten te wachten….. rijdt er überhaupt geen auto over de weg. Zondagochtend is blijkbaar bedoeld om uit te slapen. En we staan toch echt aan de enige weg vanuit Belize City naar Mexico, dé verkeersader van het land!!! Nou heeft Belize maar zo’n 350.000 inwoners en is de helft kleiner dan Nederland en dus zijn er veel minder auto’s, maar dan nog is het wel héél erg stil. Maar gelukkig komen er rond een uurtje of 9 wat meer auto’s en zelfs 2 bussen die de andere richting op gaan. En na een uur wachten komt er gelukkig een bus aan die ons voor 1,5 euro pp naar Belize City brengt, waar we een huurauto oppikken! Het ophalen gaat erg soepel en snel en binnen een half uur zijn we de huurder van een 4WD Jeep Patriot. Het is een prima bak en Alex is altijd helemaal in zijn element als ‘ie achter het stuur van zo’n soort auto mag zitten ;-)

De auto’s hier in Belize worden (bijna) allemaal geïmporteerd uit de Verenigde Staten en het zijn voornamelijk schadeauto’s of auto’s die gestolen zijn geweest. De voormalige eigenaar van een gestolen auto krijgt zijn geld van de verzekeringsmaatschappij en als de auto later alsnog teruggevonden wordt, dan is dat vaak met schade, lekke banden, geen sleutels e.d. Dergelijke auto’s worden op een veiling aangeboden en voor een habbekrats door Mexicanen en Belizianen opgekocht en vanuit de VS naar Mexico of Belize gereden. En zo kom je goedkoop aan een ‘auto met een foutje’.

Afijn, als we de huurauto hebben opgepikt doen we eerst even boodschappen bij een supermarkt en dan… jawel… gaan we naar onze eerste culturele stop van deze vakantie. We gaan de Maya-tempels van Altun Ha bekijken. Het is ongeveer een uurtje rijden vanuit Belize City en dat gaat heel soepel. Er wordt hier rustig gereden, er zijn maar weinig auto’s op de weg en de enige obstakels zijn speedbumps, die soms wel en soms niet zijn aangegeven. Da’s dus goed opletten want ze zijn er van geniepig (slechts 15 cm hoog en breed) tot meedogenloos (40 cm hoog en 1 meter breed). Als je niet op let en in volle vaart op zo’n meedogenloze klapt, dan ligt zelfs een Jeep Patriot in puin….

We parkeren de auto op het enorme parkeerterrein van Altun Ha, kopen een kaartje en …. worden slechts 1 keer aangesproken of we een gids willen. Dat willen we niet, want we gaan ook vogelen (de top van een Maya-tempel is een perfecte plek om vogels hoog in de boom goed te kunnen zien). Belizianen laten je gewoon lekker je gang gaan en als je geen gids wilt, dan wil je geen gids. Héérlijk is dat! We klimmen een paar tempels op en vinden het echt geweldig!!! OK, grote delen van de tempels zijn gerestaureerd maar dat is niet zo gek als je bedenkt dat de tempels tussen 200 BC en 800 AC zijn gebouwd en dus al zo’n 1200 jaar af aan het brokkelen zijn. De meeste tempels zijn door de eeuwen heen begroeid met gras en bomen waardoor het geheel bedekt is geraakt met een laag aarde en stenen. Hierdoor is een soort heuvel ontstaan in het verder vlakke landschap. Om dus iets van het bouwwerk te zien, moet de heuvel afgegraven worden en dat is iets wat sinds de jaren ’70 op diverse plekken is gedaan. Echt een aanrader om eens naar Mexico of Belize te gaan om dit soort tempelcomplexen met je eigen ogen te zien! De foto’s spreken voor zich.

Om een uurtje of 3 stappen we in de auto en rijden via een alternatieve route (we houden er niet van om de gewone route te nemen…..) naar Orange Walk. Jawel, daar zijn we al 2x geweest (op de heen- en terugreis naar Sarteneja), maar dit land is zo klein dat je in 1,5 uur van Belize naar de grens met Mexico of Guatemala rijdt. We komen maar een handvol auto’s en wel wat leuke vogeltjes tegen en zijn net voor donker in ons hotelletje in Orange Walk. Na een paar dagen zonder Wifi hebben we dat hier weer wel…hoewel….als we ons installeren op de kamer…..valt de elektriciteit in het stadje uit en dus ook de Wifi…. Grrrrrr…… Dit lijkt wel een beetje op Afrika…. Het is aardedonker en we gaan op zoek naar een restaurantje dat een generator heeft. Nou, daar hoef je niet lang over na te denken waar je dan heen moet. Net zoals op veel andere plaatsen in deze wereld hebben de chinezen de meest uitgebreide supermarkten, de beste 1001-dingen winkeltjes en … ja, inderdaad, restaurants met een generator. En dus eten 2 Nederlanders bij een Chinees restaurant in Belize Foe Young Hai en Indiase Curry met Ilse de Lange als achtergrondmuziek. Veel internationaler kunnen we het niet maken!

Gelukkig gaat de elektra in de loop van de avond weer aan en na een heerlijke nachtrust gaan we naar nóg hogere tempels toe die middenin de jungle liggen: Lamanai. Als bonus rijden we op de weg daarheen door het plaatsje Shipyard en dat is de grootste mennonieten-gemeenschap van het land. Ja, het blijft een soort openluchtmuseum om hier doorheen te rijden en ja, het blijft toch een soort kat-en-muis spel om foto’s te maken van deze mensen zonder dat ze het door hebben. Om dat voor elkaar te krijgen, volgt er een chauffeurswissel omdat Alex vindt dat ‘ie betere foto’s kan maken dan Angeline. Aardig hè… pfffff…….

Onderweg wordt er natuurlijk ook nog gevogeld. Alex heeft als ‘doel’ gesteld dat ‘ie deze vakantie (minimaal) 250 vogelsoorten wil zien en we stonden aan het begin van deze dag op 125 soorten, da’s de helft! Om een uurtje of 9 komen we aan bij Lamanai en parkeren de auto op een parkeerterrein middenin het bos. We zijn de enige met een auto, maar daarover straks meer. Zoals iedereen wel weet zijn de ogen van Alex niet zo goed, maar hij spot verhip wel een kolibrietje op haar nest! Leuk hoor!!

We lopen de site op en er zijn nog geen andere toeristen. Da’s mooi, want het kan hier namelijk heel erg druk worden met …. cruise-toeristen! De cruise-boten liggen dan overdag in de haven van Belize en de mensen gaan met de bus naar Orange Walk en dan met een boot naar Lamanai. Later in de ochtend komen er inderdaad groepen met voornamelijk Amerikanen (witte gympen, korte broek, wit polo-shirt, harde stem, dom) de rust verstoren, maar die zijn om 2 uur ook weer foetsie. Na het bewonderen van de eerste tempel horen we veel vogelgeluidjes en zien een grote vijgenboom miegelen van de vogeltjes. We installeren ons en blijven hier ruim 2 uur zitten. Het is een komen en gaan van vogels en we zien meer dan 30 soorten in 1 boom (8 nieuwe soorten). Kijk, dit vinden we echt leuk. En om het af te maken hobbelt er ook nog een mooie groep brulapen boven onze hoofden langs en er plast er eentje op maar 3 meter van Alex. Jammer, net gemist…… We blijven de hele dag op het tempelcomplex, dat een heel ander karakter heeft dan die van gisteren. In Lamanai heb je geen pleinen waar de tempels omheen liggen, maar liggen de tempels verspreid in het bos. Dit geeft een intiemer karakter, maar wel minder overzicht. Maar wij vinden die verschillen juist wel leuk.

Ook hier klauteren we, als het mag, weer bovenop de tempels, want het blijft een fantastisch uitzicht. En wees niet bang, je hoeft niet over de zeer steile stenen trappen aan de voorzijde te klimmen. Voor de hedendaagse toerist zijn er aan de zijkant makkelijker toegankelijker trappen gemaakt.

We vinden het juist wel leuk dat de sites zo verschillend zijn! Om 4 uur vinden we het welletjes en rijden we terug naar Orange Walk, waar we nét voor donker aankomen. Wederom een hartstikke leuke dag met Mennonieten, veel speedbumps, Maya-tempels, 15 nieuwe vogelsoorten en chinees eten!

Onze volgende stop is Belize-stad waar we Erik & Constanze van de watertaxi oppikken om 3 dagen regenwoud te gaan doen. Omdat wij daarna zelf nog een keertje 4 dagen regenwoud gaan doen, zijn we de komende week off grid. Héérlijk voor jullie, dat scheelt jullie veel leestijd ;-)  Ennuh, uiteraard bedankt voor alle reacties!

Groetjes en tot over ruim 1 week!