Van de oven naar de koelkast

Het is vaag waar vandaan in Kumasi de bussen naar Tamale (in het noorden van Ghana, de stad waar Oscar stage loopt) vertrekken. Die trip gaat zo’n 6 uur duren, dus deze keer willen we eigenlijk met een grote, air-conditioned bus maar we komen er niet achter waar die vertrekken. De eerste taxichauffeur levert ons af op de plek waarvandaan de bussen naar Accra vertrekken, maar daar willen we helemaal niet heen! Daar krijgt hij info van andere taxichauffeurs hoe het zit voor de bussen naar Tamale. Pech voor ons, want al die grote. luxe bussen die vanuit Accra via Kumasi naar het noorden gaan, komen pas in de avond in Kumasi aan. Daar hebben wij dus geen zin in om op te wachten. Als het goed is, is er nog een ander busstation waar we goede kans maken. De taxichauffeur rijdt ons dus daar heen. Op een rommelige markt staat 1 grote bus (vol met butsen en deuken, niet helemaal de air-conditioned bus waar we op gehoopt hadden) en een kleinere bus voor zo’n 20 passagiers. We besluiten eerst eens te informeren hoe het met de vertrektijden zit. Alex vraagt dus wat rond en dan blijkt dat de bussen pas vertrekken als ze vol zijn. Omdat dat bij een bus met 20 stoelen wat sneller gaat dan met die grote bus, gokken we dus op die kleinere bus. En mocht het heel lang duren om de laatste stoelen te verkopen, dan is het makkelijker om een paar extra stoelen te betalen dan in een bus met 49 stoelen…… Het duurt ruim 1 uur voordat alle stoelen zijn verkocht en dan vertrekken we voor de 6 à 7 uur lange rit. Voorop de bus staat in grote letters Insah Allah, dus dat moet goed komen…… De trip verloopt soepeltjes, maar de door de chauffeur beloofde airco blijkt niet zo goed te werken en we zijn dus weer aangewezen op de arko. Nou ja, we hadden ook niet anders verwacht. In de stad is het genieten van de ‘winkels’ langs de straat!

Hoe noordelijker we komen, hoe droger het wordt, er komen steeds minder bomen in het landschap (die zijn allemaal gekapt en verwerkt tot houtskool) en het aantal geiten en koeien neemt toe. We rijden duidelijk een andere klimaatzone in. Halverwege de reis maken we een korte stop bij een soort van wegrestaurant. Kunnen we de benen even strekken. Dat is wel nodig, want hoewel de stoelen best ruim zijn, nemen onze medepassagiers zoveel spul mee dat de hele bus volgestouwd is: van zakken rijst tot dozen tomatenpuree en van afwasteiltjes tot koffiekannen. En dat terwijl we naar een grote stad op weg zijn met tegen de half miljoen inwoners. Daar moet toch wel alles te krijgen zijn, maar ja, ook hier zal je koopjesjagers hebben. Bij het wegrestaurant staan stalletjes waar ze turbo-aardappelen verkopen. Niet dat we die nodig hebben…..

De reis verloopt verder prima, maar de chauffeur besluit de rit op een wat ongebruikelijke plek te beëindigen: middenop een drukke rotonde vol met kraampjes in plaats van op het busstation. Alle Ghanezen in de bus mopperen, maar ja, de chauffeur houdt voet bij stuk…. We hebben dus geen idee waar we precies zijn, maar er zit niets anders op dan uit te stappen en met een de taxi verder te gaan. We vragen de chauffeur of hij het Asempa hotel kent. Die kent ‘ie niet en dat verbaast ons eigenlijk niks. Het hotel is 3 maanden geleden verhuisd en de chauffeur kent alleen de oude locatie. Wij weten een beetje waar het nieuwe hotel moet liggen ligt en vragen hem om eerst een stuk in die richting te rijden. Dan bellen we het hotel op voor verdere aanwijzingen. In de mail had de (Nederlandse) eigenaar gezegd dat ‘ie vlak achter het Teaching Hospital van Tamale ligt, maar uiteindelijk ligt het hotel daar nog 2 km vandaan over hobbel de bobbel stoffige wegen. Hmmm…. dit valt tegen omdat we hadden gehoopt dat ‘ie in de buurt van het gastgezin van Oscar (de neef van Alex die we hier gaan bezoeken) zou liggen. Maar nee dus….

We kletsen wat bij met de eigenaar en regelen een taxi voor de volgende morgen om ons en Oscar naar Mole National Park te brengen. We gaan deze keer niet met het openbaar vervoer omdat we ‘s ochtends eerst nog een ticket moeten regelen om over een paar dagen terug naar Accra te vliegen. De busreis van 12 uur van Tamale naar Accra vervangen we dus door een 1 uur durende vlucht. Omdat we geen idee hebben hoeveel tijd het gaat kosten om het ticket te regelen (online kan dat niet) én het openbaar vervoer naar het park niet vaak rijdt, kiezen we dus voor de luxere optie. En voor Oscar, die bij zijn gastgezin in vrij primitieve omstandigheden leeft, is het ook wel fijn om niet weer met 42 mensen in een Mercedes-busje gepropt te worden.

Het vliegticket is snel geregeld en dus kunnen we gaan! De chauffeur denkt uiteraard weer dat hij zijn Verstappen-kunsten moet vertonen, dus we zeggen al snel dat we veilig aan willen komen en dat het niet in een record-tempo hoeft…. De weg naar het park is recent geasfalteerd en de reis verloopt heel soepeltjes. Onderweg bezoeken we nog een grappige moskee en hebben flink mot met de dorpsbewoners. Die dringen zich nogal op om voor gids te spelen, maar daar zijn we niet echt van gediend dan dat laten we weten ook!! Na het bezoek aan de moskee is het nog maar een klein stukje naar het park. We zien gelijk de eerste bokjes, rijden naar de lodge toe en zeggen de chauffeur gedag.

De lodge (mét zwembad) ligt op de rand van een helling en vandaar heb je een prachtig uitzicht over de savanne èn een meertje dat de favoriete badplaats is voor …. Olifanten!. Bij aankomst kunnen we meteen genieten van een stuk of 10 olifanten die met veel plezier spatteren!! Leuk hoor! We geven die olifanten groot gelijk. De temperatuur loopt op tot 42 graden!! Dus ook voor ons hoogste tijd om een duik in het zwembad te nemen afgewisseld met lunchen en genieten van de olifanten.

De eerste nacht slapen we niet in de lodge, maar in een boomhut. Oscar had dat een paar week eerder ook al gedaan en vond dat ook wel wat voor ons….. We nemen avondeten, drinken, matjes en klamboes mee, want er is behalve de boomhut verder niks aan faciliteiten. We gaan pas om 5 uur op pad. Vóór die tijd is het gewoon veel te heet om te wandelen.

De wandeling is makkelijk en vlak voor het donker wordt zien we de boomhut. Het is niet een echte hut, maar platforms die rond een grote boom zijn gebouwd. De ranger slaapt op de eerste verdieping en wij op de tweede. Alle leeuwen, hyena’s en luipaarden moeten dus eerst langs hem voordat ze zich tegoed kunnen doen aan ons…. De ranger heeft 5 kogels in zijn (vooroorlogse) geweer. We vragen wat ‘ie doet als we een troep van 6 leeuwen tegen komen. Hij beweert met een grote glimlach dat ‘ie best 3 leeuwen met 1 kogel kan doden. Zolang ze maar netjes achter elkaar gaan staan….

Op 25 meter van de boomhut ligt een karkas van een bushbuck, die is gedood door een luipaard, en er zwermen veel vliegen omheen. De wind staat gelukkig voor ons gunstig, dus we ruiken de stank niet vanuit de boomhut. Alex grapt dat er vannacht vast een hyena langs komt om de rest op te eten…. De gids hangt de klamboes op en legt de matjes neer. Bij het kampvuur (waar we niet al te dicht bij gaan zitten, want het is nog steeds dik 35 graden) eten we ons diner op en kletsen wat. Om een uurtje of 10 duiken we ons bed in, ofwel gaan we op de dunne matjes liggen. Het is nog dik 30 graden…. Middenin de nacht schrikken we wakker van een hard geluid…. ‘Oscar!!!’ roept de ranger….. Hyena!!! Gaaf om ‘m van zo dichtbij te horen. Ennuh, Alex had dus tóch gelijk!!! De temperatuur zakt in de loop van de nacht tot onder de 30 graden. Wij kruipen in onze lakenzak en vinden het bij 29 graden best frisjes…. Oscar, die in T-shirt en korte broek ligt te slapen, overweegt zelfs zijn sokken aan te gaan doen.

Zodra het licht wordt, staan we op, kijken wat vogeltjes, pakken alles in en lopen terug naar de lodge. Onderweg lopen we vlak langs het meertje, waarin de eerste olifanten al aan het badderen zijn. Vreemd hoor om 25 meter van de olifanten af te staan….. zonder hekjes, schrikdraad o.i.d. Met als enige bescherming 5 kogels…. in een oud geweer….

Ondanks het vroege uur mogen we de kamers van de lodge al in want we blijven nog een nachtje in het park. Joepie! Rondom de lodge hobbelen pumba’s rond en we zien ook 3 apensoorten: bavianen, groene meerkatten en huzaarapen. Blijkbaar zijn deze savanne-apen minder lekker dan de meerkatten die in de regenwouden leven….’s Middags doen we een jeep-safari. Het grappige is dat je echt óp de auto zit en niet ín de auto. Het uitzicht vanaf het dak is prima, maar het aantal dieren valt een beetje tegen. We zien toch nog 6 soorten bokjes, maar die zijn allemaal erg schuw en op de meeste foto’s staan alleen achterwerken. De dieren wachten duidelijk niet of de bespieders iets goeds of iets kwaads van plan zijn en nemen het zekere voor het onzekere. Er wordt dus nog veel gestroopt in het park, dat is ons helaas wel duidelijk…. Zo zijn er nauwelijks nog leeuwen in het park en de wilde hond, de serval en de caracal zijn inmiddels ‘uitgestorven’. Tsja, alles met meer dan 2 pootjes wordt hier gewoon bejaagd en opgevreten of als trofee gebruikt….

De laatste ochtend moet Oscar er aan geloven: we gaan vogelen! De gids die we meekrijgen is geen echte vogelexpert, maar vindt het wel leuk om te doen, doet erg zijn best en dus hebben we een leuke ochtend. We zien in een paar uur tijd iets meer dan 50 soorten en zijn daar best tevreden over! In totaal hebben we deze trip 181 vogelsoorten gezien. Dat is weinig hoor voor een land als Ghana, maar ja, we hebben ook een hoop andere dingen gedaan dan alleen maar vogelen…..

We gaan ook op de luxe manier terug naar Tamale (taxi…) omdat we geen zin hebben om bij 42 graden met 42 mensen 42 cedi te betalen om met 42 km/u naar Tamale te sukkelen.

Terug in Tamale eten we met z’n drietjes in ons hotelletje en geven Oscar zijn ‘kadootjes’ die we 3 weken lang hebben meegesjouwd. Dat zijn stroopkoeken en gevulde koeken omdat hij die in Ghana erg mist. We geven ‘m ook nog dropjes, kaaskoekjes en cup-a-soup mee, zodat ‘ie zichzelf af en toe kan trakteren. We gaan daarna naar het gastgezin van Oscar, want we zijn na alle verhalen best benieuwd hoe hij woont. Het is al donker al we naar zijn huis lopen, dat vlakbij een ziekenhuis ligt. De laatste 150 meter zijn kruipdoor sluipdoor, uiteraard zonder straatverlichting. De geitjes liggen her en der te slapen en dan zijn we opeens bij het huis van zijn gastgezin. Het ziet er best stevig en redelijk onderhouden uit. Het gastgezin komt al naar buiten om ons te begroeten en in de verder vrijwel lege woonkamer moeten Angeline en ik op de 2 aanwezige fauteuils gaan zitten. Verder staat er nog een bank en een TV. Geen kasten ofzo en er hangt niks aan de muur. Heel veel huizen in Afrika hebben een dergelijk basale inrichting. Ze hebben erg hun best gedaan om de woonkamer op te ruimen en ze hebben allerlei luxe dingen gekocht. Zo is er heerlijke sap en kunnen we bruin (!!!) brood in honing dopen als ‘snack’. We kletsen lekker de avond door en voor we het door hebben is het 11 uur. Oeps, slaaptijd! We lopen nog even langs de slaapkamer van Oscar (waar het altijd 35 graden is…) bekijken het sanitair (hij heeft in 7 weken 1,5 uur stromend water gehad en moet het dus doen met jerrycans en emmers water) en nemen uiteraard een foto van ons vijven. Zowel de vader als de moeder van het gastgezin hebben zich inmiddels westers gekleed omdat ze dat netter vinden staan. Wij vinden de traditionele kleding juist veel leuker staan, maar ja, smaken verschillen blijkbaar….. We zeggen gedag tegen het gezin én tegen Oscar en stappen een Daihatsu Cuore in, die ons piepend en krakend naar het hotel brengt. Hmmm…. vreemde avond…. Voor ons de laatste echte happening en het voelt best vreemd om Oscar hier ‘achter te laten’….

De vakantie zit er bijna op. We nemen de laatste gammele taxi naar het vliegveld en tellen het aantal stappen voordat we van de 42 graden de airco van de luchthaven binnen lopen. Ah, dat is wel ff lekker hoor, hoewel de airco (helaas) op standje koelkast staat….We wachten een uurtje in de koelkast voordat we in kunnen stappen voor het vluchtje van 1 uur naar Accra. Als we in de rij staan, wordt Angeline eruit gevist en mag de rij voorbij lopen en als eerste het vliegtuig in. Tsja, waar haar (wandel-)stok goed voor is!!! In Accra regelen we een taxi naar ons hotelletje aan de kust, waar helaas nog steeds reggae-muziek wordt gedraaid en geblowd en gedronken wordt. De kamers liggen echter heel rustig, dus het Rising Phoenix Magic Beach Resort krijgt toch een voldoende…. Alex kan het niet laten om nog even over een nabijgelegen markt te struinen en kijkt zijn ogen uit. Alles wat je maar kunt verzinnen ligt op de markt en tussendoor rijden ook nog gare taxibusjes. Zoals zo vaak in Afrika worden al je zintuigen maximaal geprikkeld: harde muziek, vele geuren en kleuren, veel mensen zeggen iets tegen je, je moet oppassen dat je je hoofd niet stoot (Ghanezen zijn vaak een kop kleiner) en de producten variëren van tweedehands batterijen voor je telefoon via parfum, halve kippen, schoenen, vibrators, pruiken, tweedehandse koelkasten, strijkijzers tot ondergoed. Kortom, Alex geniet van het laatste uurtje voordat de zon onder gaat. We moeten die avond vroeg onder de ‘wol’ duiken. De laatste ochtend gaat de wekker namelijk om kwart voor 4 omdat de vlucht naar Madrid al om 7’10 uur vertrekt. Althans…. zou vertrekken…. Want de Ghanezen trekken zich niet zoveel aan van vertrektijden van een vliegtuig. Om kwart voor 7 staan er slechts 40 mensen (voornamelijk blanken) bij de gate, terwijl er 140 in het toestel passen. Dat wordt lekker languit op 3 stoelen denken we dan nog. Maar…. de Ghanezen druppelen stuk voor stuk binnen en tot kwart over 7 mogen ze aan boord stappen. Onbegrijpelijk dat Iberia dat toelaat…. (weer een minpuntje). En dus…. vertrekt het toestel ruim een half uur te laat… En dus…. missen wij de aansluiting in Madrid…. En dus…. moeten we 4 uur doorbrengen op de luchthaven met slechts een bon voor 1 sandwich en 1 drankje…. En dus…. kunnen we weer een claim in gaan dienen voor een vlucht met meer dan 3 uur vertraging…. De trouwe lezers weten misschien nog wel dat we vorig jaar vanuit Kameroen 24 uur later thuis waren dan gepland. Brussels Airlines heeft 600 euro per ticket overgemaakt op onze rekening vanwege die vertraging. Dat ging heel soepeltjes, zonder tussenkomst van een ‘claimbureau’. Alex heeft gewoon een email gestuurd naar Brussels Airlines gestuurd en 2 maanden later hadden we het geld. Mooi hoor!

Kortom, we zijn weer veilig in Nederland! Hebben we het leuk gevonden? Ja! Zouden we nog een keer gaan? Nee. Waarom niet? Omdat we zoals in zoveel Afrikaanse landen altijd een dubbel gevoel over houden over dit soort landen. Aan de ene kant zijn de mensen heel vriendelijk, het land is veilig, het reizen gaat vrij makkelijk, het is geen duur land en het landschap is afwisselend. Maar…. de natuur delft het onderspit: bos wordt gekapt, de dieren opgegeten en West-Afrika heeft geen aandacht van de natuurbeschermingsorganisaties. En het is er een ongelofelijke bende met plastic, autokerkhoven, verlaten en ingestorte huizen enzo. En met name die achteruitgang van de natuur doet pijn. Zelf kun je er niet veel aan doen….

Waar de volgende bestemming heen gaat weten we nog niet, maar dat merken jullie vanzelf. Angeline roept dat ze pinguïns wil zien. En dan niet in het Oceanium in Blijdorp of Zuid-Afrika of Chili, maar échte pinguïns. Dus wie weet….

Hartstikke bedankt voor het lezen, de reacties enzo ennuh…. tot gauw maar weer!!!

Liefs, A&A