Van de wildernis naar de hel

Van de wildernis naar de hel

We zijn na 5 ‘loodzware’ werkdagen altijd erg toe aan weekend. Tenslotte moet je geest weer helder zijn om aan een week van rondleidingen te beginnen. We hebben de afgelopen weekenden telkens besloten om ergens te blijven slapen. Dan ben je er echt uit en bovendien heb je eindelijk ‘privacy‘. De huisjes die je hier overal kunt huren noemen ze ‘self catering accomodation‘. Dat houdt in dat er een kookgelegenheid in het huisje zit en er potten, pannen, servies, koelkast e.d. staan. Dat soort accomodatie kennen we in Nederland niet echt (trekkershutten komen nog het beste in de buurt), maar het is wel enorm handig en leuk. Je betaalt vaak niet meer dan 25 à 30 euri voor een nachtje in een A-frame hut, rondavel, cottage of hoe ze dan ook heten.

Gelukkig is er hier in de buurt geen gebrek aan leuke dingen, dus we vermaken ons in de weekenden prima. Het meest spectaculaire hier vinden we de kust. Die is echt ontzettend ruig en in feite is 95% van de kustlijn van de Garden Route ontoegankelijk en dus niet bebouwd. Dat komt omdat er een steile klifkust van 60 meter hoog is en de oceaan vlak onder de kust al heel diep is er dus enorm hoge golven zijn. Kortom, weinig stranden en veel rotskusten We hebben tweemaal een fraaie wandeling langs de kust gemaakt en kunnen echt genieten van het heldere water en de golven die tegen de rotsen op beuken. Helaas weinig zeevogels en al helemaal geen steltlopers, maar dat mag de pret niet drukken. Zo zijn we naar de Storms River Mouth gegaan, onderdeel van het Garden Route National Park. De hangbrug over de riviermonding is erg bekend in Zuid-Afrika, maar de hangbrug is veel korter en veel minder lang dan degene in Monkeyland!!

We hebben ook 2 keer een weekend doorgebracht in Wilderness National Park. Een slechtere naam voor het park hadden ze niet kunnen verzinnen, want het is namelijk helemaal geen wildernis! Het park bestaat uit een aantal mooie kloven, maar bovenop de berghellingen wordt vrolijk geboerd en is geen sprake van wildernis. Van het ene dal naar het andere dal rijdt je gewoon door de bebouwing. De naam van het park is dan ook afgeleid van het plaatsje Wilderness, dat dichtbij het park ligt. Maar je kunt er goed vogelen omdat er een paar 'vleis' zijn met veel watervogels (rallen, flamingo's, eenden e.d.). Want we willen na het tegenvallende vogelresultaat in Kameroen natuurlijk hier wel een goede prestatie neerzetten... Afijn, we hebben deze trip in Zuid-Afrika inmiddels 320 soorten gezien, waarvan er bijna 50 nieuw zijn voor onze wereldvogellijst (nu bijna 2300 soorten). En dat is ruim boven verwachting en bovendien hebben we nog 17 dagen 'vakantie' in het verschiet na ons werk op Monkeyland, dus wie weet gaan we de 350 of zelfs nog hoger wel halen!

Afgelopen weekend hebben we een lang weekend genomen omdat we een trip naar Die Hel hebben gemaakt. Hmmm, dat klinkt niet erg aanlokkelijk, maar was echt schitterend. Na 3 uur over asfalt kachelen doemde de onverharde Swartberg Pass op. Die gaat steil omhoog en vlakbij de top van 1400 meter is er een zijweg richting de Gamkaskloof. Aan het begin van de nog steeds onverharde weg staat er vrolijk een bord dat de weg slecht en zeer gevaarlijk is.... Zou ons Opeltje Corsa dat wel aan kunnen? Na 3 uur hobbelen, slalommen, afdalen en stijgen komen we eindelijk heelhuids in de vallei aan met de lugubere naam Die Hel. Scary was de weg af ten toe wel, want van vangrails hebben ze op deze weg nog nooit gehoord en het ging af en toe diep en loodrecht naar beneden. Oh ja, ook het Opeltje is heelhuids aangekomen. Het landschap is erg fraai met ontoegankelijke kloven en prachtige rotsformaties. De omgeving wordt ook wel kleine Karoo genoemd en dat betekend dus neerslag en daarom een woenstijnachtige begroeiing met allerlei struiken en vetplanten. Degenen die onze ‘verzameling’ cacti en vetplanten (die nu onder de hoede van Kim zijn) kennen, kunnen zich vast wel voorstellen dat het leuk is ‘jouw’ plantjes in het wild tegen te komen. De vallei is sinds 1830 bewoond door Afrikaner boeren die daar met behulp van het water uit de Gamkasrivier redelijk konden boeren. De weg die wij gereden hebben is pas in de jaren '60 aangelegd. Tot die tijd moesten de 150 zielen in de vallei met paard of ezel via de smalle rivierkloof naar de bewoonde wereld toe. De reis duurde meer dan een dag en viel niet mee. De bijnaam Die Hel heeft de vallei gekregen van een belastingambtenaar die elk jaar naar de vallei moest voor inspectie en na de trip altijd zei dat hij blij was weer uit die hel terug te zijn. Toen er in 1962 uiteindelijk een berijdbare weg werd aangelegd hielden de meeste boeren het voor gezien, mede door een aanhoudende droogte. De vallei is inmiddels een werelderfgoed van de Unesco. Vanaf eind jaren '90 is een aantal woningen van de voormalige bewoners in ere hersteld en dient nu als cottage voor de toeristen. Wij hebben de Meesterswoning gehuurd, die naast de (voormalige) school is gelegen. Een erg leuke woning die deels in authentieke stijl is gerestaureerd. Er is geen electriciteit in de vallei, maar gelukkig schijnt de zon altijd en hebben ze zonnecellen geïnstalleerd. Wij hebben op deze trip onze huisgenoot Menno (18 jaar, gaat volgend jaar Tropische Bosbouw studeren) meegenomen. Hij vindt wandelen in de natuur leuk, maar als je geen rijbewijs hebt kom je in dit land niet ver. Hij heeft erg genoten van de trip, maar had één probleem. Als hij achterin een auto zit, valt hij na 5 minuten in slaap. Hij heeft op de heenweg dus een groot deel van de scenery gemist maar heeft dit op de terugweg ingehaald door voorin te zitten. Op de terugweg hebben we ook de Cango Caves bezocht. Deze grotten worden al sinds eind 1800 bezocht, maar helaas was het in die tijd heel normaal stukken druipsteen als souvenir mee te nemen en is er redelijk wat beschadigd. In de loop der jaren is de grot steeds verder verkend en nu kan je als bezoeker een reeks van aan elkaar geschakelde grotten bezoeken. Wij hadden gekozen voor de ‘adventurous tour’ en dat betekende zeer nauw contact met de grot want we moesten om van de ene zaal in de andere te komen door een hele smalle kloof (die op sommige punten maar 1,50 hoog en op andere slechts 30 cm breed was), in een verticale spleet omhoog en vervolgens via de slechts 25 cm brede ‘mailbox’ weer omlaag. Een hele leuke ervaring. Dat is bij andere bezoekers wel eens anders geweest. Een paar jaar geleden heeft een vrouw 11 uur vast gezeten in een van de kloven. Deze afrikaanse dame bleek goed gevuld op borst-, middel- en kontniveau. Zowel bij het loket als door de gids was haar geadviseerd niet deze tocht te boeken, maar omdat zij begon te roepen dat ze gediscrimineerd werd omdat de zwart was, heeft ze toch een ticket gekregen met het bovenstaande gevolg. Nu wordt er dus kritischer naar de bouw van de bezoeker gekregen, maar wij vonden onze gids niet helemaal representatief omdat zij slecht 1,55 meter hoog was en heel tenger. Daarmee vergeleken was zelfs Alex een boom van een kerel. Maar zoals jullie zullen begrijpen, zijn wij allemaal heelhuids en binnen de aangegeven tijd weer uit de grot tevoorschijn gekomen. Hoewel we Menno achterin de auto dus veel hebben zien slapen en gapen heeft ie het wel erg leuk gevonden. Mooi zo.

Tenslotte nog iets over de taal. Want Afrikaans blijft een heerlijk kinderlijk taaltje om naar te luisteren en om te lezen. We geven aan Afrikaners geen toer in het Nederlands omdat de taalbarrière toch te groot is, maar als ze aan het smoezen zijn dat die ene aap veel mooier is dan de andere, dan vang je dat wel op en kun je er op reageren. Wij zijn een beetje verliefd geworden op de taal. Ze gebruiken veel meer bestaande woorden om iets te omschrijven in plaats van een nieuw woord te verzinnen. Een kruik is bijvoorbeeld een warmsak. Ook de vogeltjes hebben grappige namen, zoals dobbertje, huiltinktinkie, gewone janfrederik, swartbek-kakelaar, kuifkop-houtkapper. Het is voor ons echt een kindertaaltje en iedere dag krijgen we wel een glimlach op ons gezicht omdat we weer een grappig woord horen. Op de onderstaande foto’s zie je 2 bordjes die we hebben gefotografeerd en die wel een aardig beeld geven van het Afrikaans.

We hebben nog maar 1,5 week te gaan op het project en gaan dan 2,5 week door Zuid-Afrika en Swaziland hobbelen om op 23 juni in Johannesburg aan te komen. We zien wel wat we onderweg oppikken van het voetbalgebeuren. Het begint hier nu eindelijk een beetje te leven (vlaggetjes op auto's e.d.), mede omdat het Franse en Japanse team hier in de buurt hun ‘kamp’ opslaan. Overigens zijn de Duitse vrijwilligers hier in zak en as omdat herr Ballack, hun sterspeler, niet kan spelen. Joepie! En wij kunnen daar alleen maar om gniffelen.....

Liefs van A&A

e-mail: [email protected]